Απηλγηκότες

 Disorder Christophe Staelens

 

«…ούτως επειδάν, καθώς φησιν ο Απόστολος, απηλγηκότες τινές παραδώσι τώ καθ’αμαρτίαν βίω εαυτούς, νεκροί τινες όντως και πάρετοι του κατ’αρετήν βίου γενόμενοι, ουδεμίαν έχουσιν ων ποιούσιν την αίσθησιν…»

Γρηγόριος Νύσσης, Εις τους Μακαρισμούς

 

Α

κόμα κι αν ο αισθητικός δεν μπορεί να μεταβεί στον ηθικό, ακόμα κι αν ο ηθικός αδυνατεί να μεταβεί στον θρησκευτικό, δεν έχει σημασία. Η ακηδία είναι μια ασθένεια που πλημμυρίζει σαν μούδιασμα από δάγκωμα φιδιού και προσβάλλει όλο το σώμα… για την ακρίβεια όλα τα σώματα που διαθέτει –έστω και εν αγνοία του- ο άνθρωπος. Ο αισθητικός μεταβολίζει την ηλιθιότητα σε βία, ο ηθικός σε ελιγμούς υποκρισίας, ο θρησκευτικός σε σχίσμα και απιστία.

Έχει σημασία να μην μπερδεύεται κανείς με τις διάφορες κατηγορίες. Αλλά και πάλι, ίσως και όχι. Η εποχή προσφέρεται για κάθε είδους μπερδέματα, για πάσης φύσεως ανωμαλίες. Η νέκρωση έχει προχωρήσει τόσο που οι εννοιολογικές κατηγορίες μοιάζουν με πολυτελές γεύμα για έναν ναυαγό. Αλά και πάλι ο ναυαγός δεν είναι νεκρός, είναι απλώς ταλαιπωρημένος. Ίσως να έχει χάσει την ελπίδα του, ίσως να παλεύει με τον εαυτό του και το χρόνο, αλλά είναι ζωντανός.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με το δηλητηριώδες έγχυμα στον οργανισμό που παραλύει κάθε αντίδραση, ανακλαστικό ή απόκριση. Το συγκλονιστικό αυτό θαύμα της δημιουργίας βρίσκεται αιχμάλωτο στα χοιροστάσια της Κίρκης και απολαμβάνει το κάθε γεύμα, την κάθε στιγμή που κυλιέται στη λάσπη, την κάθε ημέρα που ξημερώνει και έχει στομάχι αδειανό να το γεμίσει και κοπρώνα διαθέσιμο να τον πληρώσει.

Ακόμα και αν ο Λόγος δεν έλαβε ‘δούλου μορφή’ και δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ το πανάκριβο σχέδιο του Δημιουργού για την ‘ανακαίνιση’ της χοϊκής φύσης, ακόμα και αν μας ξεγέλασαν, μας κορόιδεψαν και γελούν εις βάρος μας όλοι οι κατασκευαστές μύθων και αρχετύπων, δεν έχει σημασία. Το πλάσμα γεννήθηκε και μεγάλωσε και ανδρώθηκε και γέννησε πολιτισμούς και τους ισοπέδωσε και γέννησε σύμπαντα και αφόδευσε επ’αυτών και ‘ακινητοποίησε ιλίγγους’ μόνο και μόνο για να έχει την ριπαία ηδονή να τους δει να δραπετεύουν και πάλι απ’τα δεσμά τους.

Ο άνθρωπος με μορφή και συμπεριφορικό προφίλ χοίρου είναι απηλγηκώς. Τι σημαίνει αυτό;

Δεν ξέρουμε.

Δεν καταλαβαίνουμε.

Δεν νιώθουμε.

Η ψυχή μας βρίσκεται σε κατατονική φάση.

Πιθανή επιστροφή σε μια ‘κανονικότητα’;

Δεν είναι επιθυμητή.

Κάποιοι λένε ότι από μακριά μοιάζουμε με καλάμια χωμένα στο νερό, δεν έχουμε πια διαστάσεις, είμαστε ευθείες γραμμές, είμαστε γραμμές που έχασαν τον γεωμετρικό τους τόπο, είμαστε άτοποι, άχρονοι, ανέστιοι, ασύνδετοι… ψέματα.

Ο αισθητικός θα σκοτώσει τον ηθικό, έπειτα θα σκοτωθεί απ’τον θρησκευτικό και ο τελευταίος, αφού κρύψει το φονικό όπλο κάτω από ένα λιθάρι, θα βγάλει ένα κακόηχο λαρυγγισμό κάτι σαν παράπονο ανάμικτο με ηδονή εκσπερμάτισης

και θα πέσει ξανά στα τέσσερα.

Κανένα θαύμα δεν διαρκεί για πάντα…