απομακρυνόμαστε…
στο σχολείο θυμάμαι πόσο με είχε συνεπάρει μια εικόνα… ο
καθηγητής της Φυσικής μας έλεγε πως το σύμπαν διαστέλλεται… μοιάζει με ένα
μπαλόνι που φουσκώνει συνεχώς… όλα τα σημεία του μπαλονιού –και ζωγράφισε
κάποιες κουκίδες – απομακρύνονται διαρκώς το καθένα από όλα τα άλλα από μια μυστική,
παράξενη και αρχέγονη εντελέχεια που όλοι ψάχνουν να βρουν κι ακόμη κανείς δεν
έχει καταφέρει…
τι φοβερή αναλογία με την καθημερινή πραγματικότητα,
σκέφτηκα χρόνια αργότερα… οι άνθρωποι έρχονται για μια στιγμή κοντά αλλά στην
ουσία, όλοι απομακρυνόμαστε… ακόμα κι αν ζούμε μαζί, κάτω απ’την ίδια στέγη…
νομίζουμε ότι με τον καιρό γνωριζόμαστε καλύτερα, γινόμαστε ‘οικείοι’ –τι
ξεπεσμός τούτη η λέξη όταν συναντιέται με την καθημέρια φθορά – αλλά συμβαίνει
το αντίθετο… κλεινόμαστε στο ένδον σύμπαν μας και παρατηρούμε το ‘μπαλόνι’ να
φουσκώνει και να απομακρυνόμαστε… το ίδιο από όλους κι απ’τον καθένα χωριστά,
χωρίς να φταίμε… χωρίς να μπορούμε τούτη τη μυστική εντροπία να την
ανατρέψουμε…
και γιατί άλλωστε;
κάποια στιγμή δεν θέλουμε να γνωρίσουμε κανέναν άλλο, να μας
γνωρίσει κανείς άλλος… μας αρκεί το χαοτικό ισοδύναμο που κληρονομήσαμε, δεν
έχουμε καμιά ανάγκη να γίνουμε Κολόμβοι σε άλλους ωκεανούς… ήδη ο δικός μας
παραμένει εφιαλτικά ανεξερεύνητος…
εφιαλτικά ή και παρηγορητικά…
σε τούτη την διαστολική συμμετρική κίνηση πάνω στη σφαίρα
του κόσμου, απλώνουμε τα χέρια και δεν φτάνουν πια στον άλλο… δεν κόντυναν τα χέρια μας, εμείς αλλάζουμε
θέση… κάθε μέρα, κάθε χρονιά όλο και περισσότερο…
και στη μελαγχολική αυτή διάγνωση, τι αντίδοτο υπάρχει; μια
αυξημένη επίγνωση; τι να την κάνεις; η αίσθηση της συνέχειας μέσα από τα παιδιά
μας –όσοι έχουν; - πόσο εγωτική δράση αυτή! το θρησκευτικό παραλήρημα της ‘μετά
θάνατον’ α ή β ή γ συνέχισής μας με τον α ή β ή γ τρόπο; αυτό κι αν χαϊδεύει το
εγώ μας…
κι όμως
υπάρχει αντίδοτο… κάποιο ‘γιατρικό’… όχι ασπιρίνη για τον
καρκίνο αλλά ένα άλλο βλέμμα για το ίδιο
τοπίο… η ευρυγώνια οπτική του ίδιου τοπίου… σα να ζεις χρόνια σε ένα σπίτι,
να βλέπεις έξω από το παράθυρο τα ίδια δέντρα, τα ίδια σπίτια, τα ίδια βουνά
αλλά μια μέρα…
αποφασίζεις να…
παρέμβεις στο τοπίο
να μην είσαι αυτός μονάχα που παρατηρεί
αλλά κι αυτός που
μετέχει…
και στο επικοινωνιακό θαύμα, δεν χρειάζεται καμιά διαφυγή
και καμιά… οικειότητα... το σοκ της ‘ετερότητας’ άλλωστε είναι από μόνο του
αρκετό… για να σε πληρώσει με ενέργεια, να σε αιμοδοτήσει, να κινητροδοτήσει
ξανά εκκινήσεις και βλέμματα…
και αυτό αν δεν είναι συγκλονιστικό, οπωσδήποτε είναι
καλοδεχούμενο…
καμιά φορά αρκούν λίγες σταγόνες από μια πηγή για να
ξεδιψάσει κανείς… αρκεί το νερό να είναι καθαρό, κρύο και να αφεθείς να το
απολαύσεις…
έναν ενδιαφέροντα χειμώνα να έχουμε όλοι…
12 σχόλια:
Η απομόνωση έχει μπει για καλά στη ζωή μας. Πολλά φταίνε στο χέρι μας να το διορθώσουμε και να ξαναβρούμε αυτό που άλλοτε αποκαλούσαμε συντροφιά.Καλό χειμώνα και καλό Σ.Κ.
