Τρίτη, Αυγούστου 31, 2010

έργα... καπνιστών μυαλών...





«Εχουμε 9.500 ελεγκτές-530 επόπτες δημόσιας υγείας, 4.500 αστυνομικούς της Δημοτικής Αστυνομίας και 4.500 λιμενικούς που θα πραγματοποιησουν αυστηρούς ελέγχους από την 1η Σεπτεμβρίου  για τη συμμόρφωση στην ολική απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους


Και ρουφιανους εχουμε!!!

 Από την 1η Σεπτεμβρίου θα λειτουργήσει και πάλι η τηλεφωνική γραμμή 1142 από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ. Σε πρώτη φάση θα δίνονται πληροφορίες για τις διατάξεις του αντικαπνιστικού νόμου, ενώ σε δεύτερη φάση η γραμμή θα δέχεται και καταγγελίες για τους παραβάτες.


Και τιμοκαταλογο προστιμων εχουμε!!!

Τα πρόστιμα κυμαίνονται από 50 έως 500 ευρώ για τους καπνιστές και από 500 έως 10.000 για τους υπεύθυνους των κλειστών δημόσιων χώρων, είτε πρόκειται για καταστηματάρχες είτε για διευθυντές υπηρεσιών.


Και φακελωμα εχουμε!!!

Κάθε παράβαση θα καταγράφεται σε ηλεκτρονική βάση που δημιουργείται στο υπουργείο Υγείας, για να μπορεί ο ελεγκτής να βλέπει αν υπάρχει υποτροπή, ώστε να γνωρίζει αν θα πρέπει να προχωρήσει σε απλή επίπληξη ή σε επιβολή προστίμου.


Αν ειχαμε και νοσοκομεια...γιατρους...νοσηλευτες...εντατικες...δημοσια υγεια 
Ε...τοτε Μαριλιζα θα ησουν Υπουργος Υγειας...

 και οχι χαρατσο...εισπρακτορας 
 με προσχημα την υγεια....»


Και να συμπληρώσω εγώ διότι το θεωρώ απαραίτητο: Είμαι καπνιστής –όχι βαρύς ίσως, θα μπορούσα άνετα να πιω ένα καφέ χωρίς να καπνίσω, αλλά δεν έχει σημασία- και παρότι είμαι αντίθετος σε οιαδήποτε ‘υστερική’ και ρατσιστικοειδή αντιμετώπιση των καπνιστών, θεωρώ υποχρέωσή μου, τόσο στον εργασιακό χώρο, όσο και σε οποιονδήποτε χώρο να μην ενοχλώ τον συνδαιτημόνα ή συνάδελφο ή οποιονδήποτε με τον καπνό από το τσιγάρο μου… τα αυτονόητα περιττά λοιπόν… η ενθάρρυνση των πολιτών όμως να γίνουν ρουφιάνοι και καταδότες μου φαίνεται άθλιο, πούστικο –για να μιλήσω νέτα σκέτα- και απαράδεκτο…

Και να ρωτήσω, ρε μπαγάσες που κόπτεστε για την υγεία μας τόσο πολύ… για τον αλκοολικό που φεύγει στουπί από το μπαρ, πιάνει το τιμόνι και σκοτώνει -απολύτως ενεργητικά και ουχί παθητικά- δυο τρεις δεν σκεφτήκατε να τον βάλετε στην απομόνωση, να του κολλήσετε ένα ταμπελάκι στο πέτο και να τον διαπομπεύετε στους δρόμους, ο καπνιστής όμως πρέπει να υποδεικνύεται και να τιμωρείται!!!

ΓΕΛΟΙΟΙ, ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ! Μονάχα γαστρικά υγρά και υπολείμματα ανεπαρκούς επεξεργασίας του παχέως εντέρου μου αξίζετε!

