περί δημιουργικής ταφής...

από τις απαρχές, απ’τις φασκιές σχεδόν της μυστηριακής ψηλάφησης της γνώσης, οι διδάσκαλοι της Ατραπού δεν σταματούν να γκρινιάζουν στον δόκιμο μύστη… να παρατηρείς… να μην σταματάς να παρατηρείς… μην κοιμάσαι… αφυπνίσου, γίνου εξ-υπνος…

…να παρατηρείς…

γιατί διαφορετικά η μηχανικότητα έχει τη βαρύτητα του… Δία… σε συνθλίβει, σε συρρικνώνει σε μια μπάλα μάζας, σε απομειώνει…

το θέλουμε αυτό αδελφέ μου; όχι, δεν το θέλουμε…

…να παρατηρείς…

κίτρινη παρέκβαση

υπάρχει μια ενδο-δράση που προσωπικά ονομάζω ‘δημιουργική ταφή’… (μπορεί να μην αρμόζει στην… εορταστική –δήθεν – ατμόσφαιρα των πολυκαταστημάτων αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου… κείνο που θέλω να γράψω, θα το γράψω)… τι λοιπόν είναι τούτη η ‘δημιουργική ταφή’;

είναι μια διαδικασία που μοιάζει με την αερόβια… επεξεργασία των λυμάτων! Μονάχα που οφείλει να λάβει χώρα εντός και να παράξει αποτελέσματα εκτός…

και έχει την λειτουργική της ανταπόκριση αμέσως με την ολοκλήρωση της… επεξεργασίας… αυτής που ονόμασα ‘αερόβιας’ αν και θα μπορούσε να είναι και ‘αναερόβια’…  αλλά αυτό δεν μας απασχολεί αυτή τη στιγμή…

η δημιουργική ταφή μοιάζει με κάπως με τον αντιπερισπασμό… κάτι σαν κι αυτό που έκανε ας πούμε ο Αλέξανδρος στον βασιλιά Πώρο της Ινδίας και του εμφανίστηκε από αλλού και τον έπιασε σε… ινδική πραλάγια… τέλος πάντων, αυτά ας πονοκεφαλιάσουν τα γεράκια των σχολών πολέμου… απλά ο ελιγμός μας ενδιαφέρει επειδή ήταν ευφυής και κυρίως, λειτουργικός και… οικονομικός…

εδώ συμπράττουν, από άλλη οδό και οι αρχιτέκτονες… δεν φτάνει λέει το σπίτι να είναι λειτουργικό, οφείλει να είναι στατικά επαρκές… τι να την κάνω την απλότητα άμα φυσήξει ο πουνεντομαίστρος και μας πάρει και μας σηκώσει; κι αυτό δεν φτάνει, οφείλει να είναι και αισθητικά αρμονικό, τι να τον κάνω ένα συμπαγή κύβο από μπετόν που δεν θα τον κουνάει σεισμός 300 ρίχτερ αλλά θα είναι μια αηδία και μισή;… κι αυτό δεν φτάνει… οφείλει να είναι και οικονομικό… τι να το κάνω το Χίλτον αν είναι να μου φέρει ξανά την τρόικα για να ξεπληρωσω σε τριάντα χρόνια; ο ιδανικός συνδυασμός, να τα έχει όλα στο λιγότερο κόστος… και να χαίρεσαι να ζεις μέσα αλλά να το βλέπεις κι απ’έξω και να μην σου έρχεται ο έμετος…

τι σημαίνουν τώρα όλα αυτά και τι σχέση έχουν με την δημιουργική ταφή;

να, υπάρχουν περίοδοι, υπάρχουν εποχές στη ζωή μας που τα φορτία που δεχόμαστε τείνουν να φτάσουν στον ιδανικό συνδυασμό τους και σε χορό όλα μαζί –περισσότερο εκείνα που θα έλεγε κανείς ‘σημειακά’ – μας οδηγούν στην κατάρρευση… καλά να περιμένεις το ιππικό του τρελομακεδόνα από δω και το πεζικό από κει… αλλά να τον δεις κι αυτόν άξαφνα με άλλους τόσους από κει που δεν το περίμενες Φάντη μπαστούνι;… άστο καλύτερα…

