Η
Κυριακή ζυγώνει και θέλω να εξωτερικεύσω
κάποιες σκέψεις για τις 'πιο κρίσιμες
εκλογές της μεταπολίτευσης' (λες και
δεν είναι πάντα οι εκλογές οι... πιο
κρίσιμες ως τις επόμενες... έστω...).
Κείνο
που με εκνευρίζει αφάνταστα είναι αυτή
η συνεχόμενη τακτική 'μαστίγιου και
καρότου' που εφαρμόζουν οι κυβερνώντες
πολλά χρόνια τώρα... από τη μια σπέρνουν
τον τρόμο και τον πανικό και 'βάλτε τα
κεφάλια μέσα' και όλα θα τιναχτούν στον
αέρα αν... και από την άλλη, σας πετάω κι
ένα ξεροκόμματο να έχετε να πορεύεστε
γιατί 'δεν είμαστε κακοί άνθρωποι
αλλά...'
Κι
εμείς καθόμαστε και... ακούμε... Γιατί
μας ζήτησε ο ευτραφής συνεπώνυμος του
μεγάλου ηγέτη του παρελθόντος, να τον
ακούσουμε πρώτα και μετά να τον
μουτζώσουμε... Κι εμείς πράγματι καθόμαστε
και τον ακούμε... κι αυτόν και όλους τους
άλλους...
Σε
άλλες εποχές, σκεφτείτε, ανατρέξτε στις
ιστορικές σας γνώσεις αν θέλετε, δεν
υπήρχε τόση αγωνιώδης και μαζοχιστική
στάση από τους εκλογείς, τους πολίτες,
τους ψηφοφόρους... πολύ παλιότερα οι
πολιτικοί που έφερναν το χάος με τις
επιλογές τους, δεν τολμούσαν να βγαίνουν
στους δρόμους... έπεφταν κουμπουριές,
μύριζε μπαρούτη, τα πράγματα ήταν πολύ
ζόρικα... Πώς γίναμε τόσο 'πολιτισμένοι',
μαλθακοί, πλαδαροί και αναιμικοί πολιτικά
και ανεχόμαστε τους πάντες και τα πάντα;
Μας ξεπατώνουν καθημερινά, μας
εξευτελίζουν, μας φτύνουν κατά πρόσωπο
και προεκλογικά έρχονται και μας
κοροϊδεύουν κιόλας και εμείς... ψύχραιμοι...
Γιατί
γίναμε έτσι; Πώς διάολο γίναμε
έτσι;
Δεν
προτείνω, προς Θεού, να βγούμε με
κουμπούρια και να αρχίσουμε τις
εκκαθαρίσεις... Μιλώ για την εσωτερική
μας στάση, την πνευματική μας 'πραλάγια',
τα πισωγυρίσματα που κάνουμε κι εμείς
οι ίδιοι... Τον Μάιο του 2012 κάναμε ένα
βήμα... δώσαμε τα χαστούκια, τους κατεβάσαμε
όλους, τους βάλαμε στη θέση τους... τώρα
πάλι δικομματισμός, αυτοδυναμίες,
ισχυρές εντολές και τα τοιαύτα... γιατί
ό,τι κάναμε το παίρνουμε πίσω; Τι
φοβόμαστε τελικά τόσο πολύ; Την
ακυβερνησία; Την έλλειψη... ρευστότητας
των τραπεζών; Τον αποκλεισμό από τους
Ευρωπαίους; Το ελλεινό Grexit;
Μήπως ότι θα μας κάνουν και πόλεμο;
Γιατί
έχουμε γίνει τόσο φοβικοί; Τι μας
συμβαίνει; Μάς ψεκάζουν;
Αν
πάρει ένα βιβλίο ιστορίας ένας νέος
ψηφοφόρος και διαβάσει για την περίοδο
του εθνικού διχασμού, του μεσοπολέμου,
της κατοχής και της εθνικής αντίστασης
και μετά σκεφτεί ποιοι είναι οι σημερινοί
πολιτικοί ηγέτες θα μελαγχολήσει...
