Σάββατο, Ιουνίου 25, 2011




Επ’αφορμή των ‘στημένων’ που από δω και πέρα δεν θα είναι πια…

Μερικοί πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο ‘δεν είναι σοβαρή υπόθεση’ και ‘δεν πρέπει ένας ‘πνευματικός άνθρωπος’ να ασχολείται με 22 τύπους με ‘κοντοβράκια’ που τους πληρώνουν για να ‘κλωτσάνε’ ένα τόπι… το παράλογο δηλαδή…
Το πρώτο που θέλω να επισημάνω εδώ είναι ότι εάν αυτό είναι το μόνο ‘παράλογο’ με το οποίο ασχολούνται ‘σοβαροί’ και μη άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είμαστε εμείς οι παράλογοι που το λέμε… δεν είναι φυσικά…
Το δεύτερο, το ποδόσφαιρο δεν είναι καθόλου ‘μη σοβαρό’ πράγμα… οι γελοίοι ‘παράγοντες’ που το διοικούν –όχι όλοι βέβαια – του έχουν κολλήσει τη ρετσινιά κι εκεί θα συμφωνήσω…
Το τρίτο και καλύτερο, δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ποδόσφαιρο, παγκοσμίως, ασκεί αυτή την έλξη που ασκεί –αυτά περί ‘βασιλιά των σπορ’ και άλλα παρόμοια κλισέ δεν τα υιοθετώ. Και επιτρέψτε μου σε μια συντομότατη ανάλυση να το τεκμηριώσω…
Ποια είναι τα ποιοτικά, χαρακτηριολογικά ας τα πούμε ή δομικά στοιχεία του ποδοσφαίρου που το κάνουν να μαγνητίζει τόσο πολύ; Είναι πολλά και άμεσα αναγνωρίσιμα φυσικά –με την έννοια ότι η ‘ανάγνωσή’ τους και η «μετάφρασή» τους από τον εσωτερικό μας compiler γίνεται σε χρόνο dt
Δεν το γράφω εγώ για πρώτη φορά… το ποδόσφαιρο αναπαριστά τη σύνολη ανθρώπινη δράση… προσέξτε… είναι ομαδικό μεν αλλά απαιτεί το ατομικό ταλέντο του κάθε παίκτη… οργανώνει την προσωπικότητα στην ομαδική δράση χωρίς να την αφομοιώνει, χωρίς να την αφανίζει… ο πολύ καλός θα ξεχωρίσει αλλά δεν αρκεί για να κερδίσει… ενώ στον κλασσικό αθλητισμό, ας πούμε, έχουμε τη μοναχική, συνήθως και εν τέλει βαρετή, αναμέτρηση με το χρόνο, τον πήχη ή τον ίδιο τον εαυτό, στο ποδόσφαιρο δεν πάς πουθενά μόνος, όσο σπουδαίος κι αν είσαι… ‘χρειάζεσαι’ και τον κατώτερο, τον χειρότερο, τον ‘πιο βρώμικο’, τον πιο ‘θρασύ’, τον πιο ‘αλήτη’… φυσικά έχουμε τη σωματική επαφή… όχι την βία αλλά με δυναμισμό… σου δίνεται η ευκαιρία να ‘τα χώσεις’ στον αντίπαλο αλλά να μην τον… σκοτώσεις… βγάζεις το άχτι σου αλλά μέσα σε όρια… Στην περίπτωση αυτή, γίνεται άμεσα αναγνωρίσιμη όλη η καθημερινότητα που ζει κάποιος, από τα νιάτα του ως τα γεράματά του… η βία από τον εργοδότη, η αδικία, η ευκαιρία κι εκείνος να ανελιχθεί ‘με κάποιο τρόπο’…
Ύστερα, στο ποδόσφαιρο, απολαμβάνεις την δημιουργία, τόσο τη δική σου, όσο και της ομάδας. Και όποιος αγαπά το ποδόσφαιρο –και όχι μόνο νοσηρά την ομάδα του – απολαμβάνει τις έξοχες ενέργειες που μοιάζουν χορευτικές και μαγικές και αέρινες από οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή… έτσι είναι…
