Σάββατο, Δεκεμβρίου 29, 2012




Γεδρωσία


Ένα μικρό σημείο ήσουν
που ύψωσε το ανάστημά του
και διέγραψε την περιφέρεια του κύκλου
γύρω απ’τον πυρήνα του Ανθρώπου

μεταιχμιακός θα πεις
Ιανός του χρόνου και του χώρου
όχι οι παράγοντες του γινομένου
μα το ίδιο το λεπτό ενδιάμεσο
στην μεταστοιχείωση του χτες
που ενοφθαλμίζει το αύριο
και τείνει στο ευρύστερνο τώρα

το αιώνιο τώρα

ούτε γη αλχημική
ούτε σταυρός διάπυρος
ένδον αρνείσαι το προσωπείο σου
κι όταν εκδιπλώνεσαι
ενδύεσαι το σαρκίο της θλίψης

όχι οι παράγοντες
μα η ερωτική τους σχέση
πριν το γινόμενο καεί στην Γεδρωσία
του ανθρώπινου κάματου

υπέροχος!
και ροϊκός!

ένα μικρό, φωτερό σημείο ήσουν
μοναχικός
περίμενες να οριστείς
από τον υπέρτατο διαβήτη
να περιγράψεις τα ασώματα πεπραγμένα
να δικαιώσεις ένα προορισμό
μια αποστολή
μια οδύσσεια φωτός

όχι ο Μαραθώνας
ο Γρανικός
τα λευκά ποδάρια του ναού της Παρθένου
μα το σημάδι του Κάιν
ο ασπασμός του Ισκαριώτη
του Εφιάλτη ο πυρετός…

εκεί ανασαίνεις διαρκώς
στο ενδεχομένως
όλων των περασμένων
που τέμνονται με τα επερχόμενα
και ζευγαρώνουν οι ψυχές
και γεννιέσαι ως θνητός
και όλβιος μαζί
μύστης και άμβροτος θεός…


Δεκ2012

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 20, 2012


ο οδοκαθαριστής



Στα πάρκα τα περιποιημένα των μητροπόλεων
και στα σοκάκια των καλών συνοικιών
η καθαρότητα του τοπίου θα έπρεπε να εγγράφεται
στο μητρώο της αντίληψης ως απουσία:
δεν είναι παρά το ίχνος που αφήνει πίσω της
μια σάρωση.

Η παραπλάνηση εδώ λειτουργεί δια της αφαιρέσεως.
Γιατί ο οδοκαθαριστής δεν νοείται παρά απών,
ακροβατώντας πάντα στην ανεστραμμένη
μοίρα του ζητιάνου.
Ο ένας προσπαθεί να σε πείσει ότι υπάρχει
κι έτερος ότι δεν, καθόλου.

Κι οι δυο ματαίως μάλλον
μιας και εν τέλει δεν αποτυπώνονται
παρά μονάχα στην εικόνα του τοπίου,
σχεδόν σαν στοιχεία αρχιτεκτονικής
όπως οι κυκλαδίτικες γάτες.

Κι έτσι ακόμα κι στους μυημένους
που την οφθαλμαπάτη υποψιάζονται
το υποκείμενο συνήθως τους διαφεύγει.
Όχι αδίκως, αφού κι ο ίδιος μάλλον αγνοεί πως αυτό που σκουπίζει
δεν είναι παρά η ίδια του η παρουσία.

Εδώ όμως για λίγο θα σταθώ. Γιατί δεν είναι διόλου της τέχνης
αμελητέο μέγεθος.
Μα εκεί που οι πεζογράφοι αρέσκονται ν' αφηγούνται το πώς
αναμετράται με τις σορούς πτηνών μη ζώντων/
κι οι ποιητές το πώς συλλέγει σωρούς πραγμάτων
απ'την αγριότητα ανυπεράσπιστων
(πέτρες γραμματόσημα πώματα από φάρμακα 
                         σπασμένα γυαλικά λουλούδια)
εγώ δεν βλέπω παρά τον άνθρωπο, ανήμπορο, με τη σωρεία
να μάχεται, των περισσευμάτων.

