Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2012





της κράτησε το χέρι
και άρχισε να της μιλά

"πολλές είναι οι φορές που στάθηκα αναποφάσιστος
διλημματικός
στον κόμβο ενός Υ
και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να ακολουθήσω το δεξί
ή το αριστερό σκέλος...

είχα βλέμμα και για τα δυο
είχα ενέργεια
είχα 'παύση' αρνήσεων
καμιά εσωτερική αντιπολίτευση...

αναρωτιόμουν
πώς επιλέγει κανείς;

πως 'διαλέγει';

ή ποιος τον διαλέγει
ποιος επιλέγει για λογαριασμό μας;

ήρθε η μέρα που
άκουσα και κάτι... καινούργιο
κάτι παράξενο, κάτι πρωτόφαντο
έναν... παφλασμό...
κάτω απ'τα πόδια μου...

λες και το έδαφος έβραζε
λες και η γη ετοιμαζόταν να υγροποιηθεί
να γίνει μια ρευστή απεικόνιση της αντίληψης...
μια ποιητική απόδοση της πραγματικότητας...
φοβήθηκα...

κι ύστερα
σαν από κάποιο μεγα-προβολικό μηχάνημα
τον... είδα

έτρεχε, υπέροχα αφρισμένος
μπροστά μου
κάτω μου...

ένας ποταμός!

από που ερχόταν;
που πήγαινε;

το συναίσθημα δεν ήταν απλά λυτρωτικό
ήταν μια διάνοιξη όλης της ύπαρξης
μέθεξη!

λες και υπήρχαν χιλιάδες μικροσκοπικά άλογα
που οι χαίτες τους ανέμιζαν
τα νερά του κάλπαζαν μπροστά...

και ακολουθούσαν την πορεία
που θα έπαιρνα

έτσι κι αλλιώς!"

"και...  τι έγινε μετά;" τον ρώτησε

"δεν κράτησε πολύ τούτη η εμπειρία
κράτησε ίσως όσο μπορούσα να την αντέξω...

κατάλαβα...

αντιλήφθηκα...

τούτη είναι η αληθινή μύηση
να δεις κάποτε
να αξιωθείς να δεις
τον δικό σου υπόγειο ποταμό
να τον ακούσεις
να τον υποδεχτείς
να μην τον φοβηθείς!

εκεί
το Μέγα Αρσενικό που βρυχάται την διαιώνιση
εκεί
το Αιώνιο Θηλυκό που γονιμοποιεί το Άπειρο
εκεί όλες οι πρωτοπηγές του παραδείσου
εκεί όλες οι Υγρές Φωτιές της κόλασης
εκεί όλο το διανόημα του γνωστού
και τα κατηγορήματα της σκέψης

εκεί ο μελαγχολικός στοχασμός του φιλοσόφου
η ανάσα του ποιητή
καθώς αφουγκράζεται το είναι του
εκεί
η περιπέτεια του ασκητή
στο απειροδιάστατο κελί του
εκεί
και το μοναχικό τραγούδι των αδελφών μας βάρδων
που κανείς ποτέ
δεν συγκρίθηκε μαζί τους
στην αποκοτιά
να προκαλούν το Απρόσιτο...

εκεί ο έρωτας
εκεί το λάθος
εκεί το πρώτο σου φιλί
εκεί ο ρόγχος του τέλους"

σταμάτησε για λίγο
κι ύστερα πάλι είπε...

"ναι...
να τον ακούσεις
να τον δεις!
κι ίσως
ίσως λέω
κάποια μέρα
να έχεις τα κότσια
ολόγυμνος
να βουτήξεις μέσα του
ολόκληρος!"

"κι αν αυτό... αν αυτό σημαίνει..."

"θάνατο;
όχι, δεν έχει τη φορεσιά του θανάτου
όλο αυτό το γιορτάσι...
ζωή
που όλα τα περιέχει
αλλά απαιτεί
το άλμα..."

έτσι της είπε
και έμειναν ώρα σιωπηλοί...

φεβ2012


"Raging Rush"

Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2012

Δεν σας ξεχάσαμε...


Νικηφόρος Βρεττάκος


'αφιερωμένο' με αφορμή την εθνική επέτειο
σε κείνους που σηκώνουν το δεξί τους χέρι με τεντωμένη την παλάμη
για να χαιρετήσουν το 'νικηφόρο ήλιο'
αλλά στην ουσία
έτσι μονάχα προσπαθούν να φτιάξουν μια γέφυρα με τη λήθη...

δεν σας ξεχάσαμε...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2012

Και πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου...





Πίσω δε γυρνώ


Και τώρα έχετε γεια…

Και πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πάω να καώ στις πυραμίδες του χαρτιού
που γέμισα με τους θυμούς και τα τραγούδια μου.
Πάω ν’απλώσω τις παλάμες στο σταυρό
που φτιάξανε τα χέρια μου τα ίδια.