Και γιατί λέω ότι είναι μικρογραφία της ανθρώπινης δράσης; Γιατί ο θεατής απολαμβάνει τον ποδοσφαιρικό αγώνα ενώ ψιλοβαριέται το μπάσκετ –που αν δεις τα τελευταία πέντε λεπτά τα έχεις δει όλα!- ή σκυλοβαριέται κάποια στιγμή το βόλεϊ –που απαγορεύεται και να... φυσήξεις τον αντίπαλο; Διότι στο ποδόσφαιρο ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ! Δεν είναι πολύ βαρετό να ξέρεις από πριν ποιος θα κερδίσει έναν αγώνα; Να γιατί εύκολα πωρώνεται κάποιος με το ποδόσφαιρο, γιατί μπορεί να τοποθετήσει και τον εαυτό του εκεί… τον εαυτό του με τα χίλια κουσούρια, τα ελαττώματα, τα χάλια του… αλλά και τις στιγμές μεγαλείου του, τις κορυφώσεις του, τις εμπνεύσεις του…
Άλλωστε, το ποδόσφαιρο είναι για όλους, περίπου δηλαδή… το μπάσκετ είναι για τους ψηλούς, το βόλεϊ το ίδιο, ο κλασικός αθλητισμός είναι μάλλον απρόσιτος… Η κολύμβηση, η Γυμναστική και τα σχετικά, ας μην τα συζητάμε καν. Στο ποδόσφαιρο –ακόμα και στη σύγχρονη εντελώς αθλητική εκδοχή του – και ο ‘μη τέλειος’ έχει κάποια θέση… θρυλική είναι βέβαια η περίπτωση του μεγάλου βραζιλιάνου Γκαρίντσα –έλαμψε πριν από δεκαετίες – που είχε φυσική αναπηρία στο ένα του πόδι που ήταν πιο κοντό από το άλλο!! Έκανε το μειονέκτημα προσόν και άφησε εποχή… όλοι μπορούν να παίξουν, κουτσοί, στραβοί, χοντροί, που λέει ο λόγος… σε άλλα αθλήματα υπάρχει τέτοιος περιορισμός που καταντάει σχεδόν… ρατσιστικό το πράγμα!
Και τι συμβαίνει με την ήττα; Γιατί άλλες φορές γίνεται ‘αποδεκτή’ και άλλες όχι; Στο ποδόσφαιρο, θεωρώ ότι η ήττα ‘δεν γίνεται αποδεκτή’ αλλά δεν αποτελεί αφορμή ή αιτία να αλλάξεις χόμπι [διότι μόνο ως χόμπι το εξετάζουμε και όχι ως τίποτε περισσότερο]… Κι αυτό γιατί ο θεατής του ποδοσφαίρου, ο φίλαθλος και ο οπαδός –αυτός σε λιγότερο βαθμό - ακόμα και όταν χάνει η ομάδα του, στην ουσία, εσωτερικά, αναγνωρίζει την χαοτική δομή της ίδιας της ζωής, έστω και αν δεν έχει αυτές τις λέξεις για να το εκφράσει και, προσδοκά ρεβάνς στον επόμενο αγώνα… όπως δηλαδή και στην ζωή του, την όποια ζωή του, είτε είναι καθηγητής Πανεπ/μίου είτε εργάτης, είτε είναι διανοούμενος, είτε ένας ‘απλός’ άνθρωπος…
Τις τελευταίες ημέρες έχει ξεσπάσει το ‘σκάνδαλο’ των στημένων αγώνων. Και οι διάλογοι μεταξύ των ‘παραγόντων’ που έστηναν παιχνίδια ή προσπαθούσαν τουλάχιστον, που ακούγονται και αναπαράγονται προκαλούν θυμηδία, γέλιο ίσως και εκνευρισμό… θέλω όμως να πω κάτι που ίσως ξενίσει κάποιους που θέλουν στον αθλητισμό να επικρατήσει το ‘απόλυτο ξενέρωμα’, το περίφημο 50-50 (λες και υπάρχει οπουδήποτε αλλού) και τα άλλα… ‘αμερικανοειδή’ με θεατές που ‘απαγορεύεται’ να μουτζώνουν ή να ‘εκτονώνονται’ στους διαιτητές αλλά θα πρέπει να κρατάνε σημαιάκια, να φοράνε γελοία καπελάκια και να φωνάζουν ‘είμεθα καλύτεροι’!!
Προσωπικά, λοιπόν, θα το πω κι ας αιφνιδιάσω, δεν μπορώ να φανταστώ, ούτε και θέλω, ένα ποδόσφαιρο… ‘της γρίπης’ –όπως έχει λαϊκά και γι’αυτό εύστοχα ειπωθεί – και της απόλυτης δήθεν ‘ισονομίας’ και χαζοχαρούμενης ‘νίκης του αθλήματος’… ούτε, φυσικά, επικροτώ τα έκτροπα, τις ασχήμιες, τις ύβρεις και τα επεισόδια… όπως επίσης, μακριά από το ντόπινγκ και τα χημικά… εννοείται, αλλά, πώς να το κάνουμε, το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο λαϊκό οχυρό που απέμεινε, αν το κάνουμε κι αυτό Λυρική Σκηνή, προσωπικά δεν θα το παρακολουθήσω ποτέ ξανά…

