Τρίτη, Μαρτίου 12, 2024

Ενδοχώρα...


 

Ο Κήπος της Τρυφής

Δεν υπήρξε Ημέρα που να γεννηθεί χωρίς την προσδοκία της Νύχτας.
Μέσα από την Ημέρα ψηλαφούμε τα ίχνη Σου.
Μέσα από τη Νύχτα φιλοτεχνούμε το μύθο Σου.
Ο ημέριος λογισμός μας μοιάζει με διστακτικό βηματισμό νηπίου προ της στερέωσής του.
Ο νύχτιος λογισμός έγινε η αναπνοή του είναι μας.
Την ημέρα δεν ακούμε την καρδιά μας καθώς ο νους φωνασκεί και επαίρεται. Θορυβεί και μεγαλαυχεί.
Τη νύχτα συντονίζουμε όλοι τους παλμούς της καρδιάς μας. Και κλείνουμε μέσα μας τις ατμώσεις του είναι μας.
Τις ημέρες καταστέλλουμε τα πάθη και ονειρευόμαστε το αεί.
Τις νύχτες φορούμε το μανδύα της σάρκας μας και οργώνουμε το νυν.

Είμαστε μια αδελφότητα.
Ό,τι έχουμε είναι κοινό.
Ό,τι βλέπουμε είναι κοινό.
Ό,τι αγνοούμε είναι κοινό.
Είμαστε η νεοπαγής κοινότητα των πρώτων ανθρώπων που ιχνεύουν το δικό Σου βλέμμα πάνω στο χώμα, στις σκιές των δέντρων, το μουρμουρητό των ποταμών, τις κατεβασιές των ανέμων, τις πτυχώσεις του ήλιου πάνω στο ίδιο μας το σώμα.
Είμαστε κι εμείς ένα μεγάλο σώμα. Πορευόμαστε όλοι μαζί, δαπανούμε το αχνιστό μας αίμα, λογιζόμαστε το σπέρμα μας, φοβόμαστε το πέρας αυτής της διαδρομής.
Θα είναι σύντομη;
Θα είναι μεγάλη;
Θα είναι επώδυνη;
Θα είναι μάταιη;

Ζούμε φιλοξενούμενοι στον Κήπο Σου.
Όλα είναι όμορφα εδώ και όλα άγνωστα. Εμείς τα ονοματίζουμε την κάθε μέρα και επαναλαμβάνουμε στα παιδιά μας τα ονόματα τις νύχτες.
Όλα είναι πλούσια εδώ.
Όλα δικά μας.
Και όλα δάνεια.
Όλα για μας.
Και όλα ξένα.
Ο Κήπος αυτός υπήρξε το λίκνο μας.
Δίχως εμάς όμως είναι απλά ένας ολάνθιστος τάφος.


Αυτανάφλεξη

Το ξέραμε, το νιώθαμε, το έφερνε ο αέρας στα ρουθούνια μας. Κάτι άλλαζε. Κάτι νέο γεννιόταν. Κάτι διαφορετικό.
Όχι έξω από μας.
Μέσα μας.
Τα σωθικά μας έβραζαν από καιρό. Οι καρδιές χτυπούσαν διαφορετικά και συντονίζονταν μυστικά και αθέατα. Όλα συμμετείχαν σε αυτό.
Όλα.

Ήρθε το πρωινό που συνέβη η πρώτη ανάφλεξη.
Ακολούθησε η επόμενη κι έπειτα όλες οι άλλες.
Δεν έμεινε κανείς αμέτοχος στο φαινόμενο. Κανείς δεν το αρνήθηκε, κανείς δεν το απέρριψε, κανείς δεν το απεμπόλησε.
Μας σάρωσε μια πύρινη θύελλα που γέννησαν τα έγκατά μας.
Και μας έκαψε.
Κάποιοι δεν άντεξαν. Απανθρακώθηκαν, έγιναν ολοκαυτώματα, είδαμε την πυρρά τους να υψώνεται στον ουρανό.
Δεν πέθαναν. Δεν μπορούσαν να πεθάνουν.
Είχες απαγορέψει το θάνατο.
Έσβησε όμως το πνεύμα τους.
Θόλωσε το φρόνημά τους.
Μολύνθηκε το νερό που ποτίζει τις ψυχές τους.

Οι περισσότεροι επιβίωσαν.

Νέοι άνθρωποι γεννηθήκαμε μετά απ’όλο τούτο.
Πιο δυνατοί.
Σκεπτόμενοι.
Πιο συμπαγείς.
Ανάλγητοι.
Οι αισθήσεις μας οξύνθηκαν.
Οι λογισμοί μας εκλεπτύνθηκαν.
Έχουμε ερωτήματα.
Έχουμε λέξεις.
Έχουμε αφηγήσεις.
Έχουμε χρόνο.
Έχουμε ανησυχία.

