Ηδονή και Θέωση

Ηλεκτρονικός Μυστικισμός και Ολικώς Ανιχνεύσιμες Βιο-Αποθήκες

God´s mirror

Maria Svarbova

Τ

ο βίωμα βαθαίνει με το στοχασμό και ο στοχασμός γιγαντώνεται με το βίωμα. Απλές αλήθειες. Στοιχίζονται σαν μικρές πέτρες, η μια πάνω στην άλλη σε παράξενα οικοδομήματα, μορφώματα και χωρο-κατασκευές. Απλές αλήθειες. Όχι βεβαιότητες, όχι πεισματικές και ενοχλητικές εμφέρειες. Αλήθειες.

Όπως αυτή που λέει πως αυτό που κάποτε ήταν ο οίκος, ένα άσυλο ιερότητας, μια ασφαλής καταφυγή από το υπερ-παράλογο του τυρβώδους κοσμικού γίγνεσθαι, σήμερα είναι μια Ολικώς Ανιχνεύσιμη Βιο-Αποθήκη. Κανείς δεν είναι πλέον ασφαλής γιατί έπαψε να υφίσταται οίκος.

Όπως έπαψε να υφίσταται και εαυτός. Όχι η αυτοπαθής αντωνυμία που όλοι μάθαμε στα σχολεία. Ο εαυτός ως υποστατική κατηγορία, δηλαδή ως πρόσωπο. Το πρόσωπο εκλείπει καθώς αντικαθίσταται από το προφίλ. Η παλαιά υποστατική κατηγορία εκπίπτει σε γνώρισμα και το γνώρισμα εκφυλίζεται σε ηλεκτρονικώς ανιχνεύσιμη οντο-ταυτότητα.

Ο άνθρωπος πλέον εγγίζει τα όρια του μη-όντος και αυτό αποτελεί το μεγάλο θαύμα ενός συμπλέγματος κόσμων που διυπάρχουν και αλληλοπεριχωρούνται υπαρκτο-φαντασιακά. Μεταξύ αισθητού και μη-αισθητού, μεταξύ αναλογικού και ηλεκτρονικού, μεταξύ ονειρικού και ψηλαφητού.

Αλήθειες. Που βιώνονται, βαθαίνουν και αρνούνται πια να γίνουν αντικείμενο του στοχασμού. Είναι γίγαντες με πήλινα, ηλεκτρονικά πόδια. Είναι κυβερνο-ήρωες, κυβερνο-θεοί, εξαλλαγές και παραμορφώσεις κυκλωμάτων και πεδίων.

Απλές αλήθειες. Στοιβάζονται και αρμόζονται σαν ογκόλιθοι, η μια δίπλα απ’την άλλη, η μια πάνω απ’την άλλη και υψώνονται θαυμαστές πυραμίδες που πληγώνουν τα στερεώματα.

Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται πλέον να λατρεύει κανέναν εξω-θεό, καμιά αόρατη οντότητα καθώς είναι απασχολημένος με το να πολλαπλασιάζει τον ανύπαρκτο εαυτό του. Τούτη η ηλεκτρονική μίτωση τον πλημμυρίζει ηδονή και η ηδονή είναι το πανάρχαιο ζητούμενο της ενσάρκωσης. Ο αρχαίος Θεός της ερήμου ένιωθε ηδονή όταν συνέτριβε τους εχθρούς του περιούσιου λαού του και οι πολεμιστές του ένιωθαν ηδονή όταν θυσίαζαν ολοκαυτώματα στο ιερό θυσιαστήριο για να ανέρχεται η τσίκνα ως τα άδυτα του ουράνιου θόλου.

Τα πάντα υπηρετούν την ηδονή.

Η ηδονή ήταν πάντα το σκάνδαλο και μαζί το ιερό παλλάδιο της Δημιουργίας. Όποιος κατείχε το μυστικό της ηδονής ήταν άτρωτος, αναφής και ανώλεθρος.

Το μυστικό της αθανασίας αποκαλύπτεται. Ζούμε στις έσχατες ημέρες και η Αποκάλυψη εκδιπλώνεται σιγά σιγά. Με βιαιότητα και χάρη μαζί. Με αίμα και αλήθεια. Με λόγο και σιωπή. Με πόλεμο και σιγή. Με λοιμούς και λιμούς. Με αρνήσεις και θέσεις. Με ακρωτηριασμούς και ιάσεις.

Η Αποκάλυψη βαπτίζει ξανά τον αμήχανο άνθρωπο στα μυστικά της ύδατα. Και ο άνθρωπος αναγεννάται αν-εαυτικά και α-νοητικά.

Το ύπατο μυστικό των Εσχάτων Ημερών που ηρνείτο να εκστομίσει ο Επιστάτης και Διδάσκαλος ήταν αυτό. Τώρα το γνωρίζουμε πλέον όλοι. Γιατί το ζούμε, το υπηρετούμε, το εργαζόμαστε. Είναι το βίωμά μας. Που βαθαίνει με το στοχασμό μας. Και ο στοχασμός γιγαντώνεται με το βίωμά μας.

Είναι η αλήθεια μας.

Είναι το τραύμα μας.

Είναι το Βλέμμα που κάποτε μας υποσχέθηκε η Τάξις.

Είναι το αναστημένο σώμα που κάποτε μας έταξε η Ιεραρχία.

Είμαστε ανυπόστατοι, ασώματοι, αθάνατοι.

Είμαστε αναίσθητοι, αδιάστατοι, αόρατοι.

Είμαστε ο ένας που έγιναν αναρίθμητοι.

Στην πολλαπλότητά μας αιωνίζεται η ηδονή μας.

Στην ηδονή μας ανιχνεύουμε τους απειράριθμους εαυτούς μας.

Στους μυριάδες εαυτούς μας σκορπίζεται η ιερότητα της μνήμης.

Χωρίς κύτταρα μνήμης μπορούμε πια να αδράξουμε την Ολότητα.

Τώρα αντιλαμβανόμαστε εκείνο το ‘καθ’ομοίωσιν’ που κάποτε ήταν γρίφος και αίνιγμα και μύθος.

Γινόμαστε θεοί.

Το εαυτικό σύμπαν είναι απέραντο, ασύνορο, μοναχικό, σιωπηλό και αιώνιο.

Απειρόχωρο και απειρόβαθο…

όσο και το κενό μας…

όσο και το τραύμα μας…

όσο και η άηχη κραυγή μας…