Δευτέρα, Μαρτίου 30, 2009

  Εν συντομία απόψεις γύρω από μερικές από τις ταινίες –παλιές και νέες- που είδα τον  τελευταίο καιρό (τελικά δεν κάνω και τίποτε άλλο):


 DEFIANCE : Συμπαθητική προσπάθεια με αρκετά καλές ερμηνείες και θα έλεγα πως ο Ντάνιελ Γκρέγκ με εξέπληξε ευχάριστα. Για άλλη μια φορά οι Εβραίοι της Διασποράς στη ταλαιπωρία. Αυτή τη φορά στη Λευκορωσία. Κάπως στεγνές και ξερές όλες οι ερμηνείες αλλά το γενικό αποτέλεσμα σε κρατάει.

 

 THE PRESTIGE : Αυτή ήταν μια ταινία που αληθινά με γοήτευσε. Με τρεις από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, τον αειθαλή Μάικλ Κέιν, τον πολύ δυνατό Χιού Τζάκμαν και τον Κρίστιαν Μπέιλ που θεωρώ πως είναι ο πιο ταλαντούχος της γενιάς του. Μου άρεσε και η Σκάρλετ Γιόχανσον αλλά και ο ‘Τέσλα’ Ντέιβιντ Μπάουι σε μια παρουσία έκπληξη. Και το σενάριο και οι ερμηνείες αλλά και η μεταφορά της εποχής είναι κορυφαία. Από τις ταινίες που απολαμβάνεις μόνος ή και με παρέα αλλά και που σε κεντρίζει να ανακαλύψεις την ‘αλήθεια’ στο τέλος.

 

 Seraphim Falls : Το κλασικό μοτίβο όλων των γουέστερν, η εκδίκηση. Ο κινητήριος μοχλός, αυτός που οπλίζει με την καραμπίνα και τις πιστόλες και ωθεί τον Λίαμ Νίσον να κυνηγήσει σα σκυλί τον πάλαι ποτέ Τζέιμς Μπόντ Πιρς Μπρόσναν για να τον ξεπαστρέψει αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα… αν ήταν η ταινία θα τελείωνε στο δεκάλεπτο… Λοιπόν οι ιστορίες αυτού του τύπου πάντα μου άρεσαν. Ο διώκτης και ο διωκόμενος, ο κυνηγός και ο κυνηγημένος, κάποιος τέλος πάντων που καταδιώκει κάποιον, σε βουνά, σε λόγγους, σε ραχούλες, στα χιόνια, στα λιβάδια… πολύ ωραία πράγματα… και ξέρεις βέβαια ότι κάποια στιγμή αυτοί οι δυο σκληροί τύποι θα ανταμώσουν και τότενες… θα καεί το Κορδελιό. Και όντως έτσι συμβαίνει, και… η συνέχεια επί της οθόνης. Πάντως εγώ πέρασα καλά. Και σ’αυτές τις ταινίες αυτό μετράει.


 Australia : Λοιπόν, τι είναι αυτό που έρχεται στο μυαλό σου όταν ακούς τη λέξη Κινηματογράφος, Σινεμά; Σε μένα έρχονται μεγάλα πλάνα, επιβλητικά, εντυπωσιακά, αλλά και κοντινά, ακτινογραφικά, ’ΣερτζιοΛεονικά’ όπου χρειάζεται. Τοπία εξωτικά αλλά και η σκόνη της πόλης, κίνηση, μουσική, συναίσθημα, σχέσεις, απογοητεύσεις, δράση, κι άλλη δράση… Ε, λοιπόν, τούτη η ταινία δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς ότι τα έχει όλα και σε αφθονία. Τώρα, αν μας αρέσει η Νικόλ Κίντμαν είναι μια διαφορετική ιστορία. Δεν τρελαίνομαι αλλά όχι πως η κοπέλα δεν το έχει. Αυτός που με κερδίζει ολοένα και πιότερο είναι ο… κος Βαν Χέλσινγκ, ο Χιου Τζάκμαν που γεμίζει την οθόνη, έστω κι αν μερικές φορές θυμίζει παλιομοδίτικους ήρωες με φαρδιές πλάτες και μυαλά… Ξέρω ότι οι κριτικές μάλλον θάβουν την τεράστια σε διάρκεια ταινία καθώς μοιάζει να ζηλεύει την τύχη του ‘Όσα παίρνει ο άνεμος’ αλλά, προσωπικά την ευχαριστήθηκα χωρίς να το ψειρίζω και πολύ. Μπορεί η Νικόλ να είναι κομμάτι ‘ψεύτικη’ και εντελώς προβλέψιμη, το λυρικό στοιχείο να υπερβαίνει τα όρια ώρες ώρες και η εν γένει εξέλιξη της δράσης να είναι απλοϊκή, όμως δεν είναι το ζητούμενο από τέτοιες ταινίες τίποτε διαφορετικό. Η φωτογραφία είναι καλή, τα πλάνα από την μαγική ενδοχώρα της Αυστραλίας σε κερδίζουν, το τέλος ευτυχισμένο και λυτρωτικό μετά από κοντά 3 ώρες που πιάστηκε ο απαυτός μας… ε, μη τα θέλουμε και όλα δικά μας. Μια χαρά περάσαμε και του χρόνου σε άλλη ήπειρο…


