Κυριακή, Δεκεμβρίου 29, 2019

ο ενικός της απώλειας και ο πληθυντικός της αποκάλυψης…

salvador dali_birth

Αν ήθελε κάποιος να μου κάνει μια πολύ δύσκολη ερώτηση… αυτή θα ήταν… μια σειρά από ερωτήματα… ποτέ μια δύσκολη ερώτηση δεν είναι μοναχική… πάντα τη συνοδεύουν όλες αυτές που τη συμπληρώνουν, τη βαθαίνουν, την πυρώνουν…
Πες μου, τι είναι ο άλλος για σένα;
Να η μητέρα…
Όχι ο άλλος… οι άλλοι…
Τι σημαίνουν για σένα;
Ποια είναι η θέση τους στη ζωή σου;
Ποια είναι η θέση τους μέσα σου;
Να τα παιδιά…
Γιατί όχι ο άλλος; Γιατί οι άλλοι;
Γιατί ο άλλος με υποχρεώνει να εμπλακώ σε μια φιλοσοφική διερεύνηση… δεν θέλω να χαθώ, θέλω να βρεθώ… ψέματα… δεν ήθελα ποτέ μου να βρεθώ… όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον…
Πιο εύκολο είναι να χαθείς μέσα από τον άλλο παρά μέσα από τους άλλους…
Εδώ έχουμε τον ενικό της απώλειας και τον πληθυντικό της αποκάλυψης…
Γιατί μπορείς να χαθείς πιο εύκολα μέσα από τον άλλο;
Γιατί μπορώ να επινοήσω τον άλλο όπως θέλω εγώ… κι αν επινοήσω τον άλλο όπως είμαι εγώ τότε μπορώ να χαθώ μέσα του… όπως το κάνω για μένα… σε μένα…
Όταν ο άλλος είναι πολλοί, αυτή η δράση αναχαιτίζεται, οπισθοβατεί… ακυρώνεται.
Οι άλλοι με αναγκάζουν να σχετιστώ…
Οι άλλοι με υποχρεώνουν να υπάρξω…
Οι άλλοι αποτελούν το γεωμετρικό τόπο της εξωτερίκευσης… είμαι αναγκασμένος να τους δω, να τους ορίσω… να τους φιλοξενήσω στο πεδίο μου…
Ο άλλος μπορεί να είναι αόρατος… οι άλλοι είναι πάντα ορατοί.
Δεν απαντάς στο ερώτημα-μητέρα…
Ήταν πάντοτε ένα αίνιγμα για μένα… οι άλλοι είναι ένα μυστήριο, είναι ο γνόφος του αγνώστου… είναι ένας αλλόκοτος κόσμος… δεν τους φοβάμαι όμως αισθάνομαι το ρίγος της σχέσης μαζί τους… συντίθεμαι και αποσυντίθεμαι διαρκώς… λυπάμαι για μένα, θυμώνω με μένα, χαίρομαι κάποιες στιγμές και άλλοτε κρυώνω ανάμεσά τους…
Οι άλλοι… σε σκοτώνουν;
Οι άλλοι δεν μπορούν να με σκοτώσουν αν είμαι ήδη νεκρός…
Οι άλλοι σε πληγώνουν;
Οι άλλοι αιωνίζουν τη δική μου ανάγκη να τους υπερβαίνω… συνέχεια… από παιδί… να τους αρνούμαι και να τους αποδέχομαι, να τους αποδομώ και να τους πλάθω ξανά… οι άλλοι με κουράζουν, με εξαντλούν, με προσανατολίζουν…
Ο προσανατολισμός είναι κοπιώδης;
Ο προσανατολισμός είναι η μέγιστη ηδονή του νου… όταν όμως θέλεις να αφήνεσαι οι άλλοι σε εμποδίζουν… οι άλλοι υπάρχουν για να μην αρέσκεσαι ποτέ στην ανάπαυση… οι άλλοι σε οργώνουν, σε αρδεύουν, σε μεγαλώνουν… οι άλλοι σε ωριμάζουν…
Η ωρίμανση είναι ανεπιθύμητη;
Η ωρίμανση είναι απόλυτη πιστοποίηση ότι είσαι θνητός… ότι είσαι μερικός… ότι είσαι πεπερασμένος…
Είναι κακό να έχεις όρια; Να είσαι πεπερασμένος;
Οι έννοιες του καλού και του κακού αποτελούν θέματα φιλοσοφικής αναδίφησης στην οποία δεν θέλω να εμπλακώ.
Είναι δεσμευτικό να είσαι πεπερασμένος; Μπορεί κάποιος να είναι απέραντος;
Πρόκειται για μια διαρκή, αέναη, ατελεύτητη διαπραγμάτευση… αυτό σου επιβάλλουν οι άλλοι… τη διαρκή διαπραγμάτευση… όταν εγώ επιθυμώ την Ησυχία εκείνοι θορυβούν… όταν εγώ απλώνομαι στον εαυτό μου, εκείνοι ποδοπατούν τα ίχνη μου… οι άλλοι είναι οι ολετήρες της Ησυχίας…
Άρα κάθε έννοια σχέσης σχεδόν εξαλείφεται, απαλλοτριώνεται, εξατμίζεται…
Να γιατί είναι τόσο δύσκολο αυτό το ζήτημα. Γιατί εγείρει αυτο-ενοχικά συναισθήματα. Γιατί προβάλλει μια ιδεατή εικόνα για τη σχέση, την ηθική, τη μόνωση, τη μετοχή, την κοινώνηση. Στην ουσία όλες αυτές είναι πτυχώσεις του μερικού. Αν ήταν πτυχώσεις του Όλου θα ήταν διαστάσεις. Δεν θα μιλούσαμε γι αυτές. Θα τις ζούσαμε. Μιλούμε πάντα για ό,τι δεν ζούμε. Φιλοσοφούμε για τις πτυχώσεις ενώ θα έπρεπε να ζούμε στις διαστάσεις…
Δεν είναι μονόδρομος η σχέση με τους άλλους;
Όλα όσα ζούμε είναι ένας δρόμος. Ένας και μόνος. Δεν υπάρχουν παράδρομοι ούτε ατραποί… αυτά είναι φιλοσοφήματα της δεκάρας. Τα βδελύττομαι. Τα σιχαίνομαι. Τα απορρίπτω. Όμως πιο σημαντικός από το δρόμο είναι ο υπόγειος ποταμός. Ο πρώτος είναι η ορατή ιχνηλατή πορεία. Ο δεύτερος είναι ο αόρατος, βαθύς και σκοτεινός κόσμος στον οποίο αληθινά ζούμε. Δεν θέλω να το αναλύσω… δεν είναι εύκολο…
Η πρώτη λέξη σε ένα νεογέννητο σύμπαν;
Σ[χ]ώμα…
Και η τελευταία;
Σ[χ]ήμα…

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 25, 2019

οπλισμένος...




…και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη
αγνοώντας το βλέμμα της Γοργόνας
στα δεξιά της ψυχής του
αγνοώντας το νεύμα της Κίρκης
αριστερά της ζωής του

κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη

οπλισμένος

και ξαφνικά
πίσω από το είδωλό του
εμφανίστηκε
εκείνος
που κάποτε στο αίνιγμα της Σφίγγας
είχε απαντήσει
ο άνθρωπος

ο άνθρωπος

και κατέβασε το όπλο

και ο καθρέφτης θρυμματίστηκε…

Σάββατο, Δεκεμβρίου 21, 2019

Ομοιώματα


Πρέπει να φύγεις, της είπε ήρεμα. Εδώ και καιρό σχετίζεσαι με ένα ομοίωμα. Ένα ομοίωμα που αρχίζει να συνειδητοποιείται... είναι μια αργή ολίσθηση της ύπαρξης στο φως της πρώτης αυγής της... κι είναι μαζί ένα πεδίο μάχης που δεν κοινωνείται με κανέναν και τίποτα...
Πρέπει να φύγεις, επανέλαβε με κάπως πιο γρήγορη ανάσα. Ο ήλιος αυτός δεν μας χαμογελάει... μας έλεγε ψέματα... ο ήλιος αυτός θα μας σκοτώσει...


Τι είναι αυτό που κάνει έναν εφιάλτη αληθινό;
αυτό που είδαμε;
ή αυτό που νιώθουμε όταν ξυπνήσουμε;

Όταν σταματήσουμε να νιώθουμε... όταν το συναίσθημα της αγωνίας αρχίζει να υποχωρεί σαν το νερό στην άμπωτη, τι είναι αυτό που απομένει;
Τι είναι αυτό που μπορούμε να δούμε τότε;

Χωρίς συναίσθημα;
χωρίς αγωνία;
χωρίς ένταση;
χωρίς την αρπάγη του τρόμου;

Πόσο παράδοξο...
το πιο αληθινό βίωμα απ'όσα μπορεί να νιώσει κανείς
μέσα στη μοναχική του μεγαλοπρέπεια
δεν είναι... πραγματικό!

Κανείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει γι'αυτό... κανείς δεν μπορεί να το βεβαιώσει, να το ψηλαφήσει, να διακηρύξει την ύπαρξή του!
Σε μια τόσο συνταρακτική, τόσο σπαρακτική, τόσο δυνατή στιγμή μας... είμαστε μόνοι, πιο μόνοι από ποτέ!
Κι όμως... είμαστε απολύτως βέβαιοι για την... αληθινότητά της... και τούτη η βεβαιότητα τρομάζει με το μέγεθός της κι εμάς τους ίδιους...

Μέσα σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο απόλυτης αλήθειας... κι έξω απ'αυτό... έξω απ'αυτό η παρηγορητική ψευδαίσθηση της πραγματικότητας που μοιραζόμαστε με όλους...
Σε μια παγκόσμια αδελφότητα του ψεύδους που ονομάζουν εγρήγορση, μόνη αλήθεια το όνειρο
και περισσότερο ο εφιάλτης...

Είναι καιρός τώρα που το ομοίωμα αυτό παλεύει να μου πει... να μου μιλήσει... έχω την αίσθηση πως μια μεγάλη αλήθεια με πλησιάζει, μια τρομερή καταιγίδα που όταν περάσει δεν ξέρω τι θα αφήσει πίσω της.
Σε τι γλώσσα θα μου μιλήσει και τι θα μου πει... δεν το ξέρω... κι όμως, αισθάνομαι πως ετοιμάζομαι χρόνια τώρα για να το ακούσω... σιωπώ όλο και πιο συχνά, κρατώ ως και την ανάσα μου για να μην ενοχλήσω τούτη την εσωτερική ροή να αναβλύσει και να με πλημμυρίσει... σιωπώ κι όμως... δεν ξέρω αν θα μπορέσω να καταλάβω όσα έχει να μου πει...

Χθες το βράδυ πάλι σε ονειρεύτηκα... και χαμογελούσες... ήσουν όμορφη ... και μέσα στα μάτια σου είδα ένα στερέωμα που δεν είχα φανταστεί ποτέ... 


“An Unwilling Duel”
Michael Bilotta 

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 20, 2019



Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον ουρανό

τα σύννεφα
άνθρωποι

έκαναν κύκλο πάνω απ’το κεφάλι του

η ένταση
κυμάτισε σαν θάλασσα
πάνω στο δέρμα του

τα χείλη του
λες και ήταν έτοιμα να εκραγούν
σε στερεώματα φωτιάς

και όποιος έχει αγαπήσει τον αδερφό μου
μια φορά
χίλιες φορές θα έχει αγαπήσει εμένα

είπε

κι ύστερα από λίγο

άρχισε να βρέχει…


Πέμπτη, Δεκεμβρίου 19, 2019

φοβάσαι…


Άνοιξε το Βιβλίο
σε όποια σελίδα θέλεις
σού είπε ο Λευκοντυμένος που στο Κατώφλι
εμφανίστηκε
αιφνίδια, απρόσμενα
άνοιξε το βιβλίο
όπου εσύ θέλεις
και διάβασέ μου μια γραμμή…

Κι εσύ
γύρισες το βλέμμα εκείνο της αιώνιας σιωπής
και με κοίταξες
δεν είχα κάτι να σου πω
μονάχα που άκουσα τα χείλη μου
να ψιθυρίζουν

να μη φοβάσαι…

κι επέστρεφε ο λυγμός από τα μύχια
του είναι μου

φοβάσαι…

γύρισες σιωπηλός
πήρες στα χέρια σου το ανοιχτό βιβλίο
κι έπειτα η κραυγή μου
σκέπασε το στερέωμα
και απλώθηκε ως τα εξώχωρα της Ύπαρξης

τυφλώθηκα
δεν ένιωθα πια
δεν άκουγα
ο σφυγμός μου είχε αφανιστεί…
όλα είχαν γίνει ένας συμπαντικός λυγμός
και σφυροκόπημα σιγής…

φοβάσαι…


φοβάσαι…
 

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 12, 2019

Απροσδεές


Different Directions
Art Print by Roswitha Schleicher-Schwarz


Κανείς δεν ρώτησε για σένα…

Σε κανέναν δεν μίλησες;
Ποτέ δεν άγγιξες κανέναν;
Δεν περπάτησες κι εσύ ανάμεσά τους;
Δεν τους χαμογέλασες;
Δεν τους χάρισες κάποιο σου βλέμμα;
Δεν τους μίλησες γλυκά ή αυστηρά;
Δεν λογομάχησες ποτέ ή δεν συμφώνησες;
Δεν τους συνόδευσες για λίγο ή πολύ στο βάδισμά τους;
Και όλοι τούτοι τώρα που είναι;