Απ' τα φυλλάδια των διαφημιστικών ως τις μισοσβησμένες γόπες
κι από τις σύριγγες ως τα ωχρότατα φύλλα
να εργάζεται ολοένα σαρώνοντας κι ουδέποτε σαρωνόμενος.
Απ' το χάραμα ως το ύστερο βράδυ
μες στους αγέρηδες που αμφισβητούν την αποκομιδή
και μες στη διαρκή του πλήθους αδιαφορία
φορώντας πάντα και μονάχα της απουσίας το σηματοδότη:
το φωσφοριζέ γιλέκο των υπαλλήλων του δήμου.



Κι ωστόσο δεν μπορώ, δεν θέλω μάλλον
να αποκλείσω το ενδεχόμενο μιας
εγκαρτέρησης. Την πιθανότητα γυρίζοντας σπίτι
να μην κομίζει μονάχα την υπερφόρτωση
και τον ακοίμιστο πόνο της διαψευσμένης διαλογής.
Προς τούτο τον φαντάζομαι λιγάκι ως νέο προφήτη
ενός κάποιου νέου θεού ο οποίος
για να να καταφέρει να είναι πανταχού παρών
κομματιάζεται στο απειροελάχιστο.
Βουτηγμένος σ' αυτήν την πολλαπλότητα ο ήρωας μας
ενδεχομένως να συναντά έναν νέο τρόπο να υπάρχει
εξερευνώντας της ζωής διαρκώς τα απορρίματα.

Σίσσυφειος ο κόπος του, ίσως.
Για αυτό της πόλης διαβάτη να συλλογίζεσαι
καθώς περνάς από δρόμους καθαρούς και πλατείες τακτοποιημένες,
την καθημερινότητα μιας ύπαρξης ατυχούς
που αναλώνεται
για να μπορέσεις εσύ ασυλλόγιστος να πορεύεσαι,
που εξοντώνεται
για να απομακρύνει από το διάβα σου
κάθε τι το ευτελές.

Κι αν συνδράμει με τον τρόπο του, όπως είπα,
στην παραπλάνηση-Συγχώρεσέ τον!
Είναι κι αυτό μια
της εργασίας του
συνθήκη.



Υγ: Οποιαδήποτε με σωρεία αχρήστων πληροφορίων 
ομοιότητα και κάθε είδους σαρώσεων δυσκολίες 
είναι αποτέλεσμα οικτρής παραπλάνησης.



πειρίθους

http://peirithous.blogspot.gr/


ευχαριστώ θερμά για την άδεια φιλοξενίας

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 17, 2012

Έχουν γνώση, άραγε οι συγγραφείς, με τι πραγματικά καταπιάνονται;



Έχουν γνώση, άραγε οι συγγραφείς, με τι πραγματικά καταπιάνονται; Έχουν αίσθηση τι είναι οι λέξεις; Κι αν έχουν την αίσθηση, έχουν συνείδηση της δύναμής τους;
Όσο βρίσκονται στην περιπέτεια της γραφής, από την πρώτη μέρα κιόλας αναμετρώνται με κάτι που δεν μπορούν καν να αντιληφθούν… περνούν χρόνια για να αρχίσουν να αισθάνονται τα μεγέθη, τις δυνάμεις, τις ροές, τις συντεταγμένες του απειροχώρου αυτού στον οποίο με έπαρση εισβάλλουν και, συνήθως, κατατσακισμένοι εξέρχονται κάποτε… πλούσιοι μεν εμπειριών και γνώσης αλλά πεντάρφανοι, μόνοι, ανέστιοι… κάτι σαν τον Οδυσσέα δηλαδή λίγο πριν αντικρίσει ξανά τη γενέθλια γη… Κι έτσι κάπως ετοιμάζεται το εσωτερικό βλέμμα του συγγραφέα… πρώτα να φύγει το εξωτερικό με τις άχρηστες εικόνες, τις πληροφορίες και τα αθύρματα των παραστάσεων και ύστερα, να υπάρξει χώρος για να αναδυθεί το Βλέμμα… και αν δεν τον πυρπολήσει ο εαυτός του, είναι βέβαιο ότι θα τον αφανίσει η σιωπή…
Το τέλος όλων είναι η σιωπή, έτσι κι αλλιώς…

