Πέμπτη, Μαρτίου 31, 2011



ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟΙ ΤΗΣ ΜΑΑΡΑ

Δεν ξέρω αν είναι βοσκοτόπια αγρίων ζώων ή το σπίτι μου, το σπίτι όπου γεννήθηκα.

Αυτή η κραυγή πόνου ενός άγνωστου ποιητή της Μάαρα[i] δεν είναι τρόπος του λέγειν. Είμαστε αναγκασμένοι δυστυχώς να πάρουμε τα λόγια του στην κυριολεξία και να αναρωτηθούμε μαζί: Τι το τόσο τερατώδες συνέβη σ' αυτή την πόλη της Συρίας στα τέλη του 1098;

Πριν έρθουν οι Φράγκοι, οι κάτοικοι ζούσαν ήσυχα προφυλαγμένοι από το κυκλικό τους τείχος. Τα αμπέλια, οι ελαιώνες, οι συκιές, τους πρόσφεραν μια σχετική ευμάρεια. Όσο για τις κρατικές τους υποθέσεις, υπήρχαν έντιμοι πρόκριτοι, χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες, υπό την εποπτεία του Ρεντβάν που βασίλευε στο Χαλέπι. Το καμάρι της Μάαρα ήταν ότι υπήρξε η γενέτειρα μιας από τις μεγαλύτερες μορφές της αραβικής λογοτεχνίας, του Αμπούλ-Αλά αλ-Μααρί, που πέθανε το 1057. Αυτός ο τυφλός ποιητής είχε το θάρρος να τα βάλει με τα ήθη της εποχής του παρόλο που κάτι τέτοιο απαγορευόταν. Χρειαζόταν θάρρος να γράψεις.

Οι κάτοικοι της γης χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σ' αυτούς που έχουν μυαλό και δεν έχουν θρησκεία, και σ' αυτούς που έχουν θρησκεία, αλλά δεν έχουν μυαλό.

Σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του, ένας φανατισμός που ήρθε από μακριά θα δικαιώσει αυτό το τέκνο της Μάαρα, τόσο για την αθεΐα του, όσο και για τη μνημειώδη απαισιοδοξία του.

Η μοίρα μας τσακίζει, σαν να 'μαστε γυαλί, και τα κομμάτια μας δεν ξανακολλάνε ποτέ πια.

Η πόλη του θα μεταβληθεί, πράγματι, σ' ένα σωρό ερειπίων κι αυτός ο φόβος, που τόσο συχνά εκδήλωνε ο ποιητής για τους ομοίους του, θα βρει εδώ την πιο τραγική του απεικόνιση. Στους πρώτους μήνες του 1098, οι κάτοικοι της Μάαρα παρακολουθούσαν ανήσυχα τη μάχη της Αντιόχειας που μαινόταν βορειοδυτικά, σε απόσταση τριών μερών πορείας. Μετά τη νίκη τους, οι Φράγκοι ήρθαν να λεηλατήσουν μερικά γειτονικά χωριά και η Μάαρα σώθηκε, αλλά πολλοί κάτοικοι με τις οικογένειες τους προτίμησαν να πάνε σε πιο ασφαλή μέρη, όπως το Χαλέπι, το Χομς ή τη Χάμα. Οι φόβοι τους επαληθεύτηκαν όταν, στα τέλη Νοεμβρίου, χιλιάδες Φράγκοι πολεμιστές ζώνουν την πόλη. Μερικοί κάτοικοι προλαβαίνουν να φύγουν, αλλά οι περισσότεροι πέφτουν στην παγίδα. Η Μάαρα δεν έχει στρατό, μόνο μια μικρή πολιτοφυλακή στην οποία κατατάσσονται αμέσως μερικές εκατοντάδες νέοι, χωρίς στρατιωτική πείρα. Για δυο βδομάδες, αντιστέκονται θαρραλέα στους τρομερούς ιππείς, ρίχνοντας από τα τείχη μέχρι και κυψέλες γεμάτες μέλισσες.

