Τετάρτη, Οκτωβρίου 12, 2011

Όποτε βλέπεις έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, σεβάσου τον — είναι άγιος...



Η δυστυχία έχει πολλά πράγματα να σου δώσει, που δεν μπορεί να σου τα δώσει η ευτυχία. Η ευτυχία σου παίρνει πολλά πράγματα. Η ευτυχία παίρνει όλα όσα είχες ποτέ, όλα όσα ήσουν ποτέ. Η ευτυχία σε καταστρέφει! Η δυστυχία θρέφει το εγώ σου και η ευτυχία είναι βασικά μια κατάσταση χωρίς εγώ.
Αυτό είναι το πρόβλημα, το επίκεντρο του προβλήματος. Γι’ αυτό οι άνθρωποι το βρίσκουν δύσκολο να είναι ευτυχισμένοι. Γι’ αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν αποφασίσει να ζουν μίζερα και δυστυχισμένα. Αυτό σου δίνει ένα πάρα πολύ αποκρυσταλλωμένο εγώ. Όταν είσαι δυστυχισμένος, υπάρχεις. Όταν είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχεις. Μέσα στη δυστυχία αποκρυσταλλώνεσαι, μέσα στην ευτυχία σκορπίζεσαι.
Αν αυτό γίνει κατανοητό, τότε τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα.
Η δυστυχία σε κάνει ιδιαίτερο. Η ευτυχία είναι ένα συμπαντικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο σ’ αυτήν.
Τα δέντρα είναι ευτυχισμένα και τα ζώα είναι ευτυχισμένα και τα πουλιά είναι ευτυχισμένα. Ολόκληρη η ύπαρξη είναι ευτυχισμένη, εκτός από τον άνθρωπο. Με το να είναι δυστυχισμένος, ο άνθρωπος γίνεται πολύ ιδιαίτερος, ξεχωριστός.

Η δυστυχία σου δίνει την ικανότητα να προσελκύεις την προσοχή των ανθρώπων. Όποτε είσαι δυστυχισμένος, σε προσέχουν, σε συμπαθούν, σ’ αγαπούν. Οι πάντες αρχίζουν να σε φροντίζουν. Ποιος θέλει να πληγώσει έναν άνθρωπο δυστυχισμένο;

Αν η σύζυγος δεν είναι δυστυχισμένη, ο σύζυγος έχει απλώς την τάση να την ξεχνάει. Αν είναι δυστυχισμένη, ο σύζυγος δεν μπορεί να την αγνοήσει. Αν ο σύζυγος είναι δυστυχισμένος, ολόκληρη η οικογένεια –η σύζυγος, τα παιδιά– βρίσκονται γύρω του και τον νοιάζονται. Αυτό του δίνει μεγάλη παρηγοριά. Νιώθει κανείς ότι δεν είναι μόνος, ότι έχει οικογένεια, φίλους.
Όταν είσαι άρρωστος, όταν νιώθεις κατάθλιψη, οι φίλοι έρχονται να σε επισκεφθούν για να σε παρηγορήσουν. Όταν είσαι ευτυχισμένος, οι ίδιοι φίλοι ε ζηλεύουν. Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, θα βρεις ολόκληρο τον κόσμο να έχει στραφεί εναντίον σου.
Σε κανέναν δεν αρέσει ο ευτυχισμένος άνθρωπος, επειδή ο ευτυχισμένος άνθρωπος πληγώνει το εγώ των άλλων. Οι άλλοι αρχίζουν να νιώθουν: «Ώστε εσύ είσαι ευτυχισμένος κι εμείς εξακολουθούμε να σερνόμαστε μέσα στο σκοτάδι, τη μιζέρια και την κόλαση. Πως τολμάς εσύ να είσαι ευτυχισμένος, όταν όλοι εμείς βρισκόμαστε μέσα σε τόση δυστυχία;»