Και πάλι έχετε γειά:
Ξυπνήματα, τρυγήματα, τραγούδια.
Μεθύσια, φωσφορίσματα, μετάξια
και βραδινά φιλιά.
Εγώ πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,
ίσκιους που δεν έδιωξα,
τρόμους που δε σκότωσα,
φράχτες που δεν γκρέμισα.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,
το βιβλίο της αγάπης αξεφύλλιστο,
το μήλο της ζωής αδάγκωτο.
Τα ξέρω όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Όμως… Ήσυχα ήταν όλα πρώτα.
Ήσυχα σαν μέλι, σαν τ’ασάλευτο νερό.
Η ζωή μια γιρλάντα, εξωτική,
μια παιδική χαλκομανία.
Κι όλα… όλα… όλα
μια πλήξη, μια νάρκη, μια ξεγνοιασιά.

Μα μια πέτρα… Με ξύπνησε απ’τον ύπνο
μια πέτρα πού’πεσε απ’τον ώμο ενός εργάτη
και με χαστούκισε ο ιδρώτας του.
Και τότε… άφησα πίσω μου τον αιώνα που με χώριζε
και δρασκέλισα την αλλέα με το συρματόπλεγμα.

Και το’ξερα. Από την πρώτη στιγμή το’ξερα.
Πως η μέρα μου θα’ταν γεμάτη ραβδισμούς
κι η νύχτα μου γεμάτη εφιάλτες.
Πως το τραίνο που’χα πάρει
κάνει στάση μόνο στο Γολγοθά.
Τα’ξερα όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Ήξερα ακόμη… Πως μόλις υψώσω το κεφάλι
θα τρέχαν οι κρεμάλες.
Μόλις ύψωνα τα χέρια
θα τρέχαν οι χειροπέδες.
Πως μόλις σήκωνα φωνή
θα’ταν σαν να σήκωνα το σακκάκι
για να μου πετύχουν καλύτερα την καρδιά.
Τα’ξερα όλα… Μα πίσω δε γυρνώ.

Κι ήξερα ακόμη...
Πως δεν θ’ακούσω ούτε ένα ‘ευχαριστώ’
Μα εγώ ωστόσο ευχαριστώ.

Ευχαριστώ για το ξύδι και για το μέλι.
Για την χλόη και για το νέκταρ.
Μα προπάντων – ευχαριστώ
για το ‘ευχαριστώ’ που δεν άκουσα.


Μενέλαος Λουντέμης, Το σπαθί και το φιλί

Παρασκευή, Οκτωβρίου 19, 2012




Απόσπασμα από δελτίο ειδήσεων του… μέλλοντος (όχι και μακρινού)

Με πάσαν λαμπρότητα και επισημότητα εορτάσθη κι εφέτος, δια δεύτερον έτος, η εθνική επέτειος της Μάχης του Μελιγαλά με παρέλασιν αρμάτων μάχης και ενόπλων τμημάτων από όλα τα Όπλα και Σώματα Ασφαλείας εις την κεντρικήν λεωφόρο των Καλαμών ενώπιον του πρωθυπουργού κου Μιχαλολιάκου, του Μητροπολίτου Μεσσηνίας, πολλών βουλευτών του κυβερνητικού κόμματος αλλά και όλων των υπολοίπων αρχών του τόπου και πλήθος κόσμου που επλημμύρισε τους γύρω δρόμους. Ως είναι γνωστόν, η μάχη του Μελιγαλά διηξήχθη μεταξύ 13 και 15 Σεπτεμβρίου του 1944 μεταξύ Ελλήνων εθνικιστών και πατριωτών και ανθελλήνων κομμουνιστών. Η ηρωική αντίστασις των Ελλήνων απέναντι στους εθνοπροδότας βουλγαροκομμουνιστάς δεν ήτο αρκετή ινα αποτρέψη τον όλεθρον και την σφαγήν που επηκολούθησε. Την πρωταφανήν μανίαν των αιμοσταγών προδοτών της ιεράς πατρίδος δεν ανέκοπτε τίποτε και οι αλητήριοι ουτιδανοί εντολοδόχοι του εγκληματίου Στάλιν δεν έδειξαν την παραμικράν συμπόνοιαν και έλεος προ αμάχων, γυναικών αλλά και ανηλίκων παίδων!!
Λίαν συγκεκινημένος και έμπλεος ενθουσιασμού και υπερηφανείας, ο κ. πρωθυπουργός, μετά το πέρας της παρελάσεως και αφού συνεχάρη προσωπικώς δια θερμής χειραψίας έναν προς έναν όλους τους διοικητάς, ιλάρχους και χειριστάς ακόμη των αρμάτων αλλά και πολλούς εκ των μετεχόντων εις τα αγήματα των πεζοπόρων τμημάτων, εδήλωσε: «Η Ελλάς αναγεννάται από τις στάχτες της! Σήμερα να είστε υπερήφανοι έλληνες διότι τα παιδιά σας έστρεψαν το βλέμμα από τους κόκκινους, ροζ και πράσινους ολετήρες και αντικρίζουν ξανά τον ήλιο της Ελλάδας! Ο Μαρξισμός πέθανε! Σε λίγα χρόνια και με την ολοκλήρωση των στρατοπέδων αναμορφώσεως, ουδείς έλλην θα είναι πλέον λερωμένος από τον ιό και την μπόχα της αριστεράς! Ο θεός μας επιφόρτισε με το βαρύ έργο να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα μας! Να είστε βέβαιοι ότι θα το κάνουμε! Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων Ζήτω οι Ήρωες πεσόντες του Μελιγαλά!»
Μετά την ολοκλήρωση της παρελάσεως, ο Υπουργός Ιδεολογικής Αποκαταστάσεως κ. Κασιδιάρης, παρέδωσε τιμητικά ξιφίδια εις τους δακρύοντες παρευρισκόμενους συγγενείς και απογόνους των πεσόντων ενώ προέβη και εις την ακόλουθον δήλωσιν: «Μέρα με τη μέρα η Ελλάδα ξεβρωμίζει από ξένους, παράσιτα και κομμουνιστές. Τα υπολείμματα βεβαίως που έχουν απομείνει. Σήμερα γιορτάζουμε την ανάσταση της Ελλάδας! Πολλά λόγια δεν χρειάζονται. Έργα χρειάζονται και αυτά κάνουμε. Ζήτω η Ελλάς!»
Ηκολούθησε σύντομος περίπατος του κ. πρωθυπουργού εις οδούς των Καλαμών όπου και απεθεώθη παρά των πολιτών ενώ δεν έλειψαν και αι αυθόρμητοι εκδηλώσεις. Γέρων πλησιάζων τον κ. Μιχαλολιάκο, του είπε με υγρούς οφθαλμούς: «Μωρέ αναστήθηκε ο Λεωνίδας! Να μου ζήσεις λεβέντη μου!»


