Ντεσπεράντος...

Έτσι κι αλλιώς, είμαστε ανολοκλήρωτες ιστορίες… λέξεις σε επικλήσεις βλάσφημες ενός αρχαίου γίγαντα που στέκει φύλακας του Άδειου έξω από την Μεγάλη Μήτρα, την Ιερή Σπηλιά.

Λέξεις είμαστε που δεν έγιναν προτάσεις, που δεν πρόλαβαν να γίνουν Λόγος και αιωρούνται αιώνια στο ατέρμονο, αφιλόξενο σύμπαν…

Έτσι κι αλλιώς είμαστε ξένοι…

Γεννηθήκαμε από τη πρόστυχη ονείρωξη του Όντος να υπάρξει, να εκδηλωθεί, να μοιράσει το λίπος του σε όλες τις διαστάσεις.

Και κάποια στιγμή, στο μισοφαγωμένο κάποτε, τούτη η ονείρωξη μπερδεύτηκε με τον ευγενικό χορό των άστρων… μολυνθήκαμε από ζωή… και δεν ξέραμε πώς είναι να ζει κανείς…

Περιπλανιόμαστε…

Κι έχουμε στο χτες αφημένες χίλιες αιωνιότητες που δεν ξέραμε τους εαυτούς μας…

Κι έχουμε στο σήμερα, εκτάσεις από εγωικές πόρνες λαγνείες για το Χρόνο…

Κι έχουμε στο αύριο ένα κορμί που καίει από τις πυρογραφίες του Ονειρουργού…

Περιπλανιόμαστε και πονάμε…

Ετσι κι αλλιώς ελάχιστοι θα επιβιώσουν από τη ζωή... Ισως κανένας...
Πολύ λιγότεροι όσων θα επιβιώσουν απ το θάνατο...
Αν εξαιρέσεις το θαυματωμένο Απρόσμενο του ερωτικου λυγμού είμαστε πεντάρφανοι...
Ντεσπεράντος στη Γη των Πρώην Εκλεκτών...
Κι όμως, δεν πειράζει
Όσοι απο εμάς τα καταφέρουν θα αφηγηθούν την αρχη του κόσμου στους σπλαχνικούς αιμοδότες των Ονείρων...
Το τέλος του κόσμου όμως δεν πρόκειται να το ψελλίσει κανείς...
Από τον αρχαίο τρόμο... πως ό,τι εκφράζεται, ό,τι ιστορείται, ό,τι μιλιέται ανοιχτά
έχει ήδη γίνει...

Και δεν μας περιέχει πια...