Ζήτημα ύψους...

[κάποιες σκέψεις…]

Nicholas Javed
Come and Get Me

 

Θεωρώ ότι δεν είμαι εκτός πυρήνα αν ισχυριστώ ότι βάσει του ελληνο-ρωμαϊκού κοσμοειδώλου –σε μια αναγκαστικά πεπλατυσμένη και γενικευμένη θεώρηση- ο ‘κόσμος’ ισορροπεί ή ανισορροπεί μαζί με τον άνθρωπο. Η ατομική ευθύνη είναι ταυτόχρονα και συλλογική, η κοινοτική είναι ταυτόχρονα πολιτική και η πολεμική είναι μαζί και επιβιωτική-ειρηνική. Τούτο, σε μια πρόχειρη συλλογιστική, σημαίνει απλά πως ο μη στρεφόμενος ένδον αλλά ο καλά αγκυρωμένος από την Τάξη και την Ιεραρχία άνθρωπος δεν είχε να φοβηθεί ή να απελπιστεί από τίποτε αφού δεν επρόκειτο για την εξύψωση ή καταποντισμό του ‘εαυτού’ αλλά το προχώρημα, την προαγωγή του Όλου. Μπορεί να το κατανοήσει ο μετά τον Λοκ άνθρωπος αυτό; Μετά την περίφημη ‘αποδεσμευμένη νόηση’ του ανθρώπου του διαφωτισμού αυτό; Μπορεί ο σημερινός άνθρωπος, όλοι εμείς οι ‘έλλογοι πράκτες’ και δοξολόγοι του εκφρασιοκεντρικού μονισμού να κατανοήσουμε ότι κάποτε ο κάθε ένας, η κάθε μονάδα, το ‘άτομο’ ήταν υπεύθυνο για το Όλο, όχι γιατί εκπαιδεύτηκε, έμαθε και εφαρμόζει στην πράξη αλλά γιατί γεννήθηκε και ζει έτσι και όχι διαφορετικά;

Για να ξεκαθαρίσω το τοπίο, δεν είμαι καθόλου ενάντια στον ‘έλλογο πράκτη’ του υποκειμενιστικού σύμπαντος. Δεν θα είχαμε ούτε επιστήμη ούτε τέχνη, δεν θα είχαμε καμιά θεώρηση αυτονομίας διαφορετικά. Οι άνθρωποι του χθες ζούσαν υπό την απόλυτη ετερονομική αρχή της ‘αλυσίδας’ που ενώνει τα πάντα, από το πετραδάκι στην παραλία ως τον Μέγα Όλυμπο… όμως η αναστροφή του κώνου τείνει πλέον να καθορίσει και τον πάταγο της πτώσης του.

Ο έλλογος και υπεύθυνος πράκτης, ο μετα-μετα μοντέρνος αυτονομημένος και ‘δικαιωματικά’… δικαιωμένος άνθρωπος δεν έχει αναφορές άλλες από τον εαυτό του. Ας σκεφτεί κανείς πόσο τρομακτικό είναι αυτό… το ρίγος είναι αρκετό να δικαιολογήσει την πανούκλα της κατάθλιψης και των κρίσεων πανικού.

Η απάντηση δεν είναι η εκ νέου αναστροφή κανενός κώνου. Η απάντηση, υποχρεωτικά πλέον –και μετά τον Αυγουστίνο και τους Καππαδόκες Πατέρες οπωσδήποτε- θα δοθεί πάλι ένδον… εκεί στραφήκαμε κάποτε, από κει ξεχύθηκε η κόλαση, εκεί θα αναζητηθεί η απάντηση…

Ζήτημα ύψους είναι, πράγματι… και βάθους… γιατί μετά τους ψυχαναλυτές μάθαμε ότι έχουμε και ‘εσωτερικό βάθος’… ζήτημα ιλίγγου είναι… και αντοχών να τον αντέξουμε… ποιον; Τον εαυτό μας ίσως που ‘έριξε μπόι’ μεγαλύτερο απ’όσο του αναλογούσε…

μέθη

Αυτός ο κόσμος δεν είναι νέος. Ούτε γερνάει.

Γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή.

Κανείς δεν ξέρει το πώς ή το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπάρχει αληθινά για να το πει.

Ζούμε σε μια κατάσταση ονειρικής μέθης.

Ονειρικής γιατί τίποτε μέσα μας δεν μπορεί να οριστεί έξω από το ονείρεμα.

Μέθης γιατί όταν πιστεύουμε πως είμαστε αφυπνισμένοι, στην πραγματικότητα ονειρευόμαστε το ξύπνημά μας.

Και τις εποχές του ύπνου δεν τις θυμόμαστε ποτέ.

Βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση ένυπνης αφύπνισης και εν εγρηγόρσει ύπνωσης… σε μια μεταιχμιακή, μετουσιακή, ροϊκή, παρασυνείδητη κατάσταση.

Ρέουμε διαρκώς, μεταβαίνουμε, μεταβαλλόμαστε…

Διαρκώς αλλάζουμε, μετασχηματιζόμαστε, μεταμορφωνόμαστε.

Και παραμένουμε ίδιοι.

Και κανείς δεν ξέρει το πώς και το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπάρχει αληθινά για να το μαρτυρήσει.

Είμαστε ταυτόχρονα παιδιά και γέροντες.

Είμαστε μαζί αρσενικοί και θηλυκοί.

Είμαστε δειλοί και γενναίοι.

Είμαστε παράφρονες και λογικοί.

Νομίζουμε πως έχουμε ορίσει τα πράγματα ενώ εκείνο που συμβαίνει

Είναι πως τα πράγματα ορίζουν εμάς.

Νομίζουμε πως έχουμε ιστορία, γεγονότα στο χθες, πως έχουμε καταγωγικές αρχές

Πως ερχόμαστε από κάπου και κάπου πηγαίνουμε.

Στην πραγματικότητα είμαστε καθηλωμένοι σε ένα αιώνιο τώρα.

Είμαστε αμετακίνητοι, στάσιμοι, σημειακοί.

Αδιάστατοι.

Και κανείς δεν ξέρει ούτε το πώς, ούτε το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει για να το εξηγήσει.

Γιατί κανείς δεν μπορεί να ορίσει τον εαυτό του έξω από τον εαυτό του.

Κανείς δεν μπορεί να δει μέσα του από μια θέση έξω από αυτόν.

Κανείς δεν μπορεί να τεκμηριώσει, να αληθεύσει τον εαυτό του.

Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί κάτι άλλο για να ορίσει το είναι.

Και κανείς δεν μπορεί να μεταφράσει το είναι όταν αυτό του αφηγείται το άλλο…

Είμαστε δέσμιοι μιας παρανοϊκής θεώρησης για τον κόσμο και τον εαυτό, το θείο και το ιερό, το καλό και το κακό, το αρχέγονο και το αιώνιο, το ατελεύτητο και το καιρικό, το αΐδιο και το συνεχές, το αθάνατο και το θνησιγενές…

Είμαστε αιχμάλωτοι μιας παραφροσύνης που μας διδάσκει το χθες και το αύριο, το ποτέ και το τώρα, το νυν και το αεί, το ιλιγγιώδες και το πρανές, το απειράριθμο και το ευάριθμο, το πεπερασμένο και το αχανές…

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια τρέλα που τραγωδεί τον άνθρωπο και κωμωδεί τον άνθρωπο…

Είμαστε κλόουν της ύπαρξης, σαλτιμπάγκοι του σύμπαντος…

Αν μπορούσε το Ον να σπλαχνιστεί μονάχα ένα πράγμα στην απεραντοσύνη των αναρίθμητων κόσμων και στερεωμάτων, αυτό θα ήταν ο άνθρωπος…

Και δεν θα μας προίκιζε ποτέ με την επίγνωση της θνητότητάς μας…

Όμως κανείς δεν ξέρει αν το Ον υπάρχει ή αν υπήρξε ποτέ.