Σημ: Για να προλάβω διαμαρτυρίες και ενστάσεις: δεν αμφισβητώ ούτε κρίνω ιστορικά -αυτό είναι δουλειά άλλων - τι πραγματικά συνέβη στο Μελιγαλά το 1944. Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι συνετελέσθη σφαγή όπως και σε πολλά άλλα μέτωπα και πεδία του τραυματικού εμφυλίου και από τις δυο πλευρές. Δυστυχώς, το θέμα μας πονάει ακόμα και οι πληγές δεν έχουν κλείσει. Όμως, από το σημείο αυτό ως την δήλωση του Κασιδιάρη ότι όταν κυβερνήσει η Χ.Α. θα μετατρέψει σε εθνική εορτή τη μάχη αυτή, υπάρχει σαφής απόσταση... 

Δευτέρα, Οκτωβρίου 15, 2012




Στον Ορφέα
Το καλοκαίρι εφέτος κάτω απ’ τον αστερισμό της Λύρας μένουμε συλλογισμένοι.
Ποιο τ’ όφελος που μάγεψες με το τραγούδι σου τον Άδη  και την Περσεφόνη
και σου επέστρεψαν την Ευρυδίκη; Ο ίδιος εσύ, στη δύναμή σου δυσπιστώντας,
στράφηκες να βεβαιωθείς, κ’ εχάθη πάλι το βασίλειο των ίσκιων κάτω απ’ τις λεύκες.
Τότε, απ’ το ακατόρθωτο σκυμμένος, κήρυξες στη λύρα
τη μοναξιά σαν την ύστατη αλήθεια. Αυτό δε σου το συγχωρέσαν ούτε οι θεοί ούτε οι άνθρωποι. Μαινάδες σου κομμάτιασαν το σώμα στις όχθες του Έβρου. Μόνο η λύρα σου κ’ η κεφαλή σου φτάσανε στη Λέσβο
παρασυρμένα απ’ το ρεύμα. Ποια η δικαίωση, λοιπόν, του τραγουδιού σου;
Μήπως η στιγμιαία (εικονική κι αυτή) συνοχή του φωτός και του σκότους;
Ή μήπως το που οι Μούσες κρέμασαν τη Λύρα σου καταμεσίς    στ’ αστέρια;
Κάτω από τούτο τον αστερισμό, το καλοκαίρι εφέτος, μένουμε συλλογισμένοι.


Γιάννης Ρίτσος, Πέτρες Επαναλήψεις Κιγκλιδώματα, εκδ. Κέδρος 1972.

Σάββατο, Οκτωβρίου 13, 2012

tsunami fasisti





μερικοί νόμιζαν πως θα τη γλιτώσουν... αμ δε...

