Ο
|
‘ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ’ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ. Είναι εδώ.
Σημερινός, συγκαιρινός, σύγχρονος, ενεργός. Η ανθρωπότητα τον προετοίμαζε στα
σπλάχνα της για δεκαετίες. Ίσως για αιώνες. Και τώρα τον εξαπολύει όπως κάποτε
την πανούκλα και πιο πρόσφατα, το AIDS. Ο ελευθέρως
καλπάζων ολετήρ σε όλη του τη μεγαλοπρεπή φρίκη. Είναι ακμαίος, άλκιμος,
σθεναρός και αν όχι εσθλός, σίγουρα θαλερός και παλλόμενος. Ο α-σχεσιακός, απόλυτα πολυ-επαφικός
άνθρωπος ζει ανάμεσά μας. Μέσα μας. Παντού. Και δημιουργεί. Τι; Την εξάλειψη
όσων απέμειναν για να θυμίζουν πως κάποτε υπήρχε σ’ αυτόν τον μπλε πλανήτη
ανθρωπότητα. Ανθρωπότητα ονείρων, οραμάτων, πολιτισμών, επιτεύξεων. Ανθρωπότητα
όρθιων ανθρώπων, όρθιων κεφαλιών, όρθιων βλεμμάτων. Ανθρωπότητα του βλέμματος. Κι όλο αυτό πρέπει να σβήσει.
Κι αυτό, βεβαίως, θα γίνει. Σύντομα, μέσα σε μια, το πολύ
δυο γενιές. Θα γίνει ολοκληρωτικά. Εσωτερικά και εξωτερικά. Όπως μέσα έτσι και
έξω. Όπως άνω έτσι και κάτω…
Για πολλούς αιώνες είχαμε ξεγελαστεί. Όλοι μας. Ποιητές,
φιλόσοφοι, παπάδες, αγρότες, τεχνητάδες. Ναυτικοί, νοικοκυρές, στρατιώτες,
εσωτεριστές. Άπαντες και απαξάπαντες. Είχαμε βυθιστεί στη ραστώνη των… σχέσεων.
Κάποιος μας είχε κάνει μάγια. Από την αυγή της ανθρωπότητας. Από τον Αδάμ
κιόλας. Έστω από την εποχή του Νώε. Κάποιος μας είχε ρίξει κάτι στο νερό, στο
χυλό και στο κουρκούτι. Κάποιος μας είχε πείσει ότι όλα είναι σχέσεις. Το κάθε τι, το μικρό και το μεγάλο. Το ασήμαντο
και το σπουδαίο. Το έλασσον και το μείζον, καθώς θα λέγανε και οι σπουδαγμένοι
άλλων εποχών. Και όλοι είχαμε φάει το μήλο όπως η Χιονάτη και δηλητηριαστήκαμε.
Πέσαμε σε λήθαργο και ματαίως αναμέναμε το πριγκιπόπουλο να έρθει να μας
φιλήσει και να πάρουμε τα πάνω μας. Μόνο τα κάτω μας παίρναμε. Επί αιώνες. Και
το παραμύθι συνεχιζόταν. Και πλούταινε και βάθαινε. Σχέση με το μέσα μας, σχέση
με το έξω μας, σχέση με τα ποτάμια, τις ραχούλες, τα δεντράκια. Σχέση με το
γείτονα, σχέση με τη γειτόνισσα, σχέση με τα έμψυχα, τα άψυχα. Σχέση με το χρόνο,
με τον πόνο, με το άσχημο και το ωραίο. Σχέση με το Θεό ακόμη και με το διάβολο
(έξω από δω βεβαίως!). Σχέσεις παντού ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν σχέσεις.
Σε κενό αέρος ας πούμε ή στο μαύρο κι άραχλο σύμπαν. Σχέση με τα συναισθήματά
μας, με τις σκέψεις μας, με τη ‘σκιά’ μας. Σχέση με το στομάχι μας, τους
νεφρούς και τα προϊόντα του μεταβολισμού μας.
Δεν ήταν απλώς μάγια αυτά… ήταν η μεγαλύτερη συνωμοσία που
υπήρξε ποτέ σε τούτο το μοναχικό, δύσμοιρο και αεί περιστρεφόμενο πλανήτη… η
μεγάλη συνωμοσία των σχέσεων ενάντια στην… εξέλιξή μας!