Οι Φράγκοι, βλέποντας τους να αντιστέκονται με τόσο πείσμα, θα διηγηθεί ο Ιμπν αλ-Αθίρ, κατασκεύασαν ένα ξύλινο πύργο που έφθανε στο ύψος του τείχους. Μερικοί μουσουλμάνοι, τρομαγμένοι και με πεσμένο ηθικό, σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να αμυνθούν καλύτερα, οχυρώνοντας τα πιο ψηλά κτίρια της πόλης. Κι άλλοι τους μιμήθηκαν με αποτέλεσμα ένα μέρος του τείχους να ερημώσει. Σε λίγο, όλο το τείχος έμεινε χωρίς υπερασπιστές. Οι Φράγκοι, σκαρφάλωσαν με σκάλες και όταν οι κάτοικοι τους είδαν στην κορυφή του τείχους, έχασαν το θάρρος τους.

Νύχτα της 3ης Δεκεμβρίου. Είναι σκοτάδι και οι Φράγκοι δεν τολμούν ακόμη να μπουν στην πόλη. Οι πρόκριτοι έρχονται σε επαφή με τον Μποεμόν[ii], το νέο άρχοντα της Αντιόχειας που βρίσκεται επικεφαλής των εχθρών. Ο Φράγκος αρχηγός υπόσχεται να χαρίσει τη ζωή στους κατοίκους αν φύγουν από τα κτίρια και σταματήσουν τον πόλεμο. Πιστεύοντας τα λόγια του, οι οικογένειες μαζεύονται στα σπίτια και τα υπόγεια της πόλης και περιμένουν όλη τη νύχτα, τρέμοντας. Όταν οι Φράγκοι φθάνουν την αυγή γίνεται σφαγή.

Επί τρεις ημέρες πέρασαν τον κόσμο από την κόψη του σπαθιού, σκοτώνοντας περισσότερους από εκατό χιλιάδες ανθρώπους και αιχμαλωτίζοντας πολλούς.

Οι αριθμοί του Ιμπν αλ-Αθίρ είναι κάπως φανταστικοί, γιατί τις παραμονές της πτώσης της η πόλη είχε λιγότερους από 10.000 κατοίκους. Αλλά η φρίκη δεν έγκειται τόσο στον αριθμό, όσο στην τύχη των θυμάτων, κάτι που δύσκολα το βάζει ανθρώπινος νους.

Στη Μάαρα οι δικοί μας έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους, και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα στη σούβλα.

Αυτή η ομολογία του Φράγκου χρονικογράφου Ραούλ ντε Καέν δε θα διαβαστεί από τους κατοίκους των γύρω χωριών, αλλά ως το τέλος της ζωής τους θα θυμούνται τι είδαν και άκουσαν. Γιατί η ανάμνηση αυτών των φρικαλεοτήτων, που διαδόθηκε από τους τοπικούς ποιητές και από τις παραδοσιακές αφηγήσεις, θα χαράξει στο μυαλό μιαν ανεξίτηλη εικόνα για τους Φράγκους. Ο χρονικογράφος Ουσάμα Ιμπν-Μουνκίντ που γεννήθηκε τρία χρόνια πριν από τα γεγονότα στη γειτονική πόλη Σεϊζάρ, θα γράψει μια μέρα:

Όσοι άκουγαν για τους Φράγκους, όταν τους γνώρισαν, είδαν ότι αυτοί δε διαφέρουν από τα ζώα που έχουν απλά το πλεονέκτημα του θάρρους και της θέρμης στον πόλεμο, αλλά τίποτε άλλο, όπως δηλαδή τα ζώα που έχουν μόνο την υπεροχή της δύναμης και της επιθετικότητας.

