Το βλέμμα ψηλά...

Παρακολουθούσα την ταινία Gagarin: First in Space - αρκετά ενδιαφέρουσα αν και δεν με πήγε εκεί που ήθελα πάντως… στο ‘διάστημα’ δηλαδή – και οι σκέψεις έπεφταν βροχή… ανεμπόδιστες και θρασύτατες… δεν τις προλάβαινα… καθώς το κοντράστ μιας ηρωικής φυσιογνωμίας και μιας ηρωικής εποχής με την αντίστοιχη σημερινή της επίτευξης… πρωτογενών πλεονασμάτων (μπλιαχ!) δεν μπορεί παρά να σε μελαγχολήσει… Όσο κι αν επιστρατεύσεις τις άμυνές σου, την εσωτερική σου αντιπολίτευση και το… ποιητικό σου οπλοστάσιο (‘μάστορες’ τους είχε αποκαλέσει ο Καρούζος τους πρώτους αστροναύτες που πάτησαν το πόδι τους στη Σελήνη με πλήρως απαξιωτική διάθεση) δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς για την απουσία της παραμικρής ικμάδας, του ελαχίστου ίχνους αναστήματος πάνω απ’τα ανθρώπινα, πάνω και πέρα απ’το ‘εφικτό’ που παλεύουν να μας το στολίσουν και να το βαφτίσουν ‘τέχνη’ και ‘επίτευξη’ και θαύμα ακόμη! 

Αναρωτιέται σήμερα κανείς άραγε αν τα ταμεία της Αθήνας ήταν ελλειμματικά μετά τα έργα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης; Είναι γνωστό πως ‘μπήκε μέσα’ ο Δήμος τότε και δεν υπήρχε και Καμίνης να κάνει… νοικοκυριό. Δεν σκέφτηκε στιγμή ο Περικλής το… πρωτογενές πλεόνασμα που θα πήγαινε περίπατο και με ξεροκεφαλιά απίστευτη επέμεινε και, ευτυχώς, κατάφερε να περάσει το δικό του. Πάλι καλά που δεν έπεσε σε καμιά Τρόικα να τον εξοντώσει στις… διαπραγματεύσεις.

Για να ξαναγυρίσω στον Γιούρι Γκαγκάριν και τους Σοβιετικούς του ‘ψυχρού πολέμου’ όμως… Μπορεί σήμερα να χαμογελάσει κάποιος μελετώντας τα χρονικά εκείνων των εποχών και να ξύνει το κεφάλι του αναρωτώμενος: μα ο διάολος τους είχε καβαλήσει όλους τότε και είχαν τρελαθεί να στείλουν βόλτες κάποιον γύρω απ’τη Γη; Μα, σώνει και καλά; Τι πρεμούρα ήταν αυτή; Να ξοδεύουν Ρώσοι και Αμερικανοί όλα τους τα… πλεονάσματα για το ποιος θα πρωτοπατήσει το ποδάρι του στη σκόνη της Σελήνης; 

Η αλήθεια είναι πως τα κεφάλαια ήταν μυθώδη και σε 15 χρόνια και οι δυο υπερδυνάμεις ξόδεψαν πέντε ωκεανούς ρούβλια και δολάρια για να ‘κατακτήσουμε’ το διάστημα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση και επειδή κινδυνεύει να πέσει στη μιζέρια την εγκαταλείπω. Εκείνο που με ενδιέφερε στους ανθρώπους εκείνων των εποχών ήταν… το βλέμμα. Με ποιο βλέμμα διάβαζαν τον κόσμο, το σύμπαν, τον άνθρωπο μέσα στο σύμπαν… το αύριο…

Οι άνθρωποι ακόμα ονειρεύονταν… και τολμούσαν να ψηλαφούν το Αδύνατο! Βεβαίως, επειδή έχουμε και την αναγκαία ποσόστωση σε φτήνια, εγωισμό, μικροπρέπεια και όλα τα συναφή του ανθρωπίνου είδους, η περίφημη ‘διαχείριση’ όλων αυτών των εκπληκτικών επιτευγμάτων δεν ήταν και η καλύτερη. Όμως το βλέμμα ήταν ψηλά και η καρδιά φούσκωνε από ενθουσιασμό. 

Τι λείπει από το σημερινό άνθρωπο που έχει smart phone, ευφυείς οικιακές συσκευές, πλανητική ηλεκτρονική δικτύωση και μοιάζει με μικρό μάγο με ένα ολόκληρο σύμπαν στη χούφτα του;

Μάλλον αυτό… ότι για να χειριστείς το υπερ-εξελιγμένο κινητό σου πρέπει να σκύψεις, να χαμηλώσεις το βλέμμα… 

Όμως τ’αστέρια βρίσκονται πάντα ψηλά…