Δευτέρα, Αυγούστου 30, 2010


Τη σκιά σου σμιλεύω
Τη σκιά σου σμιλεύω.
Της έχω ήδη αφαιρέσει τα χείλη,
τα κόκκινα και σκληρά: έκαιγαν.
Θα σ' τα 'χα φιλήσει
πολύ περισσότερο.
Ύστερα σταματάω τα μπράτσα σου,
τα σβέλτα, τα μακριά, τα νευρώδη.
Μου πρόσφεραν τον δρόμο
για να σ' αγκαλιάσω.
Σου αφαιρώ το χρώμα, τον όγκο.
Σου κόβω το πέρασμα. Ερχόσουν
κατευθείαν σ' εμένα. Εκείνο που πιότερο
πόνο μου έδωσε, επειδή σώπασες,
είναι η φωνή σου. Πυκνή, τόσο θερμή,
περισσότερο χειροπιαστή απ' το σώμα σου.
Αλλά ήδη ετοιμαζόταν να μας προδώσει.
Έτσι
η αγάπη μου είναι ελεύθερη, λυτή
με την αποσαρκωμένη σκιά σου.
Και μπορώ να ζω μέσα σου
χωρίς να φοβάμαι
εκείνο που περισσότερο ποθώ,
το φιλί σου, την αγκαλιά σου.
Να υπάρχω με τη σκέψη πάντα
στα χείλη, στη φωνή,
στο σώμα
που εγώ ο ίδιος σου απέσπασα
για να μπορέσω, δίχως αυτά,
να σ' αγαπήσω.
Εγώ, που τ' αγαπούσα τόσο!
Και ν' αγκαλιάσω ατέλειωτα, χωρίς λύπη
-καθώς φεύγει ασύλληπτη,
με τη μεγάλη μου αγάπη ξοπίσω της
η σάρκα στον δρόμο της-
το μόνο δυνατό σου σώμα:
το γλυκό, ιδεατό σου κορμί.
Pedro Salinas
(Η φωνή που οφείλεται σ' εσένα, 1933)
Μετ: Virginia López Recio

Πέμπτη, Αυγούστου 26, 2010

να τους χαίρεστε κε Ομπάμα!

Αντιγράφω τμήμα από: http://radar-gr.blogspot.com/

«Σύντομο σχόλιο απο τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

Ακούει στο όνομα ΚΕΒΙΝ ΝΤΟΥΡΑΝΤ είναι μέλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ των ΗΠΑ και ένας απο τους πιο ακριβοπληρωμένους αστέρες του ΝΒΑ.

Αν η ηλιθιότητά του και η αυθάδειά του είναι χαρακτηριστικά που κουβαλάει εκ γενετής, ή αν τα απέκτησε στην συνέχεια θολωμένος απ το χρήμα και ζαλισμένος απ τον αέρα που τον βαρά κατακούτελα κάθε φορά που καβαλάει το καλάμι του δεν το γνωρίζω

Αυτό που γνωρίζω και που το αποδεικνύει περίτρανα η φωτογραφία είναι το γεγονός οτι με θρασύ και προκλητικό τρόπο επιχείρησε ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΣ (απαγορεύεται βλέπετε να στεναχωρήσουμε τους "καβαλημένους" αστέρες του ΝΒΑ, οπότε ανεχόμαστε όλα τους τα καμώματα)  να δοκιμάσει την πειθαρχία του ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΟΥ που εκτελούσε υπηρεσία την ώρα εκείνη στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη

Κάποιοι μίλησαν για "ελαφρυντικό" ηλικίας μιας και ο καβαλημένος νεόπλουτος τσαρλατάνος είναι μόνο 22 ετών οπότε θεώρησαν πως μπορεί να γράφει στα παλαιότερα των "χρυσών" παπουτσιών του τους Ελληνικούς εθνικούς και ιστορικούς συμβολισμούς

Συνομηλικός του όμως είναι και ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΕΥΖΩΝΑΣ που με το αγέροχο βλέμμα του έστειλε στο διάολο την αλαζονία του ακριβοπληρωμένου γελοίου ΑΡΧΙ-ΜΑΛΑΚΑ

Ενα μεγάλο μπράβο στα παλληκάρια της Προεδρικής Φρουράς...» 


Όσον αφορά στο σχόλιο για τον δεύτερο που … τρίβεται στο όπλο του τσολιά, δεν θέλω να το μεταφέρω…

Μονάχα ένα αίσθημα αηδίας αλλά και οίκτου έχω… μπορεί αυτά τα καλόπαιδα να έχουν ένα καράβι λεφτά από τα 20 τους αλλά ποιος είπε ότι η αγωγή και ο σεβασμός αγοράζονται;

Να τους χαίρεστε λοιπόν τους πατριώτες σας κε Ομπάμα!

