Παρασκευή, Απριλίου 25, 2014






Περπατούσαν στην ησυχία του πρωινού. Εκείνης της ώρας που ακροπατάει σε ένα μεταίχμιο. Μεταξύ της σιδηράς νύχτας και της εύκρατης πρώτης αχτίδας. Είναι το σημείο εκείνο που ακροβολίζονται οι τελευταίοι υπερασπιστές του σκοταδιού αναμένοντας την εισβολή του φωτός… πάντα ξέρουν πως θα ηττηθούν… και πάντα πιάνουν τις θέσεις τους για να δώσουν την ύστατη μάχη…
«Μην βιάζεσαι να πεις πως σχετίζεσαι με εκείνον που αγαπάς», της είπε ξαφνικά και η καρδιάς της σα να μείωσε το χτύπημα στο στήθος της.
«Τι σημαίνει σχετίζομαι; Πως βρίσκομαι ικέτης στο ιερό σου, καταδιωγμένος, κυνηγημένος από τις άρπυιες της βιοτής κι εσύ με υποδέχεσαι, με φιλοξενείς, με αναπαύεις δίπλα στις αρχαίες, ιερές πηγές σου. Όμως, μη νομίσεις πως ακόμα έχουμε σχέση εμείς οι δυο. Γιατί το θηρίο μέσα σου δεν έχει πάψει να βρυχάται, να καραδοκεί, να ελπίζει σε ένα θήραμα… έστω και μέσα στον Μεγάλο Ειναιικό Ναό…»
Τον άκουγε και τα λόγια του έμπαιναν μέσα της σαν από ολάνοιχτη πόρτα… όμως, απομακρύνθηκε από κοντά του… οι δονήσεις του δυνάμωναν μαζί με τον ήλιο που ερχόταν…
«…πως βρέθηκα ως εδώ; Δεν ξέρω… γιατί επέλεξα το δικό σου ιερό; Δεν ξέρω… γιατί εσύ με σπλαχνίστηκες και με φιλοξένησες; Δεν ξέρω… δεν θα μου πεις, δεν πρέπει να μου πεις ποτέ; Τι σημαίνει σχετίζομαι; Σημαίνει πως αποφασίζω να το ανακαλύψω έστω κι αν χρειαστούν όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου… γιατί; Γιατί είναι παράλογο… και μόνο με το παράλογο μπορώ αληθινά να σχετιστώ…»
Κοιτούσε το στερέωμα όπως το έβαφαν οι εμπροσθοφυλακές του ήλιου που ανέβαινε… σιγά σιγά κι όμως, με τρομακτική ταχύτητα…
«…σε αναζητούσα από καιρό… αιωνιότητες… αυτό θα σκεφτείς… αν δεν το σκεφτείς δεν έχεις εισέλθει στο σωστό ιερό… όλα τα παράλογα και αδύνατα θα πρέπει να σκεφτείς και να έχεις την ακλόνητη πεποίθηση όχι πως θα τα εκλογικεύσεις, θα τα αλλάξεις, μα πως θα τα απολαύσεις, θα τους επιτρέψεις να σε στοιχειώσουν, να σε ενοικήσουν, να σε καταλάβουν… μάχες θα δοθούν από τα κτήνη μέσα μας… τα κτήνη δεν θέλουν συγκατοίκους, η περιοχή είναι δική τους, αιώνες τώρα, τα κτήνη δεν θέλουν παρείσακτους… όμως εκείνος που θα πάρει την απόφαση εκείνος έχει τη δύναμη…»
Μια απαλή αύρα της δρόσισε τα μάγουλα. Είχε πυρετό αλλά δεν το ήξερε. Κρύωνε και φλεγόταν την ίδια στιγμή.
«…κι ακόμα τότε, μην επαίρεσαι, μην μεγαλαυχείς, μην πεις πως σχετίζεσαι… όταν θα είσαι έτοιμη όμως θα το γνωρίζεις… είσαι δίπλα στις πρωτογενείς πηγές εκείνου… θα σκύψεις και θα πιεις, θα λουστείς, θα βυθιστείς ολόκληρη στο σκοτεινό νερό… όμως το χέρι εκείνου δεν θα σου επιτρέψει να πνιγείς… την ύστατη ώρα, την ώρα της μέγιστης απώλειας και της μέγιστης εμπιστοσύνης, θα σε σηκώσει, θα σε αγκαλιάσει, θα σε λυτρώσει… να τι θα πει σχετίζομαι απόλυτα… σου εμπιστεύομαι το θάνατό μου περισσότερο απ’όσο σου εμπιστεύομαι τη ζωή μου… και ξέρω όσο παράλογο κι αν είναι πως εσύ θα με σώσεις… από όλα τα πλάσματα, μόνον εσύ… κι είναι παράλογο… μα μονάχα με το παράλογο μπορείς να σχετιστείς…»
Ο ήλιος σηκωνόταν αργά, σκαλοπάτι σκαλοπάτι πάνω απ’τη θάλασσα… και στερέωνε μέσα της ένα σύμπαν…

