Το αληθινό…

Ο

ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ως αληθινό θα πρέπει πριν, συνθήκη αναγκαία και ικανή της ‘μετάβασης’, να έχει διέλθει από τη σφαίρα του μυθικού. Τούτο δεν συμβαίνει με το περίφημο και υπερ-εκτιμημένο πραγματικό. Τουναντίον. Ως πραγματικό μπορεί να θεωρηθεί οτιδήποτε οι αισθήσεις αιχμαλωτίζουν είτε δύνανται είτε όχι να το μεθερμηνεύσουν. Το γνωστό, υπό μία έννοια, είναι εξόχως πραγματικό αλλά δεν μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει ως αληθινό. Το άγνωστο δεν μπορεί έμφρων άνθρωπος να χαρακτηρίσει ως πραγματικό. Και είναι το ‘αληθινότερο’ όλων…

Πάνω σε τούτα εδράζεται όλη η εικοτολογία της ‘πραγματικής ζωής’ σε διάσταση με τη ενδο-θέαση της ‘αληθινής ζωής’. Όποιος ενδιαφέρεται να αποκτήσει γνώση και επίγνωση, πάει να πει βαθιά εποπτεία, θα πρέπει σταδιακά να εγκαταλείπει τα δόγματα του πραγματικού και να εισέρχεται ψηλαφώντας και νυκτοπατώντας στα άδυτα και ημι-σκότεινα δώματα του αληθινού.

Γιατί να το πράξει όμως αυτό κάποιος; Γιατί να ‘μπει σ’αυτήν την περιπέτεια;’ Τούτο αναρωτιέται ο ράθυμος και νωθρός νους ο οποίος, εξησφαλισμένος από τη θωράκιση –απατηλή βεβαίως- της ‘φυσικής’, πάει να πει εμπειρικής και εμπειρωσιακής πραγματικότητας, απορρίπτει εύκολα οιαδήποτε αναδίφηση και εμβύθιση στους υποθαλασσίους και άχρονους κόσμους του μη-περατού. Ο νωθρός και ακηδής άνθρωπος εθριάμβευσε και στο δικό του κόσμο ζούμε όλοι μας, εξωτερικά τουλάχιστον. Αιώνες τώρα. Είμαστε αιχμάλωτοι του τροπαιοφόρου και παιανίζοντος επιστήμονα που γνωρίζει κάλλιστα να τεμαχίζει και ελάχιστα να συνθέτει. Πέταξε κάποτε στα σκουπίδια τον ‘παλαιό κόσμο των μύθων’ ο ‘καρτεσιανός’ άνθρωπος για να εισέλθει στο ‘νέο και πραγματικό κόσμο των αισθήσεων’… και των παραισθήσεων βεβαίως.

Θέλουμε να γνωρίσουμε… θέλουμε να δούμε… δεν θέλουμε πλέον να ονειρευόμαστε τον κόσμο, στην ουσία ούτε να τον ζήσουμε θέλουμε… θέλουμε να τον ψηλαφήσουμε, να τον μετρήσουμε, να τον κόψουμε και να τον αναλύσουμε… θέλουμε, σαν τα μικρά παιδιά, να τον χαλάσουμε και να δούμε τι ‘έχει μέσα’… Και ο κόσμος δεν αρκεί, η Γη δεν αρκεί, το ηλιακό μας σύστημα δεν αρκεί, ο υποατομικός κόσμος δεν αρκεί, ο άνθρωπος δεν αρκεί… έχουμε έναν πυρετικό και αδίψαστο ζήλο να κόβουμε σε τεμάχια μικρότερα ως και το ελάχιστο… καμιά ακεραιότητα δεν είναι αληθινή. Έτσι διακηρύξαμε κάποτε, έτσι συνεχίζουμε να μεγαλαυχούμε… εμείς που τα διαλύσαμε, εμείς θα τα ξαναφτιάξουμε… όμως…