Και ασφαλώς ο κόσμος αποτελείται από δυστυχισμένους και μίζερους ανθρώπους και κανένας δεν έχει αρκετό θάρρος, για να αφήσει ολόκληρο τον κόσμο να στραφεί εναντίον του. Αυτό είναι υπερβολικά επικίνδυνο. Το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο. Είναι προτιμότερο να είσαι προσκολλημένος στη δυστυχία. Αυτό σε κάνει μέρος του πλήθους —του ινδουϊστικού, του μουσουλμανικού, του ινδικού, του αραβικού, του ιαπωνικού.
Ευτυχία; Ξέρεις τί είναι η ευτυχία; Είναι ινδουϊστική, είναι χριστιανική, είναι μουσουλμανική; Η ευτυχία είναι απλώς ευτυχία. Μεταφέρεται κανείς σε έναν άλλο κόσμο. Δεν είναι πια μέρος του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο νους του ανθρώπου. Δεν είναι πια μέρος του παρελθόντος, της άσχημης ιστορίας. Δεν είναι πια μέρος του χρόνου.
Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, ευδαιμονικός, ο χρόνος εξαφανίζεται, ο χώρος εξαφανίζεται...



...Όταν είσαι δυστυχισμένος, η κοινωνία σ’ αγαπάει, οι άνθρωποι σε σέβονται τόσο, που μπορείς να γίνεις ακόμη και άγιος. Γι’ αυτό και οι άγιοί σου είναι όλοι δυστυχισμένοι. Η δυστυχία είναι γραμμένη φαρδιά-πλατιά πάνω στο πρόσωπο και τα μάτια τους. Επειδή είναι δυστυχισμένοι, εναντιώνονται σε κάθε είδους χαρά. Επικρίνουν κάθε είδους χαρά ως ηδονισμό. Είναι δυστυχισμένοι και ήθελαν να δουν ολόκληρο τον κόσμο δυστυχισμένο. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να θεωρηθούν άγιοι. Σε έναν ευτυχισμένο κόσμο, θα τους νοσήλευαν, θα τους έκαναν θεραπεία. Αυτοί είναι παθολογικοί άνθρωποι.
Έχω δει πολλούς αγίους κι έχω κοιτάξει και τις ζωές των αγίων σου. Οι ενενήντα εννέα στους εκατό είναι απλώς ανώμαλοι —νευρωτικοί ή ακόμα και ψυχωτικοί. Οι άνθρωποι όμως τους σέβονται. Και να θυμάσαι, τους σέβονται εξαιτίας της δυστυχίας τους.

Σπουδαίοι άγιοι, που έκαναν μεγάλες νηστείες, απλώς βασάνιζαν τον εαυτό τους. Αυτό δεν χρειάζεται και πολλή ευφυΐα. Τις πρώτες μέρες είναι δύσκολο —την πρώτη εβδομάδα. Η δεύτερη βδομάδα είναι εύκολη. Την τρίτη εβδομάδα, δεν μπορείς να φας. Την τέταρτη βδομάδα το έχεις ξεχάσει τελείως. Το σώμα απολαμβάνει να τρώει τον εαυτό του, αισθάνεται λιγότερο βαρύ και προφανώς δεν έχει προβλήματα με τη χώνεψη. Και όλη η ενέργεια που προηγουμένως πήγαινε στη χώνεψη, τώρα πηγαίνει στο κεφάλι. Μπορείς να σκέφτεσαι περισσότερο, μπορείς να είσαι περισσότερο συγκεντρωμένος, μπορείς να ξεχάσεις το σώμα και τις ανάγκες του.
Αυτά τα πράγματα όμως δημιουργούν δυστυχισμένους ανθρώπους και δυστυχισμένη κοινωνία. Κοίταξε τη δυστυχία σου και θα βρεις ότι σου δίνει πολλά πράγματα: Οι άνθρωποι σε σέβονται. Οι άνθρωποι νιώθουν πιο φιλικά απέναντί σου. Θα έχεις περισσότερους φίλους αν είσαι δυστυχισμένος. Αυτός είναι ένας πολύ παράξενος κόσμος. Κάτι σ’ αυτόν είναι θεμελιωδώς λανθασμένο. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό.