Μια κρίση όχι καλοπροαίρετη, που συνοψίζει την εντύπωση που προκάλεσαν οι Φράγκοι όταν έφτασαν στη Συρία. Ένα μείγμα περιφρόνησης και φόβου το οποίο δικαιολογείται για ένα αραβικό κράτος πολύ ανώτερο σε πολιτισμό, που έχασε όμως κάθε μαχητικότητα. Οι Τούρκοι δε θα ξεχάσουν ποτέ τους κανιβαλισμούς των Δυτικών. Μέσα σε όλη τους την επική λογοτεχνία, οι Φράγκοι παρουσιάζονται χωρίς διάκριση ως ανθρωποφάγοι. Αυτή η εικόνα των Φράγκων είναι άδικη; Οι δυτικοί εισβολείς καταβρόχθισαν τους κατοίκους της μαρτυρικής πόλης με μοναδικό σκοπό να επιζήσουν; Οι αρχηγοί τους θα το επιβεβαιώσουν τον επόμενο χρόνο σε μια επίσημη επιστολή προς τον Πάπα.

Ένας φοβερός λιμός έπληξε τη στρατιά της Μάαρα που την εξανάγκασε στη σκληρή πράξη, να τραφεί με τα σώματα των Σαρακηνών.

Αυτό όμως ειπώθηκε εκ του προχείρου. Γιατί οι κάτοικοι της περιοχής της Μάαρα βλέπουν αυτό τον τρομερό χειμώνα, πράξεις που η πείνα μόνο δεν αρκεί να τις δικαιολογήσει: βλέπουν πράγματι, τους Ταφούρ, ομάδες φανατικών Φράγκων, να ξεχύνονται στις κοιλάδες, φωνάζοντας πως θέλουν να τραγανίσουν σαρακηνό κρέας, και να μαζεύονται το βράδυ γύρω απ' τη φωτιά για να καταβροχθίσουν τα θύματα τους. Κανίβαλοι από ανάγκη; Κανίβαλοι από φανατισμό; Όλα αυτά φαίνονται εξωπραγματικά, ωστόσο οι μαρτυρίες είναι συντριπτικές, τόσο για τα γεγονότα που ιστορούν όσο και για τη νοσηρή ατμόσφαιρα που αποπνέουν. Πάνω σ' αυτό, μια φράση του Φράγκου χρονικογράφου Αλμπέρ ντ Ά ι ξ που πήρε μέρος και ο ίδιος στη μάχη της Μάαρα, δεν αρκεί να περιγράψει τη φρίκη.

Οι δικοί μας όχι μόνο δεν ένιωθαν απέχθεια να τρώνε Τούρκους και Σαρακηνούς, αλλά έτρωγαν ακόμα και σκύλους.


[i] Οι Φράγκοι την ονομάζουν Marra. Πρόκειται για το Maaratcn-Numas, νοτιοανατολικά της Αντιόχειας.
[ii] Μποεμόν (Βοημούνδος): Γιος του Ροβέρτου Γυϊσκάρδου, δούκα του Απουλίου και της Καλαβρίας.



Armin Maalouf ‘Οι Σταυροφορίες από την πλευρά των Αράβων’

Τετάρτη, Μαρτίου 30, 2011

ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ!




Σώπα, μη μιλάς
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψʹ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
ʺΣώπαʺ.

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: ʺΕσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!ʺ

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
ʺΚοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ.... Σώπα!ʺ

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο:
ʺΤι σε νοιάζει εσένα;ʺ, μου λέγανε,
ʺθα βρεις το μπελά σου, σώπαʺ.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι:
ʺΜη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπαʺ

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: ʺΣώπαʺ.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
ʺΜην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!ʺ
Μπορεί να μην είχαμε με δʹ αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το ʺσώπαʺ.

ʺΣώπαʺ ο ένας, ʺσώπαʺ ο άλλος, ʺσώπαʺ οι επάνω, ʺσώπαʺ οι κάτω,
ʺσώπαʺ όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
ʺΣώπαʺ οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του ʺσώπαʺ.
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το ʺσώπαʺ.

Μεγάλη τέχνη αυτό το ʺσώπαʺ.
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάνʹ την να σωπάσει.
Κόψʹ την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες ʺέχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς.
Αχ! Πόσο θα ʹθελα να μιλήσω ο κερατάς.ʺ
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψʹ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου.
Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ʹρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ....!

