Σάββατο, Μαρτίου 28, 2020

οι απώλειες ή οι παρουσίες;


Τον συνάντησα όπως πάντα
μέσα στις μοναχικές μου διαδρομές
δεν μου αρνήθηκε ποτέ τη συντροφιά του
μα τούτη τη φορά ήθελα να τον ρωτήσω
‘ποιες βαραίνουν περισσότερο στη ζωή μας, οι απώλειες ή οι παρουσίες;’
και ήξερα πως απάντηση δεν επρόκειτο να πάρω
κι όμως
με σπλαχνίστηκε
και απάντηση μού έδωσε
με όλη τη γενναιοδωρία της καρδιάς του…

μού χαμογέλασε πλατιά
κοιτώντας με ολόισια στην ψυχή…

Τρίτη, Μαρτίου 24, 2020

Έξοδος

[με τα φετινά δεδομένα και τον υποχρεωτικό εγκλεισμό, τούτες οι σκέψεις πιο επίκαιρες από ποτέ...]


Δ
εν υπάρχει μεγαλύτερη στιγμή του Αγώνα από την Έξοδο. Κι αυτό δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί ή να τεκμηριωθεί. Πολλές είναι οι τρομακτικές καταστροφές, οι δηώσεις, οι σφαγές, οι αφανισμοί (Κάσος, Χίος, Ψαρά…) που συγκλονίζουν και σήμερα ακόμη, 200 χρόνια σχεδόν μετά… πολλές είναι οι Μεγάλες Στιγμές αυτού του ‘παραλόγου’ Αγώνα (Αλαμάνα, Γραβιά, Τριπολιτζά, Δερβενάκια, Σούλι…),  όμως η Έξοδος αποτελεί το Μέγα Ύψος του ανθρώπου, το Ύψος εκείνο που έφτασαν εκείνοι οι Ήρωες και που άλλωστε αποτέλεσε και τον ισχυρότερο καταλύτη για να κινητοποιηθούν, επιτέλους, οι πάντες σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο και να αποφασίσουν να βάλουν φραγμό σε κείνο τον great assassin, όπως κάποτε, πολλά χρόνια αργότερα, αποκάλεσε ο Γκλάντστον τον Σουλτάνο.
Διαβάζει κάποιος σήμερα για εκείνη την εποχή, συνολικά και αναρωτιέται… με τι μοιάζαμε τότε; Μοιάζαμε με κάποιον που ζει σε ένα υπόγειο μιας μεγάλης οικίας που κάποτε ήταν δική του μα που από χρόνια έχει πέσει σε χέρια άλλων. Έκλεισαν το νοικοκύρη στο υπόγειο και δεν τον αφάνισαν παρότι προσπάθησαν. Τον έκλεισαν για να τον τυραννάνε, να τον σκοτώνουν σιγά σιγά, να τον ‘λεπίζουν’ λίγο λίγο, να τον ‘τελειώσουν’ ιστορικά, από μέσα προς τα έξω. Να του φάνε την ψυχή κι έπειτα το σώμα. Μα ο πεισματάρης νοικοκυραίος είχε αντοχές παράξενες και πίστη και δεν πέθαινε. Περίμενε. Και η καρτερία είναι νίκη και ζωή και αιωνιότητα. Κι ήρθε η στιγμή που δεν πήγαινε άλλο… και έκανε την έξοδό του για να διεκδικήσει ξανά ό,τι ήταν κάποτε δικό του… να ξαναγίνει νοικοκύρης στο σπίτι του, να διαφεντεύει το βιος του, να μπορεί να ανασαίνει ελεύθερος, να βλέπει τον ήλιο, να χαίρεται αυτή την μαγική ψευδαίσθηση που είναι η ζωή… για όσο κρατάει… και κρατάει λίγο…