Κυριακή, Αυγούστου 22, 2010

Αρκούμαι στα λίγα και ζω κατά τα κέφια μου


Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΔΑΡΕΙΟΣ, ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΥΣΤΑΣΠΟΥ, ΣΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ ΤΟΝ ΕΦΕΣΙΟ, ΧΑΙΡΕ!
«Συνέθεσες ένα σύγγραμμα πάνω στη φύση, δύσκολο να το κατανοήσει και να το εξηγήσει κανείς. Μερικά αποσπάσματα του κειμένου, ερμηνευμένα σύμφωνα με τις εκφράσεις σου, φαίνονται να περικλείουν μια θεωρία του συνόλου του σύμπαντος, των φαινομένων που αγκαλιάζει και των θεϊκών κινήσεων που επιτελούνται εκεί.  όμως τον περισσότερο καιρό ο νους αμφιταλαντεύεται, και ακόμη κι εκείνοι που έχουν περισσότερο μελετήσει το έργο σου, δεν μπορούν να διευκρινίσουν ακριβώς το νόημα των λόγων σου. Έτσι, ο βασιλεύς Δαρείος, γιος του Υστάσπου, επιθυμεί να σε ακροασθεί και να μυηθεί από σένα στην επιστήμη των Ελλήνων. Έλα λοιπόν το συντομότερο στο παλάτι μου. Οι Έλληνες γενικά, δεν απονέμουν στους σοφούς όλη την εκτίμηση που αξίζουν. περιφρονούν τις ευγενείς διδασκαλίες τους, άξιες ωστόσο σοβαρής και προσεκτικής μελέτης. Κοντά σε μένα, αντίθετα, καμιά τιμή δεν θα σου λείψει. θα βρίσκεις εδώ καθημερινά αξιοπρεπείς συζητήσεις, έναν αφοσιωμένο ακροατή που θα επιδιώκει να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του πάνω στις διδαχές σου»


Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ Ο ΕΦΕΣΙΟΣ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΔΑΡΕΙΟ, ΓΙΟ ΤΟΥ ΥΣΤΑΣΠΟΥ, ΧΑΙΡΕ!
 «Όλοι οι άνθρωποι σήμερα απομακρύνονται από την αλήθεια και την δικαιοσύνη, ολοκληρωτικά. δοσμένοι στη φιλοδοξία και τη δόξα, οι δύστυχοι ανόητοι! Για μένα που αγνοώ εντελώς το κακό, που δεν έχω σφοδρότερη επιθυμία από το να αποφύγω τον ενοχλητικό φθόνο και να ξεφύγω από την αλαζονεία της εξουσίας, δε θα πατήσω το πόδι μου στη γη των Περσών. Αρκούμαι στα λίγα και ζω κατά τα κέφια μου»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΠΟΛΥ ΓΚΕΚΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΛΕΘΡΟΝ/ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Δευτέρα, Αυγούστου 16, 2010



            «…Μπορεί να ειπεί κανείς πως ένα είναι το κύριο γνώρισμα του ποιητή. Ο αγώνας του για την αυτοκάθαρση. Την άποψη αυτή διατύπωσε ο ίδιος ο Σεφέρης στις Μέρες (Μ2, 54): "Όποιος είναι καθαρός, είναι ποιητής"...
            ...Η αυτοκάθαρση του ποιητή συνδέεται άμεσα με ό,τι κράτησε να λέγεται φυσικό ταλέντο. Το χάρισμα του ποιητή, εκείνο το ξεχωριστό στοιχείο που του εμπιστεύεται η φύση, είναι το φυτουργικό κεφάλαιο ενός συνόλου από πλεονεκτικές ανελίξεις, που όλες συγκλίνουν και κορυφώνονται στην πραγμάτωση της αυτοκάθαρσης.
            Η φύση στην περίπτωση τούτη είναι μια σκοτεινή πηγή χορηγίας, που εκφράζεται σαν τυχαία εύνοια, σαν μια ανεξέλεγκτη συρροή εύεργων συνιστωσών στη δέσμη μιας δυναμικής αρμονίας, ή και ακόμη σα θεία ιδιοτροπία εκλογής…