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος θα έπρεπε να έχει περισσότερους φίλους. Γίνε όμως ευτυχισμένος και οι άνθρωποι θα σε ζηλεύουν. Δεν θα είναι πια φιλικοί μαζί σου. Νιώθουν ότι τους κοροϊδεύεις. Έχεις κάτι που δεν είναι διαθέσιμο σ’ εκείνους. «Εσύ γιατί είσαι ευτυχισμένος;» Έτσι, εδώ και αιώνες, έχουμε μάθει το μηχανισμό: Καταπιέζουμε την ευτυχία και εκφράζουμε τη δυστυχία. Αυτό έχει γίνει δεύτερη φύση μας.

Πρέπει να εγκαταλείψεις όλον αυτό τον μηχανισμό. Πρέπει να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος και πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τους ευτυχισμένους ανθρώπους και πρέπει να μάθεις να δίνεις περισσότερη προσοχή στους ευτυχισμένους ανθρώπους.
Να το θυμάσαι αυτό. Αυτή είναι μια μεγάλη προσφορά στην ανθρωπότητα. Μη δείχνεις οίκτο στους δυστυχισμένους ανθρώπους. Αν κάποιος είναι δυστυχισμένος, βοήθησέ τον, αλλά μην του δείχνεις οίκτο. Μην του δίνεις την ιδέα ότι η δυστυχία είναι κάτι που αξίζει να την κουβαλάει. Άφησέ τον να μάθει ότι τον βοηθάς, αλλά «αυτό δεν είναι από σεβασμό, είναι απλώς επειδή το έχεις ανάγκη.» Και δεν κάνεις τίποτα με το να προσπαθήσεις να μπεις μέσα στη δυστυχία του άλλου ανθρώπου για να τον βγάλεις από εκεί, επειδή η δυστυχία είναι άσχημη. Άφησε τον άνθρωπο να νιώσει ότι η δυστυχία είναι άσχημη, ότι το να είναι δυστυχισμένος δεν είναι προσφορά στην ανθρωπότητα.
Να είσαι ευτυχισμένος, να σέβεσαι την ευτυχία και βοήθα τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι η ευτυχία είναι ο σκοπός της ζωής —σαττσινανάντ. Οι μύστες της Ανατολής έχουν πει ότι ο Θεός έχει τρεις ποιότητες. Είναι σατ –αλήθεια–, τσιτ –συνειδητότητα– και άναντ —ευδαιμονία.
Όπου υπάρχει ευδαιμονία, εκεί βρίσκεται και ο Θεός. Όποτε βλέπεις έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, σεβάσου τον —είναι άγιος. Κι όποτε αισθάνεσαι ότι μια συνάθροιση ανθρώπων είναι γεμάτη ευδαιμονία, θεώρησέ την ιερό χώρο.

OSHO  Βουτιές στον Ωκεανό της Ζωής

Εκδόσεις: Ρέμπελ


επιλεγμένα αποσπάσματα από την ανάρτηση  Η επιλογή της δυστυχίας από το εξαιρετικό ιστολόγιο του Γιάννη Αυγουστάτου OSHO-LAND

12 σχόλια:

Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...

Ωραίος ο Osho!
σωστά τα λέει.

όπως έλεγε και ένας κάποιος που δεν θυμάμαι τώρα: όσα περισσότερα γνωρίζεις, τόσο πιο δυστυχισμένος είσαι. Αυτός που δεν γνωρίζει αρκετά, είναι ευτυχισμένος. "
ή κάπως έτσι...
Ο Osho πάντως το εξέλιξε αυτό. Ωραία τα λέει. αλλά για μένα, ευτυχία δεν υπάρχει. ή αν υπάρχει, είναι μόνο μια στιγμή. ξέρεις... αυτή την ύστατη στιγμή της ηδονής.
Εβίβες λοιπόν!

Υ.Γ. και ο αλκοολισμός είναι στιγμές ευτυχίας. οίνος ευφραίνει καρδίαν. και όχι μόνο ο οίνος...
τελικά, λες να πίνουμε γι' αυτό; μπαααα...

Unknown είπε...

Εξαιρετική η περιγραφή του δυστυχή, του μίζερου ..