Είμαι οπαδός της ίντριγκας, είπε κάποιος;

Τετάρτη, Ιουνίου 22, 2011



There Is No Time

This is no time for Celebration
This is no time for Shaking Hands
This is no time for Backslapping
This is no time for Marching Bands
This is no time for Optimism
This is no time for Endless Thought
This is no time for my country Right or Wrong
Remember what that brought
This is no time for Congratulations
This is no time to Turn Your Back
This is no time for Circumlocution
This is no time for Learned Speech
This is no time to Count Your Blessings
This is no time for Private Gain
This is a time to Put Up or Shut Up
It won't come back this way again
This is no time to Swallow Anger
This is no time to Ignore Hate
This is no time to be Acting Frivolous
because the time is getting late



Lou Reed



Σάββατο, Ιουνίου 18, 2011




Με αφορμή και μια ανάρτηση της φίλης παρείσακτης

Ένας από τους λόγους που από πολύ νέος είχα μια αυξανόμενη αντιπάθεια σ’αυτό που λέγεται ‘πνευματικός κόσμος της χώρας’ ήταν και αυτό που ζούμε έντονα όλο αυτό το διάστημα… η απραγία, η δειλία και η ‘στωική’ αταραξία τους… στην ουσία η αγάπη τους για το βόλεμα και το χουζούρεμα… ένα είδος cocooning δηλαδή… θα πει κανείς πως δεν ήταν πάντοτε έτσι και δεν ισχύει για όλους… σύμφωνοι… ισχύει για τους περισσότερους κι αυτό δεν μειώνει καθόλου την αηδία που αισθάνομαι… οι εξαιρέσεις δεν με αφορούν αυτή τη στιγμή, είναι πάντοτε διακριτές, λάμπουν και γίνονται, φυσικά στόχος…
...εξομολογούμαι πως αν δεν είχα ‘θητεύσει’ επί δεκαετίες επαγγελματικά στον λεγόμενο ‘τεχνικό κόσμο’, σε έναν κόσμο όπου απαιτείται να είσαι συγκεκριμένος, σαφής και αποτελεσματικός –στα όριά σου βέβαια και με κόστος ένα ψυχικό στέγνωμα που μπορεί να σε αφυδατώσει – ίσως να μην με ενοχλούσε και τόσο που οι ‘ενώσεις λογοτεχνών’ -για γέλια και για κλάματα οι περισσότερες από αυτές- και η Ακαδημία και όλοι αυτοί οι ‘ποιητές’ και ‘συγγραφείς’ και ‘στοχαστές’ και λοιποί έχουν επιδείξει τον μέγιστο ραγιαδισμό, είναι προσκυνημένοι, ελεεινοί οσφυοκάμπτες και, αίφνης, λάτρες του εφικτού, όταν στις γελοίες συνεντεύξεις τους, προτρέπουν να ζητάμε το αδύνατο, σε μια εντελώς ποιητική διάσταση βέβαια… όταν βρεθούν μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν έστω και ένα ευρώ, όλα πάνε περίπατο… σκύβουν το ‘σοφό’ κεφάλι τους με τόση ευκολία που θα θαύμαζε και ακροβάτης!
Σε εποχές πολιτικής νανοκρατίας, όπου όλος ο κόσμος είναι έξω, οι πάντες είναι ανάστατοι και η εμετική λαγνεία των ΜΜΕ στους ‘δανειστές’ μας βασιλεύει, κανένα ‘ανάστημα’ δεν έχει βγει με παρρησία και τόλμη, με ρίσκο να τα χάσει όλα και να φωνάξει… ένας υπέργηρος Θεοδωράκης… άντε κανά δυο ακόμα… οι 'τελειωμένοι' δηλαδή, οι ‘ακίνδυνοι’, το χτες… γιατί οι άλλοι, οι ‘μάχιμοι’, οι πολυβραβευμένοι, οι διακριθέντες στο άθλημα του πνεύματος… αυτοί σκέφτονται τις επιχορηγήσεις, τι θα γίνει με τους μισθούς τους, τι θα έχουν να χάσουν αν σηκωθεί καμιά μέρα ένα τσουνάμι από τον κόσμο και τους πάρει όλους ο γέρο-διάολος…
...τώρα, πολλές φορές πάλι, έχω αναρωτηθεί, τι είναι αυτό το φοβερό ένδον σκότος που ακόμη και σε έναν πνευματικό άνθρωπο, παραμένει τόσο ισχυρό ώστε η μικροπρέπεια, η αναξιοπρέπεια, το κυνήγι της καρέκλας και ο ραγιαδισμός να φαντάζουν ανίκητα μεγέθη και ανυπέρβλητα; Μήπως, λέω μήπως, αυτή ακριβώς η εμβάθυνση και η καλλιέργεια σε ένα τμήμα –μια εσωτερική μας περιοχή- αφήνει πρωτόγονα και σχεδόν χέρσα όλα τα άλλα; Δηλαδή εκλεπτυσμένοι νόες με βάρβαρα ένστικτα; Και πως γίνεται, γενικά μιλώντας, να εξελίσσεται μονάχα ένα τμήμα μας; Νοητικός ιμπεριαλισμός από τη μια και χθόνιος συναισθηματικός αταβισμός από την άλλη; Δεν θα το λύσω εγώ το ζήτημα καθώς δεν είμαι και ο ειδικότερος …
Και τελειώνω με τη σκέψη ότι τα περισσότερα αβγά και οι μούτζες δεν πρέπει να πέφτουν, τελικά στους πολιτικούς… αλλά σε κάτι κρατικοδίαιτους Ακαδημαϊκούς και μεγαλοσχήμονες ‘λογοτέχνες’ που βγαίνουν από τηλεοπτικών δεκτών και χλευάζουν τον κόσμο και ειρωνεύονται τις ‘λαϊκές’ κινητοποιήσεις…
Εκεί θα έπιαναν τόπο τα αβγά… σε μερικούς θα ήταν και πρώτη ύλη για… την τέχνη τους…

Κυριακή, Ιουνίου 12, 2011



Martin Seymour-Smith
 The 100 Most Influential Books Ever Written: The History of Thought from Ancient Times to Today

Από  Fridge

 Πολλές φορές στο παρελθόν έχω σκεφτεί –νομίζω δεν αποτελώ εξαίρεση – ποια βιβλία θα ‘έπρεπε’ να σωθούν σε πιθανή καταστροφή του πλανήτη… ποια είναι αυτά που θα έπρεπε να περάσουν οπωσδήποτε στις επόμενες γενιές; Ή ποια είναι αυτά που είτε μας αρέσει είτε όχι, ‘άλλαξαν’ τον κόσμο και αποτέλεσαν τομή και είναι από μόνα τους σημάνσεις πνευματικές και σημεία αναφοράς;

Στο συγκεκριμένο βιβλίο περιέχονται, με βάση την προσωπική θεώρηση του συγγραφέα, τα 100 βιβλία που άντεξαν στο χρόνο αλλά και ήσκησαν τη μέγιστη επιρροή σε συγχρόνους και μεταγενέστερους.

Σχετικά όλα αυτά. Πολύ σχετικά. Όμως, παραθέτω τη λίστα με τα βιβλία, περισσότερο ως αφορμή για συζήτηση.
Προσωπικά έχω πολλές ενστάσεις για κάποια από αυτά ενώ θα ήθελα να προσθέσω καμιά δεκαριά που αισθάνομαι ότι λείπουν…

Αλλά, είπαμε, αφορμή για συζήτηση και τίποτε περισσότερο…

Να πω επίσης πως σε μια σειρά δέκα αναρτήσεων από το Fridge παρουσιάζονται και τα εκατό βιβλία με κάποια σχόλια του συντάκτη και φωτογραφίες των δημιουργών.

