Τριγωνισμοί...

Υπάρχουν πάντα τα σημεία εκκίνησης. Οι αναφορές της αρχής. Ας πούμε ότι είναι τα σταθερά σημεία ενός τριγωνισμού όπως τον απαιτεί η Γεωδαισία για να εξασφαλίσεις οτιδήποτε. Οτιδήποτε και… οποιονδήποτε… 

Με ένα μπορείς να πλανιέσαι σχεδόν ανενόχλητος… διαγράφεις αέναα κύκλους με άπειρες ακτίνες γύρω απ’το σημείο αυτό… Που και που μπορείς να νιώθεις μια ‘τάνυση’, ένα τέντωμα, κάτι να σε εμποδίζει να πάς παρά πέρα, μακρύτερα αλλά… εντάξει, έχεις άπειρο χώρο να κινηθείς. 

Με δύο τα πράγματα περιορίζονται δραματικά, ζορίζουν άγρια… Έχεις πολύ λιγότερες περιοχής δράσης, τόπους ερεύνησης, χώρες να απλωθείς… όμως δεν έχεις ακινητοποιηθεί ακόμα… βρίσκεσαι και πάλι πάνω στους αμέτρητους κύκλους που ορίζουν ως σημεία τομής οι δυο ακτίνες και υποψιάζεσαι με τρόμο απλά πως απαιτείται ένα βήμα ακόμα…

...το τρίτο σημείο που θα κλειδώσει την αέναη περιπλάνηση… το τρίτο σημείο που θα σε ακινητοποιήσει, θα σε κάνει ‘γνωστό’, ανιχνεύσιμο, εντοπίσιμο…

Που θα σε σκοτώσει…

Δηλαδή ένας αληθινός εφιάλτης…

Ελεύθεροι άνθρωποι, αληθινά ελεύθεροι θα πρέπει να υπήρξαν ελάχιστοι σε όλες τις εποχές… η απόδραση από τους κάθε λογής τριγωνισμούς (οικογένεια – σχολείο – εκκλησία, Θεός – άνθρωποι – εγώ, Αρμονία – τάξις – ισορροπία, κλπ.) ήταν πάντοτε ένα ταξίδι στον εφιαλτόκοσμο των σκοτεινών θαλασσών του Απείρου… διότι ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος όχι μόνο δεν επιθυμεί αλλά επιστρέφει κάθε είδους εξασφάλιση, σιγουριά, αγκαλιά… ακόμη και αγάπη…

Κάποιοι παλεύουν φιλότιμα να μας πείσουν –εκ της τρυφεράς νεότητός μας -  ότι η αγάπη ελευθερώνει… είναι απλά κι αυτοί μέσα μας, δίπλα μας, αδέλφια μας… ένα ακόμη ιδεολόγημα… ένα ακόμα ‘κλισέ’ που κάνει το βίο (ομόρριζο της βίας ή λανθάνω;) πιο υποφερτό και την ίδια τη δέσμευση λιγότερο… δεσμευτική. Εφόσον η αγάπη της μάνας ζεσταίνει, η αγάπη του/της συντρόφου γλυκαίνει, η αγάπη του Θεού προστατεύει… τελικά η αγάπη σε ελευθερώνει από την… περιττή δική σου αναζήτηση, περιπλάνηση, απεραντοδρομία…

Όσο πληθαίνουν τα ‘σημεία εξάρτησης’ τόσο μειώνονται οι ‘βαθμοί ελευθερίας’.

Η Μηχανική δεν κάνει λάθος.

Γι αυτό ίσως οι μεγάλοι μαθηματικοί κυνηγήθηκαν όσο κανείς άλλος από τα κάθε λογής ιερατεία σε όλες τις εποχές.

Η υπέρτατη ‘ασφάλιση’ εν τέλει, δεν είναι ο θάνατος, η απομνημείωσή μας, ο εγκλεισμός στο ένδον της Γης… Είναι η τρομακτική ψευδαίσθηση ότι κάθε επιπλέον εξάρτηση θα επιτρέψει την ποθούμενη απελευθέρωση, πως το βίωμα έχει ανάγκη δεσμωτηρίων, πως το βλέμμα θα πρέπει να υποτάσσεται πάντα στον περιορισμό του οφθαλμού…

καὶ ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζῃ σε, ἔκβαλε αὐτόν…

κάποιος το είπε ίσως ακόμα καλύτερα… βλέπουμε μόνο ό,τι κατανοούμε