Παρασκευή, Ιουλίου 30, 2021

χάλκινες ανατολές

 The Lonely Tree  By Dima Chatrov

 

Σα να ξεπήδησαν

απ’το αρχαίο χώμα

τούτες οι λέξεις

 

τι θα μπορούσε να είναι ακέραιο

χωρίς εσένα;

αφού ό,τι γεννήθηκε

είχε το βλέμμα

την ανάσα

ή το θυμό σου

είχε τη σιωπή

και το λυγμό σου

είχε εκείνη τη λεπτή δροσιά

της άρνησης

και τη φωτιά

της δύναμής σου

τι θα μπορούσε

ακέραιο να είναι οτιδήποτε

δίχως εσένα;

 

Σα να τις έβαψε

πανίερο χρώμα

μυστικό

αυτές τις λέξεις

από ηλιοβασιλέματα ολοπόρφυρα

και χάλκινες ανατολές  

 

χάνονται οι συλλαβές

σιγά σιγά

χάνονται όλα

μα στην ακεραιότητά του ο χρόνος

τα διασώζει όλα

γιατί αυτός μπορεί μονάχα να το κάνει

τόσο άσπλαχνα…

 

Κυριακή, Ιουλίου 25, 2021

Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν…

 

«…Μια φορά, μάς λέει ο Πλούταρχος, ήρθαν στους Δελφούς άνθρωποι από τα ξένα για να ρωτήσουν το Μαντείο. Έγινε η προκαταρκτική δοκιμή με την αίγα που θα έδειχνε αν η μέρα ήταν ευοίωνη για να χρησμοδοτήσει η Πυθία. Αλλά το ζώο δεν αναρρίγησε όταν το ράντισαν με κρύο νερό. Δεν ήταν καλό το σημείο. Ωστόσο οι ξένοι πρέπει να ήταν σπουδαίοι και, για να τους ευχαριστήσουν, οι ιερείς ξεπέρασαν το μέτρο της φιλοτιμίας. Ώσπου το ζώο ολωσδιόλου μουσκεμένο έδωσε κάτι σημάδια ρίγους. Τότε η Πυθία κατέβηκε στο ιερό του ναού ‘άκουσα και απρόθυμος’. Μόλις έδωσε τις πρώτες αποκρίσεις, συνεχίζει ο Πλούταρχος, η αγριάδα της φωνής της φανέρωσε πως ήταν συνεπαρμένη από ένα άλαλο και κακό πνεύμα. Έμοιαζε σαν ανεμόδαρτο καράβι –‘δίκην νεώς επειγομένης’. Τέλος, ολωσδιόλου έξαλλη, με φοβερές κραυγές τινάχτηκε στην έξοδο. Ο προφήτης Νίκανδρος, οι ιερείς, οι ξένοι έφυγαν τρομαγμένοι. Γύρισαν σε λίγο και πήραν την Πυθία αλλόφρενη ακόμα. Πέθανε λίγες μέρες αργότερα.

Το επεισόδιο, καθώς μάς λένε, πρέπει να το θεωρήσει κανείς αυθεντικό. Έγινε στα χρόνια του Πλουτάρχου και ο αυτόπτης προφήτης Νίκανδρος ήταν φίλος του. Μάς δείχνει πως το λειτούργημα της Πυθίας ήταν ζωντανό ακόμα σ’εκείνον τον 1ο αιώνα. Μας κάνει ακόμη να γυρίσουμε στο αιώνιο ερώτημα που όλοι, όσοι έχουν στοχαστεί τον τόσο σημαντικό ρόλο –θρησκευτικό, πολιτικό, ιδιωτικό- που έπαιξε το Μαντείο στην αρχαία ελληνική ζωή, έχουν θέσει στον εαυτό τους: αν όλες αυτές οι μαντείες και οι χρησμοί ήταν σκηνοθεσίες και απάτες πανούργων ιερέων ή μήπως υπήρχε μια ειλικρίνεια στο βάθος αυτών των πραγμάτων, κάτι που ξεπερνά τη συνηθισμένη λογική μας.

