Η επιστροφή,
η κάθε επιστροφή, έχει τη χλομάδα της συγκατάβασης και την αποκοτιά της λήθης. Δεν
θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Ο χρόνος
ό,τι σου παίρνει στον κανόνα, στο δίνει στην εξαίρεση.
Όλα όσα
απαρνήθηκε κανείς στα νιάτα του, όσα έδωσε μάχες για να τα συντρίψει, να τα
εκμηδενίσει, να τα αφανίσει, να τα γελοιοποιήσει, είναι μοιραίο να τα γευτεί
πολλά χρόνια, πολλές εποχές μετά… και δεν θα έχουν την αγριάδα του τότε αλλά
την στυφή, άνυδρη γεύση του τώρα…
Η επιστροφή,
η κάθε επιστροφή, έχει το κωμικό προσωπείο της ανάμνησης και το τραγικό πρόσωπο
της μνήμης.
Έχει τη μελαγχολική
συγκίνηση του ανταμώματος και τη θλιβερή όψη της γήρανσης. Της ασύμμετρης,
άνισης γήρανσης. Το σώμα είναι ο Άτλαντας που κουβαλάει στους ώμους του ένα
σύμπαν και η ψυχή, νέα και θαλερή ακόμα, αρνείται να αναγνωρίσει ό,τι υπέκυψε
στο χρόνο. Και οι μνήμες απασφαλίζονται και η επίθεση ξεκινάει. Και το να πεις ‘ήμουν
ανέτοιμος’ είναι ψέμα. Και το να ισχυριστείς ‘ήμουν αθωράκιστος’ είναι ψέμα. Και
το να πεις ‘ήμουν αθώος’ είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή
κρύβεται σε όλο αυτό τον πόνο που έχεις μαζί σου.
Ξέρω ότι είσαι μακριά κι όμως τώρα είναι που
θέλω να σου μιλήσω, λες και απευθύνεσαι στον ασχημάτιστο ακόμα ορίζοντα του
αύριο. Ξέρω ότι έφυγες για πάντα κι εγώ
με παιδιάστικο πείσμα ποθώ όλο τούτο να το ακυρώσω.
Ξέρω ότι
χαθήκαμε αλλά είμαστε εδώ… ακόμα. Κι αυτό δεν το λες… δεν τολμάς να το
ψελλίσεις. Το σκέφτεσαι κι είναι το φορτίο το ακριβό αντίτιμο της κάθε νύχτας
δίχως… εκείνο.
Και λοιπόν; Δεν
μπορείς να κάνεις πολλά… ίσως τίποτα…
Περπατάς συντροφιά
με τους ήχους των βημάτων σου και αυτό έχεις κερδίσει με ηράκλειο μόχθο, με
αμέτρητα λάθη, με γενναίες αρνήσεις.
Και λοιπόν;
Έχεις ένα
βράδυ ακόμα να γεράσεις ανενόχλητος από τον ήλιο…
Ξέρω ότι είσαι μακριά κι όμως τώρα είναι που
θέλω να σου μιλήσω…
Και μετά…
Πάντοτε
θυμάσαι… πάντοτε θα θυμάσαι
να επιστρέφεις
στη φωλιά σου… στον οίκο των αέναων μεταβολών… στο καταφύγιο του ολόδικού σου
απείρου…
στην περιοχή
του ανθρώπου…
Hurt
5 σχόλια:
Πες μου λοιπον...
Αν δεν ειναι ισορροπια ολα αυτα
τοτε τι?
Λεμε ολα ακαιρα...
λεμε "αν ειναι να φυφω ας φυγω πρωι
στη σωστη εποχη σε λαθος στιγμη"
μα πουθενα δεν μπορω να βρω το "λαθος".
Τελος παντων....
Συνειρμοι,Νημερτη μου...
συνειρμοι...
Καλον Δεκεμβρη δεν σου ευχηθηκα.
Ειθε λοιπον.
Καλημερολουλουδο
καλό Δεκέμβρη agriomeli μου... να'σαι καλά...
Καλησπέρα Αντώνη μου..πόσο συναίσθημα μου έβγαλες εδώ..ακόμα κι αν σου λείπει και παρ'όλα αυτά το νιώθεις ότι χτυπάει στη φλέβα σου κράτα το..όχι μόνο στην περιοχή του ανθρώπου,αλλά και σαν νοερή συντροφιά όταν νιώθεις ότι κανένας δεν σ'ακολουθεί στο δρόμο σου..μπορείς ν'άκούσεις τους χτύπους της καρδιάς σου και να σκέφτεσαι ότι είσαι ακόμα ζωντανός..και είσαι πολύ ζωντανός για όλους εμάς που είμαστε εδώ.Δίπλα σου.καληνύχτα γλυκιά φίλε μου.Υ.Γ δεν σε ξέχασα.απλά γιόρταζε ο μικρός μου και έλειπα απο τα δρώμενα.
Όταν φεύγει κάτι για πάντα κι εγώ να το ακυρώσω πάντα θέλω...μα όσο προσπαθώ όλο το αντίθετο με παρασέρνει σε σκέψεις..σκέψεις που δεν μπορούν να ακυρώσουν τίποτα και ποτέ..σκέψεις..ίσως και εμμονές..
Αγαπημενη φιλη μου Kate με ιδιαιτερη προσοχη διαβαζω παντα οσα μου γραφεις. Νιωθω οτι εκφραζεται η ευγενικη σου ψυχμη αλλα και ενας νους συγκροτημενος, διαυγης. Λογω εκτακτου εμπυρετου καταστασεως εχω ελαχιστοποιησει τις ιντερνετικες περιηγησεις μου. Θερμες ευχες για το γιο σου! Σε φιλω και σ'ευχαριστω απο καρδιας!
Δημοσίευση σχολίου