ίσως γι'αυτό προτιμώ όλο και περισσότερο τη σιωπή

καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

το σχόλιό μου θα είναι...ποίηση

ΧIII

Ανάλαφρος, ανάλαφρος, πολύ ανάλαφρος
Ο άνεμος περνάει ανάλαφρος.
Φεύγει μετά, πάντα ανάλαφρος.

Τι σκέφτομαι δεν ξέρω.
Και ούτε να το μάθω επιζητώ.

[…]


ΧΧΧVI

Υπάρχουν ποιητές που είναι τεχνίτες
Και δουλεύουν τους στίχους
Όπως οι μαραγκοί το ξύλο!

Τι λυπηρό να μην ξέρεις ν’ ανθίζεις!
Να’ χεις να βάζεις στίχο σε στίχο, όπως αυτός
Που χτίζει έναν τοίχο
Και βλέπει αν στέκει καλά
Και τον γκρεμίζει αν δεν είναι έτσι!

Αλλά το μόνο έργο τέχνης είναι η Γη μας
Που αλλάζει, και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία…

Το σκέφτομαι, όχι όπως ο οποιοσδήποτε σκέφτεται,
Αλλά όπως αυτός που αναπνέει.
Κοιτάζω τα λουλούδια και γελάω…
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνουν ούτε κι εγώ αν τα καταλαβαίνω…
Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου είναι
Στην κοινή μας θεότητα
Που μας αφήνει να φύγουμε, να ζήσουμε για τη Γη,
Ευτυχισμένοι στα χέρια τις εποχές να σηκώνουμε
Ν’ αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει
Και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.

Όποιος έχει λουλούδια ανάγκη τον Θεό δεν έχει.

7-11-1915

Ίσως αυτή να είναι
Η τελευταία μέρα της ζωής μου.
Το χέρι το δεξί μου σήκωσα τον ήλιο χαιρετώντας.
Μα δεν τον χαιρετούσα για αντίο.
Ήμουν χαρούμενος
Που να τον δω ακόμα μια φορά μπορούσα.
–Αυτό ήταν όλο.

F e r n a n d o P e s s o a
(1888-1935)
Μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης

logia είπε...

δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι
μα πόσο δίκιο έχει ο συγγραφέας

πάντα μιλάμε για την ευτυχία ως στόχο και για την δυστυχία ως κατάσταση

όμως εδώ τα έβαλε όλα τόσο σωστά στη θέση τους!

την καλημέρα μου

Νimertis είπε...

Φίλε Χρήστο καλημέρα... υπάρχουν κείμενα του Όσσο που, αληθινά, με 'απελευθερώνουν' όταν τα διαβάζω... υπάρχουν άλλα που μου βγάζουν θυμό... βλέπεις, ένας εξαιρετικά ευφυής νους, όπως ο δικός του, θα μπορούσε όλα τούτα να τα διαχειρίζεται... για προφανείς λόγους... είναι μια μεγάλη ιστορία ο συγκεκριμένος άνθρωπος που, πάντως, όποιος κι αν ήταν, ό,τι κι αν ήταν, προσωπικά σε πολλά με έχει ωφελήσει...
Ναι, ίσως να είναι κοινότοπο όταν το λέμε αλλά και αληθινό... ευτυχία δεν υπάρχει με την έννοια μιας διαρκούς ευφορίας, μιας μόνιμης ευδαιμονίας... ίσως να την απολαμβάνουν, ασυνείδητα οι ολιγόνοοι συνάνθρωποί μας, αλλά εφόσον δεν είναι μέσα στη σφαίρα της συνειδητής δράσης, δεν έχει σημασία... αυτό θα έμοιαζε με την κατσαρίδα του Κάφκα... αν είσαι αηδιαστικός για όλους αλλά εσύ νιώθεις μια χαρά, τι σε νοιάζει;
άλλωστε, πως μπορείς να ορίσεις, δηλαδή να περι-ορίσεις την ευτυχία; ίσως μονάχα αποφατικά να προσεγγίζεται...
αλλά και τώρα τι κάνω εγώ; αμπελοφιλοσοφώ... και σε κουράζω μάλλον...