Όλο τούτο το παράλογο, το υπέρ-λογο που ήταν ο Αγώνας δεν κατανοείται εύκολα από τον σημερινό άνθρωπο. Μπορεί μονάχα αναγωγές να κάνει στη δική του ζωή. Στα δικά του αδιέξοδα, το δικό του πόνο, τις δικές του απώλειες. Το σύμβολο που τον βοηθά σε τούτο το εσωτερικό ταξίδι κατανόησης δεν είναι άλλο από την Έξοδο. Αν κλείσει τα μάτια και φέρει εμπρός του τις εικόνες, τις περιγραφές, τα πρόσωπα, τους ήρωες, τις γυναίκες και τα παιδιά, το Μεσολόγγι, την μυρωδιά του μπαρουτιού στον αέρα, τη μυρωδιά της αθανασίας, την αύρα της αιωνιότητας στα λιπόσαρκα κορμιά των ολίγιστων που όρμησαν προς το Αχανές, ίσως να μπορέσει να αναγεννήσει το ρίγος… και το ρίγος είναι ο δρόμος και η μυητική ατραπός που αλάθητα σε οδηγεί προς το Φως…
Μάθαμε να ‘τιμούμε’ τη μεγαλύτερη εθνική εορτή της πατρίδας μας στα σχολεία, μέσα από βαρετές γιορτές, απαγγελίες ποιημάτων και παρελάσεις. Κάποιοι σηκώνουν και τη σημαία στο μπαλκόνι τους. Κάποιοι χλευάζουν τον Παπαφλέσσα βλέποντας τον ‘μαγουλά’ Παπαμιχαήλ στην ομώνυμη ταινία. Μάθαμε να ‘τιμούμε’ τους ήρωες μέσα από ταινίες, καφετέριες και χασκογελώντας. Μέσα μας δεν μάθαμε να τιμούμε τίποτα. Μέσα μας παραμένει ο Αγώνας άγνωστος… βλέπουμε ντοκιμαντέρ, διαβάζουμε άρθρα ή βιβλία, ακούμε τον εθνικό ύμνο του Σολωμού που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο Μεσολόγγι όπως έκανε ο Μπάιρον και προσέφερε τη ζωή του. Μέσα μας μένει ακόμη να συντελεστεί εκείνη η ‘έκρηξη’ που συγκλόνισε τότε όλους αυτούς τους ‘παρανοϊκούς’ που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στην Πύλη. Μέσα μας εκκρεμεί ακόμη το ‘άλμα’…
Δεν είναι μια ιστορία ‘μελό’ η Έξοδος. Δεν είναι το συναίσθημα που σε οδηγεί στην αφύπνιση, στην υπερ-κατανόηση, την ευρεία αντίληψη… είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο… χρειάζεται να περάσεις πάνω από τα ‘φουσάτα’ και τις μπορμπάρδες και τα λαγούμια και τις ντάπιες και τους χιλιάδες ανθρώπους που ορμάνε σε μια χρονική ρωγμή του Απείρου προς την Ελευθερία… χρειάζεται να κάνεις μια πτήση… εσωτερική… προσκυνηματική αλλά και οντολογική… όλη σου η ύπαρξη θα πρέπει να περάσει στην απέναντι όχθη… εκεί που οι ήρωες δεν πέθαναν, δεν πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα, δεν τινάχτηκαν στον αέρα μαζί με τον Καψάλη στην πυριδιταποθήκη… σε αυτή την όχθη οι ήρωες ζουν μέσα στο φως της αιώνιας δόξας τους… ζουν για πάντα… και περιμένουν… όχι τη δικαίωσή τους… δεν είναι φαντάσματα που στοιχειώνουν τους ζωντανούς… είναι οδηγοί και διδάσκαλοι που απλώνουν το χέρι… είναι εκείνοι οι μύστες που αν αφεθείς με εμπιστοσύνη, μπορείς να επιφέρεις την αλλαγή στη συνείδηση και στη ζωή σου… όχι για να γίνεις άνθρωπος που θα ζει σαν ήρωας… αλλά ήρωας που θα ζει σαν άνθρωπος...

