στην αρχή απουσία
κι όχι απώλεια
βήματα δεν ακούς
τα βήματα της απομάκρυνσης
δεν ακούγονται
τίποτε δεν ακούγεται
παρά μονάχα αυτό το εγώ
που κραυγάζει πληγωμένο
και αιμορραγεί
στην κάθε συλλαβή
ε, και τι μ’ αυτό;
στην αρχή
τόσο… αθώος
όσο ο φονιάς
που κρύβεται επιδέξια
στις σκιές των δέντρων
και με το φόβο της αυγής
που θα τον φανερώσει
μετράει τα δευτερόλεπτα
και τις στιγμές
βαρίδια
που κρέμονται
απ’τα πρησμένα μάτια του
παραμορφώνεσαι…
κι αργότερα
όλο ετούτο
που γίνεται σιγά σιγά
ένα βαρύ
σιχαμερό
γλοιώδες δειλινό
πρωί
και βράδυ
και απόγευμα
ένα πράγμα
σα ζελέ
και σε αποπαίρνει
και σε χλευάζει
και σε πικραίνει
όχι η απουσία
ούτε η απώλεια
μα ετούτος ο εσταυρωμένος
πόνος
στο γυμνό λόφο του εαυτού σου
με τους προδότες
δεξιά κι αριστερά
να τον περιγελούν
ε, και λοιπόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου