Άνθρωποι εσωτερικών χώρων

Knight

Simona Carli

  

Δ

εν είναι τόσο απλό να συν-ταχθείς με την Τάξη. Με μια τάξη ομοίων, με μια σύνοδο δεσμευμένων και προσκεκολλημένων στο Ορθοεπές Όντων. Τούτο απαιτούσε και πάντα θα απαιτεί μια δεδομένη και όμως ιδιαίτερη ποιότητα ηθικής και ενεργειακής προσκύρωσης σε κείνο το Ανώτερο ή Αγαθό συστατικής υπόστασης και όχι απλά φαντασιακής ενόρασης. Δεν αρκεί δηλαδή να επινοήσεις μια Τάξη του Αγαθού για να την υπηρετήσεις όπως ο Πάρσιφαλ τον Σκοπό. Δεν αρκεί γιατί εσύ δεν αρκείς. Δεν έχεις τα απαραίτητα μυητικά εχέγγυα. Κανένας διδάσκαλος σε καμιά εποχή δεν θα σου εμπιστευόταν αυτό το ιερό Έργο. Όμως και αν ακόμα δεν μπορείς να μετέχεις της δράσης, ακόμα και αν δεν είσαι επαρκής για να μαχηθείς στο πλευρό των αδελφών, μπορείς να συνοδοιπορείς. Μπορείς να ίστασαι, να είσαι παρών, να καταφάσκεις τούτη την ιερή δράση. Να μην είσαι πρόσκομμα, να μην αποτελείς σκάνδαλο για τους εργάτες του Φωτός.

Γράφω υποκείμενος σε τούτη την εσωτερική εντατική κατάσταση καθώς παρατηρώ την –αναμενόμενη από δεκαετίες- ολίσθηση των πολεμιστών σε ανθρώπους εσωτερικών χώρων για να προστατευθούν υπερασπιζόμενοι ‘αγαθά’ όχι συστατικής αλλά βιοτικής φύσης που βεβαίως καταφάσκουν τον περίφημο ‘κοινό βίο’ και την ‘δημόσια υγεία’. Όμως, αναρωτιέμαι, ως τώρα δεν συνέβαινε κάτι ανάλογο; Ελήφθησαν ποτέ σοβαρά μέτρα υπέρ της περίφημης αυτής νεοπαγούς αναφόρτισης εννοιών όπως είναι η ‘δημόσια υγεία’ και τα ‘αγαθά του κοινού βίου’ όταν άνθρωποι πέθαιναν από ασιτία, εξάντληση, απαράδεκτα ως και ανύπαρκτα μέτρα προφύλαξης σε επικίνδυνες εργασίες ακόμα και κατάθλιψη και μαρασμό; Ενδιέφερε κανέναν το πόσο υποβαθμίστηκε η κάθε έννοια και κάθε ‘αγαθό’ που σήμερα θέτουν ως ‘ιερούς τόπους’ οι δακρύβρεχτοι ηγεμονίσκοι των πολιτικών μορφωμάτων που κυβερνούν αυτόν τον τόπο και όλους τους τόπους όταν τα απανωτά μνημόνια θέριζαν συντάξεις, έκοβαν φάρμακα από συνταγογραφήσεις, καταργούσαν επιδόματα επιβίωσης ανθρώπων με προβλήματα υγείας;

Αισθάνθηκε ποτέ κανείς την ανάγκη να εισέλθει στο πεδίο της μάχης του Ορθού Λόγου ενάντια στον Σκοταδισμό της α-νοησίας και της από-ιεροποίησης όλων των θεσμών που επί αιώνες συντήρησαν το ανθρώπινο γένος; Αισθάνθηκε ειλικρινά κανείς το ελάχιστο ρίγος αιδούς;

Βγήκε από τηλεοράσεως πρωθυπουργός να ‘κλάψει’ όταν συνάνθρωποί μας ακύρωναν την ύπαρξή τους και έκοβαν βίαια το νήμα της ζωής τους επειδή δεν μπορούσαν να διαθρέψουν εαυτούς και αγαπημένους αναλαμβάνοντας το ηθικό άγος μιας ολόκληρης κοινωνίας που πελαγοδρομούσε σε θάλασσες εαυτικού λυρισμού, πνευματικής ατροφίας και οραματικής καχεξίας; Οι πολεμιστές του φωτός παρέμεναν τότε μοναχικοί λύκοι να χλευάζονται από όλους, να απομονώνονται στα ιερά τους, να θρηνούν για το τετέλεσται που επίκειται να εκφωνήσει μια σταυρωμένη κοινωνία. Αθέατοι και αφανείς ήρωες, ταπεινοί και μελαγχολικοί ιππότες που αισθάνονταν το δυστοπικό όραμα ενός ερειπιώνα να τους εγγίζει.

Σήμερα μας καλούν να εγκολπωθούμε το δικό τους άγος για μια ακόμη φορά, να αποσυνδεθούμε από το χρέος της μάχης για την αυταξία του ανθρώπου, να οργανωθούμε ένδον συνωμοτώντας εναντίον της δράσης και αναμένοντας να διαλάμψει το φως της επιστήμης που θα λευκάνει το σκοτερό τοπίο και προσφέρει το θαυματουργό εμβόλιο ή φάρμακο. Ώστε μετά να συγκεντρωθούμε και πάλι σε πλατείες και δρόμους και φτωχοί, ηλίθιοι και φαρμακωμένοι επαρκώς να τραγουδούμε και να χορεύουμε για την ομορφιά της ζωής χωρίς κορονο-ιό αλλά με άφθονες ποσότητες ηλιθιο-ιών κάθε τύπου που επί αιώνες είναι η παρηγοριά και η πνευματική τροφή μας.

Άνθρωποι εσωτερικών χώρων πλέον το λοιπόν… και η Τάξη των Μεγάλων Όντων που δεν μας ήθελε ποτέ σε αναντιστοιχία με την Αρμονία και το Κάλλος, τώρα θα μας υποδεχθεί ως ‘υγιή’ απόβλητα ενός νοσηρού κόσμου… έτσι φαντασιώνονται κάποιοι αν μη τι άλλο… κάποιοι που την περίφημη μεταξίωση των αξιών έχουν αναρτήσει ως περίοπτα ρητά και τα προσκυνούν.

Ο μεγάλος ευεργέτης τούτης της δράσης είναι ο χρόνος… κι αυτός που αφαίρεσε από τον δειλό το τελευταίο του όπλο απέναντι στο παράλογο, μεθίσταται πλέον ως ποιητής σε μια άλλη τάξη πραγμάτων και συστατικών αγαθών…

Κανείς δεν μας περίμενε, κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχουμε… είμαστε έγκλειστοι στα πνιγηρά υπαρκτικά μας δώματα και ανασαίνουμε τον αναιμικό ήλιο της δοξολογημένης ήττας μας.

Άνθρωποι εσωτερικών χώρων… εσαεί…