Εξάχρονος Νημερτής…

Ήταν βεβαίως οι ημέρες της ‘εορταστικής’ θορυβώδους εξωτερικής πραγματικότητας για όσους – τυχερούς λέω πάντως – την επιδιώκουν, την χαίρονται και την προκαλούν και της εσωτερικής δίπλωσης για όσους αυτός ο μήνας που πέρασε έχει τη γεύση περισσότερο του παρελθόντος, των παιδικών αναμνήσεων και της απόδρασης στο λεγόμενο ‘κοκούνινγκ’… Φυσικά δεν αρνείται κανείς την σημασία της καιρικότητας, των πολιτικών εξελίξεων που αποτελούν άλλη μια… χιονοστιβάδα (δεν θυμάμαι ποτέ εκλογές με κρύα, χιόνια και παγετούς αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) αλλά και της τρομερής δοκιμασίας των συνανθρώπων μας, στην παγωμένη Αδριατική, εντός και εκτός του πλωτού καιόμενου ακόμη φερέτρου που ώσπου να επιτρέψει την επίσκεψη στα έγκατά του θα έχουν έλθει τα επόμενα Χριστούγεννα… Αίφνης δε, να και ο ξανθομάλλης, φαιοπώγων Ξηρός που… όλως τυχαίως συνελήφθη με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου ενώ παρηκολουθείτο παρά των αρχών επί τριμηνίαν!!!

Μέσα στο κλίμα αυτών των γεγονότων, η κοχλάζουσα ένδον πραγματικότητα είναι αυτή που σου θυμίζει διαρκώς, με το χτύπημα του δευτερόλεπτου, ότι το άνυσμά σου δείχνει λίγο καθαρότερα από χτες το πέρας της διαδρομής του… οι απολογισμοί είναι ενίοτε ριπαίοι και θυελλικοί και σε μαστιγώνουν ανελέητα… υπάρχουν και τα πολύ ενδιαφέροντα όμως που στις αρχές Γενάρη με επισκέπτονται… τα έξι χρόνια που έχουν περάσει από κείνες τις πρώτες γραμμές στο νιογέννητο Νημερτή… λίγες μέρες αργότερα στο Μαύρο Ρόδο και προς τα τέλη του γενέθλιου μήνα, του 2009, στην Περιοχή Μ… πολύ αργότερα ήρθαν και τα άλλα μου παιδιά… Ο Νημερτής όμως είναι ο πρωτότοκος, ο… χαϊδεμένος μου, ο μόνος που θα φιλοξενεί πάντα ως κεφαλίδα μια φωτογραφία μου…

Αυτή η επέτειος, της εξαετίας δηλαδή, μου φάνηκε πολύ πιο ‘γεμάτη’ από όλες τις προηγούμενες… ίσως μαζί με την πρώτη, όταν είχε κλείσει ένας χρόνος ζωής αυτού του ιστολογίου (και των άλλων δύο βέβαια που καθόλου δεν τα μειώνω, άλλωστε το Μαύρο Ρόδο ειδικά έχει γράψει τη δική του μοναδική ιστορία). Και νομίζω πως γνωρίζω το γιατί αυτή η επέτειος είχε αυτά τα ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ο κυριότερος λόγος είναι πως αισθάνομαι πολύ εντονότερα πως μεγαλώνω μαζί με το Νημερτή και πως δεν αποτελεί απλά έναν ‘οίκο σκέψεων’ ή πολύ λιγότερο βεβαίως, ένα προσωπικό ημερολόγιο… ο Νημερτής αποτελεί πλέον για μένα έναν καθρέφτη υπό την μυητική έννοια όμως και όχι την ναρκισσιστική που βεβαίως είναι συνδεδεμένη με τον καθρέφτη και το είδωλο… Ο Νημερτής έγινε ένας καθρέφτης – πύλη που επιτρέπει την δι-επικοινωνία, την δια-δραση και την ουσιαστικότατη δι-επίδραση… Κι αυτό γιατί είστε όλοι εσείς που με τιμάτε με την παρουσία σας, τις επισκέψεις σας, τις σημάνσεις σας… Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν κατέθετα ό,τι πιο αληθινό έχω μέσα μου σ’αυτό το… ηλεκτρονικό σπίτι… το ότι το νιώθει ο αναγνώστης, έστω και ο περιστασιακός και αντιδρά, είναι πολύ σημαντικό… διότι οι αντιδράσεις μας είναι πάντα πολύ αυθεντικότερες από τις δράσεις μας… οι πρώτες στερούνται όλης αυτής της οργάνωσης, της προετοιμασίας και προεργασίας που έχουν οι δεύτερες…

Μεγαλώνει ο Νημερτής, ταχύτερα και βαθύτερα προχωρώ εγώ προς εκείνη τη διάσταση όπου η αποσταλαγμένη σοφία είναι βαρύτερη από την τόλμη της αλλαγής, της ανατροπής, την ευλογημένη αποκοτιά της επανάστασης…

Μεγαλώνει ο Νημερτής αλλά η ματιά του δεν έχει χάσει την οξύτητα, την περιέργεια, το θράσος να παρατηρεί, να καταγράφει, να αποτυπώνει… και να θέλει όλο τούτο να το καταθέτει, να το μοιράζεται με τους επισκέπτες και αναγνώστες αυτής της σελίδας… τους φίλους, τους δικούς μου ανθρώπους με μια έννοια…

Για πόσο ακόμα;

Δεν τολμώ να απαντήσω στο πιο επικίνδυνο ερώτημα που μπορεί να θέσει κάποιος για οτιδήποτε… καθώς περικλείει το χρόνο, τη φθορά, το τέλος…

Για όσο… το θέλουμε, το αγαπάμε, το νιώθουμε…

Για όσο… είμαστε ερωτευμένοι ακόμα… με το απροσδόκητο…

 Paula Loonen

 the cave