απορία φιλήσυχου και φιλειρηνικού πολίτου
(με τα δόντια βέβαια, τέλος πάντων...)
τι άλλο πρέπει να γίνει;
τι άλλο;
πόσες μούτζες θέλετε να εισπράξετε;
πόσο φτύσιμο να φάτε;
πόσο κράξιμο;
μήπως θέλετε και αίμα;
μήπως θέλετε... ανωμαλίες;
βιτσιόζοι;
γουστάρετε 'εκτροπές' και 'αποκλίσεις';
αληθινά όμως...
τι άλλο πρέπει να γίνει;
ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΘΑΡΟΤΕΡΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΠΟΥΝ
Ή ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΔΕΙΞΟΥΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΑΠΟΦΑΣΗ
ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΙΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;
14 σχόλια:
Πρέπει να μιλήσει το αίμα για να φύγουν ..
Απ'ό,τι φαίνεται φίλε μου, πριν τις 17 Νοέμβρη φέτος θα έχουμε νέα κυβέρνηση... ήδη απόψε, τώρα που σου γράφω έχουμε δραματικές εξελίξεις...
http://ee.uth.gr/webdav/
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/10/kondor-delirium.html
@Δημήτρη
@nimertis
φοβερές εξελίξεις σήμερα
δεν θέλω να φανταστώ τι θα γίνει από αύριο...
είδα και τα δύο λινκ
πολύ καλά... :)
καλό βράδυ
και αν αλλάξει η κυβέρνηση, θα αλλάξει κάτι; Το θέμα είναι να αλλάξει όλο το σύστημα και να καταλάβουμε πως μπορούμε να αυτοκυβερνηθούμε χωρίς αρχηγούς. Τις αποφάσεις να τις παίρνουμε μόνοι μας κι όσο για τα γραφειοκρατικά ζητήματα του "κράτους" να έχουμε μια ομάδα ανθρώπων που θα αλλάζει ανά 3μηνο.
Πρέπει να καταργηθεί η κοινοβουλευτική "δημοκρατία" (χούντα - ολιγαρχία) και να κάνουμε πράξη τη λαϊκή αμεσοδημοκρατία. Να ελευθερωθούμε επιτέλους από τα δεσμά του εκάστοτε πασά.
Κανένας εκπρόσωπος δεν μπορεί να με εκπροσωπήσει, ούτε εμένα, ούτε κανέναν.
Αν πιστεύω στην ουτοπία; Ναι. Από τη στιγμή που όλα τα πολιτικά συστήματα βγήκαν σκάρτα, δεν χρειάζεται να τους δώσουμε κι άλλη ευκαιρία.
Ούτε στα συστήματα, ούτε στα κόμματα, ούτε στους πολιτικούς. Τόσο δύσκολο είναι να φτιάξουμε μια αυτοοργανωμένη κοινωνία;
όλο αυτό μου θύμισε ένα ποίημα της Γώγου:
Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ’ του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν’ αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ’ τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ’ ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ’ την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.
ευχαριστώ για τα λινκς φίλε μου Δημήτρη... ενδιαφέροντα όντως... να'σαι καλά...
Carina καλησπέρα... επιτέλους... κάτι γίνεται... πριν να έχουμε πολύ πιο άσχημες καταστάσεις... εύχομαι να είσαι καλά... [θερμός χειμώνας έτσι;]
Φίλε Χρήστο, άνοιξες πελώριο ζήτημα... αυτή η αυτοοργανωμένη κοινωνία αποτελεί όνειρο και όραμα, ουτοπία και μέθεξη μαζί... δεν είμαι σίγουρος ότι έχουμε το εσωτερικό ανάστημα να την υποστηρίξουμε... έχω υποστηρίξει κάποια άλλη φορά πως, όταν απέτυχαν σε μικρή κλίμακα κοινοβιακές προσπάθειες όπως το Ομακοείον του Πυθαγόρα και άλλες ανάλογες, πως θα λειτουργήσει σε μεγάλη κλίμακα μια ισορροπημένη, αυτοοργανωμένη μικρή ή μεγαλύτερη κοινωνία;
έχουμε το ηθικό ανάστημα να την δούμε να προοδεύει; δεν το ξέρω αλλά δεν μπορώ να δογματίζω... στον πυρήνα συμφωνώ μαζί σου... και ο δικός μου προσανατολισμός εκεί είναι και θα είναι... ούτε κράτος, ούτε μπάτσοι, ούτε στρατός κλπ... είναι μια γοητευτική συζήτηση...