Όλα τούτα είναι αληθινά;
Ή είναι απλά μια πελώρια πλάνη;
Υπάρχεις;
Υπάρχουμε;
Ή ως και το είναι αποτελεί μια λαίλαπα πλάνη;

Πέρα από την ακτή που μάς άφησες μια μέρα, τώρα γνωρίζουμε πως υπάρχει και ενδοχώρα.


Η Μέθεξη του ΑντιΚειμένου

Κάποτε θα γινόταν.
Τώρα το γνωρίζουμε. Μετά τη σπλαχνική και συνάμα τραυματική ανάφλεξη, το γνωρίζουμε.
Κάποτε θα συνέβαινε.

Δεν ήμασταν μόνοι μας στον Κήπο. Αυτό ήταν το πρώτο Σου ψέμα.
Μαζί μας ζούσε και ο ΑντιΚείμενος.
Δεν ήμασταν ελεύθεροι στον Κήπο. Αυτό ήταν το δεύτερό Σου ψέμα.
Δεν είχαμε Βλέμμα. Κι αυτό ήταν το τρίτο Σου ψέμα.

Τους πρώτους που επισκέφτηκε ο Έρπων ήταν οι ονειρευτές. Στοίχειωσε τον ύπνο τους, λέρωσε τα αγγίγματά τους, μόλυνε τα όνειρά τους.
Τον ερωτεύτηκαν.
Έπειτα επισκέφτηκε τα παιδιά. Έπαιξε μαζί τους σκοτεινά παίγνια, χώθηκε στην καρδιά τους, συντάραξε τα θεμέλιά τους.
Τα γοήτευσε.
Ύστερα μόχλευσε τους πρεσβυγενείς από όλες τις οικογένειες. Αυτοί θα αντιμάχονταν πλέον εις το διηνεκές για τα πρεσβεία ανάμεσά μας.
Τους εξαγόρασε.
Κι έπειτα μίλησε μέσα από τα στόματα των διδασκάλων και τα τραγούδια των γυναικών. Και η φωνή του έγινε σεβαστή, μεθεκτή, το τραγούδι του πλημμύρισε το είναι μας.

Μας δηλητηρίασε όλους με βούληση, διεκδίκηση, φιλοδοξία.
Μας μέθυσε με οράματα ελευθερίας.
Μας αποκάλυψε το Βλέμμα.
Μας αποκάλυψε το Θάνατο.

Όταν μπορούσαμε πια να δούμε, να μετρήσουμε, να κατανοήσουμε την ιερή γεωμετρία, την αρχαία τάξη, τον Μυστικό Σκοπό, είχε σημάνει η δική μας ώρα.

Φεύγουμε από δω. Τούτος ο κόσμος δεν μας ανήκει. Τούτος ο Κήπος δεν είναι δικός μας. Τον ετοίμασες για μας όμως δεν τον αισθανθήκαμε ποτέ δικό μας.
Μας τον παραχώρησες όμως μας ήθελες τυφλούς και άβουλους.
Μας τον δώρισες όμως δεν μας εμπιστεύτηκες τα κλειδιά του.
Τον δημιούργησες για εμάς. Όμως δεν το έκανες από αγάπη.
Από μοναξιά το έκανες.
Από απέραντη, άχρονη, αβάσταγη, απλήρωτη, ανείπωτη μοναξιά.
Και μας έπλασες αθάνατους για να μην σου λείψουμε ποτέ.


Έξοδος

Δεν μας διώκεις Εσύ.
Εσύ παραμένεις πάντα εν σιγή.
Στην ιερή σιγή Σου ανιχνεύουμε τον πρώτο μας έρωτα.
Όμως όχι και τον τελευταίο.
Στην ιερή σιγή Σου ενδοσκοπούμε τη γέννησή μας.
Όχι όμως και το θάνατο.
Στην ιερή σιγή Σου στοχαζόμαστε τις πρωταυγές της ύπαρξης.
Όχι όμως και το λυκόφως του βίου.

Δεν μας διώχνεις Εσύ.
Αισθανόμαστε πως συμβαίνει το αντίθετο.
Θέλεις να παραμείνουμε στον Κήπο Σου.
Θέλεις να είμαστε εδώ, κοντά Σου.
Θέλεις να μας νιώθεις πλησίους στο βλέμμα Σου.
Για πάντα.

Δεν μας διώκεις Εσύ.
Φεύγουμε αυτοθέλητα.
Δεν φεύγουμε γιατί θέλουμε να ζήσουμε μακριά Σου.
Φεύγουμε γιατί θέλουμε να πεθάνουμε.