 Beginning

Κυριακή, Απριλίου 20, 2014

ευγνώμων...





θα πρέπει να αισθάνομαι ευγνώμων
μπόρεσα κάποτε
πριν πολύ καιρό
να αρχίσω την δική μου πορεία
μπορεί να μην αναγνώριζα τα βήματά μου
αλλά ήξερα πως είχα κι εγώ ένα βηματισμό
που ταίριαζε στο δικό μου χρέος
χρέος να με συναντήσω ξανά
κάποια στιγμή
μετά από μήνες, χρόνια, αιώνες
να με συναντήσω και να με δω
όπως αληθινά είμαι

κι εσύ που διαβάζεις τούτες τις γραμμές
και αναζητάς την δική σου ατραπό
μη νομίζεις πως επειδή είσαι μόνος
είσαι καταραμένος
να ξέρεις μόνο
ότι τούτο το μονοπάτι
το άνοιξες κάποτε εσύ
το χαράζεις κάθε μέρα με τις σκέψεις σου
το περπατάς με την αγωνία
το φως
αλλά κυρίως το σκοτάδι σου
είναι δικό σου
το μόνο αληθινά δικό σου
πράγμα που είχες
και θα έχεις ποτέ...

κι έτσι
αν δεν φοβάσαι το ένδον σκότος
προχώρα...

Παρασκευή, Απριλίου 18, 2014




Πιλάτος


Η αλήθεια είναι πικρή...
στυφή και άνυδρη
και δε θα σε ωφελήσει
να την γευτείς
πριν μάθεις λοιπόν
τι περιέχει
μάθε πρώτα
 τι γεύση έχει...

αυτή πρέπει να ήταν η απάντηση
που έδωσε ο Ιησούς στο θρασύ Ρωμαίο
που τον κοιτούσε σαν ενοχλητικό εξωγήινο
αναρωτώμενος ποια κακή μοίρα τον είχε
ξαποστείλει στις εσχατιές της αυτοκρατορίας
να προσπαθεί να διοικήσει έναν λαό περίεργο
εσωστρεφή, καχύποπτο αλλά και πεισματικά περήφανο
μονόχνοτο και δύσθυμο
αλλά και με μια ιδιόμορφη, σχεδόν εξωφρενική
μονιστική αντίληψη του κόσμου και της ζωής...

με το χρόνο να μην είναι κυκλικός
αλλά γραμμικός...

με τη Φύση να μην είναι Μητέρα
αλλά Πόρνη...

με το Τώρα να μην έχει αξία
αλλά το Ερχόμενο...

με τη Νύχτα να μην είναι υπόσχεση
αλλά κρυπτική μοιχαλίδα...

με το θάνατο να μην είναι διαδικασία
αλλά όνειδος...

με την ηδονή να μην είναι φιλόξενη αγκαλιά
αλλά σκοτεινός πόθος...

με το πόλεμο να μην είναι ένα δυναμικό αεί
αλλά ένα στατικό νυν...

με το αίμα να μην ξεπλένει ποτέ
αλλά μονάχα να στιγματίζει...

που το κακό δεν έχει τίποτε καλό
αλλά το καλό εγκυμονεί πάντα το κακό...

και η Ρώμη είχε την απαίτηση τούτοι οι παράξενοι
ερημίτες των πόλεων να 'κυβερνηθούν' υπάκουα,
φιλήσυχα και ειρηνικά...