Και τι καταφέραμε;
Μια τρύπα στο νερό και μάλιστα τόσο μεγάλη που το νερό
κοντεύει πλέον να εξαφανιστεί από τον ωραίο και πάλαι δροσερό μας πλανήτη.
Τρύπα στο κεφάλι μας, στη σκέψη μας και στις… σχέσεις μας. Και όχι μόνο μια
τρύπα. Τρύπες πολλές, μεγάλες και μικρές. Ό,τι εισέρχεται εξέρχεται… κι εμείς
τενεκέδες αγάνωτοι… χιλιοτρυπημένοι.
Ναι, αλλά τι καταφέραμε όσο κοιμόμασταν όπως η αγνή
Χιονάτη τον ύπνο των μακάρων;
Να φτιάξουμε επιστήμες… να γίνουμε πολλοί… να είμαστε
καλά, γεροί και δυνατοί μέχρι να ψοφολογήσουμε… να γαμ… μέχρι να πεθάνουμε σε
βαθύ γήρας και να αναμένουμε το γέρας… ποιο θα είναι αυτό; Η μετά θάνατον ζωή;
Μα ζούμε ήδη πολύ εδώ… σκυλοβαρεθήκαμε να ζούμε… και σασπένς; Μεδέν!
Ναι, γίναμε πολλοί… πάρα πολλοί και δεν χωράμε!
Και μέχρι να πάρουν το πάνω χέρι οι τρισκατάρατοι του
Διαφωτισμού και δήθεν πρόμαχοι της ‘ελεύθερης σκέψης και βούλησης του ανθρώπου’,
ψευτοεπαναστάτες κομπλεξικοί, υπήρχε και μια Ιερά Εξέταση και έβαζε κάποια
πράγματα στη θέση τους! Η Εκκλησία ήξερε τη δουλειά της και κράταγε λογαριασμό.
Όπου σήκωνε κεφάλι ο θρασύς, το έκοβε. Όπου ξεμύτιζε ο εξυπνάκιας με το
τηλεσκόπιο, τον έκαιγε. Όπου έβγαζε γλώσσα ο αλητήριος με τα μαθηματικά και τις
αστρονομίες, τον έστελνε στο διάστημα να τα εξετάσει όλα εκ του σύνεγγυς.
Ήξευρε τι έκαμνε η Εκκλησία.
Γιατί η Εκκλησία απεχθανόταν τις σχέσεις και τους
‘σχεσιακούς’. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, τι είσαι και τι θέλεις, δεν δημιουργείς ‘σχέσεις’.
Δεν απλώνεις τα κουλά σου πιο κει απ’ όπου τάχθηκες. Η Εκκλησία ήξερε τι θα πει
να είσαι ακεραιωμένος, αυτάρκης, ενδοτραφής και αναφής. Πάει να πει ότι η
Εκκλησία ήξερε κι εμείς δεν ξέραμε και όταν σηκώσαμε κεφάλι και τηλεσκόπια μας
πήρε ο διάολος.
Αρχίσαμε να σχετιζόμαστε… με το παρελθόν, το παρόν, το
μέλλον. Με το σύμπαν, τα άστρα, τους πλανήτες. Με τους γύρω, τους μέσα και τους
έξω. Το παρατραβήξαμε και κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι γίναμε οι μεγάλοι
αυτόνομοι, αυτοδύναμοι και παντοδύναμοι κυρίαρχοι του Κόσμου! Φυσικοί και
Κοσμολόγοι, Γιατροί, Δόκτορες και Βιολόγοι. Επιστήμονες με ύφος και το αλάθητο
στα χείλη και το φρύδι σηκωμένο με ειρωνεία στον αναλφάβητο.