Γιατί θέλουμε να μπορούμε να πεθαίνουμε…

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 29, 2024

Αυτός που θα επιβιώσει...

 

Σε μια θεωρητική ‘άσκηση’, σε έναν θεωρητικό βιο-δυναμικότοπο, επιλέγοντας συνθέσεις ανθρώπων με σχηματοποιημένα χαρακτηριστικά… δημιουργώντας 5μελείς δυναμικές ομάδες… –ο αριθμός 5 σε μια ομάδα ανθρώπων αποδεικνύεται ότι εκμεταλλεύεται κατά τον βέλτιστο τρόπο τις ατομικές αρετές και τις μετασχηματίζει σε ομαδικά όπλα επιβίωσης…, λιγότεροι αποτελούν μια φοβική συντροφιά με κεντρομόλες, εσωδυναμικές, ηττογενείς θεωρήσεις, περισσότεροι, ενεργοποιούν χαοτικές δράσεις και μερισμούς σε αναποτελεσματικά υποσύνολα…

Από τα πέντε μέλη της δυναμικής ομάδας που θα βρεθεί κάτω από αυξητικά κλιμακούμενες οριακές συνθήκες,  συνθήκες ενός «τοξικού» και όχι απλά αφιλόξενου,  βιότοπου όπου δοκιμάζει πολύ σκληρά αντοχές σωματικές, πνευματικές και ψυχικές…

προκύπτει ότι…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο δυνατός… εννοείται πως η φυσική ρώμη, η μυική δύναμη και η γερή κράση θα αποδειχθούν πολύτιμα εργαλεία για ένα μικρό διάστημα. Γρήγορα όμως θα υπερκεραστούν και θα συνθλιβούν από την πολυπλοκότητα του βιο-δυναμικού πεδίου και ο απλά πιο δυνατός θα καταρρεύσει… από νοητική κόπωση, από εξάντληση ψυχική και άρνηση να παλεύει για οτιδήποτε δεν κατανοεί πρωτογενώς…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο θαρραλέος…  ο θαρραλέος και τολμηρός θα ανταποκριθεί με επάρκεια σε μια σειρά κινδύνων αλλά θα υπερισχύσει η αμετροέπεια της ήρεμης ανάλυσης των δεδομένων… ο γενναιόψυχος είναι μεν απαραίτητος μόνον όμως όταν αποτελεί μέλος μιας ομάδας και τελεί υπό τις οδηγίες κάποιου άλλου που αναγνωρίζει ως ευφυέστερο… τελικά θα υποκύψει κάτω από την εσωτερική του σύγχυση…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο ευφυής… ο ευφυής έχει ροπή προς την αλαζονική ανάλυση των συνθηκών, υπεροχικό βλέμμα και αδυναμία απλοποίησης… η ευφυία του θα δώσει διεξόδους στους άλλους αλλά όχι σε κείνον… η ψυχική του κατάσταση θα δοκιμάζεται όλο και περισσότερο και ενώ θα απεμπλέκεται από πολλαπλούς κινδύνους, ένας ενδοτραφής πεσιμισμός θα τον απομυζά ενεργειακά όλο και περισσότερο… έχει εξαιρετικές πιθανότητες μακράς επιβίωσης αλλά δεν θα είναι ο τελευταίος που θα μείνει…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο ψύχραιμος… αν και θα είναι ο προτελευταίος ίσως που θα μείνει… ο ψυχραιμότερος ακόμη κι αν δεν διαθέτει ως εργαλειακά εφόδια, δεξιότητες, ευφυία και εφευρετικότητα, έχει όμως την τάση να ηγείται μετά από αρκετό καιρό μιας ομάδας και να τον αμφισβητεί μονάχα ο ευφυέστερος… ο ψυχραιμότερος έχει τον βέλτιστο βαθμό ισορρόπησης μεταξύ αδράνειας και ρίσκου, άμυνας και επίθεσης, στάσης και κίνησης… αντιλαμβάνεται καθαρότερα τις μεταβολές σε φυσικό και ενεργειακό επίπεδο… θα μείνει προτελευταίος…

…θα επιβιώσει ο πιο τυχερός… κι αυτό δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης…

Κι αυτός ο ‘θεωρητικός βιο-δυναμικότοπος’ είναι ό,τι με μια λέξη, αποκαλούμε… ζωή.