Aziz Nesin

Κυριακή, Μαρτίου 27, 2011





ΤΡΙΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ


Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν χώμα ...
Ήμουνα φίλος με τους μίσχους του σιταριού.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν οργή
Ήμουνα φίλος με τις αλυσίδες.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν πέτρες
Ήμουνα φίλος με τα ρέματα.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν εξέγερση
Ήμουνα φίλος με τους σεισμούς.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν πικρά μήλα
Ήμουνα φίλος με την αισιοδοξία.
Αλλά όταν τα λόγια μου
έγιναν μέλι ...
οι μύγες κάλυψαν
τα χείλη μου! ...




Σφίξτε μου τα σχοινιά
απαγορέψτε μου τα τετράδια και τα τσιγάρα
κλείστε το στόμα μου με χώμα.
Το τραγούδι 
είναι το αίμα της καρδιάς
τ' αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού 
γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια... 

Θα το λέω 
στο κρατητήριο 
στην τουαλέτα 
και στο στάβλο 
με χειροπέδες
κάτω από το βούρδουλα
κάτω από τα δεσμά των αλυσίδων. 
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδίας μου τα κλαδιά 
πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι



Μαχμούντ Νταρουίς

Πέμπτη, Μαρτίου 24, 2011

μήπως ήτο κι αυτός Έλλην;



φωτο: Λεπολοντ φον Ζάχερ Μαζόχ
θεωρείται Αυστριακός αλλά μου μοιάζει... για Έλληνας!
Κόβω το κεφάλι μου ότι είχε ελληνικές ρίζες

μαζοχισμός (αγγλ. masochism) Ο παθολογικός ~ ερωτισμός. Είναι ο τρόπος ερωτικής ικανοποίησης που βασίζεται στην επιθυμία του ατόμου να κακοποιείται πριν ή και κατά την ερωτική συνεύρεση. Αργότερα, συνδέθηκε και με τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του ατόμου σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Αντίθετος του μαζοχισμού είναι ο ~ σαδισμός. Η ονομασία του όρου προήλθε από το όνομα του Αυστριακού συγγραφέα Μαζόχ (Leopold νοn Sacher Masoch), ο οποίος πρώτος τον περιέγραψε.
(Αντώνη Διαμαντίδη: 'Λεξικό των -ισμών' )

Συμπληρώνω… πολιτικο-κοινωνιολογικά, μια ιδιαίτερα ειδεχθής διαστροφή παρατηρούμενη σε διαφόρους λαούς και εποχές… χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Έλληνες…  και δη οι νεοέλληνες … μερικά εκ των συμπτωμάτων: ‘συναισθηματική’ προσέγγιση όλων των πολιτικών ηγετών (καλό παιδί είναι, ας του δώσουμε μια ευκαιρία ακόμη) ακόμη και αν αυτοί έχουν αποδειχθεί ανίκανοι, αγύρτες ή κατσικοκλέφτες. Έτερο συγγενές σύμπτωμα:επανάληψη των ιδίων λαθών με τους ίδιους ανθρώπους!!! Υπερβολική, έως αηδίας, ευπιστία… ραγιαδισμός (σφάξε με Αγά μου ν’αγιάσω) κ.α….

Θεραπεία: αναζητείται εισέτι…

Τρίτη, Μαρτίου 22, 2011

001
002
περι των ελλήνων2περι των ελλήνων3
Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Δ’, μέρος δεύτερον, "ΑΠΟ ΤΩΝ ΚΟΜΝΗΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ" {εσωτερική κατάστασις του κράτους επί Μανουήλ, γενική έποψις του κράτους επί των 3 πρώτων Κομνηνών}

Θέλω να πω μονάχα το εξής. Ο Παπαρρηγόπουλος είναι σοβαρός ιστορικός και σίγουρα οι θέσεις του είναι σεβαστές. Κι επειδή κάποιοι εκ ΛΑΟΣ ορμώμενοι μας τα έχουν ζαλίσει τελευταία με τις θέσεις –δήθεν- του μεγάλου ιστορικού για το αμιγές του ελληνισμού και του έθνους από τον Περικλή ως σήμερα και το DNA των Ελλήνων και άλλες τρίχες κατσαρές, ο ίδιος ο Παπαρρηγόπουλος μας μιλά ήδη από τον 12ο αιώνα για το ΠΟΛΥΜΙΓΕΣ των κατοίκων της Αυτοκρατορίας… Ο κος Γεωργιάδης, επιλέγει αποσπάσματα που τον ‘βολεύουν’ και παραχαράσσει εσκεμμένα ως και τον Παπαρρηγόπουλο ο οποίος υπήρξε πάντα ψύχραιμος… έστω κι αν θεωρείται πλέον ξεπερασμένος…
Δεν είμαι ιστορικός… αλλά να διαβάζω πέντε ρημάδια ελληνικά νομίζω ξέρω…
Οι ενστάσεις δεκτές βέβαια…

