Σαρκοβόρος...

Είναι σαρκοβόρος… ο χρόνος… παραμορφώνει, χαρακώνει, σου επιτίθεται σαν αλήτης σε σκοτεινό σοκάκι για να του παραδώσεις το πορτοφόλι…

μα ακόμα κι αν στο πάρει

ακόμα κι όταν στο πάρει

δεν είναι ένας συνηθισμένος ληστής

δεν σε αφήνει

δεν σε ξεχνά…

σε ατιμάζει

σε δηώνει

σε μειώνει

σε πικραίνει…

και δεν υπάρχει έλεος

παρά μονάχα αυτό του θανάτου… ίσως...

το χώμα θα είναι ελαφρύ

πάνω απ’τις μνήμες

ναι, το χώμα είναι πάντα ελαφρύ

πάνω απ’τις μνήμες

κι έχει τη γενναιότητα να σε αψηφά

είτε γελάς

είτε κλαις

είτε θρηνείς

είτε υποκρίνεσαι πως θρηνείς…

σήμερα αποχαιρέτησαν οι ζωντανοί τους νεκρούς… μια όμορφη ψυχή που άφησε ορφανές εκείνες τις ματιές, τα αγγίγματα ακόμη και τα μαλώματα… της θείας στον ανηψιό… της γυναίκας που νοιάζεται στο γιό του αδερφού της… του μοναδικού που είχε, του αγαπημένου της που έφυγε πολλά χρόνια πριν…

η σκέψη μου δεν έχει πένθος σήμερα

έχει ένα πλατύ παιδικό χαμόγελο

και τη βεβαιότητα πως θα ξανανταμώσουμε…

βαρύς αυτός ο Φλεβάρης

το είχα νιώσει καιρό πριν

στις ενοχλήσεις στο σώμα μου

στις άρρυθμες ανάσες κάποια πρωινά

κάτι θα ερχόταν

συμπαγές

και κρύο

και δεν διαψεύστηκα… δυστυχώς…