Game over

Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2024

Mohawk tribe

 


Άνθρωποι στην ουρανόστοιχη διάσταση
Με το κορμί τους τοπογραφούν
με το βλέμμα τους χωροσταθμίζουν
με το αίμα τους εγκιβωτίζουν το αιώνιο
μέσα στο μοχθηρό ατσάλι των ναών
του νάρκισσου αρχιτέκτονα

Άνθρωποι ακόντια
με βάση το κέντρο της Γης
κι αιχμή τον Ουρανό
στο ένα τους χέρι
το μεροκάματο του Ινδιάνου
στο άλλο
το αφηνιασμένο κενό
που τους καταβροχθίζει
αιωρούμενους

Άνθρωποι στην διάσταση πουλιών
εξωτικών νησιών
και ονείρων αναγέννησης
από ανάσες δράκων
σε εργαστήρια νεκρών αλχημιστών
και με τη φιλοσοφική τους λίθο
να προσφέρει ώρα την ώρα
στάλες αλήθειας
στο χορό τούτης της φρίκης

διατομής
διπλού ‘Τ’
 
 

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2024

τον σκοτώσανε κι εκείνος ακόμη έτρωγε...

 

«…Οι Ες-Ες κρατούσαν τις γυναίκες χώρια, μακριά απ' τους άντρες.
Οι πιο πολλές μένανε τότε σ' αντίσκηνα κοντά στο δάσος. Ανάμεσα σ' αυτές και σε μας ήταν ο ηλεκτροφόρος φράχτης που έβλεπα τώρα απ' τον πύργο. Και πιο πέρα ήταν το άλλο συρματόπλεγμα, εκείνο που κάθε εξήντα μέτρα είχε σκοπιά.
Τον καιρό εκείνο, κάθε Κυριακή που δε δουλεύαμε στέκαμε ώρες ολόκληρες και κοιτάζαμε τις γυναίκες που και κείνες βγαίναν απ' τ' αντίσκηνα και μας κοιτάζανε. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μεγάλη. Είναι ζήτημα αν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε κι αν ακόμη φωνάζαμε. Κάτι τέτοιο φυσικά κανείς δεν ξεθάρρευε να το δοκιμάσει. Ούτε χρειαζόταν. Αυτό το σιωπηλό αλληλοκοίταγμα που περνούσε δυο φράχτες από συρματόπλεγμα δεν είχε ανάγκη από μιλιά. Ήταν οι ώρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.
Όμως σκέψου... Αυτές οι γυναίκες κι αυτοί οι άντρες που αλληλοκοιτάζονταν σιωπηλά επί ώρες ατελείωτες ήταν ντυμένοι με τα ίδια ριγωτά, ξεθωριασμένα, χιλιοφορεμένα ρούχα του κάτεργου. Τα σώματά τους ήταν πετσί και κόκαλο, τα μαγουλά τους ρουφηγμένα και μαλλιαρά απ' την αβιταμίνωση. Τα μαλλιά κουρεμένα με μια λουρίδα ξυρισμένη στη μέση, απ' το κούτελο ως το σβέρκο. Μόνο τα μάτια ήταν πιο μεγάλα και πιο βαθιά από άλλοτε για να χωράει ο φόβος.
Το ηλεκτροφόρο με το ρεύμα υψηλής τάσης και το συρματόπλεγμα με τις σκοπιές δεν ήταν μια απλή τεχνική εγκατάσταση, ένας αδιάβατος φράχτης. Εδώ μια διαταγή όριζε να χωριστεί τελεσίδικα τ' αρσενικό απ' το θηλυκό. Μια διαταγή σε μέγεθος μοίρας. Μια διάσπαση του αιωνίου ζεύγους. Ένα παραφύση κόψιμο των από ουρανό και γη ταγμένων να «έσονται εις σάρκαν μίαν».
Η ζωή έσπασε, η φύση είχε δολοφονηθεί. Μέσα στο φαΐ ρίχνανε φάρμακα. Οι γυναίκες δε νιώθανε πια γυναίκες. Τα σημάδια του μήνα είχανε χαθεί. Οι άντρες είχαν σακατευτεί, ούτε στήσεις, ούτε ονειρώξεις, τα σώματα δείχνανε νεκρωμένα.
Κι όμως, αυτές οι Κυριακές ήταν οι μέρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.
Το αλληλοκοίταγμα επί ώρες ατέλειωτες ανέβαζε στα μεγάλα και βαθιά μάτια την επιθυμία σ' όλη της την ιερότητα και το σπαραγμό.
Κι ένιωθες ένα τράνταγμα στα πόδια, έτσι σαν κάποιος χωμένος βαθιά μέσα στη γη να βροντούσε ένα θεόρατο ταμπούρλο.
Αν οι φράχτες ξαφνικά φεύγανε... Άντρες και γυναίκες θα χιμούσαν για μια λυσσασμένη αλληλαρπαγή.
Τα μισοπεθαμένα κοκαλιάρικα σώματα θα κυλιούνταν αγκαλιασμένα πάνω στα χόρτα και στα χώματα, θα πονούσανε, θα σκούζανε, θα πεθαίνανε, όπως... ‘Μια χιονισμένη μέρα ο κρατούμενος που όρμησε μέσα στην κουζίνα των Ες-Ες. Αγκάλιασε ένα βρασμένο βωδινό μερί κι έτρωγε, έτρωγε. Τον χτυπούσαν κι εκείνος έτρωγε, τον πληγώσανε θανάσιμα κι εκείνος συνέχιζε να τρώει, τον σκοτώσανε κι εκείνος ακόμη έτρωγε’…»

Ιάκωβος Καμπανέλης Μαουτχάουζεν

Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2024

Το Ιερό...