ο Έπαρχος είχε σίγουρα μεγάλη δόση ειρωνείας
περιφρόνησης και απορίας στο βλέμμα του
αντικρίζοντας έναν ακόμη μυστικιστή Διδάσκαλο
αυτού του τρομερού λαού
που δεν έδειχνε ίχνος φόβου μπροστά στον Ρωμαϊκό Αετό
απλά εμφανή σημεία κόπωσης από την εξάντληση,
το ξυλοδαρμό, τις ταλαιπωρίες και τους εξευτελισμούς
από τους Σαχρεντίν, τους 'αδελφούς του' που
τον είχαν κιόλας δικάσει και καταδικάσει σε θάνατο...

πως να επικοινωνήσεις μ'ένα τέτοιο άνθρωπο
τι να του πεις και τι να τον ρωτήσεις
κι αν τον ρωτήσεις
τι σόι απάντηση να προσδοκάς...

είναι αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές
οι στιγμές του Ιστορικού Σταυρού
οι μοναδικές στιγμές που συναντώνται
σε μια κορυφαία 'διάδραση'
ο Αρχαίος Κόσμος με το Νυν και Αεί των Εσχάτων...
η Σιδηρά και Κραταιά Τάξις
με τη Ρομφαία που θα την ξεκοιλιάσει...
ο Μυθικός Κόσμος των Οριζοντίων Ανθρώπων
με τον Πνευματικό Κόσμο των Καθέτων Ανθρώπων...
η παιγνιώδης έπαρση του Σωκράτη
με τον ανηδονικό ασκητισμό του Αντωνίου...
η βλάσφημη φλογέρα του Πάνα
με το αυστηρό Βυζαντινό Μέλος...
η φωτεινή αισιοδοξία της πλούσιας Κορίνθου
με την χλομή και στεγνή λειτουργικότητα της Ιερουσαλήμ...

όλα τούτα ανταμώνουν
και σταυρώνονται τούτη τη στιγμή
που ο Πιλάτος αντικρίζει τον Ναζωραίο
και δεν υποψιάζεται φυσικά τον Χριστό
που κρύβεται μέσα του...

κι αποφασίζει να τον ρωτήσει

'τι είναι η αλήθεια'...


Αύγουστος 08


Τρίτη, Απριλίου 15, 2014

...ξεχάσανε τον Παντελίδη

(από τοίχο στο Πανεπιστήμιο Πειραιά)


κανονικά θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο... θα περίμενα ένα άλλο σύνθημα σε τοίχο πανεπιστημιακού ιδρύματος... του τύπου "Η ζωή μας δεν είναι μόνο μαθήματα και εξετάσεις... και εργαστήρια... και παραδόσεις" κλπ...
Αντ'αυτού... έχουμε υπερδοσολογία Πάολας!

(Τα καλύτερα στους τοίχους πάντα, σωστά;)

 

Τετάρτη, Απριλίου 09, 2014

...και δεν θα μας καίει



Κάποιος που περπάτησε
μέσα στους λαβύρινθους του είναι του...

Κάποιος που φιλοξένησε ένα απροστάτευτο ζωάκι
στο δωμάτιό του...

Κάποιος που άπλωσε το χέρι
για να κρατήσει και να κρατηθεί...

Κάποιος που ξόδεψε όλο του το βλέμμα
για να σκεπάσει ένα μοναχικό παιδί...

Κάποιος που δρόσισε τα χείλη με νερό
κάποιου απ’τους ληστές
πάνω στο σταυρό...

Κάποιος που κοιμήθηκε για μια αιωνιότητα
σ’ένα παγκάκι
ανάμεσα στις φωνές των ανθρώπων
και τις ανάσες της νύχτας...

Κάποιος που δεν συκοφάντησε ποτέ
την τρυφερότητα...

Κάποιος που φοβήθηκε
που λεηλατήθηκε
που όλα τα αρνήθηκε…

μια μέρα θα συναντηθούμε
και θα έχει έναν ήλιο τόσο δυνατό
τόσο όμορφο
τόσο μεγάλο
που θα χαθούμε ολόκληροι στο φως του
και ακέραιοι
θα ξαπλώσουμε στη φωτιά του


και δεν θα μας καίει…