αν συμφωνούν μαζί μου!!!

[με ένα κλικ στα κείμενα, διαβάζονται πιο άνετα]

Σάββατο, Μαρτίου 19, 2011

 Άπειρο…
Στέκεις στην κορυφή ενός βουνού και σε ραπίζει ένας άγριος, θυμωμένος άνεμος.
Αυτός ο άνεμος δεν μοιάζει σε τίποτε όμως με το φυσικό φαινόμενο. Εκτός ίσως από τη δύναμή του. Όμως, σε τίποτε άλλο. Γιατί αυτός ο άνεμος, είναι η ανάσα του Απείρου, οι αναρίθμητες αιωνιότητες ύπαρξης που σε περικλείουν και τις περικλείεις. Γαλαξίες, στερεώματα και ο ίδιος ο χρόνος σε ραπίζουν μέσα από αυτό τον άνεμο. Κι εσύ έχεις μονάχα τα σάρκινά σου στήθη για να τα φιλοξενήσεις.
Στέκεις στη κορυφή του βουνού αυτού, κλείνεις τα μάτια κι ανοίγεις διάπλατα όλες τις άλλες αισθήσεις σου για να αφεθείς σε τούτο το κάλεσμα του Απείρου.
Ο πανάρχαιος και παγωμένος τούτος αγέρας σε μαστιγώνει κι εσύ τον υποδέχεσαι με ευγνωμοσύνη ως τα μύχια δωμάτια της ψυχής σου. Τον καλείς να τα σαρώσει όλα, όλα ως και τις βαθύτερες σκέψεις, ως και τις πιο ενδόμυχες, τις πιο μύχιες ενοχές, τις απόκρυφες, εσώτερες καθιζήσεις του διεφθαρμένου εγώ σου. Να τα σαρώσει όλα, τα θραύσματα της ακεραιότητάς σου, τα ξύσματα της προσοχής σου, τα ψαθυρά κατάλοιπα του φρονήματός σου. Εύχεσαι, αν πρόκειται να είναι οι τελευταίες σου στιγμές αυτές, τουλάχιστον να αποδράσεις στην Αρχή Όλων καθαρός, αμόλευτος, συμπαγής. Όπως ήσουν παιδί, όπως δεν υπήρξες ποτέ από τότε που ήσουν παιδί.
Κλείνεις τα μάτια και ανοίγεις τον εαυτό σου για πρώτη φορά στη ζωή σου. Χωρίς θωρακίσεις, χωρίς πανοπλίες, χωρίς πολλαπλές ‘ζώνες άμυνας’. Είσαι τόσο αδυσώπητα μόνος τούτη τη στιγμή που σου μιλάει το Άπειρο ώστε κάθε προσπάθεια να ‘κρυφτείς’ πάλι πίσω από συμβάσεις, φόβους και αναστολές είναι γελοία. Το Άπειρο είναι μια άγρια, ανταριασμένη θάλασσα και σε τούτες τις συνθήκες το να προσπαθείς να μείνεις ‘στεγνός’ και αλώβητος είναι μάταιη. Μα, η γεύση αυτής της ‘μοναξιάς’ δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο είχες ζήσει ως τότε. Αυτή είναι η ευλογημένη και σπάνια στιγμή που το Όλο φιλοξενεί το Μερικό και δεν το απαλλοτριώνει Που το Ένα συνομιλεί με το Πολλαπλό και δεν το εξοντώνει. Που το Ενιαίο διαλέγεται με το τεμαχισμένο και δεν το αιχμαλωτίζει. Που το Ακέραιο αγγίζει το σπαραγμένο και δεν το πληγώνει. Γιατί είναι μια από τις σπάνιες στιγμές που μπορείς να βιώσεις τη Δύναμη, να αισθανθείς την Αιτία, να εμπειρωθείς το Άχρονο και όταν πραγματώνεται μια τέτοια εμπειρία, όλα είναι αλλιώτικα, όλα είναι έμπλεα φωτός, όλα είναι Θεός…
Στέκεσαι σ’αυτή τηn κορυφή, τηn κορυφή της ύπαρξής σου και ο παγωμένος, λυσσασμένος άνεμος της Δημιουργίας σε σαρώνει. Από μέσα προς τα έξω και από τα έξω προς τα μέσα. Από το χθες στο σήμερα και από το σήμερα στο πάντα...
Και δεν αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σιγά σιγά σου μουδιάζει τα χέρια, σου στεγνώνει το λαιμό, σου παραλύει τα άκρα. Το ψύχος της Αβύσσου ή το Μοναδιαίο Διάνυσμα της Νύχτας.
Παραδίνεσαι, ταξιδεύεις, αφομοιώνεσαι…
πεθαίνεις…
για πρώτη φορά ΖΕΙΣ…