Tο Iερό
Ήρωες και Ιππότες
Ασκητές και Βάρδοι

H
αναζήτηση του Ιερού υπήρξε ανέκαθεν μια παρεξηγημένη υπόθεση. Γιατί το να αναζητάς κάτι που είναι στην περιοχή του Γνωστού ή έστω του Αγνώστου που πρόκειται να γίνει γνωστό, είναι μια εργασία που περιλαμβάνει τμήματα του νου. Δεν είναι δράση, είναι δραστηριότητα.
Το να αναζητάς όμως κάτι που βρίσκεται στα αχανή βάθη του Αγνώστου που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ψηλαφητό, αυτό αποτελεί εργασία του είναι. Δεν είναι δραστηριότητα. Δεν είναι θορυβώδης και δεν ανήκει στο εργοτάξιο του νου. Είναι δράση. Καθαρή δράση.
Γι αυτό και ο νους δεν συμμετέχει. Στο νου αποκαλύπτεται. Και είναι σοκ.
Η αναζήτηση του Ιερού έχει γεννηθεί μαζί με τον άνθρωπο. Δεν είναι στο χέρι του να την αρνηθεί αλλά είναι οπωσδήποτε ελεύθερος να την αγνοήσει. Ο άνθρωπος αγνοεί σχεδόν τα πάντα και το Ιερό είναι ένα από αυτά που ελάχιστα τον απασχολούν. Μονάχα όταν κάνει την συντριπτική του εμφάνιση σε συγκεκριμένες καταστάσεις βιο-ψυχικής ανισορροπίας ή πνευματικού πυρετού, τότε μονάχα ο άνθρωπος το αντιλαμβάνεται.
Στην πραγματικότητα, δεν το αντιλαμβάνεται απλώς. Τον πλημμυρίζει ολοκληρωτικά, τείνει να τον λυγίσει, να τον αποδομήσει, να τον… τρελάνει. Γιατί οποιοδήποτε αποκαλυπτικό φαινόμενο καταστρέφει τον αυστηρό προγραμματισμό του νου και τον πετάει έξω από τις περιοχές του Γνωστού, δηλαδή του Χρόνου και τον οδηγεί στην ανασφάλεια και το απροσμέτρητο του Αχανούς.
Η αναζήτηση του Ιερού έγινε σε όλες τις εποχές από… τρελούς. Οι γνωστικοί και οι ορθολογιστές, το απέρριψαν, το συκοφάντησαν, το λοιδόρησαν. Το ίδιο έγινε και με τους ταπεινούς ιππότες του Ιερού. Βίωσαν σε όλες τις εποχές την κοινή χλεύη, βασανίστηκαν, κλείστηκαν σε φυλακές και ανήλιαγα υπόγεια, θανατώθηκαν. Μετά από αιώνες κάποιοι εξ αυτών ‘αποκαταστάθηκαν’. Τραγική ειρωνεία. Αυτό δεν έγινε γιατί οι επόμενες γενιές τους κατανόησαν. Ήταν θέμα πολιτικής. Όταν άλλαζαν ισορροπίες άλλαζαν και οι… ήρωες.



  