 Slumdog Millionaire : ‘Η έκπληξη της χρονιάς’, ‘το απόλυτο σοκ’, ‘το πιο αληθινό παραμύθι’, ‘η αποκάλυψη’! Κάτι τέτοια διάβαζα και άκουγα για την πολυδιαφημισμένη και πολυβραβευμένη ταινία. Και μάλλον δεν είχαν και άδικο όσοι ήταν ενθουσιασμένοι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πλούσια ταινία σε όλα της. Στην αφήγησή της, στις εντάσεις της, στις εικόνες της, στην απελπισία αλλά και στη δροσιά της, το όνειρο που γίνεται αλήθεια αλλά και χιλιάδες όνειρα που χάθηκαν στις άθλιες, υγρές και πνιγηρές φτωχογειτονιές των υπερδιογκωμένων πόλων μιας μεγάλης χώρας. Μεγάλης πνευματικά, ιστορικά, πολιτισμικά. Σήμερα η Ινδία έχει ξεφύγει ίσως σε ένα βαθμό από την τρομερή πραγματικότητα που αφηγείται και ο σκηνοθέτης με σκηνές σοκ αλλά απέχει πολύ από το να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ισχύουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για τους περισσότερους των Ινδών. Πάντως οι απόγονοι του Ράμα έχουν μπει στην αναπόφευκτη τροχιά της καπιταλιστικής εκτόξευσης προς τα άνω με τις ανάλογες συνέπειες. Κι αυτό το καταγράφει ο σκηνοθέτης. Όπως καταγράφει την απέλπιδα προσπάθεια ενός ολόκληρου λαού να ισορροπήσει ανάμεσα στην πλούσια και λαμπρή πνευματική παράδοση και στην σύγχρονη εποχή. Δεν ξέρω αν οι Ινδοί –που σύμφωνα με κάποιες εσωτεριστικές θεωρήσεις είναι πρόγονοι όλων των υπο-φυλών της Αρείας φυλής και άρα προπάτορες όλων μας! – έχουν το σαράκι των Κινέζων και εξελιχθούν άγριοι καπιταλιστές όπως οι γείτονές τους πάντως έχουν ήδη περάσει σε άλλη εποχή. Και θέλουν να ξεπεράσουν κολλήματα και ιδεασμούς αιώνων και να αυτοβοηθηθούν αποφασιστικά. Αν αυτό σημαίνει και βαθιά πολιτισμική και ταυτολογική αλλοίωση ίσως να είναι το απαιτούμενο τίμημα –αν έρθει το αυτοκίνητό τους στην Ελλάδα θα μπω στην ουρά πάντως. Όπως και να’χει, αξίζει οπωσδήποτε να απολαύσει κανείς αυτή την σπουδαία ταινία με τους γρήγορους ρυθμούς, τις σοκαριστικές σκηνές που στεγνώνουν το λαιμό σου αλλά και τις λυρικές και ερωτικές στιγμές που σε αγγίζουν και σε γλυκαίνουν. Μεγάλη ταινία, άξια βραβευμένη, συγχαρητήρια…

 

 ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ : Είχα διαβάσει πολύ μέτριες κριτικές για την ταινία αλλά θέλησα να την δω καθώς εμπιστεύομαι την πένα του τρομερού διδύμου Ρέππα – Παπαθανασίου και άλλωστε το καστ της ταινίας, όπως και να το κάνουμε είναι εγγύηση. Όλοι ένας κι ένας, διαλεχτοί και αξιαγάπητοι. Τώρα, αν πω ότι δε γέλασα με τις ατάκες και ότι δεν υπήρχαν απολαυστικές στιγμές στη ταινία –η Πηνελόπη Πιτσούλη είχε τις καλύτερες ατάκες μάλλον- θα πω ψέματα. Η ταινία δεν αφήνει κάποια ιδιαίτερη γεύση στο τέλος, σα να έχεις δει κάποιο επεισόδιο σε κάποιο σήριαλ, όμως έχεις περάσει ωραία –έστω και αν σε κάποια σημεία το πράμα είναι τραβηγμένο μέχρι εξαντλήσεως – και τα περαιτέρω είναι περιττή φιλολογία.


 OUTLANDER : Λοιπόν, πρωτόδα –μάλλον πρωοπρόσεξα- τον Τζέιμς Καβίεζελ στο Passion of the Christ και τον συμπάθησα ιδιαίτερα. Και τον ξανάδα σε άλλες ταινίες κάπως αδιάφορες. Τώρα και σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι από νεαράς ηλικίας είχα πάθος με την θεματολογία που πραγματεύται τα εξωγήινα τέρατα, τις ανεπιθύμητες φρικώδεις παρουσίες που αναστατώνουν την ‘ήρεμη’ ζωή των ατυχών πρωταγωνιστών διηγημάτων ή ταινιών. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις η κινηματογραφική γραφή ήταν δυνατότερη και ο θρυλικός PREDATOR με τον Σβαρτζ με συνοδεύει ακόμα… -άσε που το έχω δει και καμιά δεκαριά φορές. Για τα Αλιεν… ας μην πω γιατί θα μου πάρει ώρα. Μελέτη και διδακτορικά… Λοιπόν κι αυτή η ενδιαφέρουσα και γεμάτη δράση και ωραία εξωγήινα τέρατα, ταινία ανήκει περίπου στην αυτή κατηγορία. Μόνο που το… αύριο συναντιέται με το χτες… Στη Νορβηγία των Βίκινγκ! Οι οποίοι μέσω του Καβίεζελ καλούνται να αντιμετωπίσουν το φριχτό τέρας Μόργουεν. Καβίεζελ και τέρας, δυο outlanders στην πολεμική καθημερινότητα των σκληροτράχηλων πολεμιστών που δεν τρομάζουν εύκολα. Όμως όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα πλάσμα όπως αυτό του φιλμ, μάλλον τα κάνεις πάνω σου κι ας σε λένε και… Δεμασάωνσεν! Και μέσα σε όλα και ο έρως… ε, να μην έλειπε..


 O ΗΛΙΑΣ ΤΟΥ 16ου : Είχα ειλικρινές ενδιαφέρον να δω την προσπάθεια του Πέτρου Φιλιππίδη στο κλασικό πλέον έργο. Κι εκεί που ο Μάρκος Σεφερλής πριν λίγα χρόνια από σκηνής το είχε διακορεύσει χωρίς έλεος, ο Φιλιππίδης με την παρέα του το αποτελείωσε για να μάθει και ο Σακελλάριος να γράφει σενάρια που δε θα σεβαστεί στο μέλλον κανείς. Αλλά και ο ίδιος ο Φιλιππίδης εκτός κλίματος, με άλλες ορίζουσες, σε άλλη ταινία και με άλλες βλέψεις. Όχι πάντως αυτό που θέλει ο ρόλος. Τα πήρε όλα κι έφυγε. Πιο καλοί οι υπόλοιποι, πιο διασκεδαστικοί κιόλας. Ίσως αν δεν τους δέσμευε τόσο το ένδοξο παρελθόν του έργου να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ίσως, αλλά με τα ίσως δεν κάνουμε δουλειά..  

