ΜΑ, ΠΑΛΙ ΠΕΡΙ ΣΙΝΕ Ο ΛΟΓΟΣ;

Μπράβο Κάθυ μου... να που συμφωνούμε που και που...

Και μιας και διέρχομαι περίοδον κινηματογραφικών αποδράσεων, είπα να δω και άλλες ταινίες και θα πω την ταπεινή μου άποψη μονάχα για δυο απ'αυτές.

Πρώτα για την επίσης πολυδιαφημισμένη DOUBT με την Μέρυλ Στρηπ που αγαπώ πολύ από τα νεανικά μου χρόνια όταν την έβλεπα στην Εκλογή της Σόφι και σε άλλες αξιόλογες -μου άρεσε επίσης στις Γέφυρες του Μάντισον διότι ήταν και ο θεός Κλιντ που έκανε τη διαφορά. Λοιπόν στην Αμφιβολία, έχουμε κυρίαρχες τις ερμηνείες δυο ανθρώπων, του ιερέα -που δεν τον θυμάμαι αλλά είχε κάνει τον Τρούμαν Καπότε αριστοτεχνικά- και της στρίντζως καλόγριας Μέρυλ. Αφορμή και αιτία, ας το αφήσω για όσους δεν έχουν δει το φιλμ. Σημασία έχει ότι μια μάλλον αδιάφορη ταινία παίρνει σάρκα και οστά όταν υπάρχει ο Λόγος, το κέντημα της υποκριτικής που γίνεται από τους δυο ηθοποιούς με τρόπο μαστόρικο και όμορφο. Δεν ξέρεις αν αξίζει να δεις τη ταινία αλλά αξίζει να δεις πόσο συναρπαστικά εκδιπλώνει τον χαρακτήρα της η Μέρυλ και σε καθηλώνει απλά και μόνο για να δεις την συνέχεια. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ'αυτή τη ζωή και η πεπειραμένη ηθοποιός παραδίδει απλά μαθήματα υποκριτικής να βλέπουν οι πιτσιρίκες και να διδάσκονται.

Είδα και το REVOLUTIONARY ROAD στο οποίο είχε αναφερθεί και η Κάθυ και την-θεώρησε υπερτιμημένη, ίσως όχι άδικα-και μιλάει και όλος ο κόσμος και δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα. Διότι μου άρεσε περιέργως και ο μορφονιός, ο Ντε Κάπριο αν και όλα τα λεφτά είναι βέβαια το ίδιο το κείμενο, οι διάλογοι και η ερμηνεία της Γουίνσλετ. Ισως όταν τελειώνει η ταινία να έχει κανείς μια περίεργη γεύση στο στόμα αλλά πάντως έχει απολαύσει κάποιες εξαιρετικές σκηνές, δυνατές, αληθινές και σοκαριστικές ακόμα. Πολύ ωραία τα λέει και ο τυπάκος που κάνει τον λωλό, ο λίγο αρτσούμπαλος... πολύ μου άρεσε... Να πω όμως και κάτι... κουλό; Τα φρύδια της Γουίνσλετ γιατί μου θύμισαν την... Φρίντα; (τη ζωγράφο εννοώ στην ταινία). Λίγο κωμικά μου φάνηκαν, τέλος πάντων.

Μέχρι να ξαναδω κάτι που να λέει, έχουμε καιρό...