Εκείνος
με τον
κρεμασμένο χρόνο
στο κάτω
χείλος
που σφίγγει
τις γροθιές του
απ’τον αφόρητο
πόνο
στο στήθος
κι αυτός
λίγο πιο κει
με τον ουρανό
κάτω απ’τις
μασχάλες
με ανεξήγητη
θλίψη
αρθρώνει έναν
έναν
τους
συνδέσμους του είναι του
Έλα να δεις
είπε η θεά με
τον ποδήρη χιτώνα
και οδήγησε
τον αρσενικό εαυτό της
στην άκρη του
αιώνιου
ο πρώτος εκεί
στο χωμάτινο
αλώνι
νεκρός που
ήταν πάντα ζωντανός
κι ο άνθρωπος εκεί
που δεν ακούει
δεν βλέπει
με δυσκολία
ανασαίνει
χωρίς αλήθεια
ή ψέμα
αλλά με το
βλέμμα να φυτρώνει
σιγά σιγά
στους βολβούς
ζωντανός ακόμα
σ’έναν
πρωτόλειο θάνατο
δες τους
λοιπόν!
είπε η θεά με
τον ανάλφρο τόνο
αυτός
με τα σμιχτά
φρύδια
και την βαριά
ανάσα
κι αυτός
με το λερωμένο
σπέρμα
και τα
τσακισμένα δάχτυλα
και το
κάτοπτρο ανάμεσά τους
να
ολοκληρώνεται η σφαγή των άστρων
πάνω απ’τα
κεφάλια τους
κι εκείνοι
να
απολαμβάνουν
την άγνοια
σα να είναι η
ομορφότερη
απ’τις
σκεπτομορφές τους
θα
συνομιλήσουν κάποτε
είπε η θεά
και τότε εμείς
θα αποσυρθούμε
και τότε
το αίμα που θα
τρέξει στα όνειρά μας
κάποιοι θα το
πουν
πύρινη βροχή
το σημείο θα
γίνει ευθεία γραμμή
και αυτή σε
τρίγωνο θα κλείσει
κάποτε
όταν θα βρουν
στα ρήματα
όχι στα
ουσιαστικά
και στα
επίθετα
τους μυστικούς
δρόμους
του βλέμματος
ανασαίνοντας
δύσκολα
το πλάσμα
στάθηκε στα
πόδια του
η λάμψη από το
κάτοπτρο τον ξένισε
άνοιξε τα
μάτια του στο στερέωμα
και αντίκρισε
την αιώνια μάχη
να στάζει
κόκκινες αυγές
ένιωσε
τον αδελφό του
να σπαράζει
πίσω απ’τον
καθρέφτη
και έκανε το
πρώτο δειλό βήμα
να τον
προσεγγίσει…
Οκτ 2013
18 σχόλια:
Με Αγγίζει!!!
Φίλε μου habilis σ'ευχαριστώ...
Ἔβαλες τα δύσκολα σου φίλε Νιμερτή, ή μάλλον εγώ λιγόστεψα.
Θα επιστρέψω με ποιο καθαρό μυαλό να το ξαναδιαβάσω.
Χαιρετώ σε και φιλώ σε.
Ναι αγαπημένη μου φίλη... πάντα είναι μεγάλη χαρά για μένα να βλέπω ένα σου σχόλιο... έχεις τη σκέψη μου...
Nimerti , πόσες αλήθειες κουβαλάνε τούτα τα λόγια σου ! Πόσο κοντά μας είναι ένας επικίνδυνος καθρέφτης και πόσο εύκολα κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε !
Τι υπέροχες λέξεις βρήκες να περιγράψεις αυτό που κάποτε ή φορές φορές εις τους αιώνες , βιώνουμε αυτό που περιγράφεις !
Υποκλίνομαι στην ομορφιά του !
Φίλη μου Άλεξ, είχα καιρό να δω ένα μήνυμά σου και το χάρηκα πολύ... σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου...
Μαγικό ! Καλήμερα και καλη εβδομάδα...
Καλή εβδομάδα και σε σένα φίλε μου. Νάσαι καλά.