Τα βιβλία παρουσιάζονται με ταξινόμηση από το αρχαιότερο προς το νεότερο. Στην παρένθεση η χρονολογία αφορά στην εποχή που γράφτηκε ή εμφανίστηκε το σύγγραμμα ή το βιβλίο με τον συγγραφέα του

Πάμε λοιπόν:

100| I Tσίνγκ

(Περίπου 1500 πχ)

99| Παλαιά Διαθήκη

(Περίπου 1500 πχ)

98| Ιλιάδα & Οδύσσεια

(Περίπου 8ος αιώνας πχ – Όμηρος)

97| Ουπανισάδες

(περίπου 700-400 πχ)

96| O Δρόμος και η Δύναμή του

(3ος αιώνας πχ – Λάο Τσε)

95| Αβέστα

(περίπου 500 πΧ)

94| Ανάλεκτα

(Περίπου 5ος-4ος αιώνας πΧ – Κομφούκιος)

93| Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου

(Περίπου 5ος αιώνας πΧ – Θουκυδίδης)

92| Έργα

(Περίπου 400 πΧ – Ιπποκράτης)

91| Έργα

(4ος αιώνας πΧ – Αριστοτέλης)

90| Ιστορία

(5ος αιώνας πΧ – Ηρόδοτος)

89| Πολιτεία

(Περίπου 380 πΧ – Πλάτων)

88| Στοιχεία

(Περίπου 280 πΧ – Ευκλείδης)

87| Νταμαπάντα

(Περίπου 252 πΧ)

86| Αινειάδα

(70 – 19 πΧ – Βιργίλιος)

85| Περί της Φύσεως των Πραγμάτων

(Περίπου 55 πΧ– Λουκρήτιος)

84| Αλληγορική Έκθεση των Ιερών Νόμων

(1ος αιώνας μΧ – Φίλων ο Αλεξανδρευς)

83| Καινή Διαθήκη

(Περίπου 64 – 110 μΧ)

82| Βίοι Παράλληλοι

(Περίπου 50 – 120 μΧ – Πλούταρχος)

81| Χρονικά, από της Τελευτής του Θείου Αυγούστου

(Περίπου 120 μΧ – Κορνήλιος Τάκιτος)

 

80| Το Ευαγγέλιο της Αλήθειας

(Περίπου 1ος αιώνας πΧ)

79| Εις Εαυτόν

(167μΧ – Μάρκος Αυρήλιος)

78| Πυρρώνειοι Υποτυπώσεις

(Περίπου 150 – 210 μΧ – Σέξτος Εμπειρικός)

77| Εννεάδες

(3ος αιώνας μΧ – Πλωτίνος)

76| Εξομολογήσεις

(περίπου 400 μΧ – Ιερός Αυγουστίνος)

75| Κοράνι

(7ος αιώνας μΧ)

74| Οδηγός των Αποπλανηθέντων

(1190 – Μωϋσής Μαϊμονίδης)

73| Καμπάλα

(12ος αιώνας μΧ)

72| Σύνοψη της Θεολογίας

(1266 – 1273 – Θωμάς Ακινάτης)

71| Θεία Κωμωδία

(1321 – Δάντης Αλιγκέρι)

70| Μωρίας Εγκώμιον

(1509 – Έρασμος Ντεζιντέριους)

69| Ο Ηγεμών

(1532 – Νικολό Μακιαβέλι)

68| Η Βαβυλωνία Αιχμαλωσία της Εκκλησίας

(1520 – Μαρτίνος Λούθηρος)

67| Γαργαντούας και Πανταγκρουέλ

(1532 και 1534 – Φρανσουά Ραμπελέ)

66| Θεσμοί της Χριστιανικής Θρησκείας

(1536 – Ιωάννης Καλβίνος)

65| Περί της Περιστροφής των Ουράνιων Σφαιρών

(1543 – Νικόλαος Κοπέρνικος)

64| Δοκίμια

(1580 – Μισέλ Εκέμ ντε Μοντέν)

