Νημερτής

Οικείος θα πει

Να έχεις γνώση του ΄μήνα’ που βαδίζεις…

Μύστης θα πει

Να έχεις ετοιμαστεί να εγκαταλείψεις ό,τι σε δένει με το βάδισμά σου…

Απόψε μιλούσε με παράξενο τρόπο… Δεν είχα κανένα σκοπό να τον διακόψω…

Γεννήθηκες, όπως όλοι, αρχές ‘Γενάρη’, στο πρώτο λεπτό, στο πρώτο δευτερόλεπτο… Γεννήθηκες στο βαθύ χειμώνα, εκεί, μεταξύ ανυπαρξίας και ύπαρξης, καθώς ο ‘κώνος ενσάρκωσης’ είχε κλείσει πια το στόμιό του… αλίμονο, για τους θνητούς, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής… ο πόνος της γέννησης είναι ακριβώς η πρώτη συνειδητοποίηση της ψυχής ότι… δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει … βγαίνει στο μεγάλο ψύχος της ενσάρκωσης… ψύχος… ψυχή…

Απόψε είχε ένα τρομακτικό παραλήρημα και αδυνατούσα να τον παρακολουθήσω… αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου και ν’ανοίξω τ’αυτιά μου…

Μέσα στους πρώτους χειμερινούς μήνες αναγκάζεσαι να ψηλαφήσεις τα δωμάτια της νέας σου κατοικίας. Όλα είναι γνώριμα και όλα είναι ξένα. Όλα είναι παράξενα γιατί έχεις ξεχάσει, δεν θυμάσαι τίποτε πια… ο πόνος του να θυμηθείς ξανά θα διαρκέσει όλη σου τη ζωή…

Περνούν οι μήνες, μπαίνει η Άνοιξη… είσαι έτοιμος να μάθεις μέσα στη γλύκα της σάρκινης ακμής όλες τις διαστάσεις σου… για τώρα, για όσο όλο τούτο διαρκέσει…

Το καλοκαίρι είσαι στην κορύφωση της διαδρομής σου… έφτασες στον υψηλότερο λόφο, σύντομα θα εισέλθεις στο φθινόπωρό σου… το καλοκαίρι είναι η ομορφότερη περίοδος για την γήινη περιπέτειά σου… σπάνια το αντιλαμβάνεσαι, το αγνοείς, το πετάς στα σκουπίδια… ο Σεπτέμβρης δεν έχει έρθει ακόμα κι εσύ σκέφτεσαι την Άνοιξη που άφησες πίσω σου… την άφησες και σε άφησε… οριστικά…

Όλα διαρκούν πολύ λίγο… που να το’ξερες; Θα μπορούσες να έχεις μυηθεί μέσα σε μια στιγμή, εσένα όμως δεν σου αρκεί μια ολόκληρη ζωή… την θεωρείς μικρή και σύντομη αλλά στην ουσία την έχεις σπαταλήσει…

Όταν μπαίνει το φθινόπωρο, είσαι πια κουρασμένος, είσαι εξοντωμένος… το βάδισμά σου είναι πιο αργό, το σώμα σου δεν σε υπηρετεί πια όπως κάποτε… αφού δεν έκανες ποτέ όμως τίποτε γι’αυτό δεν δικαιούσαι να γογγύζεις…

Θα μπεί πάλι ο χειμώνας… θα κληθείς να παραδώσεις αυτό που σου εμπιστεύτηκαν κάποτε… πάλι μέσα σ’ένα χειμώνα θα γίνει… πάλι είσαι ανέτοιμος, πάλι είσαι ξένος…

Πάλι φωνάζεις και διαμαρτύρεσαι ότι δεν πρόλαβες, δεν έζησες πολύ, δεν έφτασαν οι μήνες… πότε πέρασαν οι εποχές; Πότε ήταν αρχές της Ανοιξης που έπαιζες με τα παιχνίδια σου και διάβαζες τον κόσμο για πρώτη φορά; Και πως κύλησαν τόσο γρήγορα οι ώρες και ήρθε ο Δεκέμβρης ακόμα μιας υπέροχης περιπέτειας;

Οικείος θα πει να έχεις γνώση των βηματισμών σου…

Μύστης θα πει να είσαι έτοιμος να φύγεις… κάθε στιγμή

Αυτό που σου παρέδωσαν δεν είναι δικό σου…

Δεν στο παίρνουν όμως γιατί δεν το φρόντισες, γιατί δεν το εξέλιξες, δεν το αγάπησες…

Απλά, έχεις πολλά να μάθεις ακόμα… κι άλλοι χειμώνες, κι άλλες άνοιξες, κι άλλα καλοκαίρια…

Απόψε μιλούσε τόσο παράξενα… διάλεξε τις λέξεις πολύ προσεκτικά, τους ήχους, το ηχόχρωμα της φωνής του…

Με κλειστά τα μάτια κι ανοιχτά τ’αυτιά…

Δεν χρειάστηκε να σιγήσω για να έρθει η σιωπή…

Οικείος θα πει να έχεις αναμετρηθεί με τους 12 και να τους γνωρίζεις

Μύστης θα πει, οι 12 να γνωρίσουν εσένα…

lonesome

© Piotr Krol (Bax)