Οι σχέσεις… αυτές φταίνε για όλα…
Και τη χαριστική βολή την έδωσε εκείνος ο τρελός με το σφυράκι…
ο Σιγιμούνδος και όσοι τον ακολούθησαν… μας έβαλε όλους σε έναν καναπέ κι άρχισε
ο λήρος και το κουβεντολόι… και τελειωμό δεν είχαν οι ‘ελεύθεροι συνειρμοί’ και
οι ερμηνείες των ονείρων… τα καθάρματα οι γονείς φταίνε για όλα, όσα απώθησα στην
εφηβεία, ο τρόμος της ενηλικίωσης… η κακούργα η κενωνία φταίει για όλα, η απόρριψη
από τη γειτόνισσα, το κουλούρι που δεν μου αγόρασε η μαμά στην αγορά… ο στρατός,
η εκκλησία, το κράτος φταίνε για όλα… ο γάμος, η φθορά του έρωτα, η μοχθηρή Σκιά,
το Μεγάλο Στόμα φταίνε για όλα… και το ότι είμαι θνητός… ευάλωτο αχυράκι που το
ταξιδεύει ο άνεμος δώθε κείθε… βόγκηξαν οι καναπέδες και στέναξαν τα γκρούπ θέραπις…
όλα στο φως, όλα στο τραπέζι… όλα τα σφάγνω, όλα τα μαχαιρώγνω… και το μεγάλο και
υπέροχο Αίνιγμα της Ζωής; Πήγε περίπατο… Και το Κεκρυμμένο Μυστήριο του Βίου; Μας
τελείωσε…
Και οι σχέσεις; Αυτές ήδη αποτελούν έκθεμα στο Μουσείο της
Ανθρώπινης Ανοησίας. Ο άνθρωπος του μέλλοντος είναι… τώρα.
Και είναι πολυ-επαφικός, μούλτι-διαδραστικός και έξτρα ούλτρα
ρηχοεπιφανειακός… τα βάθη δεν χρειάζονται… οι σχέσεις δεν χρειάζονται… ο άλλος δεν
χρειάζεται… αρκετά μας μόλυναν οι άλλοι… μέσα από τις σχέσεις κινδυνεύεις όπως με
τον ιό της γρίπης… δεν φαίνεται το χάλι σου στην αρχή αλλά σιγά σιγά η μόλυνση
προχωράει, η νόσος ανθίζει σαν ζόμπι τριαντάφυλλο μέσα σου, το ανοσοποιητικό σου
σύστημα καταρρέει… η λύση δεν είναι ‘καλύτερες και υγιείς σχέσεις’ και άλλα των
πρωινάδικων… η λύση είναι επαφές ‘ραν έντ γκαν’… η λύση είναι ‘χτύπα και φεύγα’…
και άραγε ο άνθρωπος δεν είναι πλέον ‘ον ευθύνης;’ Ποτέ δεν ήταν… προσποιείτο ότι
ήταν… έπαιζε ρόλους, φορούσε μανδύες, δυστυχούσε αιχμάλωτος… ήλθεν η απελευθέρωσις
και τα σόσιαλ μίντια –δόξα στο Γιαραμπή- έδειξαν το δρόμο… Γίνε αυτό που πάντα ήθελες…
ανώνυμος, απρόσωπος, πολυώνυμος, πολυπρόσωπος… γίνε αυτό που δεν είναι… αυτό που
δεν σχετίζεται, δεν εμπλέκεται, δεν αιχμαλωτίζεται…
Γίνε, βίωσε και φεύγα… στο επόμενο προφίλ σε περιμένει μια
νέα συναρπαστική περιπέτεια… ένα άλλο παράλληλο, υπέροχο σύμπαν…
Ο άνθρωπος του επόμενου αιώνα είναι τώρα…
Και η λέξη είναι
παρακαλώ μπορεί να αρχίσει να ξεθωριάζει…
2 σχόλια:
Ισως γιατί δεν δώσαμε καλέ μου φίλε αρκετό περιθώριο στη σιωπή;
Ισως γιατί μουσική δίχως παύσεις δεν υπάρχει;
Εν πάση περιπτώσει τα πράγματα προχωράνε, οι μύθοι εκδηλώνονται με νέους τρόπους, κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά από τώρα, θα δούμε το είδωλό μας στη Μηχανή να μας κλείνει το ματάκι, και το είδωλο αυτό θα είναι πιο λαμπερό, θα μοιάζει πιο αληθινό από μας τους ίδιους.
Χθες που λες -σπάνια πια μου συμβαίνει-, σκεφτόμουν ένα μυθιστόρημα ΕΦ, όπου ο άνθρωπος δε θα έχει πάει στον Αρη, δεν θα αποικίσει νέους πλανήτες, δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει κανένα απ τα οράματα των συγγραφέων της ΕΦ,
αλλά ούτε και θα ζει σ ένα δυστοπικό μέλλον, ούτε θα έχει έρθει μια μεγάλη καταστροφή που θα τον κλείσει σε λαγούμια.
Γενικώς σκεφτόμουν ένα ήρεμο , ήπιο μελλοντικό κόσμο, δίχως εξάρσεις μεγαλείου και αυτοκαταστροφής.