            ...Εάν ο επίδοξος ποιητής δεν προχωρήσει πέρα από τη θέαση του κόσμου, εάν δεν διασπάσει τον κλοιό των πραγμάτων μέσα στον οποίο λειτουργεί η απλή δράση του αισθητηριακού του οπλισμού, εάν δεν ζητήσει το στερεό σχήμα μιας παρουσίας, εκεί που τελειώνοντας τα ένυλα όριά του κόσμου ανοίγεται η υποθετική διάσταση της απουσίας, εάν δεν πατήσει σε κάποιο πλήρωμα δυνάμεων, που καθώς διαδέχεται τη γύμνια των πραγμάτων καταργεί το νόημα του κενού, εάν τέλος πάντων, δεν συνδεθεί με την αδιάφορη μέριμνα της φυσικής πραγματικότητας που κρύβεται πέρα και πίσω από τις παραστάσεις μιας ευκλείδειας προοπτικής, ούτε είναι ούτε και θα γίνει ποιητής. Γιατί θα'χει απομείνει δώθε από τις Συμπληγάδες του αργοναυτικού πεδίου.

            Εδώ βρίσκεται η λαμπρή αλλά και η επίβουλη διαφορά που κάνει τον ποιητή σε σύγκριση με το στιχοπλόκο, το δημοσιογράφο, τον επιστήμονα συγγραφέα, το ρήτορα, και τους κάθε λογής πράκτορες του γραπτού λόγου.
            Και εδώ κρύβεται ο κακός δαίμονας των παρανοήσεων αναφορικά με τις αξιολογικές αποτιμήσεις των ποιητών. Να συγχέουμε, λόγου χάρη, ή και να ταυτίζουμε ποιοτικά το Σολωμό με το Βαλαωρίτη και τον Καβάφη με το Σικελιανό...

            ...Με την μετάσταση του ποιητή στην περιοχή που βρίσκεται πέρα από την επίπεδη εικόνα του κόσμου, πέρα από τη φωτογραφική καθήλωση των πραγμάτων και τη βουβή επανάληψη της καθημερινής τριβής, δεν εννοώ τη διαφυγή του στην αοριστία κάποιας μεταφυσικής.
            Αντίθετα, περιγράφω κάτι λαγαρό και πολύ συγκεκριμένο. Θα έλεγα πως είναι ο ίδιος ο κόσμος που τον βλέπουμε και τον περπατάμε, με τη διαφορά πως τον δορυφορεί και μια άλλη απαραίτητη διάσταση. Κάτι σαν υπόνοια βάθους, σαν η ανάποδη όψη του κόσμου ή το συμπληρωματικό του μισό, που ολοκληρώνει και γεωδαιτεί τη λειτουργική του αυτάρκεια. Αυτό το ουσιώδες περίβλημα, η πνευματική άλως της ύλης, δεν γίνεται να απομονωθεί από τη ζωή. Όπως δεν γίνεται "να χωρίσει κανείς το κύμα από τη θάλασσα". (Μ1, 123)...

            ...Το μυθικό τοπίο, αντί για το φως του ήλιου που γυμνώνει το κόσμο, διαλύει δηλαδή τις σχέσεις των φαινομένων και εκθέτει τα πράγματα στη μόνωση μιας παρατακτικής τυχαιότητας, κολυμπάει μέσα στο φέγγος μιας υποβολής που ζωντανεύει και αισθητοποιεί την αθέατη σύσταση και τις κρυφές συναρτήσεις της πραγματικότητας.
            Το ληθαργικό κοίτασμα της φύσης, εκείνο το βάθος των πραγμάτων που ο Ηράκλειτος το ονομάζει "αφανή αρμονία", παίρνει τη θέση του εξωτερικού κόσμου, και γίνεται η νέα γη μέσα στην οποία ο ποιητής Κολόμβος περιδιαβάζει, στοχάζεται, θαυμάζει και τραγουδεί.
            Εάν η περιγραφή της πραγματικότητας δεν γίνεται μέσα από το καλειδοσκόπιο αυτής της μυθικής θεώρησης θα μείνει μια πεζή περιγραφή έξω και μακρυά από την ποίηση...»


Δημήτρης Λιαντίνης Ο Νηφομανής

Σάββατο, Αυγούστου 14, 2010





Ανατολή και Δύση...
Δύση και Ανατολή...
Γέννηση και Θάνατος...
Αναγέννηση...
το πέρασμα από το φωτεινό στο αθέατο
από το οικείο στο ξένο
από το γνωστό στο άγνωστο...
μια μετάβαση
ένας αέναος κύκλος...
και επιστροφή
ενσάρκωση
ενοίκηση...


'όπως μέσα
έτσι κι έξω
όπως πάνω
έτσι και κάτω'

[Ερμής Τρισμέγιστος, Κυμβάλιον]

Τετάρτη, Αυγούστου 11, 2010



Συλλαβές αγάπης…

Το βραδυνό φιλί σου
κρέμεται από το πρόσωπό μου
το αγγίζω απαλά
πονάω
στάζει έναν οργισμένο έρωτα
πάθος σταλάζει
απουσία

και νιώθω τις σταγόνες να δραπετεύουν στο πάτωμα

το βραδυνό φιλί σου
γραπωμένες έχει ακόμα
μερικές λέξεις
μικρές ανάσες απ’το στόμα σου
κλεμμένες
ανάπηρες
απελπισμένες
αγκιστρωμένες στα χείλη μου
οι συλλαβές τρεμοσβήνουν στο πρωινό φως
αργοπεθαίνουν

παλεύω να τις κρατήσω ζωντανές

το βραδυνό φιλί σου
δρόσισε τούτο το μοναχικό δωμάτιο
με συλλαβές αγάπης
καταλήξεις έρωτα
σύμφωνα ερεθισμένα
σερνικά
κι ερωτευμένα φωνήεντα
παιγνιδιάρικα
και θηλυκά
και μ’έναν τρόπο μαγικό
αληθινά στο λέω
μεταμορφώνονται ξανά
σε σώματα ονειρικά
όχι τεμαχισμένα πια
ολόκληρα
και φωτεινά

στο ταπεινό
δωμάτιό μου
δεν είναι υπέροχο;

εσύ κι εγώ ξανά…

Οκτ 2009


Τρίτη, Αυγούστου 10, 2010



«…Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος.

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει. μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Να υποτάξω τη γης, το νερό, τον αγέρα, να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νιώσω με ποιους νόμους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένην έρημο του νου, τι αξίαν έχει;

Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.

Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν απελπισμένην έξοδο, να ΄ταν να μπορούσε η καρδιά μου!...»



Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική

Δευτέρα, Αυγούστου 09, 2010

Οχι βιβλία στην παραλία, αλλά η ίδια η παραλία ως βιβλίο...