Πέμπτη, Μαρτίου 12, 2020

Άνθρωποι εσωτερικών χώρων

Knight
Simona Carli
  

Δ
εν είναι τόσο απλό να συν-ταχθείς με την Τάξη. Με μια τάξη ομοίων, με μια σύνοδο δεσμευμένων και προσκεκολλημένων στο Ορθοεπές Όντων. Τούτο απαιτούσε και πάντα θα απαιτεί μια δεδομένη και όμως ιδιαίτερη ποιότητα ηθικής και ενεργειακής προσκύρωσης σε κείνο το Ανώτερο ή Αγαθό συστατικής υπόστασης και όχι απλά φαντασιακής ενόρασης. Δεν αρκεί δηλαδή να επινοήσεις μια Τάξη του Αγαθού για να την υπηρετήσεις όπως ο Πάρσιφαλ τον Σκοπό. Δεν αρκεί γιατί εσύ δεν αρκείς. Δεν έχεις τα απαραίτητα μυητικά εχέγγυα. Κανένας διδάσκαλος σε καμιά εποχή δεν θα σου εμπιστευόταν αυτό το ιερό Έργο. Όμως και αν ακόμα δεν μπορείς να μετέχεις της δράσης, ακόμα και αν δεν είσαι επαρκής για να μαχηθείς στο πλευρό των αδελφών, μπορείς να συνοδοιπορείς. Μπορείς να ίστασαι, να είσαι παρών, να καταφάσκεις τούτη την ιερή δράση. Να μην είσαι πρόσκομμα, να μην αποτελείς σκάνδαλο για τους εργάτες του Φωτός.
Γράφω υποκείμενος σε τούτη την εσωτερική εντατική κατάσταση καθώς παρατηρώ την –αναμενόμενη από δεκαετίες- ολίσθηση των πολεμιστών σε ανθρώπους εσωτερικών χώρων για να προστατευθούν υπερασπιζόμενοι ‘αγαθά’ όχι συστατικής αλλά βιοτικής φύσης που βεβαίως καταφάσκουν τον περίφημο ‘κοινό βίο’ και την ‘δημόσια υγεία’. Όμως, αναρωτιέμαι, ως τώρα δεν συνέβαινε κάτι ανάλογο; Ελήφθησαν ποτέ σοβαρά μέτρα υπέρ της περίφημης αυτής νεοπαγούς αναφόρτισης εννοιών όπως είναι η ‘δημόσια υγεία’ και τα ‘αγαθά του κοινού βίου’ όταν άνθρωποι πέθαιναν από ασιτία, εξάντληση, απαράδεκτα ως και ανύπαρκτα μέτρα προφύλαξης σε επικίνδυνες εργασίες ακόμα και κατάθλιψη και μαρασμό; Ενδιέφερε κανέναν το πόσο υποβαθμίστηκε η κάθε έννοια και κάθε ‘αγαθό’ που σήμερα θέτουν ως ‘ιερούς τόπους’ οι δακρύβρεχτοι ηγεμονίσκοι των πολιτικών μορφωμάτων που κυβερνούν αυτόν τον τόπο και όλους τους τόπους όταν τα απανωτά μνημόνια θέριζαν συντάξεις, έκοβαν φάρμακα από συνταγογραφήσεις, καταργούσαν επιδόματα επιβίωσης ανθρώπων με προβλήματα υγείας;
Αισθάνθηκε ποτέ κανείς την ανάγκη να εισέλθει στο πεδίο της μάχης του Ορθού Λόγου ενάντια στον Σκοταδισμό της α-νοησίας και της από-ιεροποίησης όλων των θεσμών που επί αιώνες συντήρησαν το ανθρώπινο γένος; Αισθάνθηκε ειλικρινά κανείς το ελάχιστο ρίγος αιδούς;
