Διύπαρξη…

Sunset Symetry

 Örvar Atli Þorgeirsson

Κ

ατεβαίναμε εκείνη τη μεγάλη κατηφόρα που οδηγούσε στον παραλιακό δρόμο. Σουρούπωνε. Νιώθαμε πως ερχόταν μια γλυκιά νύχτα. Για τους ερωτευμένους μια φιλόξενη αγκαλιά. Για ανθρώπους όπως εμείς, μια ευκαιρία να χανόμαστε συζητώντας και να αδειάζουμε πληρωνόμενοι… μια ιδιότυπη διαδικασία που εκείνος την έλεγε ‘παλιρροϊκή επίγνωση’… όσα αναδύονται από τη συζήτηση μοιάζουν σαν τη φάση της πλημμυρίδας… όμως σύντομα θα πρέπει να τους επιτρέψεις να αποσυρθούν, σαν άμπωτη. Έτσι γεμίζεις και αδειάζεις συνεχώς… και τελικά η εμπειρία μοιάζει λυτρωτική και η γεύση που μένει στο νου και στην καρδιά είναι ξεχωριστή.

‘Όταν έχεις βιώσει το μεγάλο γεγονός της διύπαρξης’, άρχισε να λέει ξαφνικά χωρίς να με κοιτάζει, ‘δεν μπορείς πια να είσαι ο ίδιος… έχεις πεθάνει οριστικά ως προς το χθες και ζεις κάτι καινούργιο… το καινούργιο όμως περνάει από τη φάση του ευδαιμονικού στη φάση του τραυματικού… γιατί όταν έχεις βιώσει τη διύπαρξη μοιάζεις με τον Οδυσσέα… γύρισες στην χιλιοπόθητη Ιθάκη αλλά γελάστηκες… δεν ήταν αυτή η Ιθάκη σου… ήταν όλα όσα έμαθες και βίωσες ώσπου να φτάσεις εκεί… γι’αυτό και όταν πραγματώνεις στην Ατραπό μια επίτευξη είσαι μελαγχολικός… όσο εργάζεσαι είσαι πλήρης και χαρούμενος, όταν φτάσεις μελαγχολείς…’

Δεν ήθελα να τον διακόψω. Περπατούσαμε ήρεμα, σχεδόν μετρώντας τα βήματά μας. Λιγοστοί ανέβαιναν και κατέβαιναν το δρόμο. Έβλεπα την παραλία να ζυγώνει σιγά σιγά.

‘Η διύπαρξη είναι ο απόλυτος μυητικός στόχος… το πέρας της διαδρομής… όταν έφτασε εκεί ο Πυθαγόρας ταξίδεψε στον Κρότωνα και έφτιαξε τη σχολή του. Όταν έφτασε εκεί ο Πλάτων ξεκίνησε την Ακαδημία του. Όταν έφτασε εκεί ο Ιησούς ενίδρυσε την Ιερή Του οικογένεια… και μοίρασε το σώμα Του και το Αίμα Του στα μέλη της νιογέννητης οικογένειάς Του. Γιατί αυτή είναι η ουσία της διύπαρξης. Να δίνεις το αίμα και το σώμα σου σε όσους αληθινά αγαπάς. Και να μεταλαμβάνεις το δικό τους σώμα και αίμα. Άλλη διδασκαλία υψηλότερη δεν δίδαξαν ποτέ, σε καμιά αδελφότητα, σε κανένα τάγμα… όλα τα άλλα είναι τεχνικές, ελιγμοί, δρόμοι, μονοπάτια… το ζην διυπαρκτικώς είναι το μέγιστο, το Έβερεστ του μύστη…’

‘Μα, δίνοντας το σώμα σου και το αίμα σου… πεθαίνεις…’, τόλμησα να ψελλίσω παρότι ήμουν σε πλήρη συντονισμό μαζί του.

‘Ακριβώς…’, είπε και για πρώτη φορά χαμογέλασε. Γύρισε και με κοίταξε. Κοντοστάθηκε. ‘Αν θέλεις να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να τον χάσεις… νομίζεις πως στον άμβωνα του Ιερού θα βρεις ένα βιβλίο με διδασκαλίες ζωής; Όχι… θα βρεις ένα βιβλίο που θα σου διδάσκει πώς να πεθαίνεις… το πώς θα ζεις θα το ψηλαφήσεις εσύ… τα σκαλοπάτια θα τα ανεβαίνεις ένα ένα… με πόνο και μοναξιά και ομίχλη και άρνηση. Όμως είναι η ωραιότερη ανάβαση της ζωής σου. Κάθε της βήμα αξίζει για χίλια βήματα του κοσμικού βίου. Κάθε της επίτευξη ισοδυναμεί με χίλια ηλιοβασιλέματα… στον κόσμο απολαμβάνουμε μετά βίας ένα… και το θεωρούμε μοναδικό γεγονός ομορφιάς και αρμονίας… Κάποιοι όμως… κάποιοι που προηγήθηκαν, που άνοιξαν την Οδό για να την περπατήσουμε κι εμείς, χαμογελούν… γιατί η ομορφιά και η αρμονία της διύπαρξης είναι πέρα από οτιδήποτε μπορεί να αρθρώσει και ο πιο προικισμένος ποιητής, να εικονίσει και ο πιο εμπνευσμένος ζωγράφος…’

‘Γι’ αυτό κατεβαίνουμε προς τη θάλασσα απόψε ενώ σουρουπώνει;’, τον ρώτησα καθώς συνεχίσαμε την κάθοδό μας. Δεν μου απάντησε. Όταν φτάσαμε στην παραλία ένα συγκλονιστικό θέαμα απλωνόταν μπροστά μας. Το Μέγα Διυπαρκτικό Γεγονός της ερωτικής σμίξης του ήλιου με τη θάλασσα… μείναμε σιωπηλοί… ανασαίναμε… με κάθε πόρο του είναι μας…