Γιατί κανείς δεν έζησε για το δει.

Ούτε πέθανε για το γνωρίσει…

Edith Hoffman
dreams

Να νιώθεις καλά… όχι να είσαι καλός…

The Egalitarians

Art Print by Roswitha Schleicher-Schwarz

Είναι οπωσδήποτε δύσκολο να διατυπωθεί, να αρθρωθεί, να αποδοθεί δια των λέξεων και της συναρμογής τους σε ένα δομημένο σύνολο όμως, τελικά, όλα με κάποιον τρόπο αποδίδονται και διατυπώνονται.

Εδώ με απασχολεί η επίθεση που δέχεται η ανθρώπινη προσωπικότητα τις τελευταίες δεκαετίες… οι επιθέσεις για την ακρίβεια… επιθέσεις που ρηγματώνουν την όποια συμπάγειά της, τραυματίζουν την ακεραιότητά της και υποσκάπτουν την ίδια την υπόστασή της. Σε δυο άλλες αναρτήσεις μου, λίγο καιρό πριν (‘Ενσυναίσθηση και απο-ιεροποίηση του προσώπου’ και «Η ‘χρήση’ του άλλου» ) κάνω κάποιες νύξεις που ιδιαίτερα αφορούν την προβληματική και σημαντική της σχέσης. Πρώτα σε δυαδικό μοντέλο, έπειτα τις όλες σχέσεις… τις σχέσεις στην ίδια τους την προοπτική, απ’τα θεμέλια ως την εκδήλωση… σχεδόν ό,τι γράφω, θα πει κάποιος που έχει την καλοσύνη και την υπομονή να με διαβάζει, στην ουσία αυτό με απασχολεί εντονότατα… αυτό που θα απέδιδα συμπυκνωτικά με τον όρο ‘αποπροσωποποίηση’… Κι αυτή είναι η συνισταμένη όλων των επιθέσεων που δέχεται ο ‘σημερινός’ και συγκαιρινός άνθρωπος… η επίθεση στο πρόσωπό του.

Θα παραθέσω κάποιες σκέψεις… έτσι, παρατακτικά αν και ανάκατα… χωρίς να κουράσω, ελπίζω…

Μεταπολεμικά η ανθρωπότητα βίωσε τούτη την συντεταγμένη επίθεση τόσο μαζικά όσο και ατομικά. Ο καθένας την έζησε, την εισέπραξε, την ένιωσε ‘στο πετσί’ του, είτε την αντιλήφθηκε είτε όχι. Συνήθως όχι. Ο νέος κόσμος που ανέτειλε μετά την ρίψη και της δεύτερης ατομικής βόμβας ήταν στην ουσία ένας κόσμος που ευαγγελιζόταν την εξαφάνιση του προσώπου. Όχι σαρκικά και σωματικά. Το σώμα ήταν ο πολύτιμος φορέας, το ακριβό ένδυμα και το ιερό ενδιαίτημα όχι πια του πνεύματος αλλά του… κενού. Η εκστρατεία εναντίον του προσώπου δεν εννοείται μονάχα στη θεολογικο-πνευματική της συνάφεια. Ας δει κάποιος την μεγαλύτερη εικόνα. Νοείται πρώτιστα και μέγιστα υπαρξιακά, υπαρκτικά. Κι αυτό στην αρχή ‘δεν μας χάλασε’ καθόλου καθώς οι περισσότερες οικονομίες του δυτικού ‘προηγμένου’ κόσμου είχαν αλματώδη πρόοδο και η ευημερία σε καταναλωτικά αγαθά νάρκωνε σιγά σιγά και προοδευτικά όλες τις συνειδήσεις. Τα προβλήματα πέρασαν από το υπαρκτικό στο ‘ψ’ πλαίσιο (ψυχολογικό, ψυχιατρικό, ψυχοθεραπευτικό κλπ). Ο άνθρωπος δεν είχε πλέον προβλήματα… αποτελούσε ο ίδιος πρόβλημα. Και γι’αυτό η επικέντρωση των θεραπειών δεν ήταν τα προβλήματα αλλά… ο ίδιος. Ο ίδιος και το συναίσθημά του. Ο ίδιος και η πραγματικότητά του. Ο ίδιος και οι αντιλήψεις του. Οι μεγάλες αφηγήσεις κατέρρεαν και τα ερείπια έθαβαν την ταυτότητα, την ιδιοπροσωπία, την ιδιοσυγκρασία, την αυτονομία, την αυθορμησία, την πνευματική αυτό-εξέλιξη, το ‘αυτοέν’ για να δανειστώ έναν Παλαμικό όρο των Ησυχαστών που αναφέρεται μεν στον Θεό αλλά εδώ μεταγράφεται με ειναιικούς όρους. Το ‘αυτοέν’ του ανθρώπου έπαψε πλέον να υφίσταται ως όρος, σήμανση, σύμβολο ή λέξη. Περάσαμε από ‘το εγώ στο εμείς’ κατά την λεγόμενη του συρμού θεώρηση.