Για το διάβασμα στη παραλία
Στο προηγούμενο αποπειράθηκα να εξετάσω την οικογένεια των μεταφορών που συνδέουν (έτσι τουλάχιστον όπως εγώ το αισθανόμουν) την ανάγνωση με το βάδισμα στην πόλη ή στην ύπαιθρο εφόσον, βέβαια, η αλληλουχία των βημάτων μπορούσε ακριβώς να θεωρηθεί περιπλάνηση της συνείδησης του ανθρώπου στο κείμενο του κόσμου, στο οποίο αναφέρονταν οι αρχαίες και κυρίως μεσαιωνικές παραδόσεις και το οποίο εξακολουθούσαν μέχρι πρόσφατα να υπαινίσσονται οι ποιητές.
Επιπλέον, περιττεύει να θυμίσω ότι είναι η ίδια θεώρηση, αν και ολοκληρωτικά αντεστραμμένη, που προωθείται απ' τη μετανεωτερικότητα μέσω της πεποίθησης πως «τα πάντα αποτελούν κείμενο» και πως το κάθε τι που γίνεται αντιληπτό, δηλαδή παρουσιάζεται προικισμένο με μια κάποια δομή, συνιστά εντέλει καθαρή γλώσσα. Απ' όπου τεκμαίρεται ότι, εδώ, θα υποθέταμε μάλλον μια παρωδία περιπάτου, που τη βρίσκουμε εξάλλου αβίαστα στον εγκεφαλικό ή μοιρολατρικό αυτοματισμό με τον οποίο μετακινούνται οι λεγεώνες των τουριστών διαβάζοντας μυωπικά τον χάρτη.
Οδηγώντας τη μεταφορά στα άκρα, θα τολμούσα να πω ότι, κάποτε, η σκοπιμότητα της πεζοπορίας (μυστική ειδικά για να μη χάσει τα θέλγητρά της) προϋπέθετε την πίστη στο θάμπωμα των ματιών είτε απ' τις εκρήξεις της ωραιότητας του τοπίου είτε απ' τους σημειολογικούς αιφνιδιασμούς του αντιθέτου: μιας κουλτούρας της δυστυχίας, της φτώχειας, της ανηθικότητας και της βίας· επρόκειτο ουσιαστικά για το είδος του σοκ που αδυνατείς να νιώσεις σήμερα, αφού εκπαιδεύεσαι να κυκλοφορείς σαν τυφλός και κουφός. Με δυο λόγια, οι άνθρωποι κινούνταν υποπτευόμενοι ότι, στην ακατάστατη αλλά σημαίνουσα ροή των εικόνων, η απόκλιση από το αναμενόμενο περισπούσε την προσοχή, την αιωνίως καθηλωμένη στον θάνατο, κι ότι το ξάφνιασμα, η αναστολή της «λογικής» ακολουθίας των γεγονότων, το σταμάτημα της παρέλασης όλων εκείνων των συναρτήσεων αίτιου/αιτιατού, εξασφάλιζε πίστωση χρόνου -ο χρόνος, τυπικά μηδενικός, αφαιρούνταν από τη μετά θάνατον ζωή.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς συνειδητοποιώντας ότι, βαθμιαία, το περπάτημα και η ακινησία συγχωνεύθηκαν, περίπου όπως συνέβη με την ανάγνωση και τον (μεταμοντέρνο) «αναλφαβητισμό», των οποίων η ολέθρια συναίρεση οδήγησε στην παντοδυναμία των multiple choices και στα κάθε είδους τεστ ετοιμοπαράδοτης γνώσης προσαρμοσμένης στην περίφημη τριπλή κατανομή των ανακλαστικών ΝΑΙ - ΟΧΙ - ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ. Ομολογουμένως, αυτή η γελοιογραφία των τριών βημάτων της κατανόησης ως αξιών της εμπειρίας που αντηχούσαν στο veni, vidi, vici, λίγο απείχε απ' το να συμπέσει με τα τρία κακά της μοίρας του εγκσυγχρονισμού. Τώρα οι τουρίστες, πρόσφυγες των διαφημιστικών ερειπίων της παγκοσμιοποίησης και νομαδικοί καταναλωτές κάθε φτηνής αξιοθέατης κοινοτοπίας, περπατούν τρόπον τινά ακίνητοι, σε σταθερή απόσταση απ' το κέντρο της έλλειψης ταυτότητας, πέριξ του οποίου στρέφονται, σε άτακτες τροχιές, εκατομμύρια εικόνες παντελώς αδιαφοροποίητες ως προς τη νοηματική τους μηδαμινότητα. Είναι επομένως μάταιο να ψάχνουμε για αποστάσεις στρωμένες με μάρμαρο, όπως το δάπεδο όπου ηχούσαν τα σανδάλια του Ερμή. Οι αποστάσεις τυλίγονται σαν χαλί και τις παίρνεις μαζί σου.
Παρεμπιπτόντως, η συσχέτιση μεταξύ του Ερμή (ως ψυχοπομπού και θεού της γραφής) και του θανάτου ήταν ανέκαθεν αυτονόητη, αφού ο γραφέας, ο ομιλητής, ο χειριστής της γλώσσας, δικαίως λογιζόταν σαν κάποιος που έχει «πεθάνει», παραιτούμενος από την αμιγώς σωματική ύπαρξη του ζώου προκειμένου να αντιληφθεί το Είναι του μέσω των γλωσσικών αναπαραστάσεων. Εξ ου και, στην αρχαιότητα, κάθε περιπατητής λάμβανε μηνύματα από τους τάφους. Αυτό επιβεβαιώνει την αληθοφάνεια της μεταφοράς που σχολιάζω, καθώς οι επιτύμβιες επιγραφές απευθύνονταν στον διαβάτη, τον περαστικό. Διαβάζω, διαβαίνω, διαβιβάζω κ.λπ. -ο διαβάτης (διαβιβαστής) λάμβανε υπ' όψιν τις φωνές των νεκρών και προσανατολιζόταν (γεωγραφικά, συναισθηματικά, ηθικά κ.λπ.), όπως ο αναγνώστης που ακολουθεί τις φωνές των κειμένων, φωνές νεκρών συγγραφέων.