Η αφήγηση του Πλουτάρχου θα μας έκανε να συλλογιστούμε πως δεν είναι πολύ πιθανό ο συγκλονισμός μιας γυναίκας, που καταλήγει στο θάνατο, να είναι απλή ηθοποιία. Φυσικά υπήρχαν οι ιερείς που ερμήνευαν τα λόγια της Πυθίας –πόσο έναρθρα, κανείς δεν το ξέρει- και τα παράδιναν ταχτοποιημένα σε εξάμετρα, τρίμετρα, ή πρόζα στους πιστούς. Ήταν, δεν υπάρχει αμφιβολία, καιροσκόποι, ευλύγιστοι, επιφυλακτικοί, μαστόροι της αμφιλογίας. Αλλά, όπως και στα χρόνια μας, άλλο πράγμα είναι να κοιτάζεις κάτι τέτοιες υποθέσεις της ψυχής από την πλευρά του Θεού και άλλο από την πλευρά των υπηρετών του.

Είπαν ότι το φαινόμενο της Πυθίας θα έπρεπε να το συμπεριλάβουμε στα φαινόμενα του πράγματος που λέμε σήμερα πνευματισμό. Ίσως. Τότε όμως το λιγότερο που θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς είναι ότι η Πυθία μοιάζει με ένα σύγχρονο μέντιουμ όσο ο Ηνίοχος με ένα σύγχρονο άγαλμα μέσης τέχνης. Ας πούμε του Jacob Epstein. Αυτό κάνει τη διαφορά. Με αυτά θέλω να πω ότι έχει απομείνει στο άδυτο του Απόλλωνα ένα μυστήριο που μας υπερβαίνει, όπως και στην τέχνη του Ηνιόχου. Δεν ξέρω. Εκείνο όμως που μπορεί να στοχαστεί κανείς με περισσότερη ενάργεια, είναι ότι αν το Μαντείο παρακίνησε πραγματικά τη σκέψη του Σωκράτη, με τον τρόπο που μας διδάσκει ο Πλάτων στην Απολογία, η συμβολή του στην ανάπτυξη της ανθρώπινης σκέψης θα ήταν τόση που θα άξιζε τον κόπο να είχε ιδρυθεί μόνο γι’αυτό.

Η αφήγηση του Πλουτάρχου συμπίπτει περίπου με το γεγονός που τερματίζει τον κόσμο των ειδώλων. Έπειτα το Μαντείο του Απόλλωνα στεγνώνει σιγά – σιγά με μικρές σπιθοβολές και σβήνει κουρασμένο. Κάποτε ψιθυρίζει φράσεις που θυμίζουν το ‘Αποθανείν θέλω’ της Σίβυλας εκείνης που λέει ο Πετρώνιος. Τριακόσια τόσα χρόνια ακόμη μέσα στις ρυτίδες και τις τυπικές χειρονομίες του ιερατείου, που επαναλαμβάνουν, δεν δημιουργούν. Η μέριμνα που μοιάζει να το απασχολεί ακόμη, είναι μήπως σταματήσει η παλιά συνήθεια της αποστολής δώρων στον Απόλλωνα. Έτσι, ως την ακροτελεύτια απόκριση του Μαντείου στον τραγικό Ιουλιανό:

Είπατε τω βασιλήι, χαμαί πέσε δαίδαλο αυλά.

Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφναν,

Ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ.

Κι όμως, μολονότι το Μαντείο μοιάζει σα να γράφει μόνο του την τελευταία σελίδα της ιστορίας του, και να κατεβαίνει αυτόβουλα στον τάφο, οι θεωρητικοί της νέας θρησκείας βρήκαν πως άξιζε τον κόπο να ξοδέψουν αρκετή σκέψη και μελάνι για να το πολεμήσουν. Και το περίεργο είναι ότι δεν καταπιάνονται να αποδείξουν ότι κάτι τέτοιες χρησμοδοσίες είναι έργα τσαρλατάνων. Αναγνωρίζουν τη μαντική δύναμη των Δελφών, όμως γι’αυτούς αυτά τα πράγματα είναι έργα του Σατανά και των δυνάμεων του σκότους. Και ο Απόλλων μεταμορφωμένος διάβολος.