Πόσο ύπουλες είναι τελικά οι ‘καλές προθέσεις’…

Ως και ο εθελοντισμός έγινε ‘ιδεολόγημα’, περίπου θεσμός και αυταξία. Ως και η αλληλεγγύη πήρε χαρακτηριστικά μιας ιμπεριαλιστικής φιλανθρωπίας που προβάλλεται, φωτίζεται, διαφημίζεται και θριαμβεύει. Ταυτόχρονα, η υπόσκαψη της αληθινής αυταξίας, της μόνης που το ελληνορωμαϊκό κατηγόρημα κληροδότησε αυθεντικά στους επιγόνους, συκοφαντήθηκε, αλλοτριώθηκε, καταδολιεύτηκε. Γιατί το ελληνορωμαϊκό κοσμοείδωλο με υπερέχουσα την ελληνική θεώρηση, ξεκινά επαγωγικά από τη μονάδα, τον ολοκληρωμένο άνθρωπο, τον φιλόσοφο, τον αρμονικό και ευτυχή φύλακα της Φύσης και Κτίσης και περνά στην πόλη και σε όλον τον κόσμο. Τούτη τη θεώρηση ανέπτυξαν παραγωγικά ακόμη και οι χριστιανοί πατέρες, όλων των σχολών (Καππαδόκες, Αντιοχειανοί, κ.α.), ακόμα και της δυτικής ‘νομιναλιστικής’ και σχολαστικής κατεύθυνσης. Ο άνθρωπος, το ανθρώπινο πρόσωπο είναι όρος απαράβατος της όποιας εξέλιξης, της όποιας δράσης, της όποιας σωτηρίας. Και οι συνάξεις, η εκκλησία δεν είναι μετοχή απρόσωπων ανθρώπων, άδειων κουφαριών σε τελετές μαγικοθρησκευτικής τάξης αλλά ενσυνείδητων όντων που προϋποθέτουν βούληση, ελευθερία και επιλογή.

Όλα τούτα, παρατηρεί κανείς πως πλέον αποτελούν λέξεις χωρίς νόημα μέσα σε έναν χυλό από ‘θέλω’, ‘απαιτώ’ και ‘νιώθω’. Από τη μετοχή στο ‘κοινό άθλημα’ μιας κοινοτικής ή κοινωνικής ανέλιξης περάσαμε στον φετιχισμό του βιώματος. Το μόνο που έχει σημασία is to make money and have fun… κατά τη δημοφιλή και κυνική αμερικανική παγκόσμια νεο-θεολογία του νοήματος του ζην…

Να έχεις λεφτά και να περνάς καλά…

Να νιώθεις καλά…

Να νιώθεις καλά… όχι να είσαι καλός…

Βλέπετε… το επίθετο έγινε …επίρρημα

Ως και ο μέγιστος Νίτσε θα συμφωνούσε εδώ με την ταπεινότητά μου όταν φώναζε πως τα όρια του πολιτισμού τα θέτει η γραμματική του…

Και στο επίπεδο αυτό η επίθεση επέτυχε το σκοπό της…

Ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να μην έχει να φάει, να μην έχει πολλά χρήματα έχει όμως πολλά… προφίλ… δεν χρειάζεται την μία προσωπικότητά του που αγνοεί… έχει πληθώρα ‘εαυτών’ προς χρήσιν και όταν κάποιες επιτελέσουν το σκοπό τους, εγκαταλείπονται για να οικοδομηθούν άλλες…

Ο προσωπομονισμός του αλλοτινού ανθρώπου μεταλλάχθηκε σε προφιλμονισμό…

Σε μια συζήτηση με έναν φίλο μου δικηγόρο, του έθεσα το εξής ζήτημα. Αν κάποια από τις περσόνες μου στα σόσιαλ κατηγορηθεί για κάποιο κακούργημα, εγώ γιατί θα πρέπει να εμφανιστώ στο δικαστήριο; Για ποιο λόγο; Δεν έκανα εγώ τίποτε κακό. Ας δικάσουν και καταδικάσουν το συγκεκριμένο προφίλ. Κι αν έχω εκατό προφίλ, έχω εκατό διαφορετικές συμπεριφορικές συναφειακές δράσεις, εκατό διαφορετικά σύμπαντα. Εγώ όμως, που έχω διαλυθεί ‘πλωτινικά’ σε αυτόν τον υπερ-εαυτικό ωκεανό δεν είμαι πουθενά.

Γιατί με εγκαλείτε ως ‘πρόσωπο’ να λογοδοτήσω;

Ο φίλος μου έξυνε το κεφάλι του και αρχίσαμε να γελάμε πικρά και οι δυο…

Και έχουμε μέλλον μπροστά μας…

Για την ιερότητα της ζωής…

[κάποιες σκέψεις με αφορμή τα τελευταία γεγονότα εκδήλωσης χυδαίας ρατσιστικής βίας…]

 

Ε

ίναι η αλήθεια πως μπορείς να αρνηθείς τους γεννήτορές σου, τις πνευματικές αναφορές σου, τις καταγωγικές αρχές σου, τον ίδιο τον Δημιουργό, την Κοσμική Τάξη, την Αλυσίδα του Όντος… τα πάντα μπορείς να τα αρνηθείς έστω κι αν δεν μπορείς να τα ακυρώσεις… δεν είναι δα τίποτε το πρωτότυπο αυτό… από μιαν έποψη μάλιστα, υποχρεούσαι να τα γκρεμίσεις όλα και να τα ξαναφτιάξεις απ’την αρχή, καθώς θα έλεγε και ο Ρεμπώ. Ένα πράγμα όμως δεν δικαιούσαι ούτε καν να διανοηθείς να αγγίξεις… κι αυτό είναι η ιερότητα της ζωής. Έτσι νιώθω τον Ιησού, οργισμένο απέναντι στην εμετική και ερπετώδη συμπεριφορά των Φαρισαίων να διατυπώνει έναν φοβερό αφορισμό που έμεινε στους αιώνες σχεδόν ως ‘σημείο’ αμφιλεγόμενο:

«Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι»

(Ματθ. 12,31-32).

Μπορείς ακόμη να αρνηθείς και τον ίδιο τον Πατέρα ή τον Λόγο και να μην έχεις συνέπειες… αν διανοηθείς όμως να προσβάλλεις την Ιερή Τάξη, σε παίρνει και σε σηκώνει, δεν έχεις τόπο να κρυφτείς και σπηλιά να αφανιστείς… στον αιώνα τον άπαντα…

