Ο προσωπικός δρόμος...

Όμορφο είναι οτιδήποτε αντιστέκεται στον κυνισμό σου…

Λοιπόν

ο προσωπικός δρόμος δεν είναι μια απλή υπόθεση

δεν είναι πως σηκώνεσαι ένα πρωί και λες «αυτό θέλω να κάνω, αυτό θέλω να είμαι» και πάει και τελείωσε. Αυτά τα προπαγανδίζουν φτηνιάρικες αμερικάνικες ταινίες της συμφοράς («θετική σκέψη», «βάλε ένα στόχο και κυνηγήσέ τον», «πες, έχω ένα όνειρο και πάλεψε να το υλοποιήσεις» και όλα αυτό το σκουπιδαριό που έχει περάσει και στην ευρωπαϊκή ήπειρο και αλώνει συνειδήσεις ωσάν την πανούκλα)

ο προσωπικός δρόμος είναι μια ολόκληρη αφήγηση αλλά και μια ex nihilo κατασκευή του κόσμου

όλα να γκρεμιστούν και να φτιαχτούν απ’την αρχή, καθώς θα έλεγε και κείνος ο καταραμένος ποιητής…

και το πιο φοβερό είναι πως σ’αυτό το πανηγύρι καταστροφής, δεν μπορείς να εξαιρέσεις κανέναν… και τίποτα… ούτε και τον εαυτό σου!

δεν θα είσαι δηλαδή ο αρχι-μηχανικός που θα εποπτεύει των συνεργείων και θα δώσει κάποια στιγμή την εντολή και θα πυροδοτηθούν τα εκρηκτικά για να σωριαστεί το πολυώροφο κτήριο…

δεν μπορείς να γεννήσεις τίποτε αν επιμένεις στην ψευδο-ακεραιότητά σου και τις υποτιθέμενες ‘αξίες’ σου…

ποιες είναι αυτές οι αξίες;

πως τις ‘απέκτησες’;

τις κατέκτησες ή έγιναν ενέσιμες και σε δόσεις;

με τι βαθμό επίγνωσης και ωριμότητας τις έλεγξες, τις πέρασες από τις απαιτούμενες εσωτερικές δοκιμασίες και τελικά, τις έκανες σημαίες στο μπαλκόνι σου;

στο εσωτερικό σου μπαλκόνι έστω;

γιατί υπερασπίζεσαι ένα κάστρο που κάποιοι κάπου κάποτε έφτιαξαν εξυπηρετώντας τις δικές τους ανάγκες;

τι σχέση έχεις εσύ με αυτούς;

τι σχέση έχει το δικό σου σύμπαν με τους καταρρέοντες πολιτισμούς και τις χαμένες Ατλαντίδες άλλων εποχών;

πως θα μπορέσεις να διακρίνεις τον δικό σου, πραγματικά δικό σου δρόμο αν δεν έχεις το βλέμμα;

το ότι έχεις μάτια δεν σημαίνει ότι έχεις βλέμμα

για να αποκτήσεις το βλέμμα σημαίνει ότι έχεις δεσμευτεί απέναντι στο Απόλυτο και έχεις αποφασίσει να παρατήσεις τα δεκανίκια του πεπερασμένου και εφικτού…

αν δεν φτάσεις σε κάποιο τέρμα δεν έχει καμία σημασία

σημασία έχει ότι θα έχεις κερδίσει το προνόμιο να βλέπεις…

νομίζω πως αν γυρνούσε κάποια χρονική στιγμή ο Ιησούς και έβλεπε τις ανοησίες που έκαναν οι ‘απόστολοι’ θα τους έριχνε μια γερή κατσάδα…

ένας μεγάλος διδάσκαλος δεν παύει να είναι κι αυτός αναλώσιμος… είναι πατερίτσες… φτάνει πια με τις πατερίτσες τις δικές μου, θα τους φώναζε… δεν έχετε πια δικά σας πόδια; Δεν έχετε; Σταματήστε να κρύβεστε πίσω από μένα… προχωράτε εσείς πλέον… προχωράτε!

Ο διδάσκαλος και ο κάθε διδάσκαλος είναι μια γέφυρα… δεν θα μείνεις στη γέφυρα σαν βλάκας σε όλη σου τη ζωή να απολαμβάνεις το τοπίο ολόγυρα… περνάς τη γέφυρα και πάς παρακάτω… κι αν είναι να σε φάνε τα θηρία… να σε φάνε!

έχει σημασία όμως

να εγκαταλείψεις και τον κυνισμό

δεν μπορείς να δεις την ομορφιά όταν είσαι δηλητηριασμένος…

και ο κυνισμός σε δηλητηριάζει και σε πλημμυρίζει σχεδόν ηδονικά

τον εγκαταλείπεις

γιατί σε τοξικό περιβάλλον δεν ανθίζει το βλέμμα

Ο προσωπικός δρόμος δεν είναι ο δρόμος της ασφάλειας, της βολής, της ακηδίας… ο προσωπικός δρόμος είναι μια διαρκής αναμέτρηση με το Αγνωστο… και ποιος θέλει το Αγνωστο όταν του έχουν σερβίρει έτοιμο οι άλλοι το γνωστό;

Αν θα ήθελα μια συμβουλή από κάποιον πνευματικό κάποτε, αυτή θα ήταν «να μην μου ξανάρθεις! Αν μου έρχεσαι και ξανάρχεσαι σημαίνει ότι κι εσύ κι εγώ τα κάναμε θάλασσα!»

Να σηκωθείς ένα πρωί και να πεις, «με λένε Αντώνη και είμαι καλά» αυτό δεν είναι προσωπικός δρόμος

Να είσαι ήδη εν εγρηγόρσει πριν έρθει το πρωί και να ιχνεύεις το άπειρο μέσα στη σιωπή, σημαίνει ότι έχεις πάψει να φλυαρείς και… ακούς… και βλέπεις…

Αυτό είναι ο προσωπικός δρόμος…