Εδώ, στη Φωκίδα, πέρα στο μοναστήρι του Οσίου Λουκά, ένας ψηφιδωτός Παντοκράτωρ, πάνω από το ανώφλι της δυτικής θύρας, δείχνει την επιγραφή: ‘Εγώ ειμί τα φως του κόσμου. Ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τω σκότει’. Η φύση αποστρέφεται τα κενά».

Δελφοί – Αμοργός, Αύγουστος 1961

 

 

Γ. Σεφέρης , Δελφοί

[Δοκιμές, β’ τόμος, 1948-1971, Ίκαρος, Αθήνα]

 

Παρασκευή, Ιουλίου 23, 2021

Ο άνθρωπος - κέλυφος

 [Η κατάθλιψη και το σεξ]



Islanded In A Stream Of Stars

Γ
ια να επι-κοινωνήσεις αληθινά, κι έπειτα να δράσεις, χρειάζεται προηγουμένως να λάβει χώρα μια οδυνηρή και μαζί, λυτρωτική ‘διαδικασία’ –στην ουσία πρόκειται για μια αλυσίδα δράσεων- που κωδικά θα ονοματίσω εδώ ως θραύση των συμβόλων… τι είναι όμως αυτή η διαδικασία; Θα προχωρήσουμε με προσεκτικά βήματα…
Εάν αληθεύει, έστω και σε κάποιο σεβαστό και δόκιμο ποσοστό, πως όλες οι παραδοσιακές ‘αφηγήσεις’ για τον κόσμο και τον άνθρωπο έχουν από δεκαετίες ‘χρεοκοπήσει’ και στην ουσία δεν εξυπηρετούν πια κανέναν διότι πολύ απλά δεν ‘λειτουργούν’ όπως κάποτε, ήδη έχει κανείς εμπρός του μια μεγαλοπρεπή ‘επίδειξη’ για το τι είναι η θραύση των συμβόλων. Διότι μια αφήγηση που έχει ‘φαλιρίσει’ και δεν λειτουργεί αλλά υφίσταται απλώς και μόνο για λόγους… ιστορικής αδρανείας, τότε τι άλλο αυτή αποτελεί από ένα σκονισμένο, παλιό, άχρηστο ‘σύμβολο’;
Κάποιοι στοχάζονται πως τα παραδοσιακά πολιτικοκοινωνικά μορφώματα ή υποκείμενα έχουν εκμετρήσει από καιρό το ζην και παραπαίουν ή επιβιώνουν ως ‘ζόμπι’ που αρνούνται πεισματικά να πεθάνουν –κι όσοι έχουν δει σχετικές ταινίες θα γνωρίζουν πως το ζόμπι χαρακτηρίζεται από μια απίστευτη ξεροκεφαλιά και άρνηση αποδοχής της… θανατότητάς του. Ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, ο φιλελευθερισμός, ο σοσιαλισμός, ο κάθε είδους και λογής ‘ισμός’ που μας ταλαιπώρησε επί αιώνες και στην ουσία δεν μπορεί πλέον να αναμετρηθεί με τον σύγχρονο, μοδέρνο άνθρωπο της αυτόματης επικοινωνίας, της μεγάλης εσωτερικής σιωπής, της καλπάζουσας κατάθλιψης, της σχεσιακής αναπηρίας.
