Οικείος θα πει
Να έχεις γνώση του ΄μήνα’ που βαδίζεις…
Μύστης θα πει
Να έχεις ετοιμαστεί να εγκαταλείψεις ό,τι σε δένει με το βάδισμά σου…
Απόψε μιλούσε με παράξενο τρόπο… Δεν είχα κανένα σκοπό να τον διακόψω…
Γεννήθηκες, όπως όλοι, αρχές ‘Γενάρη’, στο πρώτο λεπτό, στο πρώτο δευτερόλεπτο… Γεννήθηκες στο βαθύ χειμώνα, εκεί, μεταξύ ανυπαρξίας και ύπαρξης, καθώς ο ‘κώνος ενσάρκωσης’ είχε κλείσει πια το στόμιό του… αλίμονο, για τους θνητούς, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής… ο πόνος της γέννησης είναι ακριβώς η πρώτη συνειδητοποίηση της ψυχής ότι… δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει … βγαίνει στο μεγάλο ψύχος της ενσάρκωσης… ψύχος… ψυχή…
Απόψε είχε ένα τρομακτικό παραλήρημα και αδυνατούσα να τον παρακολουθήσω… αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου και ν’ανοίξω τ’αυτιά μου…
Μέσα στους πρώτους χειμερινούς μήνες αναγκάζεσαι να ψηλαφήσεις τα δωμάτια της νέας σου κατοικίας. Όλα είναι γνώριμα και όλα είναι ξένα. Όλα είναι παράξενα γιατί έχεις ξεχάσει, δεν θυμάσαι τίποτε πια… ο πόνος του να θυμηθείς ξανά θα διαρκέσει όλη σου τη ζωή…
Περνούν οι μήνες, μπαίνει η Άνοιξη… είσαι έτοιμος να μάθεις μέσα στη γλύκα της σάρκινης ακμής όλες τις διαστάσεις σου… για τώρα, για όσο όλο τούτο διαρκέσει…
Το καλοκαίρι είσαι στην κορύφωση της διαδρομής σου… έφτασες στον υψηλότερο λόφο, σύντομα θα εισέλθεις στο φθινόπωρό σου… το καλοκαίρι είναι η ομορφότερη περίοδος για την γήινη περιπέτειά σου… σπάνια το αντιλαμβάνεσαι, το αγνοείς, το πετάς στα σκουπίδια… ο Σεπτέμβρης δεν έχει έρθει ακόμα κι εσύ σκέφτεσαι την Άνοιξη που άφησες πίσω σου… την άφησες και σε άφησε… οριστικά…
Όλα διαρκούν πολύ λίγο… που να το’ξερες; Θα μπορούσες να έχεις μυηθεί μέσα σε μια στιγμή, εσένα όμως δεν σου αρκεί μια ολόκληρη ζωή… την θεωρείς μικρή και σύντομη αλλά στην ουσία την έχεις σπαταλήσει…
Όταν μπαίνει το φθινόπωρο, είσαι πια κουρασμένος, είσαι εξοντωμένος… το βάδισμά σου είναι πιο αργό, το σώμα σου δεν σε υπηρετεί πια όπως κάποτε… αφού δεν έκανες ποτέ όμως τίποτε γι’αυτό δεν δικαιούσαι να γογγύζεις…
Θα μπεί πάλι ο χειμώνας… θα κληθείς να παραδώσεις αυτό που σου εμπιστεύτηκαν κάποτε… πάλι μέσα σ’ένα χειμώνα θα γίνει… πάλι είσαι ανέτοιμος, πάλι είσαι ξένος…
Πάλι φωνάζεις και διαμαρτύρεσαι ότι δεν πρόλαβες, δεν έζησες πολύ, δεν έφτασαν οι μήνες… πότε πέρασαν οι εποχές; Πότε ήταν αρχές της Ανοιξης που έπαιζες με τα παιχνίδια σου και διάβαζες τον κόσμο για πρώτη φορά; Και πως κύλησαν τόσο γρήγορα οι ώρες και ήρθε ο Δεκέμβρης ακόμα μιας υπέροχης περιπέτειας;
Οικείος θα πει να έχεις γνώση των βηματισμών σου…
Μύστης θα πει να είσαι έτοιμος να φύγεις… κάθε στιγμή
Αυτό που σου παρέδωσαν δεν είναι δικό σου…