Ετσι, ο Ερμής προστάτευε ξένους, οδοιπόρους, μετανάστες, κυνηγούς και όσους βάδιζαν σε δρόμους και μονοπάτια· τα σταυροδρόμια ήταν τόποι ερμητικής λατρείας, τουτέστιν περιοχές όπου η σήμανση θεωρούνταν ιερή. Οσο για τους λεγόμενους φαλλικούς οδοδείκτες (Ερμείς), που χρησίμευαν επίσης σαν σήματα κτηματικής απαλλοτρίωσης, όχι μόνον δεν ευνοούσαν τη γονιμότητα, όπως νόμιζαν οι αρχαιολόγοι, αλλά θα επαρκούσαν, κάλλιστα, στο να στρέψουν την επαγρύπνηση σε αντικείμενα της ψυχικής και γλωσσικής λειτουργίας που όντως φωτίστηκαν, αιώνες αργότερα, απ' την ψυχανάλυση και τη γλωσσολογία. Αρχικά, αυτά τα λειτουργικά εμβλήματα ήταν σωροί από πέτρες (έρμαια), ενώ υποτίθεται ότι «κάθε οδοιπόρος που περνούσε έριχνε μια καινούρια πέτρα στον σωρό κι έτσι ξαλάφρωνε απ' την κούραση, η οποία μεταβιβαζόταν στην πέτρα που είχε ρίξει» (Ρισπέν). Τέτοια είναι η κόπωση του σημαίνοντος, η κούραση που νιώθουμε διαβάζοντας. Η κούραση που νιώθαμε, κατά το παρελθόν, περπατώντας. Οι προφητείες έλεγαν ότι, στον παράδεισο (ουτοπία, ου-τόπος), δεν θα διαβάζαμε πια, δεν θα υπήρχε τόπος περιπάτου, διότι η λύση του γρίφου που προσανατόλιζε το σύνολο των δυνατών περιπάτων, το σύνολο των διαδρομών της ειμαρμένης ή της ελεύθερης πρωτοβουλίας, θα είχε τελεσιδικήσει. Πράγματι, το βάδισμα του Διογένη του Κυνικού, γνωστού και ως υπηρέτη του Ερμή, δεν έμοιαζε διόλου μ' εκείνο της Περιπατητικής Σχολής.
Ακαταμάχητος συνήγορος των παραπάνω αποδεικνύεται ο Οιδίπους (οιδώ + πους: αυτός που έχει πρησμένα πόδια), αφού, όπως έξυπνα μας υπενθυμίζει ο Σεφέρης, αυτό που σκοτώνει το τέρας (τη Σφίγγα) είναι η εκφώνηση της λέξης άνθρωπος, προφανώς με όλα τα ηθικά και υπαρξιακά συμφραζόμενα. Εννοείται ότι, στο σύμπαν της μεταφοράς (συνεπώς με δεδομένο ότι τίποτα στο γλωσσικό ασυνείδητο δεν είναι συμπτωματικό), αξίζει να προσεχθεί η διάσημη παρετυμολογία σύμφωνα με την οποία η λέξη άνθρωπος σημαίνει αυτόν που (έχει την ικανότητα να) κοιτάζει ψηλά (άνω+θεωρώ), πιθανόν διαβάζοντας τα άστρα, τα σημάδια του ουρανού, όπου «όλα είναι γραμμένα» ως μοίρα, άρα και ως μοίρα της γνώσης (κι όχι απλώς γνώση της μοίρας). Ομως αυτό συνδέεται με μιαν άλλη βαθιά μεταφορά, που η λακωνική σκιαγράφησή της εδώ δεν θα ωφελούσε ιδιαίτερα, οπότε θα περιοριστώ μετά χαράς στο να υπογραμμίσω ότι το αίνιγμα ήταν -ποιο άλλο;- αυτό του βαδίσματος. Στα σύνορα φύσης και πόλης, εκκρεμούσε ένα τρομακτικό ερώτημα σχετικά με το ζώο που περπατάει το πρωί με τέσσερα πόδια, το μεσημέρι με δύο και το βράδυ με τρία (= νήπιο, ενήλικος, γέροντας).
Ωστόσο, πέρα απ' τη συσχέτιση της ψυχικής παρακμής του βαδίσματος με τον τουριστικό αναλφαβητισμό, θα είχα ίσως το δικαίωμα να επαληθεύσω (αρνητικά) την υπό συζήτησιν μεταφορά εξετάζοντας, στον ορίζοντα του μεταμοντέρνου, έναν ολόκληρο αστερισμό συμπτωμάτων -λ.χ. τη λατρεία του catwalk, όπου πανέμορφα αιλουροειδή περπατούν με το βλέμμα καρφωμένο στο πουθενά ως σημείο φυγής ή σημείο σύγκλισης όλων των λιμπιντικών επενδύσεων των θεατών που παρακολουθούν τις νεκροφιλικές τελετουργίες της πασαρέλας κι όπου το βλέμμα και ο κώλος, αν μου επιτρέπετε μια νότα ωμότητας, δηλαδή ο κώλος ως αντίποδας του προσώπου, γίνονται κυριολεκτικά κώλος και βρακί.
Οχι, δεν ζούμε πλέον στις χώρες όπου κάποτε το μέτρο του ποιήματος, ο «πους» (= το πόδι, η μετρική μονάδα), είχε καισαρικές εξουσίες τύπου veni, vidi, vici. Ούτε οι μονάδες μέτρησης του μήκους (πόδες) υπολογίζονται με το μήκος του πέλματος του βασιλιά, τουτέστιν κάποιου που θα εμφανιζόταν ως ιθύνων νους ή εγγυητής του συμβολικού Νόμου. Για να το πούμε κάπως ρομαντικά, χαιρετίζοντας συνάμα τις ινδαλματικές θαλασσογραφίες του Αυγούστου, το πιο γενναίο μεταξύ των αιτημάτων μιας επανάστασης στα ήθη έπρεπε να συνοψίζεται στο σύνθημα: «Οχι βιβλία στην παραλία, αλλά η ίδια η παραλία ως βιβλίο». Δεν θα ήθελες να σου πουν πώς τελειώνει.

