ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

Σώπα, μη μιλάς
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψʹ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
ʺΣώπαʺ.

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: ʺΕσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!ʺ

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
ʺΚοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ.... Σώπα!ʺ

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο:
ʺΤι σε νοιάζει εσένα;ʺ, μου λέγανε,
ʺθα βρεις το μπελά σου, σώπαʺ.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι:
ʺΜη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπαʺ

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: ʺΣώπαʺ.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
ʺΜην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!ʺ
Μπορεί να μην είχαμε με δʹ αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το ʺσώπαʺ.

ʺΣώπαʺ ο ένας, ʺσώπαʺ ο άλλος, ʺσώπαʺ οι επάνω, ʺσώπαʺ οι κάτω,
ʺσώπαʺ όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
ʺΣώπαʺ οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του ʺσώπαʺ.
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το ʺσώπαʺ.

Μεγάλη τέχνη αυτό το ʺσώπαʺ.
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάνʹ την να σωπάσει.
Κόψʹ την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες ʺέχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς.
Αχ! Πόσο θα ʹθελα να μιλήσω ο κερατάς.ʺ
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψʹ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου.
Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ʹρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ....!

Aziz Nesin