Κανείς δεν ρώτησε για σένα…

Κανείς δεν είχε ένα νεύμα, ένα μορφασμό ή ένα σήκωμα φρυδιών
Κανείς δεν είχε κάποια λέξη
Ούτε καν σιωπή
Έστω μια ρυτίδα από θλίψη ή απορία…

Ήσουν αόρατος λοιπόν…

Έφυγες όπως έζησες… μέσα στο γνόφο του απρόσιτου
Μέσα στο απροσδεές του απέραντου
Μέσα στην εκλειπτική του εμμενούς
Που διαγράφει τροχιές μονάχα πάνω στο παρθένο χώμα
Κι όταν φυσήξει ο άνεμος
Όλα σκορπούν και όλα χάνονται…
Σχήματα, μορφές, προσδοκίες κι ανάσες…
Θλίψεις, χαρές, φόβοι, αγωνίες…

Ναι, ως και οι αγωνίες…

Όχι για όλους όμως

Όχι ακόμα…

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 09, 2019

Κρίστμας… όχι Χριστούγεννα…

Στην Ελλάδα δεν εορτάζονται Χριστούγεννα, εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό έχει τελειώσει πλέον όπως και πλήθος άλλων που κάποτε γνωρίσαμε, εκόντες άκοντες και εξ απαλών ονύχων. Στην Ελλάδα όπως και παγκοσμίως εορτάζονται τα ‘Κρίστμας’. Ούτε καν Christmas… απλώς ‘Κρίστμας’… πώς λέμε ‘Κρίσπις’, κάτι ανάλογο… Τι είναι τούτο το πράγμα; Το κατανοείς αν πάρεις τα παλαιά ελληνορθόδοξα Χριστούγεννα, τα αποχριστώσεις, τα αποπνευματώσεις, τα απογυμνώσεις πάει να πει από κάθε έννοια ενανθρωπήσεως, σαρκώσεως του Λόγου και άλλα τινά και ευαγγελικά, ‘βαριά’ και ‘βαρετά’ και τα παραδώσεις πολύχρωμα, αμερικανικά και εμπορικά προς κοινήν χρήσιν… διότι τα Κρίστμας μπορούν να τα εορτάσει και ο μουσουλμάνος και ο σιντοϊστής και ο ‘χίντου’ ως και ο δωδεκαθεϊστής και παγανιστής ακόμη… και ο άθεος, και ο αρνησίθρησκος και ο μηδενιστής και ο αναρχικός και ο κομμουνιστής και ο καθείς… αυτά είναι τα Κρίστμας… μια εορτή άνευ περιεχομένου, άνευ ουσίας, άνευ… Χριστού… είναι μια εορτή που πάει με όλα σαν την Κόκα Κόλα… η ωραιότερη γιορτή… ούτε Άη Βασίλης… όχι… Ο Σάντα υπάρχει πλέον… ο ‘Σάντα’ με τα ελαφάκια, το έλκηθρο και τα γλυκανάλατα μηνύματα για ‘παγκόσμια ειρήνη’, ‘αγάπη σε όλες τις καρδιές’ και άλλα τέτοια που από την επομένη κιόλας των Κρίστμας πάνε περίπατο… δεν έχει καμία σημασία… του χρόνου πάλι… να στολίσουμε, να φάμε κανένα μελομακάρονο, να μην μιλήσουμε για την ενανθρώπιση και το τι σημαίνει, να μην μπλέξουμε με τα ‘εν αρχή ην ο Λόγος’ και άλλα τέτοια που… μπερδεύουν και τελικά χωρίζουν και δεν ενώνουν. Γιατί ο Ιησούς μάλλον χωρίζει, τα Κρίστμας ενώνουν… και ο Ιάπωνας γιορτάζει τα Κρίστμας, ο Νεοζηλανδός, ο αφρικανός, ο άνθρωπος της Γης του Πυρός… τι ξεύρει ο άνθρωπος της Γης του Πυρός περί ενανθρωπήσεως και ‘ο Λόγος σαρξ εγένετο’; Μην τα χαλάμε τώρα που τα βρήκαμε…

Έτσι λοιπόν… σε αυτό το α-πνευματικό πνεύμα… με αυτή την αν-ίερη ιερότητα… πολύ ωραία είναι και κάτι ξέρανε αυτοί πέραν του ατλαντικού που τα φτιάξανε έτσι τα πράγματα… τρώγε – γλέντα – ψώνιζε – κατανάλωνε και το κυριότερο… βούλωνέ το…

Σιωπηρά και… μπουκωμένα Κρίστμας… γιατί όποιος τρώει δεν μιλάει…