63| Δον Κιχώτης

(1605 και 1615 – Μιγκέλ ντε Θερβάντες)

62| Η Αρμονία του Κόσμου

(1619 – Γιόχαν Κέπλερ)

61| Νέο Όργανο

(1620 – Φράνσις Μπέικον)

60| Το Πρώτο Folio

(1623 – Γουίλιαμ Σαίξπηρ)

59| Διάλογος σχετικά με τα δύο κύρια συστήματα του κόσμου

(1632 – Γαλιλαίος)

58|Λόγος περί της Μεθόδου

(1637 – Ρενέ Ντεκάρτ/Καρτέσιος)

57| Λεβιάθαν

(1651 – Τόμας Χομπς)

56| Έργα

(1663 έως 1716 – Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς)

55| Στοχασμοί

(1670 – Μπλεζ Πασκάλ)

54| Ηθική

(1677 – Μπαρούχ Σπινόζα)

53| Το Μεγάλο Ταξίδι

(1678 έως 1684 – Τζον Μπάνιαν)

52| Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας

(1687 – Ισαάκ Νεύτων)

51| Δοκίμιο για την ανθρώπινη Νόηση

(1689 – Τζον Λοκ)

50| Πραγματεία για τις Αρχές τις Ανθρώπινης Γνώσης

(1710/ αναθεωρήθηκε το 1734 – Τζορτζ Μπέρκλι)

49| Η Νέα Επιστήμη

(1725/ αναθεωρήθηκε το 1730 και το 1744 – Τζιανμπατίστα Βίκο)

48| Πραγματεία για την Ανθρώπινη Φύση

(1739 έως 1740 – Ντέιβιντ Χιουμ)

47| Εγκυκλοπαίδεια

(1751 έως 1772 – Ντενί Ντιντερό)

46| Λεξικό της Αγγλικής Γλώσσας

(1755 – Σάμιουελ Τζόνσον)

45| Ο Αγαθούλης / Καντίντ

(1759 – Βολταίρος)

44| Κοινή Λογική

(1776 – Τόμας Πέιν)

43| Έρευνα για τη Φύση και τα Αίτια του Πλούτου των Εθνών

(1776 – Άνταμ Σμιθ)

42| H Παρακμή και η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

(1776 έως 1787 – Έντουαρντ Γκίμπον)

41| Κριτική του Καθαρού Λόγου

(1781/αναθεωρήθηκε το 1787 – Ιμάνουελ Καντ)

40| Εξομολογήσεις

(1781 – Ζαν Ζακ Ρουσσώ)

39| Στοχασμοί για την Γαλλική Επανάσταση

(1790 – Έντμουντ Μπερκ)

38| Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων της Γυναίκας

(1792 – Μαίρη Γούλστονκραφτ)

37| Περί Πολιτικής Δικαιοσύνης

(1793 – Γουίλιαμ Γκόντγουιν)

36| Δοκίμιο για την Αρχή του Πληθυσμού

(1798/αναθεωρήθηκε το 1803 – Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους)

35| Φαινομενολογία του Πνεύματος

(1807 – Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ)

34| Ο Κόσμος ως Βούληση και Παράσταση

(1819 – Άρτουρ Σοπενχάουερ)

33| Μαθήματα Θετικής Φιλοσοφίας

(1830 έως 1842 – Αύγουστος Κοντ)

32| Περί Πολέμου

(1832 – Καρλ Μαρί φον Κλάουζεβιτς)

31| Είτε – Είτε

(1843 – Ζερέν Κίρκεγκορ)

30| Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

(1848 – Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς)

29| Πολιτική Ανυπακοή

(1849 – Χένρι Ντέιβιντ Θορό)

28| Η Καταγωγή των Ειδών

(1859 – Κάρολος Δαρβίνος)

27| Περί Ελευθερίας

(1859 – Τζον Στιούαρτ Μιλ)

26| Πρώτες Αρχές

(1862 – Χέρμπερτ Σπένσερ)

25| Έρευνες σε Υβρίδια Φυτών

(1866 – Γκρέγκορ Μέντελ)

24| Πόλεμος και Ειρήνη

(1868 έως 1869 – Λέων Τολστόι)

23| Πραγματεία περί Ηλεκτρισμού και Μαγνητισμού

(1873 – Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ)