Ευγένιος Αρανίτσης


πηγή: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=01/08/2010&s=parado3a

Σάββατο, Αυγούστου 07, 2010


Ενδιαίτημα

Είχε ο θάνατος του ήλιου
δηώσει όλα τα χρώματα
έμεναν στο φτωχό κόσμο
σαν ίχνος προσδοκίας
ή σαν σκιά του ονείρου
πες το όπως θέλεις
ένα ‘σκοτωμένο’ βιολετί
κι ένα ασθενικό λευκό
παρηγοριά στο πλούσιο κόκκινο
που δεν το πρόλαβα…

ανάσαινες αργά
τι σου συνέβαινε;

η Κυριακή ξεθώριαζε
αργούσε ακόμη η Δευτέρα
όταν η σκεπτομορφή σου
έγινε ύλη ζωντανή
και εκτάθηκε οριζόντια
και κάθετα
μπροστά μου
ήθελα τη μυρωδιά σου
να δέσω το πρώτο σου φιλί
στο χείλος μου επάνω
να έχω για κληρονομιά ζωής
κάτι που πέθαινε
αλλά ευώδιαζε ακόμα…

άγγιξες με τα δάχτυλά σου τις φλέβες μου
πως το κατάφερες;

θυμάμαι το απόλυτο
πρώτο σου χαμόγελο
και βορεινά
στο βλέμμα σου
ξεσπούσε ένας πόλεμος
είχα ματώσει να σε ρουφάω
στιγμή στιγμή
και δεν απομυζούσα
παρά το μεθυσμένο μου αύριο

χρεώστης
όχι οφειλέτης
δεν είχα ακόμη συνείδηση
βλέπεις
πόσο άπληστο είναι το τώρα…

έκανες μια κίνηση
έτσι
γυρνώντας το κεφάλι σου
και μια αύρα Έρωτα
με τύλιξε
ένα πέρασμα Γυναίκας
από το ενδιαίτημα του είναι μου…

τόση ομορφιά
πως δεν με αφάνισε;

Μαρ2010

foto: hejha http://1x.com/