Πέμπτη, Δεκεμβρίου 10, 2020

όταν δεν δημιουργούμε παρακμάζουμε και πεθαίνουμε…

 

Concentration - Antonio Grambone

 

Τ

ελευταία, με αφορμή κάποια γεγονότα, σκεφτόμουν πως αν υπάρχει μια ενδειξούλα –όχι αποδειξούλα πάντως- ότι είμαστε πλασμένοι από κάποιον Δημιουργό, είναι πως είμαστε κι εμείς δημιουργοί… και πως αυτό τούτο μπορεί να μην λέει σε κάποιους πολλά, όμως δεν είναι αυτονόητο… καθώς άλλωστε τίποτε δεν είναι στην ίδια τη Δημιουργία… το ότι είμαστε δημιουργοί σημαίνει αυτόματα πως όταν δεν δημιουργούμε μαραζώνουμε, παρακμάζουμε και πεθαίνουμε… σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό ακόμα επίπεδο… δεν είναι τυχαία η παρακμή και η πτώση του ελληνιστικού κόσμου και η παράδοσή του στον άλκιμο και σφριγηλό ρωμαϊκό… δεν είναι μονάχα η στρατιωτική κατίσχυση, είναι η άρνηση να δούμε προβολικά στο χρόνο, να διανοίξουμε οδούς, δηλαδή να δημιουργήσουμε κάτι αυθεντικό… κλασικός κόσμος είναι ο κόσμος της ελληνικής τραγωδίας αλλά και του Πελοποννησιακού Μακελειού… είναι πάντως κόσμος πρωτογενούς δημιουργίας στη φιλοσοφία, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στις επιστήμες… μετά τους στωικούς αλλά μάλλον μετά τον Αριστοτέλη δεν έχουμε πια πρωτογενή δημιουργία, έχουμε θαυμάσια έργα που μνημονεύουν ή αντιγράφουν φόρμες ενός ένδοξου χθες…

Στη ζωή μας αυτό συμβαίνει επίσης… στις δημιουργικές μας φάσεις ανθίζουμε, φωτιζόμαστε, λαμπρυνόμαστε, ομορφαίνουμε!

Στις φάσεις μηδενικής δημιουργίας πέφτουμε, καταθλιβόμαστε, αρρωσταίνουμε, συρρικνωνόμαστε  τελικά πεθαίνουμε…

Ίσως τελικά να μην αποτελεί απλώς ένδειξη αλλά να είναι η μόνη ισχυρή απόδειξη… ερχόμαστε από ένα κόσμο Δημιουργών, από μια Ιεραρχία Έλλογων Όντων, από μια Τάξη… γι αυτό και η αταξία, η δυσαρμονία, η ένδον στάσις που έλεγε ο Πλάτων, μάς ενοχλεί, μάς… μουτζουρώνει, μάς σκοτώνει…

Σκοπός; Να επιστρέψουμε εκεί κάποτε; Δεν ξέρω… ίσως να μην έχει και τόση σημασία… ίσως αυτοί οι ορίζοντες να μην είναι για το δικό μας βλέμμα… έχουμε πολλά άλλα να δούμε και κάνουμε πιο κοντά σε μας… ας το πράξουμε λοιπόν…

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 04, 2020

αυτοπαθής στροφή...

 

Μου κάνει εντύπωση, το ομολογώ, τούτη η αυτοπαθής στροφή της ανθρωπότητας, όλων μας, τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια… παρότι ήμουν θα έλεγα προετοιμασμένος γι αυτήν… πώς να προετοιμάσεις όμως τον εαυτό σου για ένα βίωμα που δεν γνωρίζεις;

Με στενοχωρεί περισσότερο που η ανθρωπότητα δείχνει να έχει χάσει την αυτοπεποίθησή της… την εξωστρεφή της γενναιότητα, την αμεριμνησία της… αυτός ο ‘ενδοσκοπισμός’, η διαρκής εμβύθιση στο συναίσθημα και η εμμονική ψυχοθεραπευτική προσφυγή έχει τις παρενέργειές της… είμαστε πιο φοβικοί από παλιά, πιο ‘προσεκτικοί’, πιο ανασφαλείς, πιο άτολμοι… ας ξεχάσουμε τα του Κορονοϊού… γενικά μιλώντας…

Θα έρθει πάλι η ανάδυση, δεν ξέρω αν θα την προλάβω αλλά η επόμενη γενιά την προετοιμάζει κιόλας… θα έχει μάλλον… ‘ιντερνετικά’ και ‘σοσιαλικά’ χαρακτηριστικά, τα ‘προφίλ’ θα έχουν υποκαταστήσει ήδη τις προσωπικότητες όμως η ατομικότητα δεν χάνεται και το πρόσωπο δεν απαλλοτριώνεται… Τούτη μπορεί να είναι μια νότα αισιοδοξίας στο γενικό ‘μουντό’ σκηνικό.

Φαίνεται πως είχαμε ανάγκη την αναδίφηση, την εσωστρεφή περιδίνηση, την κατάδυση στα εσώψυχα… έρχεται πάλι η επόμενη φάση που θα ανατείλει σε κάποια χρόνια και θα βγούμε από… το τούνελ… πώς άραγε;

Όταν θα το μελετούμε και θα το καταγράφουμε, θα μπαίνουμε ξανά σε κάποια επόμενη φάση… έτσι συνέβαινε κι έτσι θα συμβαίνει πάντα…

jay satriani