Κάποιες σκέψεις με αφορμή μονάχα μια ωραία ταινία, The Words, όπου γοητεύεται κανείς περισσότερο από την αφηγηματική δύναμη του σκηνοθέτη και την καλοδομημένη αρχιτεκτονική σύνθεση, την στρωτή ροή και τις επαρκείς ερμηνείες παρά από κάποιο μήνυμα ‘μεγατόνων’… δεν υπάρχει κανένα τέτοιο ‘βαρύ’ μήνυμα… υπάρχει ο πυρήνας της ανθρώπινης ματιάς, η ίδια η ζωή… στην ολότητά της… ακόμα και με κάποιες ευκολίες ή δοκιμασμένες τεχνικές, δεν παύει η αφήγηση να σε κρατάει ζεστό στην οθόνη…



Και λέγοντας ζωή… να μια τρομερή λέξη, μια λέξη δύναμης… Λέξεις δύναμης, έλεγε κάποτε ένας διδάσκαλος που τον θυμάμαι με αγάπη, είναι αυτές οι λέξεις – ήλιοι, οι λέξεις σύμπαντα που δεν χρειάζονται τίποτα και κανέναν δίπλα τους, γύρω τους… Λες ζωή και περιέχονται τα πάντα… Λες αγαπώ και συνδέεσαι με έναν παράξενο τρόπο με την πρωταρχή της Ύπαρξης… λες  θάνατος και είναι αρκετό για να πυροδοτήσεις μια φιλοσοφική πορεία προς… την αλήθεια… άλλη μια τέτοια λέξη…

Αλλά, λέω πάλι, δεν είναι ανάγκη ούτε οι ποιητές ή οι δημιουργοί να έχουν την απόλυτη συνείδηση του τι ακριβώς κάνουν, με τι καταπιάνονται… γιατί αν ήταν έτσι, δεν θα έγραφαν, θα σταματούσαν να γράφουν, θα ήταν ανίκανοι να γράψουν… είναι σα να απαιτείς από τον ηθοποιό να είναι μύστης της τελικής βαθμίδας… δεν θα έχει καμιά διάθεση να υποκριθεί ή να ‘παραστήσει’ οτιδήποτε… μπορεί να λειτουργεί όσο ένα μεγάλο μέρος του είναι του παραμένει αφώτιστο, αχαρτογράφητο, μυστηριώδες…

Κι έτσι οι λέξεις παραμένουν σύμβολα και αρχέτυπα που φλέγονται αλλά και δονούνται όπως η αρχαία εκείνη Κιβωτός που όποιος την άγγιζε έπεφτε αμέσως νεκρός… η Μεγάλη Γνώση δεν είναι ένα παιχνίδι για το απόγευμα της Κυριακής μεταξύ φίλων… ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε επικίνδυνη… ευτυχώς…

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 14, 2012

περί δημιουργικής ταφής...