Νimertis είπε...

meggie μου καλημέρα... πολύ χάρηκα που σε ξανάδα στο φτωχικό μου... εύχομαι να είσαι καλά...
ώστε όλο και περισσότερο προς τη σιωπή λοιπόν...
είναι μια συνειδητή διεργασία ή, τελικά, όλα προκύπτουν;

Νimertis είπε...

Σ'ευχαριστώ Σιλένα μου για τα ποιήματα... ο Πεσσόα δεν μου πολυ-αρέσει γενικά αλλά δεν αρνούμαι πως έχει σημεία με εξαιρετικό ενδιαφέρον...

Νimertis είπε...

αυτό είναι το ωραίο με τον Οσσο Νέλλυ μου, ότι φωτίζει γωνίες που δεν συνηθίζει να φωτίζει κανείς... με τον παραδοσιακό τρόπο τουλάχιστον... ειδικά το σημείο με τους άγιους είναι απολαυστικό... πέρα από την υπεραπλούστευση, έχει σημασία ο πυρήνας... κι εκεί νομίζω συναντιόμαστε
να'σαι καλά!

kaita7katsikakia είπε...

Ωραία τα έλεγε ο άνθρωπος αυτός,
μιλάει για ευτυχία και ευτυχισμένους ανθρώπους και εμείς αμέσως σπεύδουμε να ανασύρουμε από το κεφάλι μας τον ορισμό "ευτυχία" όπως τον έχουμε εκεί καταχωρημένο.
Καταφεύγουμε στα τσιτάτα της δυτικής μας κουλτούρας, "ευτυχία είναι μόνο στιγμές, οι κορυφώσεις του καρδιογραφήματος κλπ"...

Για ποια συνταγή ευτυχίας όμως μιλάει ο τύπος?
Μιλάει για την ευτυχία του ανθρώπου που δεν είναι πια μέρος του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο νους του. Που έχει γλιστρίσει από το κεφάλι του στην καρδιά του.
Που δεν είναι πια μέρος του παρελθόντος του.
Εχει αποτινάξει κάθε προσκόλληση και ταύτιση με την προσωπική του ιστορία.
Δεν είναι πια μέρος του χρόνου.
Μας το λέει ξεκάθαρα.

Μπορούμε -αναρωτιέμαι- να κοιτάμε με ελαφρότητα αυτό το κείμενο και να παίρνουμε στα χέρια σαν μπαλίτσα την λέξη "ευτυχία" για να δουμε πώς θα την βάλουμε άμεσα μέσα στη ζωή μας, εάν προηγουμένως δεν σταθούμε στον ορισμό που δίνει ο Οσσο γι αυτήν, σιωπηλά μέχρι το μεδούλι, με ιερότητα και ειλικρίνεια ώστε να διαπιστώσουμε πόσο μακριά της στεκόμαστε?
Μόνο αυτή η διαπίστωση-επίγνωση θα γίνει το κίνητρο για να την κατακτήσουμε στ' αλήθεια και όχι "να παίζουμε στην αυλή τους ευτιχισμένους".

την καλημέρα μου!

Νimertis είπε...

Καλησπέρα φίλη μου κ7κ... το πρώτο που θέλω να επισημάνω είναι ότι μπήκες με... φόρα να μας 'μαλώσεις' επειδή διαβάζουμε με 'ελαφρότητα' το κείμενο... αυτό στο σφυρίζω 'φάουλ'... διότι όπως ερμηνεύω εγώ με τον άλφα τρόπο κι ένας άλλος με τον βήτα το κάθε κείμενο, το ερμηνεύεις κι εσύ απλά με τον δικό σου... δεν είναι σωστός ο δικός μου; δεν σημαίνει ότι είναι σωστός ο δικός σου... όχι απαραίτητα...

