ΛΑΪΦ ΙΣ Ε ΜΠΙΤΣ...

Τη Δευτέρα βαριώμαι πολύ και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια και τα χέρια μου γιατί ο ύπνος λιγοστός συνήθως από το Σαββατοκύριακο ή το αντίθετο, πολύς και δεν κουνιέται τίποτε αμονάχα αν το διατάξω με θυμό και πονέσω…

Τη Τρίτη σκέφτομαι ο φουκαράς ακόμη πόσο γρήγορις πέραξε η προηγούμενη η σακατεμένη η βδομάδα η σκρόφα και μελαγχολώ που ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω…

Τη Τετάρτη λέω περνάνε οι μέρες, μεσοβδομάδιασε, έλα, κοντοζυγώνει η λευτεριά αδέρφια, κουράγιο μωρέ και δεν κιοτεύουνε τα παλληκάρια…

Τη Πέφτη έρχεται το όμορφο το χαμόγελο το αλάνικο στο προσωπάκι μου γιατί ζύγωσε βρε χαμένα κορμιά η Παρασκευή και η δουλειά να πάει στα τσακίδια και οι δουλευτάδες στον Αγύριστο…

Καλά, τη Παρασκευή, ΝΤΕΡΤΙ ΝΤΆΝΣΙΝΓΚ, χορεύει το ντέρτι μου πά να πει και που όρεξη για δουλειά ο χρονοσαρακοφαγωμένος, ο άθλιος, ο απάχης και ώπαλα, ώπαλα, θα ξημερώσει ο Σάββας, που θα πάει και να πάτε όλοι να πνιγείτε στο Φάληρο…

Ο Σάββας ήρθε και κει που έλεγα ότι θα γλεντάω ίσαμε να απολιώσω με ηύρε το ξημέρωμα να κουτουλάω στα χαρτιά, να μασουλάω σελίδες που έλεγε και ο Καζαντζάκης, σα τη κατσίκα… Καλά που ξημερώνει ο Κυριάκος και θα ξεκουραστώ ο άμυαλος, ο νεραϊδοπαρμένος, ο λωλός…

Και ο Κυριάκος που ήρθε με ηύρε κάτω απ’τα σκεπάσματα να αναπολώ τα νιάτα μου, να λογίζομαι τα γεράματα που ήρθαν κιολα τα αναθεματισμένα, μαύρη μαυρίλα πλάκωσε και που κέφι για χορό, τραγούδι, ξημερώνει και η Δευτέρα η πόρνη και θα με βρει πάλι να κοπανιέμαι πάνω στις σελίδες, τα χαρτιά, τα σχέδια και να μην μπορεί ο οφθαλμός να ξεύρει αν είναι πρωί ή απογιόμασε γιατί είναι στο μεσουράνημα απ’τη νάρκη…

Σκατά, όλες οι μέρες τελικά μου φαίνεται ίδιες είναι… ψεύτρα, πόρνη της Βαβυλώνος ζωή… ένα τίποτα μας έφερε σ’αυτή τη ζήση, ένα μηδέν, κουρέλι και ρετάλι θα μας πάρει…