Οι Ήρωες… και οι Ιππότες.
Ο Ήρωας δεν εξελίσσεται βέβαια… είναι ένας ολόκληρος κόσμος και είναι ένας ολοκληρωμένος κόσμος. Τούτο σημαίνει πως δεν ευρύνεται πλέον, δεν εκτείνεται και δεν αλλάζει. Ο Ήρωας είναι.
Παρ’όλα αυτά έχει μια άμεση σχέση διάδρασης με τον Ιππότη. Μια σχέση αναγωγής - καταγωγής.
Ο Ιππότης έλκει την καταγωγή του από τον κόσμο του Ήρωα. Είναι το αρχέτυπο του Ήρωα με εσωτερική εντατική κατάσταση. Ο Ιππότης με μια έννοια είναι ένας διαρκώς ενεργός Ήρωας. Γιατί ο Ιππότης δεν είναι ένας στατικός κόσμος. Και δεν ολοκληρώνεται ποτέ όσο η αναζήτησή του παραμένει ενεργή και εν ισχύι. Και αυτή η αναζήτηση δεν τελειώνει.
Ο Ιππότης βρίσκεται σε άμεση σχέση με τον Ασκητή και τον Βάρδο. Οι τρεις τους αποτελούν ένα ισόπλευρο τρίγωνο που εγγράφεται σε έναν κύκλο. Τον κύκλο του Ιερού.
Όπως φαίνεται με σαφήνεια από το διάγραμμα, οι τρεις κορυφές του τριγώνου που αποτελούν ο Ιππότης, ο Βάρδος και ο Ασκητής, περικλείουν το Ιερό, την εσωτερική περιοχή του Ιερού, για την ακρίβεια. Την περιοχή της Καθαρής Δράσης.
Οι τρεις εξωτερικές περιοχές που απομένουν, είναι οι περιοχές της Δραστηριότητας που έχουν ως ορίζουσες τα εξωστρεφή χαρακτηριστικά του κάθε αρχετύπου. Και ορίζονται από τους αντίστοιχους άξονες: Ιππότης – Βάρδος, Ασκητής - Ιππότης και Βάρδος – Ασκητής.
Όλες αυτές οι δραστηριότητες είναι οι συνήθεις, εξωτερικές και θορυβώδεις εργασίες της ανθρωπότητας αν και σε υψηλότερο επίπεδο.
Στην εσωτερική αναζήτηση του Ιερού όμως, οι δραστηριότητες αυτές μεταβολίζονται σε μυητικές δράσεις και αποκτούν το ουσιαστικό τους περιεχόμενο.
Η συνάντησή τους, στην ιδανική κατάσταση του μύστη, είναι το κέντρο του κύκλου και του τριγώνου. Ο πυρήνας του Ιερού. Ή αλλιώς (ανάλογα την παράδοση, τη θρησκεία, το σύστημα γνώσης): Ο ανώτερος εαυτός, ο Θεός, το Θείο, το Εν, Η Χωρίς Αρχή Αρχή Όλων, το Άιν Σοφ, κλπ.
Όλες οι περιοχές εκτός του ισοσκελούς τριγώνου αποτελούν μέρος του Αγνώστου που πρόκειται να γίνει Γνωστό.
Εντός του τριγώνου τα πράγματα αλλάζουν. Γίνονται πολυδυναμικά, απρόβλεπτα, ‘εκτός κάθε λογικής’.
Όμως ακόμα κι εντός του τριγώνου, οι περισσότερες περιοχές είναι δυνατόν να ‘χαρτογραφηθούν’ από μύστες υψηλής τάξης και μεγάλης δύναμης. Είναι περιοχές που η υπερ-αντίληψη του μύστη τον βοηθά να εισέλθει και να διεισδύσει στα βάθη του Αχανούς.
Εκτός από μια απροσδιόριστη περιοχή στον πυρήνα που αποτελεί το Γνόφο του Ιερού. Αυτή η περιοχή ανήκει στο Άγνωστο που δεν μπορεί να γίνει Γνωστό. Αποτελεί κατά μια ερμηνεία, το περίφημο Άγιν των Καμπαλιστών, το Απόλυτο Τίποτα που όμως εμπεριέχει, εν δυνάμει, τα πάντα.
«Το Απόλυτο Τίποτα υπάρχει μέσα στην έννοια της ανυπαρξίας του και διαθέτει τη μεγαλύτερη οντότητα απ’όλα τα όντα στον κόσμο, ωστόσο, όντας ανύπαρκτο είναι απλό κι εφόσον όλα τα απλά πράγματα είναι περίπλοκα σε σύγκριση με την απλότητα, έτσι κι αυτό σε σύγκριση με την οντότητα των άλλων πραγμάτων, ονομάστηκε Τίποτα ή Απόλυτο Τίποτα… Άγιν». 
Δαυίδ μεν Αβραάμ χα Λαβάν (Μασορέτ χα Μπερίτ, τέλη 13ου αιώνα).

Θα μπορούσε κανείς να το παραβάλει με την Δίχως Αιτία Αιτία Όλων, το Απόλυτο Μηδέν της εκκίνησης του χρόνου και του χώρου, το σημείο μηδέν στο περίφημο Μπινγκ Μπανγκ των κοσμολόγων κλπ.
Με βάση κάποιες εσωτερικές διδασκαλίες, εκεί εδράζεται η περίφημη Ιεραρχία. Όχι με την έννοια του τόπου βέβαια αλλά με τη φιλοσοφική έννοια της ύπαρξης, της διάστασης.
Το ίδιο το Ιερό λοιπόν είναι ο πρωτεϊκός κόσμος, ο αρχαίος κόσμος, το απέραντο, το άπειρο και το αδιανόητο.