Δεν στο παίρνουν όμως γιατί δεν το φρόντισες, γιατί δεν το εξέλιξες, δεν το αγάπησες…
Απλά, έχεις πολλά να μάθεις ακόμα… κι άλλοι χειμώνες, κι άλλες άνοιξες, κι άλλα καλοκαίρια…
Απόψε μιλούσε τόσο παράξενα… διάλεξε τις λέξεις πολύ προσεκτικά, τους ήχους, το ηχόχρωμα της φωνής του…
Με κλειστά τα μάτια κι ανοιχτά τ’αυτιά…
Δεν χρειάστηκε να σιγήσω για να έρθει η σιωπή…
Οικείος θα πει να έχεις αναμετρηθεί με τους 12 και να τους γνωρίζεις
Μύστης θα πει, οι 12 να γνωρίσουν εσένα…
4 σχόλια:
οι φωνές σώπασαν
οι διαμαρτυρίες αδυνάτισαν μέσα στο γήινο περίβλημα
η ψυχή
αχχ η ψυχή δεν δαμάζεται
δοκιμάζεται και δοκιμάζει
αντιστέκεται στη ροή
πέφτει και σηκώνεται ξανά
στην αρχή εύκολα
με το πέρασμα των εποχών πιο δύσκολα μα πιο σοφά
έτοιμη ή σχεδόν έτοιμη να δώσει το χρώμα ή τη διαφάνειά της
τον ήχο ή τη σιωπή της
άυλη μα τόσο δυνατή
είναι εκεί κι αναδιπλώνεται ξανά
σαν ποτάμι που φουσκώνει
γεμάτο εκρηκτικές αναζητήσεις που δεν ζητάνε πια
υπέροχο αυτό που διάβασα
πολύτιμε φίλε
Η μετάβαση απο το οικείο στο ανοίκειο είναι η ουσία της ουσίας, το νόημα του νοήματος, μα πάνω απ'ολα φίλε μου το ηφαιστειακό έδαφος της αλήθειας..
Αυτό που με ενδιαφέρει πολύ είναι πως ο μύστης συνδέεται με το θραύσμα της αλήθειας..γιατί στ'αλήθεια δεν υπάρχει καν υπόνοια για αλήθεια αν δεν περάσει κανείς στην όχθη της ανοικειότητας..
Στέκομαι στο τέλος : "οι δώδεκα να γωνρίζουν εσένα"..το φαντάζομαι σαν την αλήθεια, να σε γνωρίζει η αλήθεια και όχι μόνον-η καθόλου;-να "γνωρίζεις" εσύ την αλήθεια..
πυκνός λόγος με αυτή την "αντιστροφή" στο τέλος..η μήπως αντιστροφή είναι η οικειότητα που "ζούμε";
υπέροχο κι αυτό που διάβασα εγώ Σιλένα μου...
την καλησπέρα μου!
Ιωάννη, έθεσες, όπως άλλωστε το περίμενα, το ακανθώδες, το 'ζεματιστό' ερώτημα... για το οικείο και το ανοίκειο...
στην δική μου -ας την πω Νημερτική, όχι με έπαρση αλλά δεν μπορώ να γράψω προσωπική... δεν μου βγαίνει- θεώρηση, όλα, τελικά περιστρέφονται γύρω από αυτό τον άξονα... [σε κάποιο άλλο ποίημα γράφω 'δεν κάνω για ξένος εγώ/ ούτε για οικείος]
Το ηφαιστειακό έδαφος, όπως το λες... το έδαφος δηλαδή της αστάθειας, της δύναμης, της μεταλλαγής, της αεί κίνησης, η Αίτνα του Εμπεδοκλή...
Αν ο πρώτος βαθμός μύησης είναι η οικειότητα, αυτός είναι ίσως η δική μας συμβολή... η ενεργητική οδός που θα έλεγαν και οι Πυθαγόρειοι... η επόμενη βαθμίδα, η είσοδος στα Μεγάλα Μυστήρια, προϋποθέτει αυτή την οικείωση...
άλλωστε, για να επισυμβεί η αντιστροφή και να έχει θετικά αποτελέσματα -και όχι ψυχοπαθολογικές εκτροπές- θα πρέπει να έχει υπάρξει η περίφημη 'παρασκευή'... μεγάλο και ανεξάντλητο το θέμα... και πόσο αληθινά χαίρομαι που το συζητάμε...
σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία... για μια ακόμη φορά!
Δημοσίευση σχολίου