αλλωστε, εκτός από αυτά που γράφει για τον χώρο και τον χρόνο ο Οσσο, κλέβοντας σ'αυτό το σημείο ξεκάθαρα τον Κρισναμούρτι, δυστυχώς τα έκανε αυτά, παρακάτω λέει...
"Πρέπει να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος και πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τους ευτυχισμένους ανθρώπους και πρέπει να μάθεις να δίνεις περισσότερη προσοχή στους ευτυχισμένους ανθρώπους..."

τώρα, αναρωτιέμαι λοιπόν εγώ ο μάλλον εγκλωβισμένος στα τσιτάτα και τις κοινοτοπίες, πως θα αναγνωρίσω κάτι όταν δεν το ξέρω;
πως θα αντιληφθώ την ευτυχία του δίπλα που είναι έξω από χώρο και χρόνο; ενώ εγώ είμαι βουτηγμένος μέσα στη δυαδικότητα;

ας μην είμαστε λοιπόν τόσο αυστηροί διότι ούτε ο Οσσο χωράει τόση ανάλυση όσο εσύ ίσως νομίζεις... ο πυρήνας του κειμένου, απλά, δεν είναι εκεί, αυτή είναι η δική μου θέση και δεν μου αρέσει καθόλου να με μαλώνουν οι δήθεν ξύπνιοι...

εσύ δεν είχες το κουσούρι του εξυπνάκια, πως το απέκτησες ξαφνικά;

τσ, τσ, τσ... να απαλλαγείς απ'αυτό αμέσως... τι θα'λεγε ο διδάσκαλος επ'αυτού;

kaita7 katsikakia είπε...

Νημερτη με παρεξήγησες, μάλλον παρεξηγήθηκες.

Στον εαυτό μου απευθυνόμουν κυρίως με αυτά που έγραψα και τα μοιράστηκα μαζί σας, γι αυτό και πρώτος και όχι ο δεύτερος πληθυντικός.
Πώς θα μπορούσα να εξαιρέσω τον εαυτό μου από την δυτική κουλτούρα?

Νimertis είπε...

Χαίρομαι για την διευκρίνηση που κάνεις... είναι και η ευκαιρία να προσθέσω κάποια σχόλια
..ένα πράγμα για το οποίο μέμφομαι τους 'γκουρού' διαχρονικά -από τον περίφημο Σουάμι Βιβεκανάντα που έφερε στη Δύση τις σούτρες του Πατάντζαλι ως τον Σάιμπάμπα και τον Οσσο- είναι ότι ενοχοποιούν όλη τη δυτική κουλτούρα ενώ σ'αυτήν διέπρεψαν, άνθισαν οικονομικά και έκαναν χιλιάδες μαθητές... κι εγώ έχω πολλά να καταμαρτυρήσω για την δυτική κουλτούρα και το κάνω με κάθε ευκαιρία, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι σε όλα είμαστε χάλια...
διάκριση... αυτό λέω... κάνω την ανάρτηση για τον Όσσο με την επιφύλαξη πάντα πως σε πολλά μαζί του διαφωνώ, κυρίως με το ασύμβατο ζωής και διδασκαλίας -όσο κι αν προσπαθούσε με σοφιστείες να το δικαιολογεί αυτό σε όλη του τη ζωή και μετά θάνατον οι μαθητές του...
ακόμα και για τον πολυαγαπημένο μου Κρισναμούρτι διατηρώ σε πολλά επιφυλάξεις... όπως για την στάση του, ας πούμε, κατά την διάρκεια του Β' Παγκ. Πολέμου... αυτό είναι της δυτικής κουλτούρας σύμπτωμα και το θεωρώ εξαιρετικό... ίσως να είναι ελληνικό 'κουσούρι' και δεν με χαλάει καθόλου ξέρεις... δεν θα αυτοακυρωθώ σε όλα τα σημεία επειδή σε πολλά ο Οσσο έχει δίκιο... ή θα θεωρήσω απριορικά κοινοτοπίες κάποιες στοιχειώδεις αλήθειες επειδή έχει γίνει κατάχρησή τους...
διάκριση έλεγαν οι 'δικοί' μας Πατέρες... η μεγίστη των αρετών...

καμιά φορά το ύφος της γραφής δημιουργεί τις παρεξηγήσεις...
να'σαι καλά!