Κάποιοι στοχάζονται ακόμα πως και οι παραδοσιακές ‘μεγάλες θρησκείες’ έχουν ‘βαρέσει κανόνι’ εδώ και αιώνες ίσως μονάχα που εδώ τα σχήματα είναι υπερμεγέθη και οι ‘διαχειριστές’ έχουν ένα πολύ ευρύτερο σύμπαν να πραγματεύονται: η ανθρώπινη ‘ψυχή’, ό,τι κι αν εννοεί κανείς με τούτο τον όρο, ο Θεός, το θείο, το Ιερό, το Αχανές το απροσμέτρητο και αναφές και απερινόητο και ασύλληπτο Ον ή Τίποτα που ‘εποπτεύει του σύμπαντος κόσμου’, πνευματικού και ψηλαφητού. Επειδή ακριβώς το ζήτημα είναι βαθύ και πολυχανδές και πολυπλόκαμο και επειδή αφορά απολύτως και προσωπικά τον κάθε έναν και την κάθε μια από εμάς, δεν μπορεί αβασάνιστα κάποιος να μιλήσει για θραύση των συμβόλων. Άλλωστε, πεποίθησή μου πάγια είναι πως ο άνθρωπος είναι ον αναφορικό και συνεπώς, ακόμα και αν καταδικάσει εντός του κάποιο μεγάλο θρησκευτικό ‘εναγκαλισμό’ στον οποίο γεννήθηκε και ανατράφηκε και πορεύεται, δεν τολμά να τον απορρίψει ολοκληρωτικά καθώς στην απουσία του θα παραμείνει ένα χαώδες κενό και ως γνωστόν η φύση αντιπαθεί τα κενά. Και τείνει να τα συμπληρώσει. Με τι; Με νιχιλισμό; Με κυνισμό; Με έναν ερμηνευτικό υποκειμενισμό του ιερού; Με έναν ναρκισσικό περσοναλισμό του Θεού; Με έναν αποκλειστικό ή εμπεριεκτικό εκλεκτισμό; Ή με έναν ραφιναρισμένο επιστημονικοφανή υλισμό που δεν απαντά, δεν αναπαύει και δεν παρηγορεί κανέναν;
Τα μεγάλα υπερ-σχήματα, υπερ-σύνολα και μεγα-Ιδέες που υποτίθεται πως εμπεριέχουν και τον άνθρωπο και τις εν γένει δράσεις του, κατά την ταπεινή μου άποψη έχουν ήδη αντικατασταθεί από τους δυο πανάρχαιους αλλά και υπερ-σύγχρονους και μετα-μετα-νεωτερικούς γιγα-πυλώνες σε: εσωτερικό, σχεσιακό, δι-υποκειμενικό και επικοινωνικό επίπεδα. Την κατάθλιψη και το σεξ. Εδώ μάλιστα δεν έχουμε να κάνουμε με θραύση αλλά πανηγυρική αποκατάσταση –ακόμη και με την περίφημη ωριγενική θεώρηση του όρου- των συμβόλων.
Και ευθύς αμέσως η ανάλυση.
Το πρώτο, ας επισκεφτούμε θαρρετά τις λέξεις, τους όρους. Πάει να πει, γιατί κατάθλιψη και σεξ και όχι πνεύμα και σάρκα; Δεν έχει ‘γιατί’ και ‘διότι’. Πολύ απλά, δεν θα καταφύγω σε μετενδυσίες και παρενδυσίες για να καλύψω τον ‘ελέφαντα στο δωμάτιο’. Ο ελέφας είναι εκεί και δεσπόζει και όποιος δεν τον βλέπει ή τον βαφτίζει ‘μετα-μοντέρνο’ installation πολύ απλά αρέσκεται στο να αυτοχλευάζεται. Και τούτο τον ελεεινό ελιγμό δεν τον καταδέχομαι.