Και δεν υπήρξε ποτέ γοητευτικότερο ταξίδι για τους τρελούς αργοναύτες και τους ονειροβάτες ποιητές όλου του κόσμου από το ταξίδι στα έγκατα του Αχανούς, στις μυστικές, αρχαίες θάλασσες του Ιερού…

Σάββατο, Ιανουαρίου 06, 2024

χάλκινες ανατολές ...

 

 The Lonely Tree  By Dima Chatrov

 

Σα να ξεπήδησαν

απ’το αρχαίο χώμα

τούτες οι λέξεις

 

τι θα μπορούσε να είναι ακέραιο

χωρίς εσένα;

αφού ό,τι γεννήθηκε

είχε το βλέμμα

την ανάσα

ή το θυμό σου

είχε τη σιωπή

και το λυγμό σου

είχε εκείνη τη λεπτή δροσιά

της άρνησης

και τη φωτιά

της δύναμής σου

τι θα μπορούσε

ακέραιο να είναι οτιδήποτε

δίχως εσένα;

 

Σα να τις έβαψε

πανίερο χρώμα

μυστικό

αυτές τις λέξεις

από ηλιοβασιλέματα ολοπόρφυρα

και χάλκινες ανατολές  

 

χάνονται οι συλλαβές

σιγά σιγά

χάνονται όλα

μα στην ακεραιότητά του ο χρόνος

τα διασώζει όλα

γιατί αυτός μπορεί μονάχα να το κάνει

τόσο άσπλαχνα…

 

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2023

Ο Οίκος

 


Ο
ποιητής σήκωσε το βλέμμα και το προσανατόλισε στην είσοδο του Οίκου. Ρίγησε. Όλο του το είναι σκίρτησε. Η ατραπός τελειώνει εδώ, συλλογίστηκε και τα μάτια του υγράνθηκαν. Ένιωσε έναν οξύ πόνο στο ηλιακό του πλέγμα. Έβγαλε με μια ήρεμη κίνηση αυτό που κρατούσε καλά κρυμμένο και αθέατο κατάσαρκα στο στήθος. Το χάιδεψε απαλά, με άφατη τρυφερότητα. Το κράτησε με το δεξί του χέρι και κοίταξε ξανά μπροστά. Πρέπει να κάνω το βήμα, μονολόγησε. Γι αυτό βρίσκομαι εδώ… πήρε μια βαθιάν ανάσα, έδιωξε τις σκέψεις της τελευταίας στιγμής και προχώρησε.
 
Έφτασε λίγο πριν το Κατώφλι, ανάμεσα στους δυο μεγάλους κίονες όταν ο πόνος στο στήθος έγινε οξύτερος. Τα γόνατά του έτρεμαν, όλο του το είναι βρισκόταν σε συναγερμό. Πρέπει να στηριχτώ, πρέπει να κλείσω την ατραπό, ενθάρρυνε τον εαυτό του και μονομιάς ένιωσε να στυλώνεται ξανά στα πόδια του. Πέρασε τη νοητή γραμμή που συνέδεε τους δυο επιβλητικούς κίονες και έφτασε στο Κατώφλι. Στάθηκε και έκλεισε τα μάτια. Γνώριζε καλά την προσευχή. Όλη του τη ζωή την επαναλάμβανε σαν μαγική επωδό. Οι λέξεις ανέβηκαν αβίαστα απ’την ψυχή στα χείλη. Τα δάκρυα έτρεξαν καυτά, η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Πόσο μεγάλη είναι τούτη η στιγμή, σκέφτηκε σαν ολοκλήρωσε την προσευχή του. Σήκωσε ξανά το βλέμμα. Και πέρασε το κατώφλι.
 
Ο Οίκος ήταν σκοτεινός, ζεστός και γεμάτος μια πανάρχαια ενέργεια που τον 'χτύπησε' από το πρώτο του βήμα στο εσωτερικό. Δεν υπήρχε τίποτα ολόγυρα. Οι τοίχοι ήταν σκοτεινοί, γεμάτοι σκαλίσματα, παραστάσεις ακατάληπτες και λαξευμένες αράδες από προσευχές προσκυνητών σε άγνωστες, ξεχασμένες πια γλώσσες. Μπροστά του, στο κέντρο του Οίκου ήταν ο βωμός. Τον χώριζαν μονάχα λίγα βήματα.
 
Ξαφνικά, εκείνο που κρατούσε στο δεξί του χέρι σα να ζωντάνεψε… μια θερμότητα τον διαπέρασε αρχικά κι από το χέρι απλώθηκε γοργά σε όλο του το σώμα. Δύσπνοια. Το οξυγόνο ήταν λιγοστό εδώ μέσα και ένιωθε πως πνιγόταν. Να βιαστώ, είπε δυνατά και πλησίασε θαρρετά τον οκταγωνικό βωμό. 
 