 

 UNDERWORLD, THE RISE OF THE LYCANS :  Ολίγα μόνον γι’αυτή την ταινία της οποίας το μόνο αξιοσημείωτο είναι τα εφέ των λυκανθρώπων που είναι αρκετά επιτυχημένα και πειστικά. Κατά τα άλλα, όλοι μαζί, βαμπίρ, λύκοι, ανθρώποι και λοιποί, στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αυτό είναι το ρεζουμέ της υπόθεσης ή μάλλον, της μη υπόθεσης καθώς τι να τη κάνω την υπόθεση όταν έχω το λύκο να ουρλιάζει και το αίμα να παγώνει; Να έχουμε να λέμε λοιπόν…

 

 IDIOCRACY : Αν δεν ήταν Αμερικάνικη η ταινία θα έλεγα ότι είναι μια προβλεπόμενη γροθιά στο στομάχι των Αμερικανών και του τρόπου ζωής τους… αλλά δεν είναι μια ‘θύραθεν’ γροθιά αλλά μια γροθιά ‘φίλια’ και ξεγυρισμένη μάλιστα. Αξίζει να δει κανείς αυτή την έξυπνη κωμωδιούλα ‘επιστημονικής’ φαντασίας για το εφιαλτικό μέλλον που μας περιμένει αν συνεχίσουμε τη βλακοζωή που κάνουμε και τις επιλογές της μαλακίας που μας έχουν σερβίρει ως ‘τρόπο ζωής’.

 

 AGAINST THE DARK : Ο,τι και να μου λένε, ο Στίβεν Σίγκαλ είναι από τους αγαπημένους μου. Όπως αγαπημένοι είναι και οι ‘μολυσμένοι’ και οι καταραμένοι όλων των ταινιών, από ζόμπι μέχρι Resident Evil και τα σχετικά. Όμως, η αλήθεια είναι ότι τη ταινία την καλοβλέπει ο οπαδός του σπλάτερ αλλά ο Σίγκαλ είναι εκτός και όσο γερνάει τόσο βυθίζεται σε ρόλους που απλά είναι το όνομά του και οι… δέκα λέξεις που ψελλίζει βραχνά από την αρχή ως το τέλος. Ο φαν του ξεκοιλιάσματος πάντως την καταβρίσκει… Για καλό και για κακό να μην έχετε φάει προηγουμένως…

Σάββατο, Μαρτίου 21, 2009

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ...

Πάει ο Τσίπρας... έπεσε κοντά στο 6.0% και προσεχώς πάει να συναντήσει τους Οικολόγους... τέτοια βουτιά ούτε ο δείκτης του Χρηματιστηρίου δεν έχει κάνει... που είναι όλοι εκείνοι που είχαν προφητέψει συγκλονιστικές αλλαγές του πολιτικού σκηνικού και... μετατόπιση προς τα Αριστερά... ποια Αριστερά δηλαδή, τέλος πάντων... Σας βλέπω σύντομα Τσίπρα και Αλαβάνε, μαζί για καφεδάκι στον ΟΣΕ που είναι και οικονομικός... Πω, πω...

ΘΑ'ΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΝΙΑΤΑ...

Εμπήκεν αδέλφια η Ανοιξις και επισήμως και οφείλουμε να την υποδεχθούμε με ένα πλατύ χαμόγελο και μια διάθεση κάπως καλύτερη... ας είναι ζόρικα τα πράγματα, ας είναι πολύ... Σαρακοστιανό το Πάσχα που έρχεται, μετά την εαρινή ισημερία έχουμε Ανοιξη, έχουμε άνθιση, έχουμε κάτι τις το νέον, το ωραίον, το ευγενές... θα έρθουν και τα νιάτα, καθώς έλεγε και ένας παλιός, αγαπημένος φίλος...

ΚΩΣΤΑ Μ', ΚΩΣΤΑ Μ'...

Τον είδα τον Καραμανλή χτες στη τηλεόραση να μιλάει για τη κρίση, να εξηγεί τα νέα μέτρα κλπ και το μάτι του γυάλιζε... Ωχ, είπα και αμέσως άρχισαν και κάποιοι γνώριμοι πόνοι στο... ορθό! Με το μαλακό Κώστα μου, με το μαλακό...

ΒΡΕ ΟΥΣΤ!

Κρίση ξε-κρίση, το βιολί τους στα πρωινο-μεσημερο-απογευματο-βραδινάδικα... Ποιος θα παρουσιάσει το Πρωινό Καφέ; Ο Θέμος; Η Καλομοίρα; Μην κι είναι η Μανωλίδου; Ισως πάλι να παραμείνουν οι φρέσκιοι, μην χάσουμε το απολαυστικό θέαμα... εκτός και αν προταθώ τελικά εγώ ή... αυτοπροταθώ για να δει και ο ΑΝΤ1 θεού πρόσωπο... ρε δε μας παρατάτε στα χάλια μας...

