Ξεκούτης

Κάποτε συνάντησα εκείνο τον αμαρτωλό ξεκούτη

καθισμένο στον κορμό ενός πανάρχαιου δέντρου

να καθαρίζει ένα μήλο

μόλις με είδε να πλησιάζω

έκανε νεύμα με την παλάμη του

να σταματήσω

χαμογέλασε νομίζω

και μου είπε

«είμαι ένας αμαρτωλός ξεκούτης

ταξιδευτή

και βγήκα απ’το σπίτι μου

για να σε ανταμώσω…»

είπε και ξαφνικά

το μήλο ήταν πια στην εντέλεια καθαρισμένο

«…σ’εξορκίζω

μη δένεσαι πολύ με τους ανθρώπους

όταν αγαπάς πολύ

είναι σα να ρίχνεις μια θεόρατη άγκυρα στη πιο βαθιά θάλασσα

μονάχα που είναι η αλυσίδα της

δεμένη στο λαιμό σου»

μου είπε ο άθλιος και στύλωσε το βλέμμα του

στο πουθενά

το μήλο του έπεσε απ’τα χέρια

κι ύστερα από λίγο

έπεσε και το κεφάλι του

κι άρχισε να κυλάει προς τα μένα!

μονάχα

που το στόμα του δεν έλεγε να κλείσει

«να εμπιστεύεσαι μονάχα

ό,τι μπορεί να σε κάνει να θυμώσεις

να αποφεύγεις όλα εκείνα

που υπόσχονται την ακεραιότητα

και πιο πολύ, αληθινά στο λέω

πάρε το βλέμμα σου απ'το Άπειρο

ό,τι χωράει στη χούφτα σου

τούτο σου αρκεί

κι ό,τι καλπάζει στα όνειρά σου

να μην το επικαλείσαι»

και να, πως έγινε

που το κεφάλι γύρισε προς τα πίσω

ανέβηκε ξανά στο σώμα

κάθισε στη θέση του

το βλέμμα έφυγε απ΄το Απέραντο

και γύρισε σε μένα

«που είναι το μήλο μου;»

με ρώτησε ο Ξεκούτης

έσκυψα παγωμένος

το έπιασα

και του το έδωσα…

τα μάτια του γέμισαν συμπόνια

και μου είπε

«πάρε την καρδιά σου απ'το Ανεκδήλωτο

αδελφέ μου

και μην σηκώνεσαι τις νύχτες ρημαγμένος

όσο έχεις ακόμα ένα δάκρυ

για το Μάταιο

να ελπίζεις

πιο ακριβό από τούτον τον καρπό

δεν αξιώθηκα να γευτώ ποτέ

πιο σπάνιο

 ακόμη και οι λέξεις

ναι

ακόμη και οι λέξεις

δεν έχουν την αιώνια θλίψη

αλλά αν ακούς τη μουσική μου μέσα τους

αυτό αρκεί…»

είπε

και το μεγάλο δέντρο

άνοιξε την αρχαία του αγκαλιά

και τον έκλεισε μέσα του…