περισσότερο όμως θα σκοτεινιάσει αν
συγκρίνει τη στάση των πολιτών τότε και
σήμερα... και αν φτάσει μάλιστα και στην
δεκαετία του '60 θα αναρωτηθεί αν έχει
γεννηθεί στην ίδια χώρα...
Τι
συνέβη τελικά τις προηγούμενες δεκαετίες,
παγκόσμια ίσως και όχι μόνο εδώ, ώστε
Μέγιστη Αξία που νοηματοδοτεί το βίο
να είναι η Οικονομία, το χρήμα, οι
καταθέσεις... τα πλεονάσματα... Και όλη
μας η έγνοια είναι... τι θα πουν οι
αγορές... οι μυστηριώδεις, νεφελώδεις,
κυνικές αγορές... Τίποτε άλλο δεν
συζητείται στα 'πάνελ'. Παιδεία, Υγεία,
Πολιτισμός... τίποτα! Μόνο οικονομικοί
δείκτες, από το πρωί ως το βράδυ... Τι
δίνει περιεχόμενο και ουσία στη ζωή; Το
πως θα κουρέψουμε το χρέος και θα πείσουμε
τους Γερμανούς να μας... κρατήσουν στην
Ευρωζώνη 'πάση θυσία'...
Είναι
ντροπή στη χώρα αυτή με τα ιλιγγιώδη
μεγέθη στην Ποίηση, τη Λογοτεχνία, την
Φιλοσοφία, τις Τέχνες να απουσιάζουν
όλα αυτά και να μην ενδιαφέρεται κανείς
να ορθώσει ανάστημα, να διαμαρτυρηθεί,
να τα προβάλλει... κάποιοι που πάνε να
ψελλίσουν μια κουβέντα αντιμετωπίζονται
ως γραφικοί και τους βουλώνουν το στόμα
με το γνωστό 'πάμε για ένα σύντομο
διαφημιστικό...'
Είναι
ντροπή να πάμε να ψηφίσουμε σκεφτόμενοι
ότι ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας είχε
πει πριν χρόνια ότι 'μεγαλύτερη επανάσταση
της εποχής μας είναι να επιτύχουμε το
πρωτογενές πλεόνασμα'... καλύτερα να
μείνουμε σπίτι και να παίζουμε
επιτραπέζια...
Είναι
ντροπή να πάμε να ψηφίσουμε με το φόβο
και όχι με την ήρεμη επεξεργασία όλων
των στοιχείων, όλων των θέσεων -και όχι
μόνο των σκέψεων- και όλων των δεδομένων
που αφορούν τη ζωή μας... τη ζωή στο σύνολο
και το μεγαλείο της...
Και
ακόμα χειρότερα είναι να πείσουμε τα
νεότερα παιδιά να μεριστούν το φόβο το
δικό μας και να τους 'συνετίσουμε'...
να μην ακούσουν την καρδιά τους αλλά τι
λέει ο... Σόιμπλε...
Είμαι
βέβαιος ότι μετά από πολλά χρόνια, 30 ή
50 ας πούμε, δεν θα θυμάται κανείς ότι η
Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα, πέρασε
μια 8ετία ή έστω 10ετία σκληρής οικονομικής
δοκιμασίας... Γιατί δοκιμασίες περάσαμε
πάρα πολλές ιστορικά και θα έρθουν κι
άλλες στο μέλλον... Θα έχει απομείνει
όμως ως στίγμα και ως παράδειγμα προς
αποφυγή η αδράνεια, η ατολμία και ο
ραγιαδισμός πολιτικών και πολιτών
και στα σχολικά βιβλία του μέλλοντος
αυτή η περίοδος ντροπής θα έχει απαλειφθεί
ή αν διδάσκεται θα είναι για να μην
επαναληφθεί αυτό το μοντέλο ευπιστίας
και φοβικής συμπεριφοράς ποτέ από τους
ανθρώπους...
Μα
ποτέ...