Πέμπτη, Μαρτίου 12, 2009

Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ...

Προτείνω, συστήνω, προτρέπω... www.metafysiko.gr και www.metafysiko.gr/forum και η ΠΥΛΗ της Αναζήτησης είναι ανοιχτή. Εξαιρετικά άρθρα, δυνατά θέματα,  εκλεκτοί συνοδοιπόροι στην Ατραπό... Εκλεκτό και ξεχωριστό όμως και το MYSTICA (για εσωτερισμό υψηλών τάσεων!!!)

Σάββατο, Μαρτίου 07, 2009

9 ΔΕΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΑΙ...


Έχουμε και λέμε, in brief:

  •  ΔΕΝ ψηφίζω τον Κων/νο Καραμανλή γιατί η πορεία και το έργο οιουδήποτε για να κριθεί, να δικαιωθεί, να καταξιωθεί και να περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο, χρειάζονται πολλά χρόνια, πολλές αναγνώσεις, πολλές συνιστώσες ανάλυσης. Ιδιαίτερα ενός πολιτικού άνδρα που ανελίχθη κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες, κραταιώθηκε σε καθεστώς θερμού διχασμού των Ελλήνων σε ‘εθνικόφρονες’ και ‘μιάσματα’, διαχωρισμό που ουδέποτε προσπάθησε να εξαλείψει, ‘δραπέτευσε’ όταν τα πράγματα σκοτείνιασαν για τον ίδιο και επέστρεψε ‘δαφνοστεφής’ μεν αλλά με πολλά νωπά τραύματα δε και σε μια τραυματισμένη κοινωνία. Πολλές και οι αρετές του ανδρός, πολιτικό μέγεθος που δύσκολα θα συναντήσουμε στο άμεσο μέλλον, αλλά μετά από έναν αιώνα θα έχουμε –κάποιοι άλλοι θα έχουν δηλαδή- καθαρότερη εικόνα. Φάκελοι ακόμη αρκετοί παραμένουν σφαλιστοί και τα κρυφά χαρτιά με φέρνουν σε μεγάλη αμηχανία. Σημαντική προσωπικότητα αλλά…
  •   ΔΕΝ ψηφίζω Ιωάννη Καποδίστρια, διότι παρά το αδιαμφισβήτητο κύρος του σπουδαίου ανδρός και το αδαμάντινο ήθος του, δεν μπόρεσε να αναγνώσει τόσο καλά όσο έπρεπε τις ιδιαιτερότητες της καθημαγμένης πατρίδας και θέλησε να κυβερνήσει δεσποτικά μια επί 4 αιώνες δεσποτοκρατούμενη χώρα. Άξιος ο μισθός του στο βραχύ του κυβερνητικού του βίου αλλά αν άκουγε λίγο περισσότερο τον φίλο του τον Κοραή θα είχε αποφύγει τα χειρότερα και η ταλαίπωρη πατρίδα θα είχε αποφύγει κι αυτή την έλευση των Βαυαρών… ίσως… Αδικοχαμένος ο Κόμης αλλά…
  • ΔΕΝ ψηφίζω τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη διότι είναι μεν η καθαρότερη μορφή μιας συλλογικής έγερσης, μιας γενναίας κίνησης στο αλλιώς, μιας ευθείας και όχι τεθλασμένης έκπτυξης στο μετά αλλά παρέμεινε πεπερασμένος και ο ‘μεγαλύτερος’ των Ελλήνων δεν μπορεί να είναι πεπερασμένος. Τον τιμούμε, τον θαυμάζουμε και τον αγαπούμε γιατί απέναντί του όλα τα υπόλοιπα μεγέθη δεν αποτολμούν την σύγκριση αλλά…
  •  ΔΕΝ ψηφίζω τον γιατρό Παπανικολάου ακριβώς γιατί εδώ καλούμεθα να επιλέξουμε τον μέγιστο των μεγίστων και όχι τον μέγιστο των ιατρών ή των επιστημόνων. Τιμή και αιώνια ευγνωμοσύνη σε έναν άνθρωπο που έσωσε τη ζωή εκατομμυρίων γυναικών και σε έναν ερευνητή που δικαίωσε την ύπαρξη της ίδιας της έρευνας και αποθέωσε την επιστημονική αυταξία στο διηνεκές. Δυσθεώρητο το μεγαλείο του δόκτορος αλλά...
