Το πραγματικό νόημα της ενσάρκωσης είναι η άρνηση της
απουσίας. Ας μην μιλάμε για μετενσάρκωση, ας μην είναι κάποιοι βιαστικοί. Δεν
μας ενδιαφέρει το μετά, μας ενδιαφέρει το τώρα... και
τώρα δεν είναι δεδομένο ότι η ενσάρκωση έχει επιτευχθεί... δεν είναι καθόλου
βέβαιο ότι έχει αρτιωθεί, ότι έχει ακεραιωθεί...
Ας πάρουμε για παράδειγμα κάτι 'επίκαιρο'... ο
Τζέικομπ Μάρλεϊ στοιχειώνει τον συνεταίρο του Εμπενίζερ Σκρούτζ την παραμονή
των Χριστουγέννων για να του χτυπήσει την μεγάλη καμπάνα της συνείδησης.
Ψέματα. Ο Μάρλεϊ -που δεν γίνεται καθόλου πιστευτός
στην αρχή από τον παλιό του συνέταιρο - χτυπάει απλά την καμπάνα της δικής του
αποσάρκωσης... εκείνος δεν υπάρχει, είναι απλό, είναι μια 'στομαχική διαταραχή'
καθώς λέει ο Σκρουτζ κι έχει πικρό δίκιο.
Ο Μάρλεϊ είναι ανύπαρκτος, έτσι κι αλλιώς. Όμως
υπάρχει ως συνειδησιακό περιεχόμενο και αυτό φοβίζει τον Σκρουτζ και πειθαρχεί
στις συμβουλές του.
Αυτό που φοβόμαστε από τον 'αόρατο πνευματικό' κόσμο
δεν είναι ότι κρύβει τέρατα. Είναι πως ό,τι είναι ενάντια στη σάρκα είναι
ακατανόητο. Όχι στο πνεύμα, αφού αυτό δεν έχει σάρκα. Είναι ακατανόητο στη
σάρκα.
Το πνεύμα είναι ένα σκάνδαλο για τη σάρκα μεγαλύτερο
απ'ό,τι η σάρκα για το πνεύμα. Κι εκεί ο Νίτσε είχε δίκιο. Από την ώρα που ο
σταυρός του Ναζαρηνού έδιωξε τον κεραυνό του Δία, οι αξίες μετεστράφησαν. Τα
πάνω κάτω. Κουτσοί, στραβοί στον Άη Παντελεήμονα, οι υγιείς μάλλον θα έπρεπε να
αρχίσουν να έχουν ενοχές... απλά για την ευρωστία τους, είναι αρκετό...
Δεν αρκεί στο πνεύμα η αλαζονεία της σάρκας.
Χρειάζεται να οργιστεί με κάτι παραπάνω για να την μοχθήσει. Κι αυτό δεν το
έχει ανακαλύψει κανείς ακόμα. Ίσως να έχει να κάνει με το όνειρο, με τον έρωτα
ή με το θάνατο.
Δεν αρκεί στη σάρκα η 'ταπεινότητα' του πνεύματος για
να ασκήσει την εξουσία της. Χρειάζεται να αναμετρηθεί και με το χρόνο κι εκεί,
αναγκαστικά, αποδομείται και αφανίζεται.
Στα ίχνη της σάρκας έρχεται το πνεύμα για να πληρώσει
το τραυματικό κενό.
Αλλιώς ο άνθρωπος μένει μετέωρος και τυφλός, χωρίς
αύριο.
Κι αν σκανδαλίζει κάποιους το χονδροειδές περίβλημά
τους, πάλι στη σάρκα καταφεύγουν για να το τιμωρήσουν. Αλλιώς το πνεύμα θα το
αγνοούσε. Όμως όχι, το σαρκίο ενοχλεί και πρέπει να μαστιγωθεί.
Γιατί η εκσπερμάτιση ανήκει στο σώμα.
Αλλά η ηδονή ανήκει στο πνεύμα.
Incarnation (Raku)
http://incarnatus.snack.ws/-1.html