Χρησιμοποιεις το κατοπτρο σαν συμβολο εδω και στον Ιχνηλατη αν θυμαμαι καλα ....... Τι σημαινει για σενα ?
Νυχτοβατη ηθελα να πω! Γραψε λαθος :)
Καλή η ερώτησή σου φίλε Δημήτρη και εύγε για την παρατηρητικότητά σου... έστω ότι έχουμε το λοιπόν ένα ισόπλευρο τρίγωνο στις τρεις κορυφές του οποίου τοποθέτησε: το Νυχτοβάτη που ανέφερες, το Νάρκισσο και το Επικοίτιο Άσμα των Πυθαγορείων. Φέρε μετά τις διχοτόμους των γωνιών... το σημείο τομής είναι βεβαίως και σημείο του κεντροβαρικού άξονα (και άξονα περιστροφής)... εκεί θα μπορούσες να τοποθετήσεις με κάποια φαντασία το ποίημα Κάτοπτρο...
("Το σημείο θα γίνει ευθεία γραμμή και αυτή σε τρίγωνο θα κλείσει κάποτε...")
Όμως επειδή νιώθω ότι μάλλον σε μπέρδεψα, θα σου πω πως το Κάτοπτρο είναι και Πύλη αλλά είναι και Καθρέφτης... Η Πύλη ετούτη δεν είναι μονάχα είσοδος στην άλλη διάσταση του είναι αλλά είναι και γέφυρα για τον άλλο... τον όμοιο και διαφορετικό συνάμα αδελφό μας...
Μονάχα που όλα αυτά όταν υπάρχει 'άγνοια' (καθώς αναφέρω στο ποίημα) είναι σκιές και όνειρα και αφηγήσεις..
Προϋποτίθεται λοιπόν η μυητική αφύπνιση για την συνάντηση με τον άλλο...
Ίσως τώρα έγινα κάπως πιο σαφής...
Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να εισαι επηρεασμένος απο Μπόρχες , ετσι δεν ειναι ? Εχω την εντυπωση αν και δεν εχω διαβάσει τιποτα απο τα εργα του οτι χρησιμοποιουσε και αυτος το ιδιο συμβολο έστω και σαν τίτλο με ονομα Καθρέφτες.... Θυμαμαι καλά ?!
Πράγματι ο Μπόρχες ήταν ένας από τους αγαπημένους μου... πριν είκοσι χρόνια! Όμως δεν είναι ένας και δυο Δημήτρη μου... το τι έχει... καταναλωθεί δεν λέγεται... άρα, όλα αυτά μέσα μου υπάρχουν...
Μετά τον Μπόρχες βέβαια ανακάλυψα τον... Τζέισον Βόρχες!! (Friday 13th)... αστεϊσμός ήταν αυτός για τον καύσωνα που έρχεται...
Να σου εξομολογηθώ τώρα κάτι φίλε μου Αντώνη...είναι πάντα τόσο μαγικά αυτά που γράφεις που σε αφήνω πάντα τελευταίο να σε διαβάσω..γιατί απλά θέλω τις λέξεις σου την κάθε σου λέξη να είναι μαζί μου και αφού κλείσω τον υπολογιστή μου..καληνύχτα γλυκιά σαν μέλι φίλε μου!
Είναι ιδιαίτερα και εξαιρετικά όσα μου γράφεις φίλη μου Kate και κρατώ κι εγώ τις λέξεις σου και το συναίσθημά σου... σ'ευχαριστώ από καρδιάς!
"Aνασαίνοντας δύσκολα
το πλάσμα
στάθηκε στα πόδια του
η λάμψη από το κάτοπτρο τον ξένισε
άνοιξε τα μάτια του στο στερέωμα
και αντίκρισε την αιώνια μάχη
να στάζει κόκκινες αυγές"
Τελικά, το φέγγος πολλές φορές ή που θα μας εκπλήξει ή που θα μας τυφλώσει τελείως φίλε μου Νιμερτή. Το στερέωμα θα έπρεπε να στάζει άσπρες πασχαλιές.
Φιλώ σε.
Σε φιλώ κι εγώ Αοράτη μου...
Δημοσίευση σχολίου