ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΕΙ!!

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΑΘΩΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΡΜΟΖΕΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΙΕΡΗ ΣΙΩΠΗ!

Πέρυσι, το ομολογώ, είχα θυμώσει τόσο πολύ με το άκουσμα και μόνο της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός 15χρονου παιδιού που δεν είχα ίχνος ‘ψυχραιμίας’ να εξετάσω εκείνα και τα άλλα και τα παράλλα και με είχε πλημμυρίσει ένα βουβό μεν αλλά πολύ μεγάλο κύμα αγανάκτησης και αηδίας και οργής. Φαντάζομαι ότι, παρότι δεν βρέθηκαν τα εκατομμύρια των Ελλήνων στους δρόμους, παρόμοια αισθάνονταν όλοι. Και μπορεί να μην βγήκα στα πεζοδρόμια να εκφράσω την φρίκη που ένιωθα, σίγουρα όμως τεκτονικοί σεισμοί με συγκλόνισαν συνειδησιακά. Όμως και φέτος, όλο αυτό το παραλήρημα και ο πανικός των καταστηματαρχών μην και τους σπάσουν οι ‘αλήτες’ τις βιτρίνες αποδεικνύει ότι ελάχιστα έχουν μετακινηθεί οι συνειδήσεις όλων μας. Πόσο αθώο αίμα πρέπει λοιπόν να κυλήσει –και όχι μόνο από τη μια πλευρά, για να εξηγούμαι καθώς η επίθεση στον αστυνομικό με τις σφυριές μονάχα όνειδος μπορεί να χαρακτηριστεί - για να αλλάξουμε πορεία; Ως κοινωνία, ως ανθρώπινη κοινότητα, ως συνειδήσεις;

Αυτό το ερώτημα με είχε βασανίσει πέρυσι, το ίδιο και φέτος. Πόσο αίμα άραγε ακόμη;

Ιερή σιωπή και απόφαση για εσωτερική δράση θα έπρεπε να μας συνέχουν. Είναι μια αρχή.