Και επιτέλους, ο όρος ‘πνεύμα’ δεν αποδίδει τούτο που εργάζομαι και παλεύω να αποδώσω. Εκείνο που η ‘κατάθλιψη’ περιέχει είναι το υπερ-σύνολο, την υπερ-κατασκευή στην οποία, θέλει δεν θέλει, ανήκει και το πνεύμα. Και η ‘κατάθλιψη’ δεν είναι μονάχα η ψυχική διαταραχή που φοβίζει σαν μπαμπούλας και δικαίως γιατί σαν μαύρη τρύπα ρουφάει όλο το φως από τον άνθρωπο και τον συρρικνώνει ώσπου στο τέλος να τον αφανίσει. Η κατάθλιψη είναι το ‘γεγενημένον εκ Πνεύματος’ εκείνο οργανισμικό ον, εκείνη η ειναιική υπόσταση που σαν άνυσμα δείχνει προς τα πού κατευθύνεται το ‘καθ’ομοίωσιν’. Το ζήτημα δεν είναι ουσιακής αλλά υποστατικής φύσεως.
Ο πεπτωκός άνθρωπος δεν απηλλάγη από την πνευματική κληρονομιά του Πατρός με την έξοδό του από τον Κήπο της Τρυφής. Την πήρε μαζί του σαν ντιενεϊκό κληροδότημα και κυτταρικό τύπωμα που δεν μπορεί να αρνηθεί ό,τι και αν κάνει, όσο και αν αγωνίζεται για το αντίθετο. Η κάθε του πράξη έχει το κυτταρογράφημα του Δημιουργού και όλο αυτό το έργο έχει ως εντελέχεια ίσως τη θέωση κατά χάριν ή την τελείωση ή την επιστροφή του σε μια παραδείσια απόλαυση όμως ο δρόμος και η ατραπός είναι η κατάθλιψη. ‘Στενή η οδός και τεθλιμμένη’ προειδοποίησε ο Επιστάτης και το ζούμε κάθε μέρα επί χιλιετίες χιλιετιών. Μονάχα που στην post-modern εκδοχή του μεταλλαγμένου εαυτού μας, ο καταθλιπτικός δεν είναι ο περίσκεπτος και περίνους άνθρωπος του φιλοσοφικού στοχασμού αλλά ο κουρασμένος και εξοντωμένος και ‘κεκμηκώς’ άνθρωπος της υπερχρήσης φαρμάκων, του ηλεκτρονικού ‘ψαρέματος’, των σόσιαλ επαφών πεπερασμένης και ‘ασφαλούς’ αποσυμπίεσης και της ερμαφρόδιτης και τραβεστί αφομοίωσης σε οτιδήποτε νοσηρό του σερβίρει το σύστημα για να καταφέρει να επιβιώσει.
Και η ζυγαριά υποτίθεται πως ισορροπεί από το σεξ. Όχι τη σάρκα, όχι τον έρωτα, όχι το σώμα. Μονάχα από το σεξ. Ο υπερ-νους που όλα τα ρυθμίζει με τον πατερναλιστικό σαδισμό του δημίου που σπλαχνικά καλύπτει με την κουκούλα το κεφάλι που σε λίγο πρόκειται να κόψει, παραδίδει τον ήδη εξοντωμένο, άδειο και επαίτη άνθρωπο στην απο-χαλιναγώγηση του διαδικτυακού αυνανισμού για να τον αποτελειώσει. Πρόκειται για την μηχανιστική κατασκευή του νέου ανθρώπου που σχεδόν ονειρεύτηκε πριν έναν αιώνα ο μεγάλος Φριτζ Λανγκ στο Μετρόπολις. Πρόκειται για τον άνθρωπο-κέλυφος: άψυχος, άδειος, ακηδής, στις παρυφές της αυτο-ακύρωσης αλλά και δέσμιος εγκάτοικος στο σκοτεινό υπόγειο της φτηνής ηδονής.
Ο άνθρωπος-κέλυφος δεν είναι σε θέση ούτε καν να διανοηθεί πως ακόμη και η περίσσεια κατάθλιψης που κληρονόμησε και θα κληροδοτήσει είναι μιας τάξης τουλάχιστον ανώτερη από την σεξο-ευδαιμονιστική αφαίμαξη και αποπνευμάτωση που οι ‘ψυχοφάγοι’ που λατρεύει και υπηρετεί τού έχουν εγκαταστήσει στον προγραμματισμό του. Εξακολουθεί να αλαλάζει, να θορυβεί, να συκοφαντεί και να προσβάλει τη Δημιουργία, να αφοδεύει στην Ομορφιά της Τάξης, να καθυβρίζει την Αρμονία του Κόσμου που περιέχει και τον περιέχει.
Ο άνθρωπος-κέλυφος είναι το σπαρακτικό εργώδες δημιούργημα του εαυτού του.
Ζητιανεύει φως όχι για να φωτίσει λίγο από το σκότος του πνευματικού του ερέβους αλλά για να αρμέξει λίγη ακόμη μολυσμένη ηδονή από το Κτήνος που τον θήλασε από βρέφος και τον κοιμίζει σε μια αιώνια νύχτα κάτω απ’το λιπαρό του χνώτο.
Ζητιανεύει στοργή όχι για να θερμάνει τα ελάχιστα εναπομείναντα υγιή του κύτταρα που τον συνδέουν ακόμα με τον πρωτόπλαστο εαυτό του αλλά για να ελεήσει την ενοχή της ψυχής του που δυσφορεί και λιμοκτονεί στα έγκατα του είναι του.
Ζητιανεύει αγάπη όχι για να εγκεντρίσει το νεκρωμένο ιστό της κάποτε ηλιόλουστης νιότης του πνευματικού του πνεύμονα αλλά για να κρυφτεί ακόμη μια μέρα πίσω από την διαφυγή της μικρότητας, της αδυναμίας, της δειλίας του.
Στέκω εδώ και στοχάζομαι πως απάντηση σε τούτο το ζοφερό σκηνικό δεν είναι η απόδραση από τη σπηλιά. Είναι η τοπογράφηση της σπηλιάς. Πως λύση δεν είναι μια ακόμη διαφυγή, ένας ακόμα ελιγμός επιβίωσης μέσα στο λερό και υγρό και σκοτεινό υπόγειο αλλά η αποδοχή της νόσου και η άρνηση να είσαι νοσηρός. Πως θεραπεία δεν είναι η υπέρβαση αλλά η έξοδος. Όχι η μετένδυση, το μασκάρεμα, μια ακόμα μετακένωση αλλά η μεταρσίωση, η μεταμόρφωση.
Και τούτο για να γίνει απαιτείται να πάψεις να τρέφεσαι από τα περιττώματα και να αποφασίσεις να μπεις στο καθαρτήριο πυρ της νήψης, της προσοχής, της παρατήρησης, του αναστοχασμού. Με γενναιότητα, με πόνο, με οδύνη, με κίνδυνο να χάσεις τα λογικά σου.
Χάσε τον εαυτό σου αν θέλεις να τον βρεις…
Ο ανάβατος τραχύς, η ανωφέρεια επικίνδυνη, ο δρόμος ολισθαίνει. Κανείς δεν θέλει να εγκαταλείψει τη νωχέλεια της θλίψης όταν η χαρά έχει αγκάθια και η πληρότητα φως που σε τυφλώνει.
Όμως η ψυχή είναι σπαθί και λάβρυς και πυρ καταναλίσκον…
Ναι, η ψυχή είναι σύμμαχος, λέω και αναθαρρεύω. Και είναι φάρος και οδηγός…
Τα σύμβολα της ήττας θραύονται οριστικά, τα κελύφη της απώλειας σπάνε, τα ρίγη της ζωής μυρμηγκιάζουν το καινούργιο σώμα…
Και είναι μπροστά μας πάντα ο αρχαίος πολεμιστής, ο αδελφός μας εαυτός που δεν σωριάστηκε στη λάσπη και μας χαμογελά…
Και μας προτείνει το χέρι…