Και όλο τούτο, αισθάνομαι πολύ μακρύτερα πηγαίνει από θεολογικές ή άλλες σημάνσεις, ιδιαίτερα σε έναν κόσμο ‘μετα-ηθικής’ όπου έχουν αποδομηθεί σχεδόν τα πάντα… τα πάντα εκτός από το ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα της ζωής. Όταν προσβάλλεις τούτο το δικαίωμα, όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι ή θεωρείς ότι είσαι, πετάγεσαι κατευθείαν στους αποθέτες του Αχανούς και δεν έχεις γλιτωμό… γιατί τούτο το πεδίο είναι ο εσώτατος πυρήνας του ανθρώπινου είναι, όποια θεώρηση κι αν έχει υιοθετήσει κανείς, όποια πίστη ή πνευματικό προσανατολισμό κι αν έχει… Δεν είναι μονάχα η κτηνωδία, ο αποκρουστικός ρατσισμός και τα συνεκδοχικά και οι συνδηλώσεις του… δεν είναι μονάχα η φρίκη της αφαίρεσης ζωής ως ‘πολιτική’ πράξη ή ως ‘αντί-δράση’ σε ένα τοξικό περιβάλλον δηλητηριασμένο από παλαιοφασιστικές και νεοφασιστικές αναζωπυρώσεις, είναι ότι παραβιάζεται ένας πανάρχαιος, ακατάλυτος Νόμος που αφορά την κάθε μορφή ύπαρξης μέσα στο διακεκοσμημένο Σύμπαν… το ιερό γίγνεσθαι είναι ένας αρχαιώνιος ποταμός που ξεκίνησε από τις Πηγές κάποτε και εκβάλλει και θα εκβάλλει για πάντα Εκεί Όπου… Κανείς δεν έχει το ελάχιστο δικαίωμα να φράξει τούτη τη ροή, να εμποδίσει τον ρου του Είναι, να αναχαιτίσει τον Ιερό Νόμο…

Οι συνέπειες ήταν είναι και θα είναι πάντα τρομερές και ανομολόγητες… ο εναγής δράστης παραμένει ασυγχώρητος με την κυριολεκτική έννοια… δεν υπάρχει τόπος γι’αυτόν… δεν θα υπάρχει ποτέ… θα παραμένει σε διαρκή και εμμενή α-τοπία…

Και το ρίγος που διατρέχει τη σπονδυλική στήλη όλων των έλλογων όντων της Δημιουργίας είναι ένα νήμα που συνδέει νόες και ψυχές και πνεύματα… και παίρνει καιρό, πολύ καιρό να ησυχάσει η Τάξις και να αποκατασταθεί η Αρμονία από το Άγος…

[κάποιες σκέψεις για την αφήγηση και τη γραφή]

 

Le lecteur  eric drigny

 

Κ

άθε φορά που μιλά κανείς για τη ζωή του, προσκαλεί το θάνατο… κάθε φορά που αφηγείται το βίο του, αναπολεί το παρελθόν, το γεφυρώνει με το παρόν και στοχάζεται το μέλλον, επικαλείται το τέλος του.

Και κάθε φορά που κάποιος γράφει για τη ζωή του, τα παιδικά του χρόνια, τις αναμνήσεις του, είναι για να ξορκίσει το θάνατο. Έχει έρθει τόσο κοντά του που αισθάνεται το ρίγος στη ράχη του είναι του. Μιλώντας τον έφερε πολύ κοντά του, γράφοντας προσδοκά να τον… αναχαιτίσει… να τον ξαναστείλει σε ένα αδιόρατο ‘κάποτε’…

Τούτη η διαλεκτική δεν είναι παράξενη. Κάθε γεγονός ζωής είναι και γεγονός θανάτου. Δεν γίνεται διαφορετικά. Κάθε υπαρκτικό γεγονός εμπεριέχει και τις δυο διαστάσεις, του είναι και του μη-είναι ή αν θέλουμε να το πούμε αλλιώς, του όντος και του μη-όντος. Η ύπαρξη και η ανυπαρξία διυπάρχουν σε μια ατελεύτητη διαλεκτική και τούτο δεν σταματάει ούτε μπορεί να αλλάξει ποτέ.

Μιλώντας και αναστοχαζόμενοι, ενθυμούμενοι και αφηγούμενοι τείνουμε να ολοκληρώσουμε μια πορεία. Γράφοντας κάνουμε το αντίθετο. Παίρνουμε την απόσταση από το τέλος. Θέλουμε να ανακτήσουμε την εποπτεία, να ξαναπάρουμε τα γκέμια στα χέρια αν και ποτέ δεν κρατούσαμε γκέμια… είχαμε την ψευδαίσθηση όμως…

Μιλώντας, ξεχνιόμαστε, αφηνόμαστε και το άνυσμα επιταχύνει την πορεία του προς τον στόχο. Γράφοντας, κάποιος ‘άλλος’ αναλαμβάνει τον έλεγχο, η ολίσθηση προς το τέλος ‘επιβραδύνεται’, οι ελευθερίες του ταξιδιού δεσμεύονται…

Δεν μας αρέσει η διαδικασία του ελέγχου αλλά είναι σημαντική. Προτιμούμε την ολίσθηση, το γλίστρημα ανάμεσα στις εποχές, τους ανθρώπους, τις αναμνήσεις. Έτσι όμως εγκαταλείπουμε τον έλεγχο των όρων μετάβασης. Κι αυτό μας οδηγεί σε έναν μη-τόπο…

Και οι δυο δράσεις ενέχουν την αλήθεια και το ψεύδος του κόσμου που τις περιέχει. Γιατί αυτός τις γεννά και αυτός τις ορίζει. Μα ετούτο είναι ζήτημα κάποιας άλλης ανάλυσης…

ο τόπος της ένδειας είναι καταραμένος τόπος…

όταν πάψει να θεωρεί κανείς τα όντα, άρα και τον εαυτό του, ως έχοντα ρόλο σε μια ευρύτερη κοσμική τάξη ή θεία οικονομία, τι απομένει;

απομένει άραγε ο ‘αποδεσμευμένος’ άνθρωπος;

ο ‘απελεύθερος’ άνθρωπος;

ο ‘αυτονομημένος’ άνθρωπος;

ή μήπως ο απόλυτα ενδεής και προσδεής άνθρωπος;

 

τα ερωτήματα δεν έχουν τόπο άλλο από αυτόν που τα πετάει κάθε φορά η ανάδυση του πυρωμένου καρφιού… θα μείνουν εκεί ώσπου να βυθιστούν και πάλι στο γνόφο του ασυνειδήτου για να αναδυθούν σε ένα ‘κάποτε’ μαζί με το άλγος της απορίας…

η ατοπία του στοχασμού δεν οφείλεται στο ασύνορο άγνωστο και άγνωρο που τα σκεπάζει όλα σαν πρωινή καταχνιά… ο στοχασμός έχει την ευγένεια του καλόκαρδου ανθρώπου που δεν θα εισέλθει ποτέ απρόσκλητος ακόμη και στο άδειο σπίτι…

 

πετώντας τον εαυτό μας από το στερέωμα του κοσμικού είναι, τι επιτύχαμε τελικά;

να μείνουμε α-όριστοι…

να γίνουμε απροσάρμοστοι…

να γίνουμε αν-εξέταστοι…

να είχε δίκιο άραγε εκείνος ο παράξενος άνθρωπος με το δυσαρμονικό σουλούπι και τη θεία ψυχή που είπε κάποτε πως ο ανεξέταστος βίος είναι αβίωτος για τον άνθρωπο;

ή μήπως τον χλευάζουν μέσα στους αιώνες οι επίγονοι όσων ψήφισαν τη θανατική του καταδίκη;

 

όταν λοιπόν πάψει κανείς να αναφέρεται κάπου, σε μια Αρχή, σε ένα Όλον, σε μια Τάξη τι απογίνεται;

άναρχος… ανολοκλήρωτος… άτακτος…

και πιάνουν έπειτα δουλειά οι περίσκεπτοι ‘μάγοι’ του feel well, live better… και των ‘υπναγωγών’ που σε ναρκώνουν γρήγορα σε μια μακαριότητα αναισθησίας, αναλγησίας και ακηδίας…