  • ΔΕΝ ψηφίζω τον Περικλή παρότι με την… ύπουλη συνέργεια του μεγάλου Θουκυδίδη παραλίγο και να το πράξω. Ο Περικλής είναι μια από τις αιτίες που τα εκατομμύρια των αλλοδαπών προσέρχονται τουρίστες και ολίγοι ως προσκυνητές στον Ιερό Βράχο που εκείνος προείδε να στέφεται από έργα αθάνατου κλέους και το όραμα το πραγμάτωσε σε έναν αιώνα που πήρε το όνομά του. Και είναι αδύνατο να μην ριγήσει κανείς μελετώντας τον Επιτάφιο, όποια ανάγνωση κι αν κάνει, όσο κι αν θέλει να προτάξει το συνολικό πάνω στο μερικό. Μα ο Περικλής, πάντως, δεν εξέφραζε παρά το μερικό. Το χρυσό, το λαμπερό αλλά όχι το όλο. Και δεν μπορείς να είσαι ο πρώτος των πρώτων όταν είσαι περίκλειστος στο κλεινόν άστυ. Μπορεί να τον μνημονεύουμε για πάντα αλλά…
  •  ΔΕΝ ψηφίζω τον Ελευθέριο Βενιζέλο γιατί η Μικρασιατική Εκστρατεία ακόμη γεννά φαντάσματα στο συλλογικό ασυνείδητο και αν ακόμη ισχυριστεί κανείς πως ο δαιμόνιος Κρητικός δεν είναι ο άμεσος υπεύθυνος, δεν μπορεί να αφίσταται ευθυνών εκείνος που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα θρίαμβο που λίγο έλειψε να καταλήξει σε αφανισμό. Δεν χωρεί αμφιβολία πως συγκρινόμενος με τα σημερινά μεγέθη λάμπει όπως ο τρανότερος αστήρ σε ένα θολό στερέωμα και επίσης πως πολλές κατακτήσεις που απολαμβάνουμε σήμερα οφείλονται στην δική του δράση, τόλμη και σκέψη. Ο Βενιζέλος άνοιξε τον κλειστό ορίζοντα μιας χώρας που δεν είχε παρά μονάχα παρελθόν ένδοξο, παρόν ντροπιαστικό και αβέβαιο μέλλον. Όμως, δεν μπορεί να τεθεί επικεφαλής μιας τρισχιλιόχρονης ιστορίας ο έσχατος των μεγάλων, έτσι κι αλλιώς. Τον ευχαριστούμε που μεγάλωσε την Ελλάδα και της έδωσε αυτοπεποίθηση και κύρος αλλά…
  •  ΔΕΝ ψηφίζω τον Αριστοτέλη διότι ο σπουδαίος φιλόσοφος, ερευνητής, εγκυκλοπαιδιστής, πανεπιστήμονας και διδάσκαλος του Αλεξάνδρου, εκπροσωπεί μια σχολή σκέψης που έχει ως στοιχείο υπέρβασης την ανάλυση και όχι τη σύνθεση, τον τεμαχισμό και όχι την ένωση, τον κερματισμό και όχι την έξοδο από το φθαρτό. Η πληθύς υπερνικά το Εν, το αναρίθμητο των γνώσεων τη καθαρή πρόταση ζωής. Μεγάλος αλλά όχι μέγιστος. Και θα ήταν μέγιστος αν το ανάστημά του είχε υπερβεί την εποχή του και στο βιοηθικό στερέωμα που δεν διαχωρίζει ‘όργανα’ και ελεύθερους, ‘ανδράποδα’ και πολίτες, άνδρες και γυναίκες, Έλληνες και ξένους. Επηρέασε τους πάντες, δεν υπάρχει βιβλιοθήκη που να μην τον έχει κόσμημα και θυρεό, ο Θωμάς Ακινάτης πίνει κρασί στο όνομά του αλλά…