από τις απαρχές, απ’τις φασκιές σχεδόν της μυστηριακής ψηλάφησης της γνώσης, οι διδάσκαλοι της Ατραπού δεν σταματούν να γκρινιάζουν στον δόκιμο μύστη… να παρατηρείς… να μην σταματάς να παρατηρείς… μην κοιμάσαι… αφυπνίσου, γίνου εξ-υπνος…

…να παρατηρείς…

γιατί διαφορετικά η μηχανικότητα έχει τη βαρύτητα του… Δία… σε συνθλίβει, σε συρρικνώνει σε μια μπάλα μάζας, σε απομειώνει…
το θέλουμε αυτό αδελφέ μου; όχι, δεν το θέλουμε…

…να παρατηρείς…

κίτρινη παρέκβαση
υπάρχει μια ενδο-δράση που προσωπικά ονομάζω ‘δημιουργική ταφή’… (μπορεί να μην αρμόζει στην… εορταστική –δήθεν – ατμόσφαιρα των πολυκαταστημάτων αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου… κείνο που θέλω να γράψω, θα το γράψω)… τι λοιπόν είναι τούτη η ‘δημιουργική ταφή’;
είναι μια διαδικασία που μοιάζει με την αερόβια… επεξεργασία των λυμάτων! Μονάχα που οφείλει να λάβει χώρα εντός και να παράξει αποτελέσματα εκτός…
και έχει την λειτουργική της ανταπόκριση αμέσως με την ολοκλήρωση της… επεξεργασίας… αυτής που ονόμασα ‘αερόβιας’ αν και θα μπορούσε να είναι και ‘αναερόβια’…  αλλά αυτό δεν μας απασχολεί αυτή τη στιγμή…
η δημιουργική ταφή μοιάζει με κάπως με τον αντιπερισπασμό… κάτι σαν κι αυτό που έκανε ας πούμε ο Αλέξανδρος στον βασιλιά Πώρο της Ινδίας και του εμφανίστηκε από αλλού και τον έπιασε σε… ινδική πραλάγια… τέλος πάντων, αυτά ας πονοκεφαλιάσουν τα γεράκια των σχολών πολέμου… απλά ο ελιγμός μας ενδιαφέρει επειδή ήταν ευφυής και κυρίως, λειτουργικός και… οικονομικός…
εδώ συμπράττουν, από άλλη οδό και οι αρχιτέκτονες… δεν φτάνει λέει το σπίτι να είναι λειτουργικό, οφείλει να είναι στατικά επαρκές… τι να την κάνω την απλότητα άμα φυσήξει ο πουνεντομαίστρος και μας πάρει και μας σηκώσει; κι αυτό δεν φτάνει, οφείλει να είναι και αισθητικά αρμονικό, τι να τον κάνω ένα συμπαγή κύβο από μπετόν που δεν θα τον κουνάει σεισμός 300 ρίχτερ αλλά θα είναι μια αηδία και μισή;… κι αυτό δεν φτάνει… οφείλει να είναι και οικονομικό… τι να το κάνω το Χίλτον αν είναι να μου φέρει ξανά την τρόικα για να ξεπληρωσω σε τριάντα χρόνια; ο ιδανικός συνδυασμός, να τα έχει όλα στο λιγότερο κόστος… και να χαίρεσαι να ζεις μέσα αλλά να το βλέπεις κι απ’έξω και να μην σου έρχεται ο έμετος…

τι σημαίνουν τώρα όλα αυτά και τι σχέση έχουν με την δημιουργική ταφή;