στα σχολεία άρχισαν πλέον και επισήμως οι προπηλακισμοί... τα παιδιά αλλοδαπών συνανθρώπων μας είναι και... με τη βούλα πλέον δεύτερης, τρίτης ή και 'νιοστής' κατηγορίας... αναλόγως... πόσο 'σοκολά' ή 'καρβουνοσταχτί' είναι ή πόσο ξανθά και γαλανομάτικα ... τα 'καθαρόαιμα' ελληνόπουλα παίρνουν εντολάς από τους εθνικιστές συμμαθητές τους για το πως πρέπει να συμπεριφέρονται... περιθωριοποίηση αρχικά, κάποιοι μικρο-εξευτελισμοί αργότερα ("μας είπαν να τους φτύνουμε" είπε μια κοπελιά) και οπωσδήποτε στιγματισμός και συνεχής υπενθύμιση ότι βρίσκονται παράνομα στην πατρίδα μας και να ξεκουμπιστούν να πάνε από κει που ήρθαν ("για να ξεβρωμίσει ο τόπος, πραγματικά", είπε νεαρός κομπάζων επειδή θυμόταν αυτολεξεί το εμετικό σύνθημα των μελανοχιτώνων και καραφλοηλίθιων που σήμερα λατρεύει)

στα θέατρα δεν ημπορεί πλέον κανείς να είναι βέβαιος ότι θα παρακολουθήσει παράσταση... αν δεν έχει πάρει έγκριση Μιχαλολιάκου, Κασιδιάρη και Παππά... αν το έργο κριθεί 'ανθελληνικό' ή 'βλάσφημο', ξεχάστε το... το έφαγε η μαρμάγκα ("τέτοια έργα στην Ελλάδα δεν θα ξανανέβουν, απλά... τέλος", απεφάνθη ο επί της λογοκρισίας προφανώς υπεύθυνος, βουλευτής -φτού!- γυαλιστερής κουρούπας ελληναράς χρυσαυγίτης)

και ήγγιγκεν η ώρα χριστιανοί και λοιποί συνέλληνες! ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε γενιές και γενιές! Το περίφημο δόγμα του τερατομορφώματος της 'ελληνορθοδοξίας' ευλογητόν πλέον και από των πάλαι ποτέ αρχαιολατρών και δωδεκαθεϊστών και νυν ανανηψάντων χριστιανών Μιχαλολιάκειου σχολής, είναι πλέον κραταιόν και λάμπει και φαίνει και καταυγάζει όλους ημάς!

έξω από το θέατρο 'Χυτήριο' (τι τραγική ειρωνεία) χυτέυθηκε το νέο μπουρμπουλοδόγμα Χρυσαυγιτοχριστιανισμού... μοναχοί και ιερωμένοι ομού μετά των μελανοχιτώνων χορεύουν αλαλάζοντες υπερηφάνως! "Εδώ είναι Ελλάδα ρε!", "Να πάτε στον Αγύριστο κουμμούνια!", και άλλα τινα ευγενέστατα και φιλάνθρωπα συνθήματα... Τσατσόπουλος και Μπίστης πήγαν να δουν παράσταση και είδαν κλούβες και γροθιές και βρισιές... ε, πάντως, κάτι είδαν, δεν έπληξαν...
Καφαντάρη και Παναγοπούλου, έγκλειστες 'μεχρι νεωτέρας' απορούν και εξίστανται... κακώς, έπρεπε να ξέρουν ότι μετά τις μπουνιές Κασιδιάρη στη Λιάνη θα ακολουθούσαν και οι κλωτσιές στους υπόλοιπους... αφού ηρωοποιήθηκε η μαγκιά, κλανιά και κ... φινιστρίνι,καθώς έλεγε και η γιαγιά μου, τώρα λουστείτε τα κύριοι του twitter και του φάτσαμπουκ... 

και να μέναμε εκεί;
Ο κ.Παππάς, βουλευτής επικρατείας της Χ.Α., απελευθερώνει, ναι, απελευθερώνει κυρίες και κύριοι ελληνοελληναρά κρατούμενο παρά των αρχών -αδίκως προσαχθέντα βεβαίως! - και με δυο τρεις φιλικές στην πλάτη τον αποδίδει και πάλι εις την κοινωνία... "έλα, εντάξει είσαι, φύγε"!!!

Μάλιστα... το τσουνάμι έφτασε
και παίρνει σπίτια, καλύβες, χωράφια και τους νοικοκυραίους μαζί... τυφλή η δύναμις της φύσεως... τσ, τσ, τσ...

βέβαια
αν δεν το σκεφτήκατε ακόμη
έρχεται η 28η...

πω, πω τι έχει να γίνει...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 10, 2012

Σήμερα τα 'δεν'... άλλη φορά τα 'μεν'...