  • ΔΕΝ ψηφίζω τον Πλάτωνα, διότι αν και ανώτερος του μαθητή του Αριστοτέλη, παρέμεινε κι αυτός τελικά, εγκλωβισμένος σε μια ιδεαλιστική και, εν πολλοίς, αριστοκρατική θεώρηση του ανθρώπινου βίου με πολλούς διαχωρισμούς, νοητικές υπερκατασκευές, φαντασιακές δομές που δεν ελευθερώνουν αλλά δεσμεύουν τον άνθρωπο. Σε υψηλότερου επιπέδου αναφορές ίσως αλλά πάντως τον δεσμεύουν. Τεράστια η ευγνωμοσύνη που του οφείλουμε για την ίδρυση –στην ουσία- και καταξίωση της φιλοσοφίας ως συστήματος επιστημονικής αναζήτησης της Αλήθειας, ο Ράσελ έφη πως η παγκόσμια φιλοσοφία είναι ένας διαρκής υπομνηματισμός του Πλάτωνα, εκτόξευσε τον Σωκράτη στα Ηλύσια Πεδία, αλλά…
  •   ΔΕΝ ψηφίζω ούτε τον Αλέξανδρο. Μα, είναι δυνατόν, θα πει κανείς, να μην υπερψηφίσεις τον μεγαλύτερο των μεγάλων, τον ισόθεο και ομοτράπεζο των Αθανάτων; Ναι, μπορεί, όσο και αν τον θαυμάζει κανείς και χάνει τη λαλιά του εμπρός στον ανυπέρβλητο Μακεδόνα. Και όσο περισσότερο μελετά κανείς το βίο και την πολιτεία του, τις απίστευτες νίκες του που θα διδάσκονται για πάντα στα πανεπιστήμια και στις στρατιωτικές ακαδημίες όλου του κόσμου, τις εκπληκτικές επινοήσεις του στη μηχανική, την διοίκηση και πολιτική οργάνωση ετερόκλητων ομάδων, λαών, εθνών και ανθρώπων, τόσο αναρωτιέται αν είναι εφικτό να μην ψηφίσεις με πόδια και με χέρια τον γιο του Αμμωνα. Με μια έννοια, δεν χρειάζεται καν ψήφος αφού ο ξανθομάλλης Μακεδόνας είναι εκτός συναγωνισμού. Όμως, έχω και το πρόβλημα με μερικές λέξεις που δεν μπορώ να προσπεράσω. Λέξεις όπως αίμα, βία, κατάκτηση, υποδούλωση… κάποιοι στην Τύρο, την Φρυγία, την Σαμαρκάνδη, την Βακτριανή, την Υπερκαυκασία, τον Ινδό ποταμό, έχουν σοβαρές αντιρρήσεις για την ‘πολιτισμική’ επέλαση του Αλέξανδρου και εξακολουθούν να αναμνήσκονται σφαγές, επιβολή ξένων βασιλέων στις περιοχές τους, διάλυση των δομών τους, σάρωση του παραδοσιακού τρόπου ζωής τους, ανάμειξη με τις ελληνικές συνιστώσες, όρθωση ναών και περιστυλίων στα χώματά τους… σπαθί, σάρισα, όπλον… με όλα αυτά δεν μπορώ να μην στρέψω το βλέμμα και στους Μακκαβαίους που μερικούς αιώνες αργότερα ξεσηκώθηκαν εναντίον των επιγόνων του Αλεξάνδρου Σελευκιδών βασιλέων που είχαν μετατρέψει το Ναό τους σε ναό αφιερωμένο στο Δία και τους Έλληνες θεούς. Και μίσος εναντίον των Ελλήνων κατακτητών θα μας συναντήσει ως σήμερα. Μεθ’υπερβολής ή όχι, δεν είναι το θέμα μας. Αδύνατον να αγνοήσεις τον περήφανο και ιδιοφυή Μακεδόνα ως τον μεγαλύτερο σταρ όλων των εποχών αλλά…
  • Ψηφίζω τον Σωκράτη. Εδώ στέκομαι σκεπτικός, με το κεφάλι μου να αχνίζει αλλά και πιο ευβλαβικά από όσο άξιζαν οι προηγούμενοι. Ναι, ενώπιόν σου Σωκράτη, η ανθρωπότητα ολόκληρη κλίνει το γόνυ και όχι τυχαία. Για μένα είσαι ίσως ο σπουδαιότερος όλων των σπουδαίων για πολλούς, πάρα πολλούς λόγους. Ο άσχημος στη μορφή φιλόσοφος με το περίφημο δαιμόνιο να τον αποτρέπει από κάθε τι το κακό, διατρέχει την παγκόσμια σκέψη, είναι μια μόνιμη εγγραφή στο ασυνείδητο των Ελλήνων, των Γερμανών, των Ιαπώνων, των Ρώσων, όλων των ανθρώπων, είναι το σημείο αναφοράς