Όμως ενώ το πραγματικό διαλυόμενο στα εξ ων συνετέθη ίσως δύναται κάποτε να επανέλθει, έστω και ‘χαρβαλωμένο’ στην προτέρα του ομοσχημία, το αληθινό, αρνείται πεισματικά να ξαπλώσει στο κρεβάτι του προκρούστη νου και να τεμαχιστεί από τον Μένγκελε φιλοπερίεργο δόκτορα ο οποίος αφού κορέσει, προς στιγμήν την εγκατιαία του πείνα για κατασφαγή και διαμελισμό, θα απέλθει αφήνοντας το σώμα στην αναξιοπρεπή κατάσταση που βρέθηκε το ‘τέρας’ του δόκτορος Φρανκεστάιν. Έμπνουν είδωλον, αν έχει την δυστυχία να αναπνέει ακόμα, αποκρουστικό εργαστηριακό πειραματόζωο που θανατώθηκε προς δόξαν της ‘επιστήμης’ στις περισσότερες περιπτώσεις…

Το αληθινό δεν αγγίζεται όμως… κι αυτή είναι η μέγιστη δόξα του και το αμιγές και αναφές της φύσης του… το κύδος και το κλέος… αναπνέει στο Γνόφο του Αχανούς και χλευάζει όλους τους μικροσκοπικούς επηρμένους κόκορες με τις λευκές μπλούζες που νομίζουν ότι κάποτε θα το εγκιβωτίσουν σε μια συσκευή και θα μπορούν να το αναπαράγουν κατά το δοκούν…

Το αληθινό δεν αιχμαλωτίζεται, δεν από-ιεροποιείται, δεν αποσαρθρώνεται, δεν αποδομείται, δεν σήπεται, δεν θνήσκει…

Η γεύση του πρώτου φιλιού δυο ερωτευμένων, το άγγιγμα της μητέρας στο πρόσωπο του παιδιού, το βλέμμα της αγαπημένης, οι ιερές πρωτανάσες της ζωής που ενσαρκώνεται και δημιουργεί μέσω της χονδροειδούς ύλης λεπτοφυή και υπερφυή θαύματα, οι σιωπές των μελαγχολικών μοναχικών συνανθρώπων μας, η αγιότητα της καρτερίας του ευγενούς όντος, η ενσυναίσθητη προσοχή και προσήλωση στον αναξιοπαθούντα αδελφό μας… όλα τούτα δεν εξαγοράζονται, δεν εκπίπτουν, δεν αποσαρκώνονται…

Μεταρσιώνονται όμως σε όνειρο, ποίηση και δράση… μεταβολίζονται σε γεγονότα αλήθειας… από ρυπαρές πραγματικότητες μεταβαίνουν σε αληθινότητες λάμπουσες… και αθανατίζονται…

αιωνίζονται κάθε στιγμή… χωρίς να το ξέρουμε…

κάθε φορά που υποδεχόμαστε με αγάπη και ησυχία τον άλλο…

κάθε φορά που ψελλίζουμε την ανάγκη μας για εκείνο που πάντα θα είναι…

κάθε φορά που απογαλακτιζόμαστε από εκείνο που κάποτε ήταν…

κάθε φορά που απλώνουμε το χέρι και το κρατάμε σταθερά προσφέροντας τον εαυτό μας…

Κι όλα αυτά που εμείς κάποτε περιφρονήσαμε ως ‘απλοϊκά’, στοιχειώδη, παιγνιώδη, πρωτογενή, ‘εύκολα’, ευανάγνωστα, πεπαλαιωμένα, άχρηστα, πεπερασμένα, ανούσια, υπερκερασμένα…

Όλα τούτα υπάρχουν και μας αναμένουν…

Στην αλήθεια τους ανασαίνουν το πραγματικό…

Στην ανθοφορία τους πραγματώνουν το αληθές…

Και μας χαμογελούν…

Μαρ2017

Nearing Spring

Jake Olson