Δίχως καν ένα μετεωρίτη να πέφτει στα κεφάλια μας, δίχως καν μια αντιστροφή των πόλων, δίχως νέες εποχές παγετώνων, δίχως κοσμικούς κινδύνους,
με μια ΓΗ να περιστρέφεται νωχελικά γύρω από έναν ασφαλή Ηλιο.
Στην αρχή μου φάνηκε ενδιαφέρον και ανατρεπτικό μες την ειρηνική του αδιαφορία. Στο κάτω κάτω της γραφής ακόμη και η φαντασία κουράζεται , ακόμη και τα σενάρια τα τρομακτικά , τα υψιπετή , τα φρικώδη, τα λαμπρά καταντούν κοινότυπα κάποια στιγμή.
Αλλά μετά σκεπτόμενος το παρόν και κυρίως όλο αυτό το χάος της δήθεν κοινωνικότητας, εκφρασης και σχέσεων που τόσο έξοχα περιγράφεις και σαρκάζεις, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να ησυχάσουμε και τόσο εύκολα απ την ανοησία μας , και την , θαρρείς, έμφυτη τάση μας για ύβρη.
Πιστεύω πως η πιο ανησυχητική εξέλιξη θα είναι η βιόσφαιρα που φτιάχνουμε να
μας περιλαμβάνει ως εξάρτημα μιας τεράστιας μηχανής.
Και μάλιστα μηχανής, που δεν θα θα θέτει τον εαυτό της στην αναζήτηση νοήματων κι εν τέλει Νοήματος.
Στο μυθιστόρημα αυτό ,λοιπόν, που σκαρφίστηκα, στο μυθιστόρημα του , ας το πούμε, ήρεμου , αδιάφορου μέλλοντος, της ενσωμάτωσης μας σε μία α-νόητη Μηχανή, ακόμη κι οι επαναστάτες, οι εξεγερμένοι -υπάρχει ΕΦ διχως τέτοιους;-
είναι κι αυτοί ήρεμοι, ήπιοι.
Δε γεμίζουν το μάτι, σχεδόν η παρουσία τους είναι ανεπαίσθητη, αλλά μπουχτισμένοι πια απ όλο το σκηνικό, προβαίνουν στο πιο επαναστατικό διάβημα
που θα μπορούσαν να προβούν.
Αποφασίζουν να φτιάξουν τη δική τους γλώσσα , τις δικές τους λέξεις, ώστε ν αποκοπούν απ τον συνεχή θόρυβο γύρω τους.
Μια γλώσσα απλή, με τα άκρως απαραίτητά της, και πολύ γενναία στην άρνησή της ν ακολουθήσει κάθε κατάκτηση της προηγούμενης γλώσσας , κάθε της επίτευγμα, αλλά και τον πολτό της γενικευμένης α-νοησίας που διαστροφικά ονομάζεται επικοινωνία.
Εχουν επίγνωση οι επαναστάτες ότι δεν τους φταίει στο παραμικρό η προηγούμενη γλώσσα , αλλά αισθάνονται ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος ν αποκοπούν απ τον πανζουρλισμό που συμβαίνει γύρω τους.
Στο τέλος δε ξέρω τι γίνεται, έτσι κι αλλιώς οι σκέψεις αυτές κράτησαν λιγότερο από πέντε λεπτά.
Προφανώς προέκυψαν απ την ανάγκη για αποτοξίνωση απ την φασαρία της "επικοινωνίας", και δεν θα έχουν συνέχεια.
Κλείνοντας , να ευχηθώ (τετριμμένα, αλλά είναι πολύ όμορφο να το λέμε),
καλή χρονιά καλέ μου φίλε και το 2017 να είναι πραγματικά καινούριο!
Δε ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται πολύ φρέσκο σαν αριθμός το 2017!
Για τα ιστολόγια και την γραφή σου τι να πω;
Αριστουργηματικά!