Τα βήματά του ήταν δύσκολα, όλο και πιο δύσκολα. Ένιωθε μια τεράστια πίεση να τον πιέζει στους ώμους λες και ολόκληρος ο Οίκος, ο κόσμος όλος έπεφτε πάνω του. Πήρε μια γενναία ανάσα και έφτασε μπροστά στο βωμό. Γονάτισε με ευλάβεια και έφερε το αντικείμενο μπροστά του. Είχε μια άλλη όψη και άλλη υφή τώρα. Έμοιαζε με διάπυρο ξίφος που άστραφτε μέσα στο σκοτεινό, πανάρχαιο Οίκο. Μια κίνηση έμεινε, σκέφτηκε κι αισθάνθηκε πόνο σε όλα του τα μέλη, ως τα κατάβαθα του είναι του. Εκείνος δεν θέλει να το κάνω, είπε και ένιωσε τον ιδρώτα να τρέχει απ’το μέτωπό του. Εκείνος παλεύει να με σταματήσει, είπε ξανά και τέντωσε το χέρι του για να αποθέσει το αντικείμενο που σα να είχε φλογιστεί πια ολόκληρο, σα να είχε πυρποληθεί από μια τρομερή ενέργεια και δύναμη που δεν μπορούσε να ελέγξει. Όλα είχαν φτάσει πια στο πιο κρίσιμο σημείο. Ολόκληρη η ύπαρξή του δονείτο… ένιωθε σαν αρχαίος βράχος που άρχιζε να ρηγματώνεται παντού και έφτανε στα όρια να σπάσει σε αναρίθμητα κομμάτια. Προσπάθησε να ψελλίσει κάτι και δεν έβγαινε η φωνή του… ως και η σκέψη του είχε παύσει, ως και η ανάσα της αθάνατης ψυχής του τρεμόσβηνε μέσα του… άνοιξε τα δάχτυλά του και το έμπυρο αντικείμενο έπεσε μέσα στο βωμό…
 
Δεν κατάφερε να δει όσα ακολούθησαν… τον πίδακα φωτιάς που όρμησε από το βωμό και έγλειψε την οροφή του Οίκου… τα έγγλυφα στους τοίχους ολόγυρα να πυρώνονται και να εκπέμπουν το αρχαιώνιο φως του είναι τόσων και τόσων προσκυνητών πριν απ’αυτόν… ένιωσε όμως να του δροσίζει τα φλεγόμενα μάγουλά του μια πρωτόγνωρη ανάσα… η πίεση αφαιρέθηκε από τα μέλη του, η ψυχή του ανάσανε, το μυαλό του αναπαύτηκε… προσπάθησε να σηκώσει το ταλαιπωρημένο του σώμα αλλά δεν τα κατάφερε… και τότε άκουσε, ένιωσε περισσότερο εκείνη την παράξενη μελωδία… την εξέπνεε θα’λεγες ο Οίκος… διέρρεε από τους πόρους του, πλημμύρισε το χώρο και την ύπαρξη του ποιητή που ένιωσε το βάρος της απόφασής του και άρχισε να κλαίει με αναφιλητά. Ήξερε τι σήμαινε αυτή η πένθιμη μελωδία που απλωνόταν σα φίδι με χίλια κεφάλια στα έγκατά του και τον άλωνε… πάλεψε ξανά να σηκωθεί, να σταθεί όρθιος… τα κατάφερε και αναθαρρημένος έκανε μεταβολή… Αν φτάσω ως την έξοδο… ψέλλισε κοιτάζοντας το φως που έμπαινε από την είσοδο του Οίκου… Δεν μπόρεσε να κάνει ούτε ένα βήμα… έπεσε στα δυο του γόνατα εξοντωμένος από την υπερπροσπάθεια και έγειρε το σώμα του με το κεφάλι προς τα πίσω συμφιλιωμένος με το αναπόδραστο. Η μυσταγωγική μελωδία δυνάμωσε. Οι τοίχοι του Οίκου τον ζύγωναν. Η φωτιά στο βωμό είχε σβήσει. 
 
Και τότε, ακριβώς τη στιγμή που η μουσική είχε γεμίσει το είναι του και είχε μεθύσει τις αισθήσεις του, ένιωσε κι έπειτα είδε τη μεγάλη ρομφαία να τον διαπερνά και να προβάλλει από την εκτεθειμένη του κοιλιά. Άνοιξε το στόμα του, ρούφηξε τις τελευταίες ριπές οξυγόνου που του αναλογούσαν, έριξε ένα τελευταίο βλέμμα στον εξώχωρο και παραδόθηκε…