Όταν
είσαι παρών, αυτό δεν
έχει χώρο για να υπάρξει.
Και
καθώς του είναι αφόρητη η συγκατοίκηση
με τον εαυτό, απομακρύνεται.
Όμως,
δεν χάνεται.
Δεν
αποδομείται, δεν αφανίζεται, δεν πεθαίνει.
Όσο
εσύ του το επιτρέπεις, επιστρέφει και
διεκδικεί το χώρο του.
Όταν
παύεις να είσαι παρών, εκείνο επιστρέφει.
Όταν
αρνείσαι να δεις, βλέπει εκείνο.
Όταν
αρνείσαι να αγγίξεις, αγγίζει εκείνο.
Όταν
αρνείσαι να κλάψεις, θρηνεί εκείνο.
Όταν
αρνείσαι να ζήσεις, εκείνο θριαμβεύει.
Όταν
εσύ χάνεσαι, αυτό βρίσκεται.
Όταν
εσύ συρρικνώνεσαι, αυτό απλώνεται.
Όταν
εσύ χαμογελάς, αυτό θυμώνει.
Όταν
εσύ πεθαίνεις, αυτό ανασταίνεται...
όταν
εσύ πέφτεις, αυτό σηκώνεται...
όταν
όμως εσύ είσαι παρών, τότε αυτό
αιφνιδιάζεται
γιατί
όλες του οι νίκες ακυρώνονται
όλοι
του οι θρίαμβοι γελοιοποιούνται
όταν
εσύ απλωθείς σε ολόκληρο το στερέωμα
του είναι σου
δεν
θα υπάρχει πια χώρος γι αυτό
και
δεν θα δύσει ποτέ ξανά σ'αυτό τον ουρανό...