Αποδεχόμενος την πρό(σ)κληση της εκλεκτής φίλης misoagnosti και αφού διάβασα με πολύ ενδιαφέρον την ανάρτησή της για τα δικά της ‘7 Δεν’, καταθέτω κι εγώ τους προσωπικούς μου… αφορισμούς… όχι μόνο χάριν παιγνίου αλλά κι επειδή τέτοιες σχηματοποιήσεις πολλές φορές ‘πειθαρχούν’ και ‘τροχιοδρομούν’ τη σκέψη… μας επιβάλουν να είμαστε συγκεκριμένοι… και τούτο είναι από τα δυσκολότερα πράγματα… αλλά και τα πιο χρήσιμα…

Δεν  μου είναι καθόλου αρεστοί οι ‘άνθρωποι περίπου’ (και οι Οβιδιακές τους μεταμορφώσεις) όπως τους αποκαλώ… περίπου αριστεροί, περίπου χριστιανοί, περίπου οικογενειάρχες και περίπου παρόντες… μα, θα πει κάποιος ενιστάμενος, το απόλυτο το αποστρέφεται η ανθρώπινη συμπεριφορά που αγαπά τις συνεχείς ευελιξίες και τις στροφές, κάτι σαν τα σιρκουί της F1… αυτά είναι φρικώδεις δικαιολογήσεις για να δικαιωνόμαστε και να δοξολογούμε την ανεπάρκειά μας… και ο πέλεκυς πέφτει βαρύς, εννοείται και στο γράφοντα…

Δεν μου είναι επίσης αρεστοί οι ‘άνθρωποι βαμπίρ’… κυκλοφορούν ανάμεσόν μας, είναι σχεδόν πάντα ευδιάκριτοι αν και οι ευφυέστεροι αυτών κρύπτονται πίσω από μάσκες και προσωπεία ‘ταπεινότητας’ και ‘σεμνότητας’… σχεδόν πάντα αποκαλύπτονται μετά… την απομάκρυνση εκ του ταμείου… μόνον που τότε είναι αργά… οι θύται τραγουδούν υπερπλήρεις ενεργείας ενώ τα θύματα πέφτουν σε μικρές ή μεγαλύτερες φάσεις βυθιότητας…

Δεν αντέχει το στομάχι μου τους ‘υγιείς’ και ‘επιτυχημένους’ και υπερφιλόδοξους συνανθρώπους μας. Και ιδιαίτερα όταν έχουν θέσεις εξουσίας –δάσκαλοι, υπάλληλοι, ρασοφόροι, κυβερνήτες, κλπ – και προσπαθούν να μας συμβουλεύσουν τι να κάνουμε και πώς να το κάνουμε για να… γίνουμε σαν τα μούτρα τους… φαίνεται πως η θνητότης δεν έχει αγγίξει το απαστράπτον και κατάλευκων οδόντων χαμόγελό τους… φαίνεται πως οι ρηγματώσεις της ματαιότητας δεν έχουν διατρήσει την καλοσμιλεμένη θωράκισή τους… ας απολαμβάνουν την… θνητή αθανασία τους μακριά μου τουλάχιστον!

Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα με την ‘επικράτηση’ του δυτικού καπιταλιστικού και νεωτερικού υπερ-συστήματος αρχών και αξιών ως του ‘δυνάμει βέλτιστου’ αφού διελύθησαν όλες οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες και ο Μαρξ θνήσκει ή αρνείται επιμόνως να αποθάνει και επιβιώνει σε ολίγες χώρες του πλανήτη… θεωρώ ως και παράλογο να ευλογούμε συστήματα που ευρύνουν τις αδικίες και υμνολογούν την δύναμη και την ευρωστία, την ‘αισιοδοξία’ και τη ‘χαρά’ της δημιουργίας… όλα αυτά μέχρις εμφανίσεως της πρώτης ρωγμής βεβαίως… τότε όλοι αναζητούν το κράτος, την πρόνοια και την συμπόνια…

Δεν ήμουν ποτέ και ομολογώ όσο πάω και ‘χειροτερεύω’, φίλος των κοπιωδών μετακινήσεων, βιαίων προσαρμογών, μεταβολών αλλά και ταξιδιών… αν και νεώτερος είχα κάποιες όχι ασήμαντες ‘επιδόσεις’ και σ’αυτό το σπορ του… Παυσανία… θαυμάζω και χαίρομαι να παρακολουθώ ταξιδιωτικές εκπομπές, παρότι τις περισσότερες φορές η ακραία επιτήδευση και το ελεεινό ‘ανετιλίκι’ των παρουσιαστών – ξεναγών αποτελεί ασέβεια προς τον τηλεθεατή –γιατί στην τηλεόραση έχουν βαφτίσει την αγένεια ‘αυθορμητισμό’ και την γουρουνιά έκφραση δήθεν αυθεντικότητας;

