Ακατάληπτο
και απρόσιτο θα μένει λοιπόν… το πώς αυτή η τραυματική μετάβαση από το στενόχωρο
στο ευρύ συντελείται υπό όρους και συνθήκες που αρνείται να μεταφράσει κανείς
‘λογικά’.
Αν γινόταν διαφορετικά, η επιταγή εκείνου του διδασκάλου πριν χιλιάδες χρόνια, θα έμοιαζε περιττή: να φροντίζεις μονάχα για τα της ημέρας και να αφήνεις το αύριο στο αύριο. Πρόκειται για έναν εξωφρενικό, για έναν σκανδαλώδη παραλογισμό. Όποιος αποφασίσει να κάνει το πρώτο βήμα έχει ήδη σχεδιάσει και το επόμενο. Όμως ο συγκεκριμένος διδάσκαλος είχε δίκιο. Το αύριο μετα-σχηματίζεται συνέχεια κι εσύ μετά βίας έχεις επάρκεια ενέργειας για το σήμερα.
Ακόμα και το σήμερα είναι γιγαντιαίο για το ανάστημά σου.
Ακόμα και το σήμερα έχει απειρωθεί καθώς εμπεριέχεις πολύ περισσότερη άγνοια από βούληση να την υπερβείς.
Μια μοναδική διέξοδος είναι αυτή η μετάβαση από τον ενικό στον πληθυντικό. Αλλά είναι μια μετάβαση που απαιτεί όλο το δυναμικό σου, την ακύρωση όλων των αναφορών σου, το ξεγύμνωμά σου, τον ευτελισμό κάθε έννοιας περιχαράκωσης, την απαξίωση ακόμα και της απλής μέριμνας για το στοιχειώδες.
Ο διδάσκαλος είχε δίκιο και για έναν ακόμα λόγο.
Εάν σχεδιάζεις συνεχώς τα επόμενα βήματά σου, ο ίδιος ο δρόμος που βαδίζεις είναι διαφορετικός από αυτόν που το Αχανές σου επιφυλάσσει. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να προσπαθείς να προεξοφλείς το αναπάντεχο. Μόλις το κάνεις, αποδεικνύεσαι κρετίνος και το γεύεσαι με την πρώτη ‘αναποδιά’. Κανένα μεταφυσικό ερώτημα δεν θα είχε τεθεί ίσως αν έλειπε ο σχεδιασμός του αύριο.
Το
μεταφυσικό από μεγαλειώδες και άχρονο γίνεται σαν ένα αιματοφάγο παράσιτο… σε
αναλώνει κάθε φορά που σκέφτεσαι το ‘πως’ και σχεδιάζεις το ‘τι’.
Και η
μοναχικότητα;
Ο φόβος;
Η φρίκη της
ερημίας;
Για όλα
τούτα οι απαντήσεις παρέμεναν εκεί ακριβώς που δεν αναζητά κανείς. Στον
αιφνιδιασμό. Τον ελιγμό του απείρου, το μυητικό άλμα.
Τελικά, το βλέμμα…
“Otoño atrapado”
