Το στόμα σου αγέννητοι στίχοι

Ήταν το στόμα σου

Ήταν το στόμα σου
Γυμνός τοίχος, απόκρυφη θύρα

Ήταν το στόμα σου
αγέννητοι στίχοι

Τα χόρτα άλλαξαν από μόνα τους κλίμα
είδα στο στόμα την πικράδα του φύλλου

Ήταν το στόμα σου
Σαν τις τσακισμένες καρυδιές

Μάζεψε όλες τις φωνές κι έφυγε

Ήταν το στόμα σου
Το παιδί του δρόμου, ο λειψός ουρανός μου

Ήταν το στόμα σου
Ήμασταν παιδιά ακόμη όταν αγαπιόμασταν
(Στο μεσοδιάστημα δύο παιχνιδιών)

Θυμωμένη

Πήρα το πρόσωπό σου και το άφησα στη θάλασσα αθόρυβα
Στο νερό ένας αφηρημένος μύθος από το στόμα ενός ψαριού

Σαν κατάλαβα τις πόλεις, είδα τα ντροπαλά σπουργίτια
Τα γείσα θυμωμένα απ' τη γλώσσα του ξύλου

Το χώμα δεν μπορεί πια ν' απορροφήσει τον θόρυβο
Ένα σπίτι ξάπλωσε στη σκιά ενός δέντρου

Οι μέρες περνούν και φεύγουν
Ολοένα γερνάει ο ήχος του βραδιού

Κι εσύ στο λυκόφως με το βλέμμα να πηγαινοέρχεται
Σ' έναν μακρύ δρόμο που τον θυμάμαι αχνά

Αν με φιλήσεις, θα σκορπίσει ο χρόνος
Η αυλή σου θα γίνω, το αγριόχορτό σου

Gonca Özmen (Γκοντσά Οζμέν)
Το στόμα σου αγέννητοι στίχοι
μτφρ.: Θάνος Ζαράγκαλης, επιμ.: Χρύσα Σπυροπούλου

http://www.poema.gr/