όσο για τη Γώγου...
να΄σαι καλά, κοινωνείς αίμα και αλήθεια στους στίχους της...
Φίλε Νημερτη,
μοιάζει να χάθηκαν όλα και μόνο η ποίηση μας έμεινε.
Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να ονειρεύομαι, να ελπίζω σε μια άλλη κοινωνία, πιο ανθρώπινη, πιο όμορφη όπου οι άνθρωποι δεν θα καταστέλλουν ή εκμεταλλεύονται ανθρώπους, αλλά θα στηρίζονται στην αλληλεγγύη, την αγάπη και την αυτοοργάνωση. Ίσως να είναι ουτοπικό, ίσως γι' αυτό να μη μπορεί να γίνει πράξη. Δεν ξέρω, κι αν πάψω να ελπίζω, τι; Άντε να γίνουμε αυτόχειρες μια ώρα αρχύτερα; Όχι. Μπορούμε τουλάχιστον καθημερινά να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να παρασύρουμε κι άλλους και ίσως μια μέρα, λέω ίσως, να είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε κάτι τέτοιο.
Ρομαντικός και ονειροπόλος, ναι.
Ε, δεν μας έμεινε και τίποτα...
Καλή μέρα να έχουμε
όλοι μας!
Που να φύγουν καλέ μου φίλε. Εχεις ακούσει για κάτι παχύδερμα μάλλον σ' αυτούς αναφέρεσαι.Είναι καλά γατζωμένοι στην καρέκλα τους, δε φεύγουν με τίποτε όσο υπάρχει ακόμη μέλι. Θα γλύψουν και τη τελευταία σταγόνα και μετά θα ξεκουμπιστούν.
Καλησπέρα.
Φίλε Χρήστο, εσωτερικά και βαθιά συναντιέμαι με όσα γράφεις... ξέρεις, παρότι όσο μεγαλώνει κανείς αποκτά και έναν μόνιμο συγκάτοικο, ίσως είτε το θέλει είτε όχι -λέω ίσως γιατί δεν είμαι βέβαιος πως είναι μια ασυνείδητη δράση- και αναφέρομαι στον κυνισμό, από την άλλη, έχει μια ευρύτερη όραση και αν είναι σκεπτόμενος άνθρωπος, έχει και μια αυξημένη επίγνωση... μπορεί να γινόμαστε μελαγχολικοί και απαισιόδοξοι -καθώς το πέρασμα από τη νεότητα στην 'ωρίμανση' για μένα αυτό είναι- δεν σημαίνει όμως ότι τα καταργούμε όλα...
Για το 'ρομαντικός και ονειροπόλος'... να σου πω, είναι κάτι παραπάνω, έτσι νομίζω... δεν είναι μια απλή 'διάθεση', σωστά; είναι μια συγκροτημένη θεώρηση... οι άνθρωποι που αρνούνται τον σκληρό ρεαλισμό είναι περισσότερο πραγματιστές... είναι πραγματιστές πριν απ'όλους και γι'αυτό ίσως 'επιλέγουν' τον δρόμο της ποίησης, του ονείρου, του έρωτα... ακόμη και της 'τρέλας'...
είναι ακατανόητοι αυτοί οι άνθρωποι; μας φοβίζουν; μας φέρνουν σε αμηχανία;
είναι ανοιχτοί στο νέο, στο όμορφο, στο μεθεκτό μιας άλλης διάστασης...
χαίρομαι γι'αυτά πως έγραψες και ευχαριστώ για την ευκαιρία να πω κι εγώ σκέψεις...
να΄σαι καλά!
Ο ίδιος κύκλος Ρεγγίνα μου, ξανά και ξανά... κάποιοι ξεκινούν με 'πρωτοπόρες' ιδέες και 'επαναστατικές' θέσεις -λέμε τώρα- και μετά από λίγο -αλλά πολύ λίγο- καταλήγουν όπως το γράφεις, ένα με την καρέκλα τους... θλιβερό βέβαια... αλλά απολύτως αληθινό... που θα πάει όμως, θα ξεκουμπιστούν κι αυτοί... για να έρθουν οι επόμενοι...
εύχομαι να είσαι καλά φίλη μου...
Βρέχει ή μας φτύνουν για το μάτι; Απορία νεοψηφισθέντος βουλευτού.
Δημοσίευση σχολίου