hardibudi
Κ
|
άθε φορά που καταπιάνομαι με τούτο το θέμα, το αγαπημένο
μου μπορείς να πεις, (https://aream-nimertis.blogspot.com/2018/06/blog-post_18.html)
μου έρχεται στο νου, θέλω δεν θέλω, εκείνη η ‘επιστράτευση’ του Καζαντζάκη… τι
είναι η ζωή, λέει, ρώτησαν κάποτε έναν σπουδαίο και μεγάλο… με μια λέξη
απάντησε, ‘επιστράτευση’… το μνημονεύει τούτο ο ιδιόρρυθμος συλλέκτης
διαμαντιών και μεγάλος διανοητής (πέρα από τα υπόλοιπα) και το υιοθετεί… γιατί
και η δική του ζωή δεν στάθηκε τίποτε άλλο από μια διαρκής επιστράτευση… και δεν
νοείται εγρήγορος νους δίχως την ‘ετοιμότητα’ που με απασχολεί τώρα εμένα…
γιατί το να κάθεσαι βαρύς και νωχελικός πάνω στα σκεπάσματα και στα απαλά
μετάξια σημαίνει ότι βαρέθηκες να παλεύεις και αναμένεις… τι; την ‘αρπαγή’ που αναφέρει
κάπου ο Παύλος; όχι… την μαγική μετουσίωση σε ‘κάτι άλλο’, σε ‘κάποιον άλλο’;
ούτε… αναμένεις απλά να σαπίσεις και να σε ανακαλύψουν απ’την αποφορά σου…
Έτσι θυμώνει ο παράξενος εκείνος Ναζωραίος που αγναντεύει
με το βλέμμα Του ολόγυρα και δεν μπορεί να σταθεί ούτε στιγμή… ολόγυρα οι
κοπροσκυλιασμένοι, οι ‘θεραπευμένοι’ τεμπελχανάδες, οι ζηλωτές της συμφοράς και
οι ‘εκλεκτοί’ που ως και ο Άβραμ που έγινε κάποτε Αβραάμ θα έφτυνε καταγής αν τους
έβλεπε. Γυρνάει το βλέμμα Του ο Ραβί και αντί να δει καρδιές που φτερουγίζουν
και πνευμόνια που θέλουν να σπάσουν τους θώρακες και να πεταχτούν έξω, αντί να
δει μάτια που καίνε και ανάσες που φλέγονται, συναντάει μυαλά σάπια, αναστήματα
μικρά, χθαμαλές σκιές και φρόνημα ουραίο… όλοι δειλοί, όλοι απόστατοι, όλοι
ζητιάνοι, όλοι χαμένοι…
Ποια ετοιμότητα να δώσεις το ένα σου χέρι, ή το ένα σου
μάτι, ή το ένα σου νεφρό για να αξιωθείς μια θέση στη λαμπρή Δεξίωση, το
Μυστικό Γάμο, το Δείπνο της Αιωνίωσης;
Ποια ετοιμότητα να πετάξεις τη σάρκα σου στα σκουλήκια
για να ουρανωθείς και να λογίζεσαι κι εσύ άνθρωπος στο πλευρό του Ανθρώπου;
Ποια ετοιμότητα να πάψεις να μονολογείς, να τραυλίζεις,
να ανασαίνεις τα αδιέξοδα για να κληθείς επιτέλους στη συντροφιά των παλαιών
πολεμιστών, στην ωραία ομήγυρη των αρίστων, στην εκλεκτή συντροφιά των
ουρανόφτερων ψυχών;
Τη μόνη ετοιμότητα που αξιώνεσαι είναι αυτή που κέρδισες
με χρόνια μόχθου και απληστίας… του ύπνου…
Κοιμάσαι και λογίζεσαι ξυπνητός… έτσι νομίζεις… έτσι
πιστεύεις… κοιμάσαι και όταν έρχεται Εκείνος που σου απλώνει το χέρι χασμουριέσαι
και αρνείσαι το διάλογο με το Υπέρλογο… εσύ και ο Λάζαρος ο ‘τετραήμερος’ δεν
έχετε καμιά διαφορά… όζει το σάβανο εκείνου, όζει ο στοχασμός ο δικός σου…
Και ο Διδάσκαλος δεν συλλέγει ψυχές… συλλέγει στοχασμούς…
και ελεύθερους ανθρώπους…
Ποια ετοιμότητα πάει να πει;
Μέσα στο κέλυφος χώρεσες μια χαρά… και ας χτίζουν ό,τι
θέλουν αυτοί απ’έξω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου