Ακόμη πιο αισχρή κι από την κλοπή είναι η ασέβεια...

Αλλά το όνομα και το έργον του κ λ έ π τ ο υ παρά τοις νεωτέροις, καθώς το όνομα και το έργον του λ η σ τ ο ύ παρά τοις αρχαίοις, όχι μόνον δεν εθεωρείτο αισχρόν, αλλ' ενομίζετο και ένδοξον, και τα ονόματα των διαπρεψάντων μεταξύ των ανδρών τούτων μετεδίδοντο ευσεβάστως από γενεάς εις γενεάν, και τα άθλα των ήσαν η γλυκεία ωδή των νεωτέρων Ελλήνων…

Σπ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, (τ.Α΄)

Ακόμη πιο αισχρή κι από την κλοπή είναι η ασέβεια. Το κατά πρόσωπο φτύσιμο όλων, η ελεεινή εξαπάτηση, η ανερυθρίαστη χλεύη... 

Το λιγότερο αισχρό: η περιστασιακή βασιλεία τους...

Το περισσότερο φρικώδες: Η επιβίωση των επιγόνων τους σε ιδεολογικό – συμπεριφορικό – πολιτισμικό επίπεδο…

Δεν τους καίγεται καρφί για την απαθλίωση των πολιτών, για την εξόντωσή τους, για την ώθησή τους στις παρυφές απονενοημένων εγχειρημάτων… πράγματι είναι ανελέητοι, χοντρόπετσοι, κυνικοί…

Το μέγιστο όλων… η κλοπή του μέλλοντος… του  α ύ ρ ι ο  όλων όσων έρχονται ανύποπτοι και δεν προλαβαίνουν να καταθέσουν γραφή, θετική ή αρνητική στον τόπο τους. Αποτέλεσμα: ο ξενιτεμός, το όνειδος της μετάβασης σε άλλες χώρες, σε άλλα περιβάλλοντα, σε ενίοτε αφιλόξενους κόσμους, σε πολιτείες καχύποπτων, απρόθυμων πολιτών που θα τους δεχθούν ίσως συνυπάρχοντες αλλά σχεδόν ποτέ σύσκηνους. Μετά παραχωρήσεως ίσως εναύλιους. Εντός της οικίας ουδέποτε. Πολλοί θα τα καταφέρουν όπως συνέβαινε πάντα και θα επιστρέψουν στην Ιθάκη τους μια μέρα, κουρασμένοι, γκριζομάλληδες, πικραμένοι, απορημένοι, σε μια διαρκή αμηχανία και διερώτηση φιλοσοφική πια για την παραδοξότητα να λατρεύουν τόσο παθιασμένα τον τόπο που τους εξοστράκισε… βίαια, αναίτια, άγρια… απάνθρωπα…

Την κλοπή θα μπορέσουν κάποτε στα εντός τους μνημονεύματα να την εργαστούν και να την αφομοιώσουν.

Την ασέβεια στο πρόσωπό τους όμως νομίζω πως όχι…

Ελπίζω πως όχι…

[Πολύ λυπούμαι που μαζί με πολλούς άλλους, θεώρησα τους παρόντες 'διαφορετικούς' από τους προηγούμενους... θλίβομαι για την αυταπάτη αλλά και για την συνεχιζόμενη απάτη... ήλπισα πως ίσως ετούτοι να είχαν ένα άλλο βλέμμα, ένα άλλο ανάστημα, μια άλλη 'πάστα'... σε υδαρές έδαφος θεμελιώσαμε τις ελπίδες μας... σύντομα κι αυτοί θα αποτελούν παρελθόν... το έργο της καταστροφής όμως θα εξακολουθήσει... διότι έρχονται οι επόμενοι... αλίμονο...]