Αγαπημένε μου φίλε Λ.Ε.Τ… με μελαγχόλησαν ‘γλυκά’ τα όσα μου έγραψες… μου μετέφεραν τη γνώριμη από παλιά αίσθηση της γραφής σου που τόσο μου έχει λείψει ομολογώ… υπάρχουν βέβαια οι θρυλικοί Αρειανοί σου στην Περιοχή Μ και πότε πότε τους διαβάζω… και τι σύμπτωση… λίγο πριν έβλεπα ένα επεισόδιο από τη σειρά Mars με θέμα τους πρώτους γήινους αποίκους στον Άρη, το 2033… μια σειρά που μου αρέσει ως ανάπτυγμα της ΕΦ μέσα από τις επιστημονικές θεωρήσεις για την όποια μελλοντική αποίκιση στον Κόκκινο πλανήτη… και βέβαια με έκανε για μια ακόμη φορά να… νοσταλγήσω τη Γη… ούτε με σφαίρες νέο-βλαχο-άποικος σε άλλο πλανήτη… αλλά έστω…
με επηρέασαν τα όσα μου έγραψες για το δικό σου ‘ήπιο’ μέλλον… έτσι όπως με τη θαυμαστή σου ενάργεια αποτύπωσες ένιωσα κρύο ιδρώτα… ούτε Μεγάλος Αδερφός, ούτε πνιγηρές πόλεις, ούτε σοκ υπερ-πληθυσμού, ούτε έλλειψη αγαθών, ούτε η παγκόσμια δικτατορία… μια ροϊκή, γλυκιά, χαυνωτική ραστώνη του… περίπου τίποτα… κι από την άλλη γιατί να μην είναι έτσι; Ποιος θα μας έλεγε στη δεκαετία του ’80 που όλοι είχαμε ξεσαλώσει με την ‘κατάκτηση’ του διαστήματος ότι το μέλλον θα ήταν το… ίνσταγκραμ και το να ποστάρω το πώς ξύπνησα το πρωί και τι καφέ πίνω; Ποιος θα τολμούσε να τα πει αυτά και να μην λιντσαριστεί δημοσίως; Το μέλλον ΟΦΕΙΛΕΙ να είναι πιο συναρπαστικό από το παρόν αλλέως τι να το κάμνω; Πέσανε όλοι έξω το λοιπόν… το λέω και το ξαναλέω σε κάθε ευκαιρία… και ο Κλαρκ και ο Ασίμωφ και ο Χάινλαιν ως και ο Φρέντυ Γερμανός… Εβλεπαν το μέλλον πάντοτε έ ξ ω από τον άνθρωπο… ρομπότ, ηλιακές καταιγίδες, θύελλες σκόνης στον Αρη, υπερ-γαλαξιακές τροχιές… όχι επικοινωνία με σόσιαλ μίντια, όχι εκατό προφίλ ανά κεφάλι, όχι ‘κερνάω καφέ φιλενάδα, πέρνα απ’το σπίτι’… έτρεχαν με χίλια ενώ η απάντηση ήταν αλλού…
Όμως αυτή η επανάσταση απέδειξε περίτρανα για μένα πως το πρόβλημά μας ήταν τωόντι οι σχέσεις… έγιναν τόσο αηδιαστικά εφικτές που απορρίφθηκαν αμέσως… κανείς δεν θέλει να σχετίζεται με κανέναν… κι ας λέει το αντίθετο στις καφετέριες... έτσι του έμαθαν, αυτό μηρυκάζει… αλλά τέλος πάντων… ίσως να γερνάω στον επιταχυντή πλέον και όλα τα βλέπω σκούρα…
Ώστε όλοι εξαρτήματα μιας τεράστιας μηχανής… δεν μπορώ να το δω αυτό εγώ… δεν έχω αυτό το υπερ-βλέμμα που έχεις εσύ φίλε μου… με το ζόρι ψελλίζω δυο λόγια από αυτά που αισθάνομαι… όμως νιώθω πως αν έχεις δίκιο, ας μην το ζήσουμε… Μια μηχανή που δεν θα αναζητά κανένα νόημα όπως λες… ναι… αυτό το νιώθω… και αναρωτιέμαι μήπως έχει κιόλας αρχίσει να συμβαίνει… βλέπεις, σπηλαιώτης από πεποίθηση, δεν έχω ιδέα τι γίνεται παρά όξω…
Κάτι μου λέει κι εμένα πως το 2017 θα είναι κομμάτι δροσερότερο από το 16… οπότε ή μοιράζομαι μαζί σου μια αχτίδα αισιοδοξίας ή έφτασα κοντά στο πέρας της διαδρομής και όλα… δροσίζουν…
Υγεία να έχεις φίλε μου και σ’ευχαριστώ που ήσουν και πάλι εδώ…
Δημοσίευση σχολίου