Δεν μπόρεσα ποτέ να συνηθίσω και μάλιστα να… αγαπήσω το πρωινό ξύπνημα… για να πω και την αλήθεια, ελάχιστους έχω συναντήσει που ξεκινάνε από τα άγρια χαράματα χαρωποί και γελαστοί λες και κάθε βράδυ στον ύπνο τους βιώνουν στιγμές άπειρης ηδύτητας και ηδονές ανεκλάλητες που τους συνοδεύουν και τις εωθινές τους ώρες… έστω, δεν είναι και προς θάνατον…

(Και όσον αφορά στα ιστολόγια και το internet εν γένει) Δεν μπορώ να ‘συμβιώσω’ ούτε στιγμή με τους εξυπνάκηδες… όσους πουλάνε πνεύμα σε τιμή ευκαιρίας και σχολιάζοντας ένα κείμενο ή μια σκέψη άλλου σχολιάζοντος φίλου, βρίσκουν την ευκαιρία να εκδιπλώσουν τον… κραταιό συμπλεγματισμό τους σε όλο του το ρυπαρό μεγαλείο…  όσοι δε διαμαρτύρονται αυτή τη στιγμή, ας σκεφτούν ότι ομοίως και στο σπίτι τους, η καλή φιλοξενία και η ευγένεια δεν σημαίνει πως ο επισκέπτης ως και ο φίλος ακόμη μπορεί αυτομάτως να εκστομίσει ό,τι παράγει ο γαστρός του και ανέχεται ο στόμας του… και πως μπορούμε πάντα να είμαστε και ειλικρινείς και έντιμοι στις κρίσεις μας δίχως να καταφεύγουμε στην χυδαιότητα, την επιθετικότητα και τον λεκτικό τραμπουκισμό…

Αυτά εν ολίγοις και εν τάχει…

Παρασκευή, Οκτωβρίου 05, 2012

η 'ιερή αδράνεια' και το ρίσκο να ζήσεις ξανά...




Σκέψεις με αφορμή κάποιες αναρτήσεις του φίλου precious dreams και σε συνδυασμό με ένα κείμενό μου με τίτλο H αμηχανία του Νικόδημου από το οποίο αντλώ κάποια χρήσιμα εσωτερικά ‘δάνεια’….

…Γιατί αναπολούμε το χθες;
Γιατί έχουμε τη ματιά μας πρόθυμη στο παρελθόν και η πρόσκαιρη ‘επιστροφή’ ζωγραφίζει ένα γλυκό μειδίαμα στο πρόσωπό μας;
Η εργασία στην προσπάθεια εύρεσης μιας ικανοποιητικής απάντησης μας φέρνει μοιραία αντιμέτωπους με το ζήτημα της δημιουργίας του προσωπικού μύθου,  της ‘κατασκευής’ του ατομικού σύμπαντος δράσης, σκέψης, ιδεών, φόβων, αδιεξόδων.,,
…Η ωρίμανση ξεκινά όταν αντιμετωπίσει κανείς το πρώτο του αδιέξοδο. Κάτι που εμπρός του στέκεται ενεός, αμήχανος, προσωρινά ηττημένος. Η υπέρβασή του χαράζει τη πρώτη ρυτίδα στο πρόσωπο αλλά και στην όψη της ψυχής…  Και πιθανώς οριοθετεί και τον πρώτο θάνατο της νεότητας…

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση είχε σταθεί ο πολύ γνωστός διάλογος που έχει κάποια στιγμή ο νομοδιδάσκαλος Νικόδημος, εξέχον μέλος των Σανχεντρίν με τον Ιησού. Ο Νικόδημος δεν μπορεί να κατανοήσει τον πυρήνα της διδασκαλίας του Ναζωραίου, ειδικά αυτό το ‘να γεννηθείτε άνωθεν΄. Ο Ιησούς του λέει πως το πνεύμα μοιάζει με τον άνεμο που δεν τον βλέπει κανείς αλλά φυσάει παντού.  Ο Νικόδημος ανήκει σε μια σχολή σκέψης που έχει αποστολή να ‘φυλάει’ τα περάσματα. Είναι Φύλακας, δεν μπορεί να καταλάβει ότι όλα πρέπει να γκρεμιστούν για να χτιστούν απ’την αρχή. Ο Νικόδημος είναι ένας άνθρωπος της Μνήμης. Της Ιερής Μνήμης.  Ο Ιησούς του ζητά να ξαναγίνει παιδί και να ρισκάρει. Αν δεν ρισκάρεις δεν μπορείς να κερδίσεις το αύριο. Και το σήμερα είναι κιόλας χθες. Αν δεν ρισκάρεις είσαι καταδικασμένος να είσαι πάντα στο χθες.
Στην ουσία, ο Νικόδημος παλεύει να διατηρήσει την ‘ιερή αδράνεια’ της παράδοσης με αγαθή πρόθεση και καρδιά και ο Ιησούς του ζητά να βουτήξει στο Αχανές.