22| Τάδε Έφη Ζαρατούστρα

(1883 έως 1885 – Φρίντριχ Νίτσε)

21| Η Ερμηνεία των Ονείρων

(1900 – Ζίγκμουντ Φρόιντ)

20| Πραγματισμός

(1908 – Γουίλιαμ Τζέιμς)

19| Σχετικότητα

(1916 – Άλμπερτ Αινστάιν)

18| Δοκίμια Γενικής Κοινωνιολογίας

(1916 – Βιλφρέντο Παρέτο)

17| Ψυχολογικοί Τύποι

(1921 – Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ)

16| Εγώ κι Εσύ

(1923 – Μάρτιν Μπούμπερ)

15| Η Δίκη

(1925 – Φραντς Κάφκα)

14| Η Λογική της Επιστημονικής Ανακάλυψης

(1934 – Καρλ Πόπερ)

13| Η Γενική Θεωρεία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος

(1936 – Τζον Μέιναρντ Κέινς)

12| Το Είναι και το Μηδέν

(1943 – Ζαν Πολ Σαρτρ)

11| Ο Δρόμος προς τη Δουλειά

(1944 – Φρίντριχ φον Χάγιεκ)

10| Το Δεύτερο Φύλο

(1948 – Σιμόν ντε Μποβουάρ)

9| Κυβερνητική

(1948/αναθεωρήθηκε το 1961 – Νόρμπερτ Βίνερ)

8| 1984

(1949 – Τζορτζ Όργουελ)

7| Οι Ιστορίες του Βελζεβούλ στον Εγγονό του

(1950 – Γκέοργκ Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ)

6| Φιλοσοφικές Έρευνες

(1953 – Λούντβιχ Βιτγκενστάιν)

5| Συντακτικές Δομές

(1957 – Νόαμ Τσόμσκι)

4| Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων

(1962/αναθεωρήθηκε το 1970 – Τ.Σ. Κουν)

3| Το Γυναικείο Μυστήριο

(1963 – Μπέτι Φρίνταν)

2| Η σκέψη του Μάο

(1966 – Μάο Τσε Τουνγκ)

1| Πέρα από την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια

(1971 – Μπ.Φ. Σκίνερ)


Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2011




«Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα παγκόσμιο κίνημα διαμαρτυρίας από ανθρώπους που δεν θα το βάζουν κάτω, δεν θα φύγουν από τους δρόμους και θα διαδηλώνουν κάθε μέρα. Πρέπει να δείχνουμε σε όσους έχουν την εξουσία ότι δεν θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η αδικία, ο πόλεμος, ο εξευτελισμός και στον οποίο η ζωή των περισσότερων ανθρώπων δεν αξίζει τίποτα».


Ζοζέ Σαραμάγκου
(έχει να πει κανείς τίποτα;)


http://www.enet.gr/  Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Σάββατο, Ιουνίου 04, 2011




Στο τέλος της μάχης
Και πεθαίνοντας ο μαχητής, ήλθε κοντά του, ένας άνθρωπος
Και του είπε: "Μην πεθαίνεις, σ' αγαπώ τόσο"
Όμως το πτώμα αχ! Συνέχιζε να πεθαίνει.
Τον πλησίασαν δύο και του επανέλαβαν:
"Μη μας αφήνεις! Θάρρος! Γύρνα στη ζωή!"
Όμως το πτώμα αχ! Συνέχιζε να πεθαίνει.
Προσέτρεξαν σ' αυτόν είκοσι, εκατό, χίλιοι, πεντακόσιες χιλιάδες
Κραυγάζοντας: "Τόση αγάπη και δεν μπορούμε τίποτα ενάντια στο θάνατο;"
Όμως το πτώμα αχ! Το πτώμα συνέχιζε να πεθαίνει.
Τον περικύκλωσαν εκατομμύρια άτομα
Με μια κοινή ικεσία: "Μείνε αδελφέ!"
Όμως το πτώμα αχ! Συνέχιζε να πεθαίνει.
Τότε όλοι οι άνθρωποι της γης
Τον περιτριγύρισαν: τους είδε το πτώμα θλιμμένο, συγκινημένο
Ανασηκώθηκε αργά.
Αγκάλιασε τον πρώτο άνθρωπο, άρχισε να περπατάει...

Σεζάρ Βαγιέχο