υπάρχει όμως ένας ελιγμός που απομακρύνει τον κίνδυνο κατάρρευσης από την συγκέντρωση τόσων φορτίων, ακόμα και πληροφοριών που ίσως ο νους αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να επεξεργαστεί σε real time process…

κι αυτός ο ελιγμός είναι η ‘δημιουργική ταφή’… λειτουργική, στατικά ασφαλής και οικονομική… όλο το πακέτο και συμφέρει…

και συνίσταται απλά στο εξής:

όλο το υπερ-φορτίο ‘θάβεται’ με προσοχή και επιμέλεια, σε βαθύτερα στρώματα της ‘προσοχής’ και έπειτα… πατάμε το πλήκτρον που αναφέρει «κατάσταση ευφυούς αδρανείας» ή «προς επεξεργασίαν δημιουργικής ταφής»… παστρικές δουλειές…

δεν θάβουμε τυχαία όλο το περισσευούμενο φορτίο σαν νεκροθάφτες της συμφοράς… το κάνουμε για να εμπλουτιστεί από εκείνα τα υλικά –η αερόβια επεξεργασία που λέγαμε -, τα ειναιικά υλικά μας… για να μην πάρουμε ξαφνικές και ‘κακές’ και ‘βιαστικές’ αποφάσεις… για να περιμένουμε σε ευφυή αδράνεια… και να περιμένουμε τα γεννητούρια…

πάει να πει, δεν μπορώ να συνομιλήσω μαζί σου αν πρώτα δεν έχω ακούσει την αρχαία φωνή μου, την προγονική φωνή μου… θα αφήσω όλα τούτα που με θλίβουν να τα αγγίξει ο άνεμος της αρχαίας ψυχής μου… και μετά, ‘διαφορετικός’ θα αρθρώσω το λόγο που μου υπαγόρευσε όχι το θυμικό μου ούτε και ο ‘γιάπις’ νους μου… άλλος λόγος θα είναι τούτος που θα εκστομίσω και τούτη τη στιγμή δεν ξέρω να σου πω περισσότερα…

…θα έρθουν σίγουρα τα γεννητούρια, θα ρωτήσεις… είναι βέβαιον όσο και ότι ο ήλιος, όσο κι αν επιμένουν οι Μάγια, θα συνεχίσει πάντα να ανατέλλει από εκεί και θα δύει εκεί… (εδώ δείχνουμε και με το χεράκι, δεν βλάπτει ολίγη παραστατικότης)…

και τι γεννητούρια θα είναι αυτά;

ψύχραιμα, θα σου πω, όχι του μεσογειακού τύπου αλλά του τύπου Norden… αρκτώα Ευρώπη που θα έλεγαν και οι παλαιοί δημοδιδάσκαλοι…

και έτσι πρέπει να είναι

αλλιώς

αλλιώς άνθρωποι ακυρώνονται

συναισθήματα συκοφαντούνται

προσωπικότητες σπιλώνονται

και καρδιές πικραίνονται…

τέλος κίτρινης παρέκβασης που κράτησε και πολύ

έτσι ήταν πάντοτε οι διδάσκαλοι της Ατραπού ή της Οδού… γκρινιάρηδες… να μην σε αφήσουν μια στάλα στη μηχανικότητά σου, να πάρουν τη βέργα –κάτι ανατολίτες του Ζεν τα κάναν αυτά – και να σε κοπανήσουν στη κεφάλα μπας και επιτευχθεί η ‘ακαριαία’ φώτιση… λες και είσαι λαμπτήρας να ανάψεις…

αλλά να παρατηρείς…

…να μην αφεθείς στην ευκολία του κύματος…

…της καθημέριας ραστώνης…

…να παρατηρείς…

γιατί αφυπνισμένος μόνο μπορείς να απολαύσεις και τα προϊόντα της δημιουργικής ταφής… τόσο κόπο έκανες… τόσο πόνο υπέμεινες…

να περιμένεις

να ησυχάζεις

να επιτρέπεις την εσωτερική σου φωνή να ακουστεί

και όλα τούτα εγώ στα λέω με μια λέξη…

…να παρατηρείς…