…Γιατί μας αιχμαλωτίζει το χθες; Η απάντηση δεν έχει να κάνει τόσο με το ότι ήμασταν νέοι και τώρα πια δεν είμαστε. Άλλωστε, έτσι ή αλλιώς, το τέλος της νεότητας ορίζεται περίπου στην εποχή που αρχίζεις να έχεις… χθες. Στην εποχή που ο προσωπικός μύθος έχει κατασκευαστεί και το σύμπαν μέσα στο οποίο ζεις δεν μπορεί πια να αλλάξει. Να αλλάξει ορίζουσες, να μεταμορφωθεί. Δεν μπορεί; Ίσως να μπορεί όμως τούτο για να συμβεί θα χρειαστεί να δοκιμαστείς σε μια νέα γέννηση. Τι είπε ο Ιησούς στον αμήχανο Νικόδημο; Δεν μπορείς να επιτύχεις την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών αν δεν γεννηθείς άνωθεν. Γιατί το γεγενημένον εκ της σαρκός σαρξ εστί το δε γεγενημένον εκ του πνεύματος πνεύμα εστί. Δεν χρειάζεσαι νέους φυσικούς γονείς, χρειάζεσαι μια νέα πνευματική αφετηρία. Διαφορετικά είσαι εγκλωβισμένος στο σύμπαν που ήδη ζεις, πάνω ή κάτω, λίγο ή πολύ… Και ο εγκλωβισμένος δεν είναι ο άνθρωπος που θα πάρει το ‘ρίσκο της Βασιλείας’. Μπορεί να είναι ευσεβής και ‘καλός’, μπορεί να είναι ευγενής και πιστός αλλά δεν είναι πια ‘νέος’. Με μια έννοια έχει πεθάνει. Και η πορεία για τη Βασιλεία απαιτεί από όλους να είναι Νέοι. Και ο αγαθός Νικόδημος παρέμεινε στους αιώνες συνοφρυωμένος να στοχάζεται τα ‘σύμβολα’ στα λόγια ενός Μυημένου της τελευταίας βαθμίδας, ενός Λόγου.

Πώς να κατανοήσεις το Καινό με όρους του Παλιού;

Ένας νέος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος χωρίς χθες. Αυτό τον κάνει ‘ανολοκλήρωτο’ και όχι η έλλειψη εμπειριών, η απουσία γεγονότων ζωής. Ένας άνθρωπος στην ωριμότητά του είναι ένας άνθρωπος που έχει μόνο χθες. Αυτό τον κάνει σοφό και όχι η πληθύς των εμπειριών του. Ο άνθρωπος δίχως χθες, ήτοι δίχως προσωπική μυθολογία, δεν μπορεί να είναι αναφορικός, είναι αναγκασμένος να δρέπει καρπούς εμπειριών δάνειους, από τους άλλους, από τα βιβλία, από τη σοφία του χθες. Είναι όμως και ο άνθρωπος που έχει ακόμη την ευκαιρία να βιώσει το συναρπαστικό, το Αληθινό, το Άχρονο. Ένας άνθρωπος που έχει μόνο χθες, είναι ολοκληρωτικά αναφορικός, δεν παράγει πια τίποτε, δεν εξελίσσει τίποτε αλλά έχει την σπάνια ευλογία να αξιολογήσει ένα ακέραιο σύμπαν Γνώσης. Κι αυτό, στατικά ή όχι, αποτελεί μια τρομακτική δύναμη. Όμως… είναι πλέον αργά για κείνον. Το μόνο που έμεινε για να εμπειρωθεί το Άχρονο είναι η ‘κατά χάριν’ παρέμβαση της Δύναμης. Κι αυτό σε σπάνιες και εξαιρετικές περιπτώσεις…

Γυρνάμε συχνά στο χθες γιατί είναι η μόνη περίοδος που υπήρξαμε ολοκληρωμένοι.  Δηλαδή ακέραιοι, όχι τεμαχισμένοι. Ακόμη κι αν δεν ήμασταν ευτυχισμένοι, ακόμη κι αν περάσαμε δύσκολα. Και δεν αναπολούμε το χθες γιατί θέλουμε να επιστρέψουμε σε αυτό. Δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε το χθες. Απλά, είναι η μοναδική χειροπιαστή απόδειξη ότι αληθινά υπήρξαμε, ότι δεν είμαστε μια σκεπτομορφή, άνεμος, κόκκοι αστρόσκονης, αδιαμόρφωτα θραύσματα του Υπερνού που στην ενδελέχειά τους ίσως να γίνουν μια μέρα άνθρωποι…