Βγήκε από τηλεοράσεως πρωθυπουργός να ‘κλάψει’ όταν συνάνθρωποί μας ακύρωναν την ύπαρξή τους και έκοβαν βίαια το νήμα της ζωής τους επειδή δεν μπορούσαν να διαθρέψουν εαυτούς και αγαπημένους αναλαμβάνοντας το ηθικό άγος μιας ολόκληρης κοινωνίας που πελαγοδρομούσε σε θάλασσες εαυτικού λυρισμού, πνευματικής ατροφίας και οραματικής καχεξίας; Οι πολεμιστές του φωτός παρέμεναν τότε μοναχικοί λύκοι να χλευάζονται από όλους, να απομονώνονται στα ιερά τους, να θρηνούν για το τετέλεσται που επίκειται να εκφωνήσει μια σταυρωμένη κοινωνία. Αθέατοι και αφανείς ήρωες, ταπεινοί και μελαγχολικοί ιππότες που αισθάνονταν το δυστοπικό όραμα ενός ερειπιώνα να τους εγγίζει.
Σήμερα μας καλούν να εγκολπωθούμε το δικό τους άγος για μια ακόμη φορά, να αποσυνδεθούμε από το χρέος της μάχης για την αυταξία του ανθρώπου, να οργανωθούμε ένδον συνωμοτώντας εναντίον της δράσης και αναμένοντας να διαλάμψει το φως της επιστήμης που θα λευκάνει το σκοτερό τοπίο και προσφέρει το θαυματουργό εμβόλιο ή φάρμακο. Ώστε μετά να συγκεντρωθούμε και πάλι σε πλατείες και δρόμους και φτωχοί, ηλίθιοι και φαρμακωμένοι επαρκώς να τραγουδούμε και να χορεύουμε για την ομορφιά της ζωής χωρίς κορονο-ιό αλλά με άφθονες ποσότητες ηλιθιο-ιών κάθε τύπου που επί αιώνες είναι η παρηγοριά και η πνευματική τροφή μας.
Άνθρωποι εσωτερικών χώρων πλέον το λοιπόν… και η Τάξη των Μεγάλων Όντων που δεν μας ήθελε ποτέ σε αναντιστοιχία με την Αρμονία και το Κάλλος, τώρα θα μας υποδεχθεί ως ‘υγιή’ απόβλητα ενός νοσηρού κόσμου… έτσι φαντασιώνονται κάποιοι αν μη τι άλλο… κάποιοι που την περίφημη μεταξίωση των αξιών έχουν αναρτήσει ως περίοπτα ρητά και τα προσκυνούν.
Ο μεγάλος ευεργέτης τούτης της δράσης είναι ο χρόνος… κι αυτός που αφαίρεσε από τον δειλό το τελευταίο του όπλο απέναντι στο παράλογο, μεθίσταται πλέον ως ποιητής σε μια άλλη τάξη πραγμάτων και συστατικών αγαθών…
Κανείς δεν μας περίμενε, κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχουμε… είμαστε έγκλειστοι στα πνιγηρά υπαρκτικά μας δώματα και ανασαίνουμε τον αναιμικό ήλιο της δοξολογημένης ήττας μας.
Άνθρωποι εσωτερικών χώρων… εσαεί…




Τετάρτη, Μαρτίου 04, 2020

Πάντα παιδί


Come forth into the light of things. ...
Yvette Depaepe

Είδε στον ύπνο του
το θεό των λευκών ημερών
κι αυτός του είπε
περπάτησα μέσα στην αιωνιότητα
τη δική σου
και των εχθρών σου
τη δική σου
και των φίλων σου
και γύρισα με τα κουφάρια όλων των ανθρώπων
ολομόναχος

χαμογελώντας
διανοίγεις ουρανούς
χαμογελώντας
δρασκελίζεις τον εαυτό σου
σιγώντας
προσκαλείς το θάνατο

και είδε στον ύπνο του
το θεό των σκοτεινών ημερών
κι αυτός του είπε
περπάτησα μέσα στις φλέβες σου
μέσα στο ήπαρ
και τους πνεύμονες
σε αναζητούσα
σε θυμόμουν νήπιο
και είσαι πια ακέραιος
σε είχα αφήσει μικρό
και όρθωσες γενναίο ανάστημα

χαμογελώντας
απλώνεσαι στις μνήμες σου
χαμογελώντας
αρνείσαι το δέλεαρ της λήθης
σιγώντας
έρχομαι στον οίκο σου

και σε ανταμώνω πάντα παιδί…