Απρ09

Σάββατο, Μαρτίου 12, 2011



Βάρδος

Θέλω να σας διηγηθώ
την ιστορία της θλίψης
είναι μια χαρούμενη ιστορία
δε θα σας κοστίσει άλλο
από λίγη γενναιότητα
να σωπάσετε την ακριβή σας φιλαυτία
και λίγο απ'τον παραδείσιο χρόνο σας
να ακούσετε επιτέλους τη φωνή σας...

Θέλω να σας διηγηθώ
την ιστορία του φόβου
είναι μια όμορφη ιστορία
την γράψαμε όλοι μαζί
και ακόμη δεν έχουμε τελειώσει
γιατί είναι οι κόσμοι απέραντοι του φόβου
κι εμείς έχουμε τους χάρτες των ακτών μονάχα...

Θέλω λοιπόν να σας διηγηθώ
την ιστορία της μαγείας
χιλιάδες κόσμοι θα γεννηθούν ευθύς αμέσως
φωτιές και θύελλες και θάλασσες από σκοτάδι
ιππότες, ήρωες και γελωτοποιοί και βάρδοι
και όλ'αυτά όχι σε πλάτη και ύψη μακρινά
και άγνωστους πλανήτες
αλλά σας το λέω αληθινά
στον εαυτό σας μέσα...

Και θέλω ακόμη να σας διηγηθώ
την ιστορία της ποίησης
το πως η ψυχή που νοσταλγεί
την αγκαλιά του Βασιλιά Πατέρα
πάντοτε μόνη τραγουδά
την θεία καταγωγή της
το πως η σάρκα κλέβει αθανασία
και φως
στου έρωτα το μυστικό άγγιγμα
το πως το πνεύμα μεθάει και αναρπάζεται
και απλώνεται και με το Τίποτα
ένα γίνεται...

και θέλω λίγη τόλμη από σας
και ψυχή πολεμιστή
για όσα σας δώρισαν κάποτε να σας διηγηθώ
και όσα τα χάσατε
περιπλανώμενοι στις χώρες της ψευδαίσθησης
στις φυλακές του νου σας
που έχετε ονομάσει με έπαρση μεγάλη
"πραγματικότητα"...

