Νημερτής

Για τα νεότερα παιδιά μπορεί να φαντάζει περίεργο, σουρεάλ ή ελαφρώς κωμικό αλλά στη δική μου γενιά, εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 70 και στις αρχές της επόμενης, οι προσωπικότητες που δέσποζαν και που νοηματοδοτούσαν τα όνειρά μας για έναν καλύτερο κόσμο δεν ήταν ούτε… η Lady Gaga, ούτε η Ελένη Μενεγάκη –ύπανδρος ή εν διαστάσει – ούτε ο ‘Παναγιώτατος’ Θες/νίκης Άνθιμος. Ηταν μορφές όπως ο Κάστρο, ο Μάο Τσε Τουνγκ, ο Λένον, τα σούπερ γκρουπς της Χάρντ Ροκ… Και ειδικά ο Μάο, αυτή η εμβληματική μορφή όσο και αμφιλεγόμενη τελικά, είχε γίνει αντικείμενο συζήτησης αλλά και ομηρικών διαλεκτικών μαχών στους κύκλους μαθητών και φοιτητών… οι Μαρξιστές Λενινιστές τον αποκήρυτταν διότι κι εκείνος τους είχε αποκηρύξει και οι καπιταλιστές τον περιφρονούσαν αν κι εκείνος δεν τους είχε περιφρονήσει ολότελα…

            Για πολλούς νέους, η μεγάλη Ερυθρά Κίνα ήταν ένα πανίσχυρο σύμβολο, σχεδόν ένα τάλισμαν… απέραντη, ανεξιχνίαστη, εσωστρεφής, άγνωστη, μυριάνθρωπη, πανίσχυρη όσο και εν ύπνω ακόμη, μαγική… αποτελούσε ένα αίνιγμα πάντα αυτή η πελώρια χώρα με τον πανάρχαιο πολιτισμό και τους πειθαρχημένους και ολιγαρκείς (;) ανθρώπους της. Ένα αίνιγμα και μια προσδοκία μαζί. Διότι κι αν ακόμα αποτύγχανε το μοντέλο του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες, υπήρχε ως ύστατη ελπίδα ο Κόκκινος Δράκος της Ανατολής να φαντάζει έτοιμος να κάνει μια χαψιά όλο το σάπιο σύστημα της καπιταλιστικής αδικίας του ‘παρηκμασμένου’ Δυτικού κόσμου…

            Αυτά πιστεύαμε τότε… κάποιοι τουλάχιστον…

            Σήμερα;

            Σήμερα η Κίνα είναι η πιο επιθετική καπιταλιστική υπερδύναμη του πλανήτη, ένας αγριεμένος ποταμός που φουσκώνει μέρα με τη μέρα και απειλεί να τα… καταναλώσει όλα σε χρόνο μηδέν… η πάλαι ποτέ ‘μητέρα’ του Σοσιαλισμού Σοβιετική Ρωσία δεν υπάρχει πια αλλά και η στιβαρή όσο και αυστηρή Ερυθρά Κίνα αποτελεί μακρινή ανάμνηση… στη θέση της; Τι έχει ορθωθεί στη θέση της αλήθεια;

            Που φτάσαμε αλήθεια σήμερα; Να επισκεπτόμαστε με τιμές και τρίβοντας τα χέρια, τον Κινέζο πρωθυπουργό καθώς δεν προσδοκούμε σε… μετάγγιση κομουνιστικής εμπειρίας από τους κινέζους αλλά μετάγγιση χρημάτων! Επενδύσεων! Ελάτε, ξοδέψτε, αγοράστε, χτίστε, εμπορευτείτε… σώστε μας!

            Αν μου το έλεγαν στα 18 μου θα απαντούσα ότι είναι καλό για σενάριο ταινίας. Σήμερα μου φαίνεται σαν ταινία εκείνη η εποχή που πίστευα ακόμη στην ‘διεθνιστική αλληλεγγύη’ και ήλπιζα στο να εξομαλυνθούν κάποτε εντελώς οι Σινοσοβιετικές σχέσεις και να σχηματιστεί ένας πανίσχυρος άξονας Μόσχας – Πεκίνου που θα κάνει τους γιάπηδες της Γουόλ Στρήτ αλλά και τα γεράκια του Πενταγώνου της Ουάσινγκτον να τα κάνουν πάνω τους…

            Τελικά, εμείς τα έχουμε κάνει πάνω μας και έχουμε βγει με το χέρι απλωμένο και χαμογελάμε ταπεινά στους… περαστικούς των ‘διεθνών αγορών’ μπας και πέσει κανένα δις με… χαμηλά τα σπρεντς!!!

            Μα, πραγματικά, πόσο πιο σουρεαλιστική θα μπορούσε να είναι η ζωή;