Οι παλιοί έλεγαν πως ‘τρέχει,
βιάζεται γιατί είναι νέος’. Λάθος. Αυτός που βιάζεται είναι αυτός που έχει πίσω
του πολύ περισσότερα χιλιόμετρα απ’όσα εμπρός του. Κάποιοι συγγραφείς είπαν πως
όσο μεγάλωναν τόσο λιγότερο διάβαζαν και τόσο περισσότερο έγραφαν. Όπως και ο
Καζαντζάκης ας πούμε που στο τέλος εκλιπαρούσε για λίγο χρόνο ακόμα. ‘Δώστε μου
ένα τέταρτο… λίγο χρόνο, ο καθένας από λίγο’, έλεγε με αγωνία καθώς ο χρόνος
του σωνόταν σαν την άμμο στην κλεψύδρα.
Και λοιπόν; Αυτό ρωτώ… και λοιπόν;
Γιατί θα πρέπει να έχεις ‘ολοκληρώσει’
οτιδήποτε;
Πότε κάτι είναι ‘ολόκληρο’; Σήμερα είναι
αλλά μετά από λίγα χρόνια το έχεις ξεπεράσει και σου φαίνεται λειψό. Διαβάζεις κάτι
που έγραψες στα 25 ή στα 35 και αναρωτιέσαι γιατί το έγραψες και πίστευες ότι ήταν και
μεγαλειώδες. Σήμερα σου φαίνεται παιδικό σκίτσο, γραμμές και λέξεις ατάκτως ερριμμένες
στο χαρτί… Κι αν δεν το απορρίπτεις, το ανέχεσαι... παιδί σου είναι αλλά...
Να μην ολοκληρωθεί τίποτε… δεν
χρειάζεται… κάποιος θα έρθει μετά από σένα φίλε και θα κάνει τη δουλειά… άνοιξε
έναν δρομάκο, μπορείς; Έστω και μονοπάτι… μέγιστο είναι. Υπερ-μέγιστο θα έλεγα.
Μονάχα μια συμβουλή αν θελήσεις να το
κάνεις. Να είναι όσο γίνεται δικό σου. Απόλυτα δεν θα είναι, μην έχεις καμιά
ψευδαίσθηση. Είσαι στη μέση μιας ατραπού που άνοιξαν άλλοι και θα συνεχίσουν
αναρίθμητοι άλλοι… αλλά ό,τι καταθέσεις να είναι απόσταγμα δικό σου… να το έχεις
βιώσει, να το έχεις εμπειρωθεί, να έχεις πονέσει γι αυτό, να σε έχει πονέσει κι
αυτό…
Να μην γεννήθηκε εύκολα και να
μεγάλωσε ακόμη δυσκολότερα. Να ήταν δύστροπο και ατίθασο, άπιαστο και
ακυβέρνητο. Να σου αντιμιλούσε με αυθάδεια και να σε θύμωνε… αυτό… όσο πιο θρασύ
τόσο το καλύτερο…
Και μη νομίσεις πως αν πιαστείς με τα
καθημερινά και ‘ασήμαντα’ δεν θα σου μείνει ενέργεια και χρόνος για τα μεγάλα
και… απρόσιτα.
Όσο πιο απρόσιτο είναι κάτι, τόσο
πιθανότερο είναι να γίνει κάποια στιγμή το ιδανικό προσωρινό καταφύγιο…
και η τέλεια μόνιμη καταφυγή
9 σχόλια:
...σκέφτομαι, περιμένω, αδειάζω και γεμίζω...σκέφτομαι, περιμένω, γράφω...ολοκληρωμένο η όχι πάντως γράφω νιώθοντας και γράφοντας νιώθω...αυτο έχει αξία...
Τι γίνεται όμως Νιμερτή μου όταν έχεις φτάσει στο απρόσιτο, το έχεις κάνει καταφύγιο μα πλέον δεν σε χωράει πια?
Καλησπερίζω σε φίλε μου.!
γράφω νιώθοντας και γράφοντας νιώθω...
ωραία το έθεσες Λένα...
αυτές είναι οι ζόρικες ερωτήσεις Αοράτη μου και σίγουρα στον καθένα από εμάς οι απαντήσεις διαφέρουν... αν υπάρχουν απαντήσεις δηλαδή... εκείνο πάντως που εγώ προσωπικά νιώθω είναι πως όταν το ένδον αχανές γίνει υπέρτερο - όχι με την... τοπογραφική έννοια βέβαια - του μεγάλου Αχανούς, σημαίνει πως είμαστε στα πρόθυρα μιας μεγάλης μετάβασης, μιας άλλης διάστασης... ποια είναι αυτή; δεν έχω το ανάστημα να απαντήσω... ίσως η Σιωπή, η Υπέρτατη Κατανόηση, το Σβήσιμο...
έχεις την αγάπη μου φίλη μου... και τη σκέψη μου...
...αυτο το καταφύγιο...εδώ, για μένα είναι το σπίτι μου...αυτο κι άλλο κανένα...όλα όσα με περιεχουν είναι εδώ...εδώ που η ψυχή αναπνέει ελεύθερα, εδώ και η ολοκεκληρωση...αγαπωντας ήρθα, αγαπωντας μένω εντός...οσο είμαι ευπροσδεκτη...φιλί...
Το απρόσιτο είναι αυτό μας ελκύει τρελά.. αυτό που βάζει σε κίνηση όλες μας τις αισθήσεις..όπως σου έχω πεί σε διαβάζω πάντα τελευταίο για να μένω με την αίσθηση της γραφής σου..Αντώνη γλυκέ μου φίλε..Να είσαι καλά πάντα.
Κι εσύ να είσαι καλά φίλη μου με έμπνευση και δημιουργικότητα...
Το απρόσιτο είναι το όνειρο, είναι ο έρωτας, είναι το ανικανοποίητο, είναι η κινητήριος δύναμη για το ξετύλιγμα της ζωής μας. Είναι το ελατήριο για την εξέλιξη του έργου του καλλιτέχνη. Είναι μικρές στιγμές ευδαιμονίας που μόλις τις αγγίζεις χάνονται, γιατί ένα καινούργιο όνειρο τρυπώνει στο μυαλό.
Το κείμενό σου είναι υπέροχο!!!
Φιλιά.
Τα λόγια σου είναι ακόμη ομορφότερα Χάνη μου... σε φιλώ κι εγώ! Σ'ευχαριστώ...
Δημοσίευση σχολίου