το κείμενο δεν αναφέρεται καλή μου φίλη στην απομόνωση ούτε στην αναγκαιότητα μιας καλής συντροφιάς που εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί ως ζητούμενο... το κείμενο έχει έναν άλλο άξονα... αναφέρεται στην απομάκρυνση... μια άλλη διεργασία τον έλεγχο της οποίας δεν έχουμε στο χέρι μας τόσο απλά...
να΄σαι καλά...
Δεν είμαστε τόσο ίσως δυναμικοί για να εξερευνήσουμε περισσότερο την ψυχή ακόμα κι εκείνου που έχουμε δίπλα μας..μήπως το κρίνουμε δευτερευούσης σημασίας ζήτημα...απομακρυνόμαστε..όλο και περισσότερο καμμιά φορά..γιατί δεν έχουμε την διαθεση η μήπως την δύναμη για μια τέτοια εξερεύνηση..προβληματισμός βαθύς...και τροφή για εσωτερική δική μας αναζήτηση..καλό απογευματάκι σου εύχομαι φίλε μου..
σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου Kate για τις σκέψεις σου και τον προβληματισμό που θέτεις... διότι δεν έχουμε ούτε τη διάθεση όπως ορθά σημαίνεις, ούτε τη δύναμη...
σ'ευχαριστώ από καρδιάς για την παρουσία σου... την θεωρώ πολύ ουσιαστική...
Επιστρέφω πάλι, με ένα απόσπασμα από μια "περίεργη" ταινία που πρόβαλε μπροστά μου, για αυτή τη διαφορετική οπτική...η ταινία λέγεται K-PAX http://www.youtube.com/watch?v=bHhtl82GsCo
Και για να χιουμορίσω κομμάτι, μου θυμίζει λίγο τον τύπο που βάζει στο κομοδίνο του το βράδυ πριν κοιμηθεί, ένα ποτήρι γεμάτο νερό κι ένα άδειο...μήπως διψάσει, αλλά μήπως δεν διψάσει!!!
Καλό σου ξημέρωμα Νημερτή.
Καλησπέρα φίλε μου..με συγκίνησες πολύ με τα σχόλιά σου στο χώρο μου..ένα ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου..κι εγω θεωρώ απόλυτα ουσιαστική την παρουσία σου- γιατί παίρνω θάρρος να συνεχίσω να γράφω- απο ανθρώπους του πνεύματος και της Σκέψης όπως είσαι εσύ..καλό σου απογευματάκι.
Πράγματι φίλη μου Xibalba, η αναφορά σου στην ταινία KPax είναι πολύ εύστοχη... αυτή η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου και την έχω δει κάμποσες φορές κυρίως γιατί, ομολογώ, ο Τζεφ Μπρίτζες είναι από τους ηθοποιούς που εκτιμώ πάρα πολύ... αξίζει κανείς να την μελετήσει αυτή την ταινία και για την διάσταση στο 'βλέμμα' που αποτυπώνει αλλά και για τις ωραίες ερμηνείες όλων των ηθοποιών... στη συγκεκριμένη ταινία, αυτό που ενεργοποιεί το 'βλέμμα' είναι ο πόνος... μια τρομακτική πηγή ενέργειας που αντι να σκοτώσει δημιουργεί μια άλλη διάσταση... έστω και ως διαφυγή... αρχικά τουλάχιστον...
πολύ ωραία τα γράφεις και σ'ευχαριστώ από καρδιάς!
αγαπημένη μου φίλη Kate, εγώ σ'ευχαριστώ για την ζεστασιά και την ευγένειά σου... να'σαι καλά φίλη μου...
"αλλά μια μέρα…
αποφασίζεις να… παρέμβεις στο τοπίο
να μην είσαι αυτός μονάχα που παρατηρεί
αλλά κι αυτός που μετέχει…"
Χαρίζοντας την ψυχή μας κι όχι δανείζοντας την, συμμετέχουμε στο κέντρο της αρένας ~ μ' ένα βλέμμα σαν του Οδυσσέα που γυρίζει Οριστικά, να πιει νερό καθάριο απ' την αστέρευτη πηγή της Επιμονής.!
Καλημερίζω με Ατλαντικό Χαμόγελο που αγγίζει τη Μεσόγειο..!!
τι όμορφη καλημέρα... να'σαι καλά αγαπημένη μου φίλη με την... ωκεάνια ψυχή! σ'ευχαριστώ!
Απόψε έμπλεξα με τα δικά μου.
Πέρασα από την ανάρτηση σου και ένα καμπανάκι κάτι ξύπνησε μέσα μου.
Να είσαι πάντα εύστοχος !!!
Σ'ευχαριστώ από καρδιάς φίλε μου habilis... να'σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου