Για
τα περισσότερα ή πιθανώς για όλα όσα συμβαίνουν μπορεί κανείς να
αποφανθεί πως επικρατεί αχλή αβεβαιότητος και σιωπή αμηχανίας. Και αναφέρομαι
σε όσα κυριολεκτικώς συμβαίνουν. Πέρα
δηλαδή και έξω από τη θέληση, τη βούληση ή την επιθυμία μας. Μερικά έχουν
οπωσδήποτε ιχνευθεί κι ερευνηθεί ακόμη επιστημονικώς. Σημειώνουμε πρόοδο μέρα
τη μέρα, χρόνο το χρόνο, αιώνα τον αιώνα. Αλίμονο, δεν είμαστε στη νηπιώδη
ηλικία όπου ξύναμε τη κεφαλή μας και γουρλώναμε τα μάτια μας
εμπρός στα φαινόμενα της λυχνίας πυρακτώσεως ή της φωτογραφικής μηχανής. Έχουμε
κάνει 'βήματα', έχουμε περάσει το ποτάμι της θολερής άγνοιας και εξερευνούμε λίγο
λίγο το Άγνωστο που πρόκειται να γίνει Γνωστό…
Ο εξωτερικός κόσμος, με μια έννοια,
είναι εύκολο πεδίο. Συναρπαστικό, ενίοτε επικίνδυνο αλλά τελικά ‘κατακτήσιμο’.
Θέλει δε θέλει η φύση που ‘κρύπτεσθαι φιλεί’ θα γίνει εν τέλει κάποτε
ολοκληρωτικά ‘δική μας’. Είναι μια δύστροπη ερωμένη, γοητευτική και άγρια αλλά
που θα πάει, στο τέλος θα λυγίσει. Θα ‘πέσει’ κατά το κοινώς λεγόμενο. Θα υποκύψει.
Ακόμη δεν λέει να το δεχτεί ολοκληρωτικά και σε κάποια πεδία παραμένει
απροσκύνητη και ξεροκέφαλα περήφανη. Όμως ο άνθρωπος δεν είναι ούτε γορίλας,
ούτε μαϊμού ούτε γατόπαρδος. Ο άνθρωπος είναι ο βασιλεύς της κτήσης, είναι ο
κληρονόμος, είναι αυτός που… δικαιωματικά έχει και πρέπει να έχει πρόσβαση
παντού. Στα ύψη των ορέων και στα βάθη των ωκεανών. Στις τροπικές ζούγκλες ως
και στις άνυδρες ερήμους. Ούτε χιλιοστό αυτού του πλανήτη δεν πρέπει να μείνει
απάτητο, αχαρτογράφητο, αναφές κι απρόσιτο. Ακόμη κι αν χρειαστούν κάποιες…
θυσίες. Θυσίες ανθρώπων που ανθίστανται, ζώων που εκπλήττονται, εκτάσεων που
αποψιλώνονται. Θυσίες ‘πρωτόγονων’ που βλακωδώς αντιστέκονται στην επέλαση των
πολιτισμένων, θυσίες ‘αγρίων’ που δεν νοούν να αναγνωρίσουν την υπεροχή των ‘ευγενών’…
Αλλά και άλλες θυσίες. Θυσίες χρόνου και χρήματος ας πούμε. Αυτές είναι τελικά,
πιο σοβαρές, ψηλαφητές και επώδυνες. Αυτές, ναι, τις καταλαβαίνουμε απολύτως.
Θέλει θυσίες για να κατακτήσεις το ‘διάστημα’. Μερικά εκατομμύρια παιδιών που
αφανίζονται από την πείνα και τις αρρώστιες ας πούμε. Όμως το Διάστημα απαιτεί
θυσίες. «Αλλά το διαλέξαμε», είπε στον περίφημο και συγκινητικό λόγο του κάποτε
ο JFK…
πριν γίνει μακαρίτης βεβαίως… «όχι γιατί είναι εύκολο, αλλά γιατί είναι δύσκολο»…
Προσωπικώς διαφωνώ πάντως με το διάσημο πρώην
πρόεδρο των ΗΠΑ. Ναι, τολμώ να διαφωνήσω παρότι τον εξετέλεσαν ακροδεξιά ή
ακροαριστερά καθάρματα και πέρασε στην αθανασία ως ο ‘αδικοχαμένος’ dead Kennedy… Κι έγινε και
συγκρότημα… και βιβλία και ταινίες και εσχάτως και τηλεοπτική μίνι σειρά (‘11.22.1963’).
Και επιμένω στην αρχική μου πρόταση που
υπενθυμίζω. Το εξωτερικό δεν είναι
δύσκολο. Μοιάζει δύσκολο αλλά δεν είναι. Πολλά πράγματα ομοιάζουν άλλα ενώ στην
ουσία τους δεν είναι… είναι αυτά που είναι και όχι αυτά που ομοιάζουν… και το
εξωτερικό Τζον Φιτζέραλντ είναι εύκολο.
Γιατί είναι η τέλεια διαφυγή.
Κάθε τι έξω που γίνεται εκτός και
όχι εντός είναι εύκολο. Μπορεί να το
βαφτίζουν κάποιοι δύσκολο, επίτευγμα, achievement, άθλο, Έβερεστ και άλλα γραφικά. Δεν
είναι. Ό,τι είναι έξω δεν έχει
κορυφές. Γιατί το βλέμμα μας είναι πάντα από ψηλά. Και όταν είσαι εσύ ψηλότερα,
όταν έχεις τοποθετήσει εαυτόν ψηλότερα από οτιδήποτε άλλο, δεν υπάρχουν
κορυφές. Υπάρχουν απλά κάποιες ‘αποστολές’. Κάποια ‘καθήκοντα’. Κάποια ‘έργα’.
Και ο άνθρωπος είναι συνηθισμένος να
εκτελεί περίφημα όλα τα εξωτερικά έργα. Έργα που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ
μέτοχοι του εντός. Έργα που ανήκουν
στο Άγνωστο που πρόκειται να γίνει Γνωστό…
Όμως… υπάρχει και ο θεός που έκρυψε το
πρόσωπό του.
Υπάρχει και ο θεός που δεν γράφεται με θήτα
κεφαλαίο αλλά μικρό.
Υπάρχει και ο θεός που σε περιφρονεί
όταν τον πλησιάζεις ως προσκυνητής ενώ κρύβεις στην πλάτη το μαχαίρι του
ασσασίνου.
Αυτός ο θεός δεν σε κοιτάζει. Δεν σε
γνωρίζει. Σε απαρέσκεται. Σε αγνοεί.
Και φυσικά, δεν σε σκοτώνει.
Έχεις μάθει ό,τι μισείς να το σκοτώνεις
ή να σε σκοτώνει.
Όμως ο θεός αυτός δεν μάχεται για τη ζωή
του ή για το αίμα το δικό σου. Δεν θέλει αίμα, σπέρμα ή πνεύμα.
Αυτός ο θεός έκρυψε για πάντα κάποτε το
πρόσωπό του.
Γιατί δεν έχει τίποτε έξω από αυτόν που να μην το περιέχει.
Γιατί όλα όσα βρίσκονται εκτός ήταν πάντοτε εντός και τίποτε δεν τον θέλγει, δεν τον γητεύει, δεν τον κλονίζει.
Η αθλιότητα, η αγριότητα, ο κυνισμός, η
βαρβαρότητα.
Ο πόνος, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η
αδικία, το ψεύδος, η πλαστότητα…
Το μίσος, η τρέλα, ο κανιβαλισμός.
Η φενάκη, το κίβδηλο, το λερό, το
ασήμαντο…
Όλα τα εκτός είναι εντός και στην
ενότητα δεν χρειάζεται ούτε το πρόσωπο, ούτε καν το βλέμμα…
Δεν απορεί λοιπόν κανείς που τούτος ο
θεός είναι παντελώς άγνωστος. Σε όλους… ή σχεδόν σε όλους…
Γιατί πρόσφατα για να πω την αλήθεια,
είχα την σπάνια ευκαιρία ν’ανταμωθώ με τούτο το θεό…
Χαμογέλασα πλατιά σε ένα άγνωστο παιδί
κι εκείνο έσκυψε το βλέμμα…
Αυγ2016