Μερικοί πιστεύουν ότι χθες τα πράγματα ήταν ‘καλύτερα’ και σήμερα είναι ‘χειρότερα’. Χθες τα πράγματα ήταν ‘αγνότερα’, σήμερα είναι πιο ‘βρώμικα’. Χθες οι άνθρωποι ήταν ειλικρινέστεροι, σήμερα είναι διαβρωμένοι. Αλλά ξέρουν ότι μονάχα εκ του ασφαλούς μπορείς να δογματίσεις, να διατυπώσεις αφορισμούς, να ιχνεύσεις συμπαγή κατηγορήματα. Και εκ του ασφαλούς υπάρχεις μονάχα ως προς το χθες. Το σήμερα είναι μια δυναμική κίνηση, ένα βέλος που συνεχώς τείνει, ένα άνυσμα που κάπου θα σημάνει μια τιμή. Και η τιμή αυτή δεν ξέρουμε τι θα είναι. Θετική ή αρνητική. Η αγωνία συνεχίζεται. Το αύριο, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει. Άρα, όλα ήταν καλύτερα χθες αφού είναι γνωστά, σίγουρα, δεδομένα, αξιολογημένα, τοποθετημένα, κατηγοριοποιημένα. Ό,τι κι αν πεις για το σήμερα θα διαψευσθείς, αν μιλήσεις για το αύριο, προφητεύεις όπως ο Ιεζεκιήλ την εφαρμογή του Δευτερονομίου. Ίσως να γίνει μα αν δεν γίνει όλα θα καταστραφούν ξανά και θα οδηγηθείς σε μια νέα Βαβυλώνια αιχμαλωσία…

Γιατί αναπολούμε τόσο συχνά το χθες;

Γιατί υπάρχει ένας τρομακτικός, πυρηνικός, υπαρκτικός φόβος να ζήσουμε ξανά, να ζήσουμε αληθινά, να ξαναγεννηθούμε. Αυτός ο φόβος που είναι άγνωστος στο νέο άνθρωπο και τόσο μα τόσο οικείος στο γέροντα. Και εκεί εδράζεται και ο φόβος του θανάτου…

Ο θάνατος που έχει βιωθεί άπειρες φορές στην καθημερινότητα δεν μπορεί παρά να έχει σωρεύσει μια πυραμίδα εμπειριών ανεκτίμητη. Ο γέροντας γνωρίζει τι είναι ο θάνατος αλλά σε μικρή κλίμακα, σε κλίμακα που του επέτρεψε να τον αξιολογεί, να τον εργάζεται, να τον μάχεται αφού ακόμη ζει. Τα αγαπημένα πρόσωπα που χάθηκαν, όλες οι απορρίψεις, οι διαψεύσεις, οι αναρίθμητες μικρές και μεγάλες ήττες που έχουν εγγραφεί και πονούν τόσο πολύ όταν τις ‘αγγίζεις’ είναι εμπειρίες θανάτων. Πριν έρθει ο μεγάλος, φοβερός και οριστικός εκείνος Θάνατος, η Τελευτή για την οποία η εσωτερική εργασία και παρασκευή, τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται ατροφική, αδύναμη, ασήμαντη…

...Γυρνούμε στο χθες καθώς είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε περπατήσει. Κι αν δεν θέλουμε να τον περπατήσουμε ξανά, ό,τι είναι οικείο για τη ψυχή, είναι αγαπητό. Και καθώς γνωρίζουμε πια πως μας καθορίζει μονάχα αυτό στο οποίο αναφερόμαστε, είναι μονόδρομος.
Εκτός εάν…

Μπορούμε άραγε να ζούμε κάθε μέρα από την αρχή; Για μένα αυτό ήταν η μέγιστη πρόκληση και ως απλή σκέψη όχι ως πραγμάτωση. Αν μπορούμε να ξεκινάμε κάθε μέρα από το ‘μηδέν’ καθαροί και ακέραιοι, χωρίς τα φέροντα φορτία του χρόνου, είμαστε έτοιμοι για το Βλέμμα, το πέρασμα στην επόμενη διάσταση, τη διάσταση της Δράσης.
Αποδεικνύεται ότι τα βάρη της καθημερινότητας είναι πολλά και όσο περνούν τα χρόνια το Βλέμμα ξεθωριάζει, χάνει τις μάχες, αποσύρεται. Είμαστε πια ‘άνθρωποι πικραμένοι’ καθώς θα έλεγε και ο Γ. Βαρβέρης.
Όμως το φρόνημα του είναι δεν έχει γνωρίσει καμιά ήττα. Δεν αλλοιώνεται και δεν μαγαρίζεται. Ακόμα και αν είμαστε άνθρωποι της μνήμης, το Βλέμμα ζει στο άχρονο και απλά χρειάζεται να το ανακαλύψουμε.
Στην ουσία δεν χρειάζεται να το δούμε εμείς.
Αλλά να αφεθούμε για να μας δει Αυτό…

Τρίτη, Οκτωβρίου 02, 2012

Σήκω, ξύπνα, γρυκώ, τι αθυμία, τι ύπνος είν'αυτός;


Ανωνύμου 
από την ποιητική συλλογή Ανθη Ευλαβείας, Βενετία, 1708

πηγή: Κ.Θ.Δημαρά, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Γνώση, 2000