Πέμπτη, Ιουλίου 22, 2021

Μπα’αλ Σεμ




Ημέρες και μήνες και χρόνια 
σε κερδίζω και σε χάνω
στις 32 ιερές ατραπούς
στις λαμπερές σφαίρες της αναπνοής σου
κάτω απ’τα κλωνάρια
του μαγικού σου Δέντρου
αιώνες ξενύχτησα
να γίνω κοινωνός
του αληθινού ονόματός σου…

αέναες ανακυκλώσεις
περιδινήσεις
περάσματα σε άνυδρες σαρκώσεις
από το δέρμα στο κορμί
από το κορμί στο σώμα
από το σώμα στο πνεύμα
από το πνεύμα στο αίμα
και πάλι απ’την αρχή…

τυφώνες με χτυπούσαν
αναριγούσα στο πέρασμα των χρόνων
κρύωνα
πεινούσα
τη ψυχή αγκιστρωμένη
στο αλλιώς
κρατούσα
πένης, ρακένδυτος
μα δαψιλής σε υπομονή
σε βλέμμα
σε ψηλαφούσα μια στιγμή
και σ’έχανα για χίλια χρόνια…

αλλά έμεινα
είμαι ακόμη εδώ
ο λήρος του μαύρου ανέμου
δεν με τρέλανε ακόμη
ακούω τα συρίγματα της Λίλιθ
ακούω το κάλεσμα των Επτά Λεπρών
τα φιλιά του Σκότους νιώθω
κι όμως
εδώ είμαι

σε επικαλούμαι
κάτοχος να γίνω λαχταρώ
του αληθινού ονόματός σου…

 

Κυριακή, Ιουλίου 18, 2021

Ντεσπεράντος...



Έτσι κι αλλιώς, είμαστε ανολοκλήρωτες ιστορίες… λέξεις σε επικλήσεις βλάσφημες ενός αρχαίου γίγαντα που στέκει φύλακας του Άδειου έξω από την Μεγάλη Μήτρα, την Ιερή Σπηλιά.
Λέξεις είμαστε που δεν έγιναν προτάσεις, που δεν πρόλαβαν να γίνουν Λόγος και αιωρούνται αιώνια στο ατέρμονο, αφιλόξενο σύμπαν…

Έτσι κι αλλιώς είμαστε ξένοι…

Γεννηθήκαμε από τη πρόστυχη ονείρωξη του Όντος να υπάρξει, να εκδηλωθεί, να μοιράσει το λίπος του σε όλες τις διαστάσεις.
Και κάποια στιγμή, στο μισοφαγωμένο κάποτε, τούτη η ονείρωξη μπερδεύτηκε με τον ευγενικό χορό των άστρων… μολυνθήκαμε από ζωή… και δεν ξέραμε πώς είναι να ζει κανείς…

Περιπλανιόμαστε…

Κι έχουμε στο χτες αφημένες χίλιες αιωνιότητες που δεν ξέραμε τους εαυτούς μας…
Κι έχουμε στο σήμερα, εκτάσεις από εγωικές πόρνες λαγνείες για το Χρόνο…
Κι έχουμε στο αύριο ένα κορμί που καίει από τις πυρογραφίες του Ονειρουργού…

Περιπλανιόμαστε και πονάμε…

Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι θα επιβιώσουν από τη ζωή... Ισως κανένας...
Πολύ λιγότεροι όσων θα επιβιώσουν απ το θάνατο...
Αν εξαιρέσεις το θαυματωμένο Απρόσμενο του ερωτικου λυγμού είμαστε πεντάρφανοι...
Ντεσπεράντος στη Γη των Πρώην Εκλεκτών...
Κι όμως, δεν πειράζει
Όσοι απο εμάς τα καταφέρουν θα αφηγηθούν την αρχη του κόσμου στους σπλαχνικούς αιμοδότες των Ονείρων...
Το τέλος του κόσμου όμως δεν πρόκειται να το ψελλίσει κανείς...
Από τον αρχαίο τρόμο... πως ό,τι εκφράζεται, ό,τι ιστορείται, ό,τι μιλιέται ανοιχτά
έχει ήδη γίνει...

Και δεν μας περιέχει πια...

 

 

Πέμπτη, Ιουλίου 15, 2021

'τι είναι η αλήθεια'...

 


Η αλήθεια είναι πικρή...

στυφή και άνυδρη
και δε θα σε ωφελήσει
να τη γευτείς
πριν μάθεις λοιπόν
τι περιέχει
μάθε πρώτα
 τι γεύση έχει...

