Ψηλαφώντας...

Το αίμα

θα βρίσκει πάντα τον δρόμο να ανταμωθεί με το αίμα. Μέσα από όλες τις διακλαδώσεις, όλα τα χρονικά άλματα, όλες τις διόδους του φόβου. Το αίμα δεν αρκείται στην απλή συνομιλία με το Απόλυτο. Τα απαιτεί όλα, καταναλώνει το φως και το σκοτάδι, χύνεται μέσα στα νεφρά του Αγνώστου και το κάνει γνωστό, λούζεται στις απαγορευμένες θάλασσες του Είναι και φανερώνει τον πόθο να υπάρχεις. Μέσα από όλες του τις συνυπάρξεις, το αίμα ριζώνει στα όνειρα, στο ρίγος και στον άπληστο πόθο για ζωή και θάνατο. Και η δίψα για ζωή είναι ένας μεταμφιεσμένος ίλιγγος θανάτου.

Κι έτσι ψηλαφεί τον κόσμο. Μέσα απ’τη λαγνεία της ζωής και του θανάτου.

Το πνεύμα

αναζητά τους ορίζοντες, ανυψώνεται, δυσφορεί, απλώνεται. Και χάνεται τόσο εύκολα όσο εύκολα εγκατοικεί ξανά στο Αχανές. Χλευάζει το χρόνο αλλά η βαρύτητα της αιωνιότητας έρχεται ως Βούληση να το στεριώσει, να το φιλοτεχνήσει, να το σφυρηλατήσει στην Ανάγκη. Κληρονόμησε το άπειρο και αυτό κληροδοτεί.

Κι έτσι ψηλαφεί τον κόσμο. Με τα μάτια του απείρου.

Το σπέρμα

έχει την κληρονομιά της μερικότητας και δεν μπορεί να αντικρίσει παρά μονάχα το είδωλό του στον καθρέφτη. Η πρώτη του θέαση είναι η αρχή της αντίστροφης μέτρησης της δύναμής του. Η μορφή, το σχήμα, η γεωμετρία της διηνεκούς πορείας του είναι μέσα από τους μυστικούς δρόμους της ύπαρξης καθιερώνουν ό,τι το σπέρμα αγγίζει. Κι όμως, η έκρηξη, μέσα από την θνησιγενή του φύση αιωνίζει ως κι αυτή την μερικότητα.

Και έτσι ψηλαφεί τον κόσμο.

Με τα δάχτυλα της μερικότητας.

. . . 

Bloody river

 Samanta