Ἔρρει τὰ κᾶλα…

Κάποια στιγμή, δεν θεωρώ ότι θα αργήσει πολύ, αυτή η ‘φούσκα’ των social media θα σκάσει… οι άνθρωποι θα σηκώσουν τα κεφάλια τους από τα υπερμεγέθη μοδέρνα πολύ-κινητά τους και θα αποφασίσουν να ξαναδούν τους συνανθρώπους τους στα μάτια… η εποχή των κατεβασμένων κεφαλιών θα λήξει και θα ξαναγίνουμε συν-άνθρωποι… έστω και τύποις, έστω και εξ ανάγκης… αυτή η φαρσοκωμωδία των ανθρώπων με το ένα χέρι (γιατί το άλλο είναι μόνιμα σε πυρετική κινητικότητα επί της οθόνης) θα ρίξει αυλαία… αν δεν γίνει αυτό, τότε πολύ απλά, τα πλοία βουλιάζουν και απομένουν στην επιφάνεια να πελαγοδρομούν αενάως ξύλα και απομεινάρια άλλων εποχών… πάει να πει κελύφη ανθρώπων, κούφια και περιπλανώμενα…

Θυμάμαι κάποτε που συζητούσα με μια καλή μου φίλη. ‘Φοράω πάντα μαύρα γυαλιά στον ηλεκτρικό’, μου είπε σε μια αποστροφή της με νόημα. ‘Ειδικά το πρωί, όταν πηγαίνω στη δουλειά. Κάποτε και το απόγευμα που επιστρέφω’. Μάντεψα την αιτιολόγηση αλλά την ρώτησα το γιατί. ‘Δεν θέλω να βλέπω κανέναν… μάλλον δεν θέλω να με βλέπει κανείς’.

Η συζήτηση αυτή ήταν πριν χρόνια. Σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από μαύρα γυαλιά. Το αντίθετο. Έχουμε ανάγκη από καλούς φακούς επαφής και ευλύγιστους αντίχειρες. Διότι αν πηγαίνουμε από Πειραιά Μαρούσι, ας πούμε, έχουμε σαράντα πέντε αφόρητα λεπτά μπροστά μας. Πώς θα περάσουν; Κάποτε τα βαγόνια του ηλεκτρικού και του Μετρό ήταν γεμάτα παρατημένες εφημερίδες και περιοδικά. Δεν έχουμε χρείαν πλέον. Ο καθένας με το κινητό του κι ένα ζευγάρι ακουστικά και… αρχίζει το ματς. Τα σαράντα - πενήντα λεπτά περνάνε ‘αέρας’ και αν δεν τελειώσαμε θα συνεχίσουμε στο γραφείο. Με καφέ στο άλλο χέρι –το ‘κουλό’- θα συνεχίσουμε το σκρόλινγκ ανενόχλητοι για κανά μισάωρο ακόμα… ωραία που είναι η ζωή όταν έχεις φάτσαμπουκ και σταγκράμι… έτσι… Τώρα, τι γίνεται γύρω μας; Πόλεμοι, σεισμοί, απεργίες, κινητοποιήσεις, ξυλοδαρμοί, ληστείες, βιασμοί… ποιος χέ…

Μπορεί να μοιάζει με λήρημα παλιόγερου όλο αυτό όμως, αισθάνομαι ότι συναπαντιέμαι με πολλούς και πολλές… κι όχι μονάχα τους άνω των δεύτερων ‘άντα’… γιατί επαναλαμβάνω… όλο τούτο είναι το θέατρο του παραλόγου και κάποια στιγμή όλες οι θεατρικές παραστάσεις τελεύουν και πάμε σπίτια μας…

Αλλά εμείς είμαστε ήδη σπίτια μας… το είχα λησμονήσει… κάποιοι που απέμειναν να μας κοιτούν απορημένοι ας ξύσουν την κεφαλή τους αλλά απάντηση δεν έχουμε…  ως και ο χρόνος θέλει το χρόνο του, απεφάνθη κάποτε κάποιος… ας περιμένουμε λοιπόν… με το κινητό στο χέρι…