αυτή πρέπει να ήταν η απάντηση
που έδωσε ο Ιησούς στο θρασύ Ρωμαίο
που τον κοιτούσε σαν ενοχλητικό εξωγήινο
αναρωτώμενος ποια κακή μοίρα τον είχε
ξαποστείλει στις εσχατιές της αυτοκρατορίας
να προσπαθεί να διοικήσει έναν λαό περίεργο
εσωστρεφή, καχύποπτο αλλά και πεισματικά περήφανο
μονόχνοτο και δύσθυμο
αλλά και με μια ιδιόμορφη, σχεδόν εξωφρενική
μονιστική αντίληψη του κόσμου και της ζωής...

με το χρόνο να μην είναι κυκλικός
αλλά γραμμικός...

με το Τώρα να μην έχει αξία
αλλά το Ερχόμενο...

με τη Νύχτα να μην είναι υπόσχεση
αλλά κρυπτική μοιχαλίδα...

με το θάνατο να μην είναι διαδικασία
αλλά όνειδος...

με την ηδονή να μην είναι φιλόξενη αγκαλιά
αλλά σκοτεινός πόθος...

με το πόλεμο να μην είναι ένα δυναμικό αεί
αλλά ένα στατικό νυν...

με το αίμα να μην ξεπλένει ποτέ
αλλά μονάχα να στιγματίζει...

που το κακό δεν έχει τίποτε καλό
αλλά το καλό εγκυμονεί πάντα το κακό...

και η Ρώμη είχε την απαίτηση τούτοι οι παράξενοι
ερημίτες των πόλεων να 'κυβερνηθούν' υπάκουα,
φιλήσυχα και ειρηνικά...

ο Έπαρχος είχε σίγουρα μεγάλη δόση ειρωνείας
περιφρόνησης και απορίας στο βλέμμα του
αντικρίζοντας έναν ακόμη μυστικιστή Διδάσκαλο
αυτού του τρομερού λαού
που δεν έδειχνε ίχνος φόβου μπροστά στον Ρωμαϊκό Αετό
απλά εμφανή σημεία κόπωσης από την εξάντληση,
το ξυλοδαρμό, τις ταλαιπωρίες και τους εξευτελισμούς
από τους Σαχρεντίν, τους 'αδελφούς του' που
τον είχαν κιόλας δικάσει και καταδικάσει σε θάνατο...

πως να επικοινωνήσεις μ'ένα τέτοιο άνθρωπο
τι να του πεις και τι να τον ρωτήσεις
κι αν τον ρωτήσεις
τι σόι απάντηση να προσδοκάς...

είναι αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές
οι στιγμές του Ιστορικού Σταυρού
οι μοναδικές στιγμές που συναντώνται
σε μια κορυφαία 'διάδραση'
ο Αρχαίος Κόσμος με το Νυν και Αεί των Εσχάτων...

η Σιδηρά και Κραταιά Τάξις
με τη Ρομφαία που θα την ξεκοιλιάσει...

ο Μυθικός Κόσμος των Οριζόντιων Ανθρώπων
με τον Πνευματικό Κόσμο των Καθέτων Ανθρώπων...

η παιγνιώδης έπαρση του Σωκράτη
με τον ανηδονικό ασκητισμό του Αντωνίου...

η 'βλάσφημη' φλογέρα του Πάνα
με το αυστηρό Βυζαντινό Μέλος...

η φωτεινή αισιοδοξία της πλούσιας Κορίνθου
με την χλομή και στεγνή λειτουργικότητα της Ιερουσαλήμ...

όλα τούτα ανταμώνουν
και σταυρώνονται τούτη τη στιγμή
που ο Πιλάτος αντικρίζει τον Ναζωραίο
και δεν υποψιάζεται φυσικά τον Χριστό
που κρύβεται μέσα του...

κι αποφασίζει να τον ρωτήσει

'τι είναι η αλήθεια'...