29/4/00


Δευτέρα, Μαρτίου 07, 2011




Όσο ζω ελπίζω! Εάν ήμουν κάποιο από τα ουράνια σώματα, θα κοίταζα εντελώς αδιάφορα αυτή την αξιοθρήνητη μπάλα από σκόνη και βρωμιά. Θα έλαμπα το ίδιο για το κακό και το καλό. Είμαι όμως άνθρωπος. Η παγκόσμια ιστορία, που για σένα απαθές παγώνι της επιστήμης, για σένα καταγραφέα της αιωνιότητας, μοιάζει μόνο μια ασήμαντη στιγμή στον απολογισμό του χρόνου, είναι για μένα τα πάντα. Όσο ανασαίνω, θα παλεύω για το μέλλον, αυτό το λαμπρό μέλλον, που ο άνθρωπος, ισχυρός και όμορφος, θα γίνει κυρίαρχος στην πορεία της ιστορίας και θα το οδηγήσει στον απεριόριστο ορίζοντα της ομορφιάς, της χαράς και της ευτυχίας. Ο δέκατος ένατος αιώνας με πολλούς τρόπους ικανοποίησε και με ακόμη περισσότερους ξεγέλασε τις ελπίδες του αισιόδοξου. Τον ανάγκασε να μεταθέσει τις περισσότερες από τις ελπίδες του στον εικοστό αιώνα. Κάθε φορά που ο αισιόδοξος αντιμετώπιζε κάτι φρικαλέο, αναφωνούσε: συμβαίνει κάτι τέτοιο στο κατώφλι του εικοστού αιώνα! Κάθε φορά που σχημάτιζε έξοχες εικόνες του αρμονικού μέλλοντος, τις τοποθετούσε στον εικοστό αιώνα. Και τώρα ο αιώνας αυτός έχει έρθει! Και τι έχει φέρει μαζί του; Στη Γαλλία, το δηλητήριο του ρατσιστικού μίσους (σ.μ. υπόθεση Ντρέιφους). Στην Αυστρία, την εθνικιστική διαμάχη. Στη νότια Αφρική, την αγωνία ενός μικρού λαού που δολοφονείται από έναν κολοσσό (σ.μ. πόλεμος Μπόερ). Στο ίδιο το "ελεύθερο νησί", ύμνους θριάμβου για την νικήτρια απληστία των εθνικιστών μεροκαματιάρηδων, δραματικές "περιπλοκές" στην ανατολή, εξεγέρσεις πεινασμένων λαϊκών μαζών στην Ιταλία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία' Μίσος και φόνους, πείνα και αίμα. Φαίνεται σαν ο καινούριος αιώνας, αυτός ο γίγαντας που μόλις ήρθε, να θέλει από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του να οδηγήσει τον αισιόδοξο στην απόλυτη απαισιοδοξία και την αστική νιρβάνα.
Θάνατος στην Ουτοπία! Θάνατος στην πίστη! Θάνατος στην αγάπη! Θάνατος στην ελπίδα! Βροντοφωνάζει ο εικοστός αιώνας μέσα σε ομοβροντίες πυρός και στον θόρυβο των όπλων. Παραδόσου, αξιολύπητε ονειροπόλε. Είμαι εδώ, ο εικοστός αιώνας που τόσο καρτερούσες, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ! Όχι, του αντιμιλά ο θαρρετός αισιόδοξος: ΕΣΥ, ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ!!!

Λεόν Τρότσκι
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, 1901
Πηγή: Αριστερή Στροφή
HTML Markup: Aντώνης Μεγρέμης για το ελληνικό Αρχείο των Μαρξιστών στο Internet

Πέμπτη, Μαρτίου 03, 2011



Παράξενες μέρες μας έχουν γονατίσει
Πάνε να καταστρέψουν
τις πρόσκαιρες χαρές μας.
Να συνεχίσουμε να παίζουμε
ή να βρούμε μια νέα πόλη.
Παράξενα δωμάτια γεμάτα παράξενα μάτια.
Φωνές θα δώσουν το σύνθημα
για το κουρασμένο τέλος τους.
Η οικοδέσποινα χαμογελά,
Οι καλεσμένοι κοιμούνται
κουρασμένοι από τις αμαρτίες.
Ακούστε με να μιλάω για αμαρτία,
και θα καταλάβετε, αυτό είναι.
Παράξενες μέρες μας έχουν βρει,
Και μέσα στις παράξενες ώρες τους
αργοπεθαίνουμε μόνοι.
Σώματα συγχυσμένα,
μνήμες κακομεταχειρισμένες
καθώς από την ημέρα καταφεύγουμε
σε μια παράξενη νύχτα από πέτρα.

(Strange Days, Doors, 1967)