όλων όσοι αρχίζουν και τελειώνουν την πνευματική τους διαδρομή αλλά και την καθημερινότητά τους ερωτώντας, σκεπτόμενοι διαλεκτικά, αμφισβητώντας… Η μέθοδός του πέρασε στο DNA μας, μας ακολουθεί, μας διέπει, μας χαρακτηρίζει. Το πάθος του να αναζητήσει, να ΟΡΙΣΕΙ, να γίνει συγκεκριμένος, ψηλαφητός, η εμμονή του στην καθαρή δράση, στην ενέργεια της ανώλεθρης ψυχής να θυμηθεί και έπειτα να θεωθεί, η εκπληκτική του πορεία μέσα στην ανθρώπινη, φθαρτή αλλά όχι ταπεινή προβολή στη ζωή και στο θάνατο, η διαρκής, ακούραστη και ατελεύτητη μελέτη της κάθε πτυχής, της κάθε όψης, της κάθε απόχρωσης της ανθρώπινης σύντομης αλλά και αιώνιας περπατησιάς στον πλανήτη, μας στοιχειώνουν και μας σφραγίζουν χωρίς λυτρωμό. Ο Σωκράτης ανυψώθηκε από το μερικό και είδε το Ολον. Τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά του και να θεωρήσει, να ορίσει, να πραγματώσει αυτό που κανείς δεν είχε διανοηθεί. Ακόμα και σήμερα μελετάται η μέθοδός του, αξιώνει την προσοχή και την ανάλυση, δικαιώνει το πέρασμά του στην ιστορία που έγινε διάπυρη βολή όλων στο σύμπαν της Αλήθειας, της Ανοιχτοσύνης, του Ασύνορου Λογισμού. Χωρίς τον Σωκράτη δεν θα υπήρχε ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, δεν θα υπήρχαμε εμείς. Μεγάλοι χριστιανοί διανοητές όπως ο Κίργκεγκορ του προσάπτουν ότι έφτασε στο 99 αλλά δεν άγγιξε το 100 αφού έμεινε μακριά από την προσπάθεια τεκμηρίωσης της ύπαρξης του Κακού και της δράσης του στον ανθρώπινο βίο. Κι εκεί κανείς αναρωτιέται αν ένας άνθρωπος θα μπορούσε να είναι όλη η ανθρωπότητα κι το ότι δεν ήταν τον καθιστά υπόλογο στους επόμενους! Κι όμως, με την αυτοθέλητη έξοδό του, τον περήφανο και ‘ξεροκέφαλο’ θάνατό του, τελικά ολοκλήρωσε την επίγεια διαδρομή του όχι μόνο ως φιλόσοφος αλλά και ως πολεμιστής. Κάποιοι από τις σχολές του Εσωτερισμού αναρωτιούνται αν το ιερατικό κατεστημένο τον οδήγησε στο θάνατο επειδή είχε αρχίσει να αποκαλύπτει πράγματα που δεν προορίζονταν για τους πολλούς, επειδή είχε αρχίσει να αφυπνίζει –όπως και ο σκοτεινός Ηράκλειτος- τις μάζες… Για όλα αυτά και πολλά άλλα τον υπερψηφίζω, τον τιμώ και τον θεωρώ ως τον υπέρτατο διδάσκαλο, εσωτερικό Άνθρωπο και Σύμβολο στους αιώνες…

Παρασκευή, Μαρτίου 06, 2009


Οι δυνατότητες υπάρχουν (κι αν δεν υπήρχαν, τώρα πια είναι εν ισχύι), αλλά φαίνεται πως δεν υπάρχουν οι προθέσεις. Το από ψυχής βλέμμα -και άρα το ανάπτυγμά του στην εμπράγματη επικοινωνία- παραμένει ένα ζητούμενο, ένα κρυπτόμενο 'φαίνεσθαι' ή ένα προφανές... αίνιγμα. Αλλά, δεν αρκεί, χρειάζεται η τροφοδότηση της άλλης ματιάς με την ενέργειά της, την ζωντάνια της, τη βούλησή της... και ας μην αναρωτιέται κανείς για την έλλειψη και την υπερβολή όταν δεν είναι διατεθειμένος να απολαύσει την ισορροπία του μέτρου...
Και θα επανέλθω...