να, υπάρχουν περίοδοι, υπάρχουν εποχές στη ζωή μας που τα φορτία που δεχόμαστε τείνουν να φτάσουν στον ιδανικό συνδυασμό τους και σε χορό όλα μαζί –περισσότερο εκείνα που θα έλεγε κανείς ‘σημειακά’ – μας οδηγούν στην κατάρρευση… καλά να περιμένεις το ιππικό του τρελομακεδόνα από δω και το πεζικό από κει… αλλά να τον δεις κι αυτόν άξαφνα με άλλους τόσους από κει που δεν το περίμενες Φάντη μπαστούνι;… άστο καλύτερα…
υπάρχει όμως ένας ελιγμός που απομακρύνει τον κίνδυνο κατάρρευσης από την συγκέντρωση τόσων φορτίων, ακόμα και πληροφοριών που ίσως ο νους αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να επεξεργαστεί σε real time process
κι αυτός ο ελιγμός είναι η ‘δημιουργική ταφή’… λειτουργική, στατικά ασφαλής και οικονομική… όλο το πακέτο και συμφέρει…
και συνίσταται απλά στο εξής:
όλο το υπερ-φορτίο ‘θάβεται’ με προσοχή και επιμέλεια, σε βαθύτερα στρώματα της ‘προσοχής’ και έπειτα… πατάμε το πλήκτρον που αναφέρει «κατάσταση ευφυούς αδρανείας» ή «προς επεξεργασίαν δημιουργικής ταφής»… παστρικές δουλειές…
δεν θάβουμε τυχαία όλο το περισσευούμενο φορτίο σαν νεκροθάφτες της συμφοράς… το κάνουμε για να εμπλουτιστεί από εκείνα τα υλικά –η αερόβια επεξεργασία που λέγαμε -, τα ειναιικά υλικά μας… για να μην πάρουμε ξαφνικές και ‘κακές’ και ‘βιαστικές’ αποφάσεις… για να περιμένουμε σε ευφυή αδράνεια… και να περιμένουμε τα γεννητούρια…

πάει να πει, δεν μπορώ να συνομιλήσω μαζί σου αν πρώτα δεν έχω ακούσει την αρχαία φωνή μου, την προγονική φωνή μου… θα αφήσω όλα τούτα που με θλίβουν να τα αγγίξει ο άνεμος της αρχαίας ψυχής μου… και μετά, ‘διαφορετικός’ θα αρθρώσω το λόγο που μου υπαγόρευσε όχι το θυμικό μου ούτε και ο ‘γιάπις’ νους μου… άλλος λόγος θα είναι τούτος που θα εκστομίσω και τούτη τη στιγμή δεν ξέρω να σου πω περισσότερα…

…θα έρθουν σίγουρα τα γεννητούρια, θα ρωτήσεις… είναι βέβαιον όσο και ότι ο ήλιος, όσο κι αν επιμένουν οι Μάγια, θα συνεχίσει πάντα να ανατέλλει από εκεί και θα δύει εκεί… (εδώ δείχνουμε και με το χεράκι, δεν βλάπτει ολίγη παραστατικότης)…

και τι γεννητούρια θα είναι αυτά;
ψύχραιμα, θα σου πω, όχι του μεσογειακού τύπου αλλά του τύπου Norden… αρκτώα Ευρώπη που θα έλεγαν και οι παλαιοί δημοδιδάσκαλοι…
και έτσι πρέπει να είναι
αλλιώς

αλλιώς άνθρωποι ακυρώνονται
συναισθήματα συκοφαντούνται
προσωπικότητες σπιλώνονται
και καρδιές πικραίνονται…

τέλος κίτρινης παρέκβασης που κράτησε και πολύ

έτσι ήταν πάντοτε οι διδάσκαλοι της Ατραπού ή της Οδού… γκρινιάρηδες… να μην σε αφήσουν μια στάλα στη μηχανικότητά σου, να πάρουν τη βέργα –κάτι ανατολίτες του Ζεν τα κάναν αυτά – και να σε κοπανήσουν στη κεφάλα μπας και επιτευχθεί η ‘ακαριαία’ φώτιση… λες και είσαι λαμπτήρας να ανάψεις…

αλλά να παρατηρείς…

…να μην αφεθείς στην ευκολία του κύματος…
…της καθημέριας ραστώνης…

…να παρατηρείς…

γιατί αφυπνισμένος μόνο μπορείς να απολαύσεις και τα προϊόντα της δημιουργικής ταφής… τόσο κόπο έκανες… τόσο πόνο υπέμεινες…

να περιμένεις
να ησυχάζεις
να επιτρέπεις την εσωτερική σου φωνή να ακουστεί
και όλα τούτα εγώ στα λέω με μια λέξη…

…να παρατηρείς…

Κυριακή, Δεκεμβρίου 09, 2012

τι τον θέλεις τον ουρανό; έχεις φτερά μήπως και δεν τα βλέπω;





ώστε λοιπόν μείναμε μόνοι;
μείναμε μόνοι να οραματιζόμαστε ένα ‘άλλο αύριο;’

…έχω την αίσθηση ότι δεν οραματιζόμαστε τίποτε... τουλάχιστον σε ευρύ, αυτό που λέμε 'συλλογικό' επίπεδο... λογικό, εκείνοι που οραματίζονταν ήταν πάντοτε οι μοναχικοί άνθρωποι… το ζήτημα ήταν πως κάποιοι μπορούσαν ή ήθελαν να μοιραστούν το όραμά τους με τους υπόλοιπους… κάποιοι το κατάφεραν… κάποιοι εκδικούμενοι τον εαυτό τους, απλά το κατέστρεψαν… και κάποιοι άλλοι το έκρυψαν και το ανακάλυψαν οι επόμενες γενιές και το φόρεσαν στο δικό τους σώμα… στην ουσία το κατέστρεψαν επίσης...

δεν με πειράζει καθόλου αυτή η παράξενη μοναχικότητα… αν δεν μας θέλουν δεν σημαίνει ότι έχουμε ‘πρόβλημα’… αν δεν μας μιλούν δεν σημαίνει ότι ακυρωθήκαμε… σημαίνει απλά ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα πάντα… και αυτό κοστίζει… και πονάει…

παρατηρώ τον τελευταίο καιρό αυτό που συμβαίνει, αισθάνομαι αυτό που γεννιέται, υπάρχει μια κινητικότητα, μια ανάδραση, ένας βρασμός που ακόμα δεν έχει γίνει κοχλασμός… οι άνθρωποι προσαρμόζονται εύκολα… σε όλα προσαρμόζονται, έτσι έλεγε η γιαγιά μου… μήπως αυτό είναι μια δράση ευελιξίας για να μην αισθάνεται ο ραγιάς ραγιάς και ο κολλήγας κολλήγας; μήπως αυτό είναι μια πρεπούμενη στάση μπροστά στον εφέντη που έρχεται πάνω στο άλογο και σκύψε το κεφάλι και ας τον βρίζεις; Τουλάχιστον έχε το κεφάλι σου στη θέση του και ας μην σε ακούει που τον βρίζεις… τα μάτια στη γη, δεν πειράζει, αυτή σε τρέφει, αυτή θα σε κλείσει μέσα της μια μέρα…

τι τον θέλεις τον ουρανό; έχεις φτερά μήπως και δεν τα βλέπω;

για να μεγαλουργήσεις γεννήθηκες, στην πορεία εκπαιδεύτηκες να ζεις, τώρα πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις… για να έχει τουλάχιστον ο θάνατός σου έναν ουρανό, στο κάτω κάτω, μάλλον… στο πάνω πάνω…

και να πάψεις να βαφτίζεις τη γη ουρανό… άλλωστε, υπάρχουν και παιδιά και ακούν και μιμούνται και επαναλαμβάνουν…

στη γη όταν σέρνεσαι, φτερά δεν χρειάζονται… τον ουρανό ξέχνα τον...
μπορείς ακόμα μόνο να τον τραγουδάς… και να τον ονειρεύεσαι…

όλα τα υπόλοιπα, προς το παρόν, λέγονται απληστία...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 02, 2012




Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον ουρανό

τα σύννεφα
άνθρωποι
έκαναν κύκλο πάνω απ’το κεφάλι του

η ένταση

κυμάτισε σαν θάλασσα
πάνω στο δέρμα του

τα χείλη του

λες και ήταν έτοιμα να εκραγούν
σε στερεώματα φωτιάς

και όποιος έχει αγαπήσει τον αδερφό μου
μια φορά
χίλιες φορές θα έχει αγαπήσει εμένα

είπε

κι ύστερα από λίγο
άρχισε να βρέχει…


δεκ2012